Maandag:
Vlees, ik bedoel bewerkt vlees, is vaak foute boel, blijkt maar weer in het nieuws. En je krijgt er van alles van. Letters, ik bedoel die zesentwintig tekentjes die ons alfabet vormen, mogen eigenlijk alleen nog maar van fair-trade-chocola zijn op vijf december want een uitgekleed feest moet in ieder geval eerlijk gevierd worden. Tijdschriften, ik bedoel die magazines die gevuld zijn met letters, thema's of vooral veel reclames van ingeblikt vlees en andere chocoladeletters, zijn er om wat verstrooiing te brengen tijdens de koffiepauze. Koffie, ook gelijk maar die van fair-trade omdat we anders weer gedoe krijgen, is bedoeld om mij wakker te houden en te dienen als troost voor het feit dat in mijn eigen tijdschrift staat dat schrijven niet gelukkig maakt. Wat krijgen we nou?! En dat wordt zomaar even zonder voorbereiding gezegd. Waarom dat nou weer? En ik dacht dat ik zo gelukkig was...
Dinsdag:
Het artikel van gisteren zegt gelukkig nog meer dan: "Schrijven maakt niet gelukkig". Elke dag even luchten, bijvoorbeeld. Haal je boodschappen lopend, dan kan je nadenken en krijgen je hersens een stoot frisse wind. Ongelukkig word je ook niet per definitie van verhaaltjes bedenken. Maar omdat mensen die dat doen, heel diep in emoties duiken en zich hier en daar teveel inleven, lopen ze meer kans om te verzuipen in wat niet eens hun eigen sores is. Toch blijven er boeken geboren worden, Volstrekt zinloos natuurlijk en onuitsprekelijk vermoeiend. Prediker bevestigt dat 's avonds na het eten: 'Alles is al eens bedacht'. En zolang de wereld door draait, zal dat gewoon zo blijven. Er is een werkwoord dat daar weer op rijmt.
Woensdag:
En nou is mijn mooiste pen kwijt. Die zilverkleurige dure. Uitverkoren om signeersessies mee te verrichten. Dus onmisbaar. Gisteren bij de post gebruikt (dom, dom, dom!) en ineens was ie foetsie. Elastiekenbakje overhoop. Alle postzakken uitgeplukt. Collega's uitgeschud. Geen pen! Lijkt wel een beetje op de was die hier in huis altijd kwijt is. De wasmachine vreet dat volgens mij op want ik trek het allemaal niet aan. Sommige dingen verdwijnen gewoon maar ik kan er niet zo goed tegen. Daar word ik minstens zo ongelukkig van als het neerkwakken van letters om daarna te lezen dat ze geen soelaas bieden, terwijl ik er zo blij mee was.
Donderdag:
Hoera. Die schrijfwedstrijd van laatst heb ik zelf gelukkig niet gewonnen! Op dit moment ben ik dus zegeningen aan het tellen die ik niet ontvangen heb. Ehm... Is dat behalve een beetje vreemd-tevreden, vooral dan niet jammer? Voor andere mensen misschien maar als je besluit niet naar België te gaan voor een prijsuitreiking, wat een groot risico was en daarna blijkt dat je goed gemikt hebt... Er stond immers een slok avondmaalswijn op ons te wachten. Méér dan eentje was onbetamelijk geweest. Moeilijk woord? Word je er blij van als ik de betekenis uit de doeken ga doen of ga je zelf even zoeken? Het gevecht met gereformeerde wortels verliep dus nogal intensief. Er was nog de kwestie hoe ver en hoe lang het reizen zou worden en ik sta evengoed in een ebook met mijn inzending. Hoe leuk is dat?! Op naar de volgende uitdaging, een Nederlandse hopelijk. Hoera, bonusgeluk, de pen is weer terug. Hij was meegereisd in de postzak maar retour afzender was ook geen probleem. Onder in mijn tas ligt ie nou. En alleen als er hele officiële dingen mee moeten gebeuren mag het instrument even luchten, net als zijn bazin. Worden we samen heel gelukkig van.
Vrijdag:
Gepest op de werkvloer. Overal kan je een programma van maken dus nu komt dit aan bod. Eén op de vier werknemers! Niet te geloven natuurlijk. Wijsheid (grijsheid) komt met de jaren. Dat uit zich dus in het weigeren koffie te halen voor die ene collega. Vergadering plannen terwijl je weet dat hij of zij dan niet aanwezig kan zijn. Ideeën van die enthousiasteling torpederen of ander flauw gedrag plegen. Kort geleden was er een lerares uit Limburg die besloot dat het genoeg was. En net als bij gepeste kinderen, gaf de school waarop ze les gaf, niet thuis en had duidelijk een andere mening (geldt niet voor alle scholen!) Verklaringen werden gemanipuleerd of gewoon weggelaten en natuurlijk lag het aan andere dingen. Jakkes! Ik kijk terug naar mijn notities eerder deze week. Letters knauwen maakt ongelukkig? Luxe probleempje.
