Een groentesmoothie heb ik ook al gehad vandaag. En ik heb ervan uitgedeeld. Er was hier in huis maar één die de challenge ook aanging met het zelfde motief als waarom ik zelf er altijd weer in stink. Aarzelend keek ze naar het glas. 'Je moet niet dénken maar drinken!' moedigde ik aan. Mijn argeloze proefprooi trok een lelijk postzegel en na de laatste slik vertelde ik wat ze allemaal naar binnen had geslagen. Daar vertrok haar smoelwerk helemaal van maar het was alweer naar binnen. Het is een dankbaar bestaan, dat ouderschap. Wil je ze verwennen met iets lekkers, hebben ze net in het hoofd dat ze willen leven als hun prehistorische grootouders met af en toe een wortel, pitten en zaden, en een hapje boomschors toe. En net wanneer jij daaraan gewend bent, zijn ze stom verbaasd dat er helemaal geen koekjes meer te vinden zijn in huis. Het is een kwestie van meebewegen en van timing, zal ik je vertellen. En dus ook van aanvoelen wanneer er weer een proeftijd voorbij is. Ja, ,ja, wie heeft je verteld dat het makkelijk zou gaan?
Het belletje van de oven meldt mij dat het brood er uit wil. Als niemand mee wil eten, heb ik voor drie weken genoeg. Het is een stoer brood geworden. Stevige kost. Terwijl ik er een snee van af zaag, vraag ik me af of God de Vader dat gevoel ook kent. Dat het kroost niet altijd zomaar tevreden is. Vast wel. Hij kent de Altijd-wat-anders-kinderen, Lussiknie-kinderen, dram-kinderen, alles-ok-kinderen (die moet je met een lampje zoeken maar ze bestáán!) Hij kneedt, al is hij niet de brood, maar de pottenbakker. En ook het brood dat leven geeft, trouwens. En verder laat Hij ons van alles proeven waar Zijn liefde doorheen gebakken is.
Al trekken we nog zo'n zuur gezicht...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten