De week tegen het pesten is weer voorbij. Er is op diverse kanalen en in meerdere groepen gezorgd voor de mogelijkheid om in gesprek te gaan. Dat is zoals bij veel maatschappelijke problemen die bespreekbaar worden gemaakt, het startsein om die ene week te verlengen. Het kan uiteraard niet zo zijn dat omhoog geworpen stof de kans krijgt om weer te gaan liggen…
Daarom trok vanmorgen een bericht op tiktok mijn aandacht. Zelf ben ik geen adept van dit kanaal en het was bij toeval dat ik bij de eerste scrollbeurt van deze dag dit bericht meepikte. Er loopt iemand van de politie in beeld die haar zorgen uit over de gevolgen van het gossip-gebeuren op scholen en in andere groepen. Eerlijk, mijn eerste gedachte was: ‘Wat zijn we toch een creatief ras’ . En daarna nam ergernis bezit van mij. Wat toch, is de drive in ons mensen dat we iedere keer weer wat anders bedenken om op zogenaamd onschuldige wijze een medemens het leven zuur te maken? De verstrekkende gevolgen zijn al lang kenbaar. Het is gewoon ordinair pesten. Niks onschuldig! Smaad is ook nog eens strafbaar. Je laat jezelf nogal in de kaart kijken dus, als je je dag daarmee vult, eh… verpest. Denk nog eens na of dat het waard is. We weten het nou toch wel eens een keer?! De vraag stellen is hem beantwoorden.
Kort geleden had ik een gesprek met iemand die nog dagelijks moet dealen met de gevolgen van pesten, ze is ergens in de vijftig. Al die jaren na het pesten, heeft ze zichzelf ingeprent dat - ‘waar rook is is vuur’, toch?- zijzelf dus alle ellende over zich heeft heen gehaald. Ze was al eens veroordeeld vanuit verhalen van buiten, en buitengesloten omdat ‘dat nou eenmaal het gevolg is’. De echo van de veroordeling blijft nog steeds klinken. En dat niet alleen. In al die jaren heeft ze zich nooit meer veilig gevoeld.
‘Ik had gewoon voor mezelf moeten opkomen’
‘Ik kon ook niks, immers’
‘Logisch dat ze me niet wilden’
Huiveringwekkende uitspraken die ik herkende vanuit persoonlijke en collectieve ervaringskennis maar dat is niet het einde! Gelukkig niet. Vanuit mijn beroepsrol zette ik een stuk wederkerigheid in maar met een tegengeluid. Er was geen speld tussen de uitspraken te krijgen, behalve dat ze ongegrond zijn. Er is geen enkele reden te bedenken waarom een mens moet gaan denken dat pesten, gepest worden, gewoon is. Ook niet als het al lang voorbij is. Als iemand zelf de veroordeling heeft overgenomen zodat ook op latere leeftijd er een grote last op zijn of haar schouder ligt.
Het thema van de week tegen pesten luidt: ‘Goed voor elkaar’. Ofwel: Bejegen een ander zoals je zelf behandeld wil zijn. Ik spreek in tegenwoordige tijd want het is een actuele en universele taak voor de mensheid. Wat fijn als we het kunnen opbrengen om de roddels tot zwijgen te brengen, onze medemens de ruimte te gunnen en dan graag langer dan zeven dagen! We blijken een creatief ras; laat dat een zegen zijn. We kunnen direct van start want deze week is het de week tegen eenzaamheid.
Els Dijkema,