Zaterdag:
Gelukkig of ongelukkig zijn (of je zo voelen). Prijs je gelukkig als je gezond bent. Gelukkig is mijn pen terug. Hoe vaker ik het woord intyp hoe vreemder het klinkt. Gisteren zag ik op tv een Syrisch kunstenaar die iets maakte voor de mensen waar hij bij terecht gekomen was. Zou hij zich afvragen of hij wel gelukkig is of heeft hij vooral geluk gehad en is hij blij dat het vege lijf en de rest gered is? Is geluk je hoogste levensdoel? Ben je gelukkig als je eruit ziet om door een ringetje te halen of draag je er liever eentje om je vinger van degene die weet dat jij vooral van binnen zo mooi bent (al hoeft het één het ander niet uit te sluiten). Happy weekend!
zaterdag 31 oktober 2015
zaterdag 24 oktober 2015
Weeksels 19 t/m 24 oktober
Maandag;
Vandaag hebben we baistenmaart (markt) in ons dorp. Dat dorp ligt in Groningen, inderdaad. En 'baist' betekent ook wel gewoon: beest. Dit alles dankt zijn oorsprong aan de veemarkt van vroeger. Een stukje folklore dat we niet uitgemolken willen zien. Dus staan aan een lange reling geen koeien maar wat shetlandpony's, nog wat grotere exemplaren pony's en droefgeestige ezeltjes vastgebonden. Vroeg in de ochtend en in de regen zijn ze daar neer gezet en als het een paar uur later is, mogen ze weer mee naar huis. Misschien wordt er ook wel eens eentje verkocht maar ik heb dat nog nooit gezien. Eerlijk gezegd loop ik er ook behoorlijk snel langs want de geur van al die beesten is me te zwaar. Waarom ga ik er straks dan heen? Eerlijk gezegd om daarna vast te stellen dat het net zoals alle andere jaren was en dat het aantal kraampjes is teruggelopen. Niet gaan is zo'n beetje verraad plegen aan het dorp waarvan je inwoner bent. Volslagen bewijs dat het zot is, te beweren dat je voor je rust op het platteland woont. Lijkt een beetje op afwezigheid op een prijsuitreiking. Krijg je er spijt van of niet? Onderwijl heb ik een heerlijke rozijnenbol gehaald. Die is vernoemd naar die andere veemarkt in Zuidlaren, waar, als ik er woonde het hele verhaal weer opnieuw zou beginnen.
Dinsdag;
De theeleverancier met het leuke muziekje en de theezettende moeder die haar kroost uit school verwacht, heeft wat nieuws bedacht. Achterop de theezaklabeltjes staat een vraag afgedrukt. Het is de bedoeling dat we aan de hand ervan in Nederland tijdens het theedrinken aan de praat raken met elkaar. Dat is niet overal een probleem. Bij sommige praters komt hardnekkig het beeld van een aflopende wekker in je hoofd opzetten en je biedt zo iemand snel een kopje thee aan om hem of haar de mond te snoeren. Maar in alle andere gevallen...
We praten vast te weinig met elkaar en "Hoe was je dag?" heeft misschien niet meer opgeleverd dan: "Mwoh.." Er moet meer inhoud in de gesprekken komen en met negentig verschillende vragen komen we met elkaar weer tot de kern van het bestaan. Tenminste, dat is te hopen. "Wat is het gekste wat je vandaag hebt gezien" stond op het labeltje van vandaag en er bleek maar één antwoord mogelijk. Het was gericht aan mij en kwam van een huisgenoot. Now we're talking! Doe dus die reclame met dat muziekje maar weer.
Woensdag:
Om de schrijfinspiratie op peil te houden, lees ik 's avonds in bed het werk van andere columnisten. Vervolgens val ik in slaap, wat heel irritant is want er dient zich nog wel eens een flow aan met prachtige zinnen en unieke uitspraken. Het ligt nooit aan de schrijvers. Wel kwam ik laatst tot de schokkende ontdekking dat er al een column bestond over die kleine chinezen die een eigen koninkrijkje mogen runnen omdat ze daarbuiten toch maar gepest worden met hun uiterlijk. Het was enige weken terug een item, ergens in een nieuwsbulletin. Ook was ik even aan het googlen over die theezaklabeltjes en zag dat mensen zich zwart op wit hebben geërgerd daaraan. Dat lijkt me verspilde energie. In ieder geval verklaar ik hier met mijn hand op mijn hart dat, zo er al sprake is van plagiaat, die niet (doel)bewust gepleegd is. Laten we het er op houden dat iedere columnist/auteur (jahaa...would-be ook!) een andere lees/doelgroep bereikt.
Donderdag:
Op deze druilerige dag bevind ik mij in een stoffenzaak om knopen te halen voor dat kreng van een bijna mislukte jas. Dooie dingen mogen nooit de baas zijn en dus komt ie ooit af! Wel moet ik ineens nodig afwassen als alles al klaarligt. En gras tussen de stenen weghalen op het terras en boodschappen doen. Enzovoorts. Allemaal vluchtpogingen en uitstelgedrag. "Waarom ga je geen kleren maken voor andere mensen?" vraagt er eentje hier. Arme klanten. Ze zouden zo verschrikkelijk overgeleverd zijn aan mijn creatieve grillen. Er zit geen balans in. Bovendien ga ik tieren als een naad niet doet wat ik zeg of als de machinenaald knapt nadat die dwars door mijn duimnagel is gegaan. Slecht idee dus. Laat ik mezelf dat maar niet aan doen. En potentiële klanten niet. En de naaimachine niet. En zeker niet mijn gezin, het huis en de letters.... Lag ergens als een grote kaas op een plank niet ook een hoofdpersonage voor een verhaal? Is ze al genoeg belegen of zal ik haar nog even omkeren? Als ik haar in gedachten ga kleden, weet ik in ieder geval ergens een jas te liggen.
Vrijdag:
Er staat een nieuwe stofzuiger in de kamer. Gisteren werd de komst ervan al meegedeeld en ook dat het een hele goeie is van een fabrikant die alleen maar geruisloze apparaten op de markt wil brengen. Maar ik weet niet of die belofte ook geldig was voor dit type en serienummer want dan moet ik mijn begrippen over zacht geruis bijstellen. Het is verder een snoepje hoor. De hulpstukken kun je aan de stang kwijt en er is een handvat aan de slang verbonden met daarin een handigheidje om de luchtregeling in de stofzuiger te fiksen. How convenient! Hij is zak-loos maar dat was de vorige ook. Dit exemplaar is echter ook nog doorzichtig zodat ik me nooit meer hoef af te vragen waarom er niets opgenomen wordt door de stofzuigermond die er ook al zo supersonisch uitziet. Kortom, we mogen ons verheugen op een schoon gezogen huis. Laat ik de gebruiksaanwijzing even gaan lezen. Misschien heb ik nog wat snufjes gemist.
Dat had ik eerst moeten doen?
Ben je mal!
Ik herinner mij de moeder van Jip of Janneke, die in een verhaal net als vorige week in een flashback komt aanbellen. Ze ontvangt evenals wij vanmorgen, een grote doos van de bezorger en gaat subiet aan de slag. Stel dat ze eerst was gaan lezen, dat smoort alle huishoud-lust in de kiem. Je merkt immers vanzelf wel wat voor verrassingen er aan het ding zitten, in aanmerking genomen dat je de richtlijnen/verboden van onderdompeling, demontage en op de kop houden, bijtijds genegeerd hebt. Vanmorgen drukte ik op een knopje dat het vuilreservoir openzette terwijl ik het ding niet boven de vuilnisbak had hangen en werd omhuld door de juist bijeen gezogen stofwolk. Die levensles was anders aan mij voorbijgegaan. Jip en Janneke zitten nog steeds op hun broodje hagelslag te wachten, wat moeder nog nooit te laat voor hun neus heeft gezet en nu wel want ze gaat maar door met het nieuwe speeltje. Oh, wacht even, ik had zelf nog saucijzenbroodjes in de oven staan...
Pfff, nog net gered. Komt niet van de stofzuiger maar van mijn eerste liefde op apparatengebied, waarop ik net verslag deed. De concurrentiestrijd zal hevig zijn en zeer kort duren.
Zaterdag:
Overdreven natuurlijk om zoveel woorden te verspillen aan een stofzuiger. Sommigen zouden het zelfs ook afkeuren dat ik er zo blij mee ben want dat is niet van deze tijd natuurlijk. Zo helemaal niet geëmancipeerd! Het zij zo. Ik heb trouwens nog even gecontroleerd of dit het geruisloze soort was maar er staat zelfs als minpunt genoteerd dat het ding meer herrie maakt dan andere in zijn soort. Ik kan het hebben. Helemaal na de eerste testrit. Sommige krachten komen juist voort uit zwakheid. Dat is al een heel oud Bijbels gegeven en toepasbaar op erg veel situaties. Neem nou gistermorgen. Er was een hoop gedoe over een zak chips die niet te rechter tijd werd genuttigd. Tenminste, wij zijn dat niet gewoon om elf uur in de morgen. Onder het mom: 'het is vakantie' werd er kwistig gestrooid uit die zak en ik drukte dus maar op de knop die een enorme soort van loeien veroorzaakte. Einde gekrakeel want niemand verstond elkaar nog. Had ik dat maar eerder bedacht, al die vijf stofzuigers eerder. Dan was ons een hoop uitzoekerij ("Ja maar hij, ja maar zij, en toen zei hij en jij zei weer wat anders terug") bespaard gebleven. Ik ga het vaker toepassen. Wat zal ons huis er wel bij varen en de wereldvrede op langere termijn ook.
Vandaag hebben we baistenmaart (markt) in ons dorp. Dat dorp ligt in Groningen, inderdaad. En 'baist' betekent ook wel gewoon: beest. Dit alles dankt zijn oorsprong aan de veemarkt van vroeger. Een stukje folklore dat we niet uitgemolken willen zien. Dus staan aan een lange reling geen koeien maar wat shetlandpony's, nog wat grotere exemplaren pony's en droefgeestige ezeltjes vastgebonden. Vroeg in de ochtend en in de regen zijn ze daar neer gezet en als het een paar uur later is, mogen ze weer mee naar huis. Misschien wordt er ook wel eens eentje verkocht maar ik heb dat nog nooit gezien. Eerlijk gezegd loop ik er ook behoorlijk snel langs want de geur van al die beesten is me te zwaar. Waarom ga ik er straks dan heen? Eerlijk gezegd om daarna vast te stellen dat het net zoals alle andere jaren was en dat het aantal kraampjes is teruggelopen. Niet gaan is zo'n beetje verraad plegen aan het dorp waarvan je inwoner bent. Volslagen bewijs dat het zot is, te beweren dat je voor je rust op het platteland woont. Lijkt een beetje op afwezigheid op een prijsuitreiking. Krijg je er spijt van of niet? Onderwijl heb ik een heerlijke rozijnenbol gehaald. Die is vernoemd naar die andere veemarkt in Zuidlaren, waar, als ik er woonde het hele verhaal weer opnieuw zou beginnen.
Dinsdag;
De theeleverancier met het leuke muziekje en de theezettende moeder die haar kroost uit school verwacht, heeft wat nieuws bedacht. Achterop de theezaklabeltjes staat een vraag afgedrukt. Het is de bedoeling dat we aan de hand ervan in Nederland tijdens het theedrinken aan de praat raken met elkaar. Dat is niet overal een probleem. Bij sommige praters komt hardnekkig het beeld van een aflopende wekker in je hoofd opzetten en je biedt zo iemand snel een kopje thee aan om hem of haar de mond te snoeren. Maar in alle andere gevallen...
We praten vast te weinig met elkaar en "Hoe was je dag?" heeft misschien niet meer opgeleverd dan: "Mwoh.." Er moet meer inhoud in de gesprekken komen en met negentig verschillende vragen komen we met elkaar weer tot de kern van het bestaan. Tenminste, dat is te hopen. "Wat is het gekste wat je vandaag hebt gezien" stond op het labeltje van vandaag en er bleek maar één antwoord mogelijk. Het was gericht aan mij en kwam van een huisgenoot. Now we're talking! Doe dus die reclame met dat muziekje maar weer.
Woensdag:
Om de schrijfinspiratie op peil te houden, lees ik 's avonds in bed het werk van andere columnisten. Vervolgens val ik in slaap, wat heel irritant is want er dient zich nog wel eens een flow aan met prachtige zinnen en unieke uitspraken. Het ligt nooit aan de schrijvers. Wel kwam ik laatst tot de schokkende ontdekking dat er al een column bestond over die kleine chinezen die een eigen koninkrijkje mogen runnen omdat ze daarbuiten toch maar gepest worden met hun uiterlijk. Het was enige weken terug een item, ergens in een nieuwsbulletin. Ook was ik even aan het googlen over die theezaklabeltjes en zag dat mensen zich zwart op wit hebben geërgerd daaraan. Dat lijkt me verspilde energie. In ieder geval verklaar ik hier met mijn hand op mijn hart dat, zo er al sprake is van plagiaat, die niet (doel)bewust gepleegd is. Laten we het er op houden dat iedere columnist/auteur (jahaa...would-be ook!) een andere lees/doelgroep bereikt.
Donderdag:
Op deze druilerige dag bevind ik mij in een stoffenzaak om knopen te halen voor dat kreng van een bijna mislukte jas. Dooie dingen mogen nooit de baas zijn en dus komt ie ooit af! Wel moet ik ineens nodig afwassen als alles al klaarligt. En gras tussen de stenen weghalen op het terras en boodschappen doen. Enzovoorts. Allemaal vluchtpogingen en uitstelgedrag. "Waarom ga je geen kleren maken voor andere mensen?" vraagt er eentje hier. Arme klanten. Ze zouden zo verschrikkelijk overgeleverd zijn aan mijn creatieve grillen. Er zit geen balans in. Bovendien ga ik tieren als een naad niet doet wat ik zeg of als de machinenaald knapt nadat die dwars door mijn duimnagel is gegaan. Slecht idee dus. Laat ik mezelf dat maar niet aan doen. En potentiële klanten niet. En de naaimachine niet. En zeker niet mijn gezin, het huis en de letters.... Lag ergens als een grote kaas op een plank niet ook een hoofdpersonage voor een verhaal? Is ze al genoeg belegen of zal ik haar nog even omkeren? Als ik haar in gedachten ga kleden, weet ik in ieder geval ergens een jas te liggen.
Vrijdag:
Er staat een nieuwe stofzuiger in de kamer. Gisteren werd de komst ervan al meegedeeld en ook dat het een hele goeie is van een fabrikant die alleen maar geruisloze apparaten op de markt wil brengen. Maar ik weet niet of die belofte ook geldig was voor dit type en serienummer want dan moet ik mijn begrippen over zacht geruis bijstellen. Het is verder een snoepje hoor. De hulpstukken kun je aan de stang kwijt en er is een handvat aan de slang verbonden met daarin een handigheidje om de luchtregeling in de stofzuiger te fiksen. How convenient! Hij is zak-loos maar dat was de vorige ook. Dit exemplaar is echter ook nog doorzichtig zodat ik me nooit meer hoef af te vragen waarom er niets opgenomen wordt door de stofzuigermond die er ook al zo supersonisch uitziet. Kortom, we mogen ons verheugen op een schoon gezogen huis. Laat ik de gebruiksaanwijzing even gaan lezen. Misschien heb ik nog wat snufjes gemist.
Dat had ik eerst moeten doen?
Ben je mal!
Ik herinner mij de moeder van Jip of Janneke, die in een verhaal net als vorige week in een flashback komt aanbellen. Ze ontvangt evenals wij vanmorgen, een grote doos van de bezorger en gaat subiet aan de slag. Stel dat ze eerst was gaan lezen, dat smoort alle huishoud-lust in de kiem. Je merkt immers vanzelf wel wat voor verrassingen er aan het ding zitten, in aanmerking genomen dat je de richtlijnen/verboden van onderdompeling, demontage en op de kop houden, bijtijds genegeerd hebt. Vanmorgen drukte ik op een knopje dat het vuilreservoir openzette terwijl ik het ding niet boven de vuilnisbak had hangen en werd omhuld door de juist bijeen gezogen stofwolk. Die levensles was anders aan mij voorbijgegaan. Jip en Janneke zitten nog steeds op hun broodje hagelslag te wachten, wat moeder nog nooit te laat voor hun neus heeft gezet en nu wel want ze gaat maar door met het nieuwe speeltje. Oh, wacht even, ik had zelf nog saucijzenbroodjes in de oven staan...
Pfff, nog net gered. Komt niet van de stofzuiger maar van mijn eerste liefde op apparatengebied, waarop ik net verslag deed. De concurrentiestrijd zal hevig zijn en zeer kort duren.
Zaterdag:
Overdreven natuurlijk om zoveel woorden te verspillen aan een stofzuiger. Sommigen zouden het zelfs ook afkeuren dat ik er zo blij mee ben want dat is niet van deze tijd natuurlijk. Zo helemaal niet geëmancipeerd! Het zij zo. Ik heb trouwens nog even gecontroleerd of dit het geruisloze soort was maar er staat zelfs als minpunt genoteerd dat het ding meer herrie maakt dan andere in zijn soort. Ik kan het hebben. Helemaal na de eerste testrit. Sommige krachten komen juist voort uit zwakheid. Dat is al een heel oud Bijbels gegeven en toepasbaar op erg veel situaties. Neem nou gistermorgen. Er was een hoop gedoe over een zak chips die niet te rechter tijd werd genuttigd. Tenminste, wij zijn dat niet gewoon om elf uur in de morgen. Onder het mom: 'het is vakantie' werd er kwistig gestrooid uit die zak en ik drukte dus maar op de knop die een enorme soort van loeien veroorzaakte. Einde gekrakeel want niemand verstond elkaar nog. Had ik dat maar eerder bedacht, al die vijf stofzuigers eerder. Dan was ons een hoop uitzoekerij ("Ja maar hij, ja maar zij, en toen zei hij en jij zei weer wat anders terug") bespaard gebleven. Ik ga het vaker toepassen. Wat zal ons huis er wel bij varen en de wereldvrede op langere termijn ook.
zaterdag 17 oktober 2015
Weeksels 12 t/m 17 oktober
Maandag :
Een paar weken geleden schreef ik over een boom voor ons huis. Met drie takken in kleur en de rest nog groen, leek die op een kappersklant die één haarlok in herfsttinten laat zetten. Inmiddels is de verf doorgelopen naar de rest want oktober zet uiteindelijk alles in vuur en vlam. De kleuren laten zich niet eens vangen in goeie beschrijvingen, ze zijn dieper, geler, rooier en mooier dan ik ze met mijn toetsen verwoorden kan. Hoogstens lukt het een beetje in dezelfde sferen blijven, door mijn dochter-kapster te vragen of ze snel haar kleurkaart wil pakken voor het bewerken van mijn lok(ken). Laat ik dat maar doen want anders ben ik zelf straks uit te tekenen in vooral grijstinten...
Dinsdag:
Elke coupédeur staat open en lonkt: "Kom dan, haal snel je ov-pas langs het poortje en stap maar in. Ik ga bijna vertrekken." Laat ik maar gewoon niet kijken. Doorsjouwen, er liggen honderden stuks post op mij te wachten in dat gebouw dat daar achter die trein uittorent. Elke keer gaat dat ook goed. Het is ook niet het werken met tegenzin. Wel die fractie van een seconde, waarin een mens denkt: "Kom, doe es gek!" Net als ik de fly-over bereik, geeft de intercity het op, sluit sissend zijn deuren en zet zich in beweging. Het zou ook wel al te maf zijn. Stel, ik doe het. Ineens bevind ik mij dan tussen die reizigers en zoek een plek. Moet ik nog wel even bellen met de postbaas. Mijn mobiel heeft een paar sneltoetsen om korte metten te maken met dit soort - en vooral andere - situaties.
...
"Ja, met mij, je weet wel. Ehm...Probleempje. Ik zit in de trein.
...
Hoe dat kan? Tja, die trein lokte mij, zwak momentje denk ik.
--
Hhh? Uitstappen? We beginnen net te rijden. Onmogelijk. We rijden net voor je raam langs. Nou doei hè, succes daar!"
---
Er is maar één manier om hieruit te komen. Treinkaartje kopen op 'n vrije dag en tegen mezelf zeggen dat ik naar mijn werk ga. Lopen langs die trein. Elke open deur weerstaan. En dan, als er echt niet meer op gerekend wordt, pak ik die allerlaatste mogelijkheid.
Woensdag:
Stel dat je naar een feestje mag. Een evenement waarover nagepraat gaat worden. Fysieke en mentale voorbereiding zijn van belang en je hebt nog maar één hobbel te nemen, één draak te verslaan. De supermarkt weet het ook al en schreeuwt via advertenties dat de aanbiedingen rondom dat feest de voorpret zullen vergroten en alsof het allemaal niks kost, bemoeien zelfs radio en tv zich met de komende happening. Stel dat zoiets je allemaal te wachten staat...
Mijn herinneringen richting een schoolfeest hebben dezelfde lading. Supermarkt en media bemoeiden zich er niet mee maar verder was de voorpret geweldig en de hele school sidderde van spanning. Jammer genoeg was er ook een cijferlijst. Alles wat daarop stond, was allesbehalve feestelijk...
Arm Nederlands elftal. Zo moet dat dus voelen. Wat weet ik nou van voetbal? Niks natuurlijk. Ik voel alleen nog die enorme domper van toen. Maar dan ook alleen, als ik het me heel stevig herinner. Die avond bleven de buskosten mij bespaard en de liters cola en de zakken chips. De supermarkten gaan straks met het EK heus niet dicht, er zijn alleen geen oranje fluitjes of speeltjes bij de kassa verkrijgbaar na het doen van de boodschappen. Kom op Nederland, als je volgende rapport weer goed is, mag je misschien ook wel weer meedansen.
Donderdag:
Vroeger lazen wij onze kleintjes voor uit Jip en Janneke. Sommige stukken zullen nooit meer vergeten worden: "Het regent, Oh, wat regent het" begint één van de verhaaltjes en oh, wat een enorme verregende spits beleefde Nederland vandaag. Het was bar en boos. Ik heb nog net niet uit het nieuws vernomen dat de treinen er niet meer doorkwamen. Ik zit weer op het grote bed met twee kleintjes links en rechts van mij. Ze hebben schoongewassen haartjes, zijn al in hun pyjama gestoken en dragen allebei lekker warme slofjes. Ik zie de tekst weer zo voor me: "Jip neemt grote stappen en stampt midden in een regenplas zodat het water om zijn oren springt..."
De boodschappen zijn gehaald, ik bezoek nog even de bibliotheek en sta stil bij de uitgestalde kinderboeken. Ze hebben het grote boek nog steeds liggen. Ik kan me bijna niet bedwingen maar weet dat er geen één kind meer komt luisteren. Ik verlang naar de avond met een dik boek voor mezelf. En die sloffen, natuurlijk!
Vrijdag:
Vaardigheden zijn om bij te houden. Je moet er toch niet aan denken dat alle ooit opgedane routine naar de bodem van je handelingenbestaan zakt. "Zuiver meten is zeker weten." zei mijn wiskundeleraar vroeger in elke les. En altijd keek hij dan een bepaalde richting uit. De mijne dus. Of verbeelde ik me dat? Alles wat met cijfertjes te maken had, leerde ik hevig haten. Later zou blijken hoe onterecht want ook haute-couture is er aan gebonden.
Deze dag was uitverkoren om achter de naaimachine te gaan zitten om een jas te naaien. Vraag me niet waarom. De dag en de ruimte waren aan mijzelf, niemand die zich zou storen aan geratel en overal een lap stof of spelden om je aan te bezeren. Dat was allemaal mijn deel.
En toen ging er wat mis...
Waarna ik de behoefte om te gaan smijten met de naaimachine moest bedwingen.
Waarna de jas in de kast kwam te hangen.
En er afstand gecreëerd moest worden, wat heel wat anders is als een kledingstuk.
Wat me stof tot schrijven opleverde over vaardigheden die even de mijne niet meer leken te zijn.
Heel zielig.
Zaterdag:
Na een nachtje slapen, is er weer hoop. Dat is bijzonder fijn want ik baalde als een stekker. Uiteraard zal ik de details van de revisie niet oplepelen. Dat geeft wel blogvulling maar je hebt er niks aan als je niet eens weet wat een beleg is. of een paspel of... Het was vooral de gedachte aan een verloren dag die me kribbig maakte. "Ben je eens een dagje alleen, zeeën van tijd voor je en dan zit je te hannesen met een kledingstuk. Foei!" Maar wat is eigenlijk precies de definitie van een verloren dag? Ik betrap mezelf op een denkfout. Waarom moest het allemaal nog voor de herfstvakantie af zijn? Van wie moest dat? Van mezelf. Was me dat even dom. De dag verliep bijzonder vredig, ik zette een muziekje op en genoot van het maken van een creatie. Iets niet klaar? Soit! Het was een dag om in te lijsten. Net als het moment van nu want sommige doelen zijn wél haalbaar. Punt!
Een paar weken geleden schreef ik over een boom voor ons huis. Met drie takken in kleur en de rest nog groen, leek die op een kappersklant die één haarlok in herfsttinten laat zetten. Inmiddels is de verf doorgelopen naar de rest want oktober zet uiteindelijk alles in vuur en vlam. De kleuren laten zich niet eens vangen in goeie beschrijvingen, ze zijn dieper, geler, rooier en mooier dan ik ze met mijn toetsen verwoorden kan. Hoogstens lukt het een beetje in dezelfde sferen blijven, door mijn dochter-kapster te vragen of ze snel haar kleurkaart wil pakken voor het bewerken van mijn lok(ken). Laat ik dat maar doen want anders ben ik zelf straks uit te tekenen in vooral grijstinten...
Dinsdag:
Elke coupédeur staat open en lonkt: "Kom dan, haal snel je ov-pas langs het poortje en stap maar in. Ik ga bijna vertrekken." Laat ik maar gewoon niet kijken. Doorsjouwen, er liggen honderden stuks post op mij te wachten in dat gebouw dat daar achter die trein uittorent. Elke keer gaat dat ook goed. Het is ook niet het werken met tegenzin. Wel die fractie van een seconde, waarin een mens denkt: "Kom, doe es gek!" Net als ik de fly-over bereik, geeft de intercity het op, sluit sissend zijn deuren en zet zich in beweging. Het zou ook wel al te maf zijn. Stel, ik doe het. Ineens bevind ik mij dan tussen die reizigers en zoek een plek. Moet ik nog wel even bellen met de postbaas. Mijn mobiel heeft een paar sneltoetsen om korte metten te maken met dit soort - en vooral andere - situaties.
...
"Ja, met mij, je weet wel. Ehm...Probleempje. Ik zit in de trein.
...
Hoe dat kan? Tja, die trein lokte mij, zwak momentje denk ik.
--
Hhh? Uitstappen? We beginnen net te rijden. Onmogelijk. We rijden net voor je raam langs. Nou doei hè, succes daar!"
---
Er is maar één manier om hieruit te komen. Treinkaartje kopen op 'n vrije dag en tegen mezelf zeggen dat ik naar mijn werk ga. Lopen langs die trein. Elke open deur weerstaan. En dan, als er echt niet meer op gerekend wordt, pak ik die allerlaatste mogelijkheid.
Woensdag:
Stel dat je naar een feestje mag. Een evenement waarover nagepraat gaat worden. Fysieke en mentale voorbereiding zijn van belang en je hebt nog maar één hobbel te nemen, één draak te verslaan. De supermarkt weet het ook al en schreeuwt via advertenties dat de aanbiedingen rondom dat feest de voorpret zullen vergroten en alsof het allemaal niks kost, bemoeien zelfs radio en tv zich met de komende happening. Stel dat zoiets je allemaal te wachten staat...
Mijn herinneringen richting een schoolfeest hebben dezelfde lading. Supermarkt en media bemoeiden zich er niet mee maar verder was de voorpret geweldig en de hele school sidderde van spanning. Jammer genoeg was er ook een cijferlijst. Alles wat daarop stond, was allesbehalve feestelijk...
Arm Nederlands elftal. Zo moet dat dus voelen. Wat weet ik nou van voetbal? Niks natuurlijk. Ik voel alleen nog die enorme domper van toen. Maar dan ook alleen, als ik het me heel stevig herinner. Die avond bleven de buskosten mij bespaard en de liters cola en de zakken chips. De supermarkten gaan straks met het EK heus niet dicht, er zijn alleen geen oranje fluitjes of speeltjes bij de kassa verkrijgbaar na het doen van de boodschappen. Kom op Nederland, als je volgende rapport weer goed is, mag je misschien ook wel weer meedansen.
Donderdag:
Vroeger lazen wij onze kleintjes voor uit Jip en Janneke. Sommige stukken zullen nooit meer vergeten worden: "Het regent, Oh, wat regent het" begint één van de verhaaltjes en oh, wat een enorme verregende spits beleefde Nederland vandaag. Het was bar en boos. Ik heb nog net niet uit het nieuws vernomen dat de treinen er niet meer doorkwamen. Ik zit weer op het grote bed met twee kleintjes links en rechts van mij. Ze hebben schoongewassen haartjes, zijn al in hun pyjama gestoken en dragen allebei lekker warme slofjes. Ik zie de tekst weer zo voor me: "Jip neemt grote stappen en stampt midden in een regenplas zodat het water om zijn oren springt..."
De boodschappen zijn gehaald, ik bezoek nog even de bibliotheek en sta stil bij de uitgestalde kinderboeken. Ze hebben het grote boek nog steeds liggen. Ik kan me bijna niet bedwingen maar weet dat er geen één kind meer komt luisteren. Ik verlang naar de avond met een dik boek voor mezelf. En die sloffen, natuurlijk!
Vrijdag:
Vaardigheden zijn om bij te houden. Je moet er toch niet aan denken dat alle ooit opgedane routine naar de bodem van je handelingenbestaan zakt. "Zuiver meten is zeker weten." zei mijn wiskundeleraar vroeger in elke les. En altijd keek hij dan een bepaalde richting uit. De mijne dus. Of verbeelde ik me dat? Alles wat met cijfertjes te maken had, leerde ik hevig haten. Later zou blijken hoe onterecht want ook haute-couture is er aan gebonden.
Deze dag was uitverkoren om achter de naaimachine te gaan zitten om een jas te naaien. Vraag me niet waarom. De dag en de ruimte waren aan mijzelf, niemand die zich zou storen aan geratel en overal een lap stof of spelden om je aan te bezeren. Dat was allemaal mijn deel.
En toen ging er wat mis...
Waarna ik de behoefte om te gaan smijten met de naaimachine moest bedwingen.
Waarna de jas in de kast kwam te hangen.
En er afstand gecreëerd moest worden, wat heel wat anders is als een kledingstuk.
Wat me stof tot schrijven opleverde over vaardigheden die even de mijne niet meer leken te zijn.
Heel zielig.
Zaterdag:
Na een nachtje slapen, is er weer hoop. Dat is bijzonder fijn want ik baalde als een stekker. Uiteraard zal ik de details van de revisie niet oplepelen. Dat geeft wel blogvulling maar je hebt er niks aan als je niet eens weet wat een beleg is. of een paspel of... Het was vooral de gedachte aan een verloren dag die me kribbig maakte. "Ben je eens een dagje alleen, zeeën van tijd voor je en dan zit je te hannesen met een kledingstuk. Foei!" Maar wat is eigenlijk precies de definitie van een verloren dag? Ik betrap mezelf op een denkfout. Waarom moest het allemaal nog voor de herfstvakantie af zijn? Van wie moest dat? Van mezelf. Was me dat even dom. De dag verliep bijzonder vredig, ik zette een muziekje op en genoot van het maken van een creatie. Iets niet klaar? Soit! Het was een dag om in te lijsten. Net als het moment van nu want sommige doelen zijn wél haalbaar. Punt!
zondag 11 oktober 2015
Weeksels 5 t/m 10 oktober
Maandag:
Bij de plaatselijke levensmiddelen/handwerk/dranken/ijzerwaren/enzovoortwinkel waren een moeder en dochter beland. "Ah mam, zullen we pléase wat lekkers kopen voor bij een filmpje vanavond? Hoeft heus niet duur te zijn. Kunnen we straks met een dekbedje op de bank. Filmpje kijken. Nu de jongens er niet zijn, kan dat best eens." De moeder had een zorgengezicht en ze leek me niet heel koopkrachtig. Je moet natuurlijk niet op uiterlijkheden afgaan. Haar kind had gelukkig een lange adem en er verscheen een voorzichtige glimlach om de oudermond. Een paar gangpaden verder was een voor het oog welvaren echtpaar rubberen laarzen aan het passen: "Is dít misschien nog iets, voor als we in Nederland zijn?" vroeg mevrouw aan meneer. Aan haar stem te horen, twijfelde ze zelf stevig aan het omhooggehouden artikel. Blijkbaar hadden zij de keus om vooral vaak ergens anders te leven maar zeker weet ik het alweer niet. Bij de kassa stonden intussen de moeder en dochter. Terwijl ik zelf afrekende, keek ik stiekem naar hun buit. Gelukkig, een paar blikjes frisdrank en een zak chips. De avond leek gered. Wat hoop ik toch, dat het een fijne avond is geworden voor die twee. En ok, ja, ook voor dat andere stel als ze weer Nederland uit zouden gaan want wat weet ik nou over zowel de moeder met haar kind of de gelaarsde man en zijn vrouw. Gissen is missen...
Dinsdag;
Omdat het een commissie behaagde mij te nomineren als winnares van een blogpostwedstrijd - maar ik weet nog niet op welke plek in rangorde ik sta - kreeg ik een mailtje. Daarin stond dat ik mij op zondag 25 oktober a.s. te vervoegen heb voor een receptie en vermelding van de top 3 van prijswinnaars bij een boekhandel in Halle.
Dat ligt in België.
Nou ja, zelfs bijna in Noord-Frankrijk.
Dat had ik niet zo één, twee, drie in de gaten bij het zoeken van de leukste stukjes uit mijn bloggeschiedenis, wat natuurlijk erg dom is. Het aas dat me voorgehouden werd, bestaat uit een e-reader met - let wel - lederen(!) hoes en een stapel boekenbonnen waar ik me ook wel mee zou redden. Het is een wedstrijd met een staartje en een hoop geworstel met mijn gereformeerde wortels.Voor wie dat voor zich ziet, vast een leuke film. De rest bracht ik onder woorden in blogpost: 'wespennest'. Die publiceerde ik samen met een uitnodiging om met mij het hoofd er in te steken.
Woensdag;
Wie op marktplaats een beetje actief is, ziet allemaal verschillende mensen op plaatsen waar je anders nooit zou komen. Even een letterlijk en figuurlijk uitstapje om het stoeien met wortels te ontvluchten. Ook leuk om bij elke klant het toilet te mogen gebruiken want je denkt toch niet dat driehonderd kilometers zonder sanitaire stop gevreten kunnen worden? Wat zie je dan véél van de mensen. Een wc-bril met muzieknootjes om de juiste toon te zetten. Een douchekop op armlengte van de wc-rollen, die ondanks dat niet eens kledder zijn. Knap hoor. Zou mij niet lukken. De tomtom coachte ons naar de klanten, wat fijn was. Vervolgens mengde dit stukje techniek zich in onze gesprekken zodat het leek als of we al ons grut hadden meegenomen op de achterbank. En het was juist zo goed om eens zonder luistervinkjes een aantal items door te nemen. Toen ik een gevoelvolle, doch scherpe en uitgebalanceerde uitspraak wilde doen, was er een stem; "Neem de volgende afslag." Uiterst irritant maar misschien wel drie keer zo verstandig dan wat ik wilde zeggen.
Donderdag;
Terug naar hot-item van de afgelopen week; het to-go-or-not-to-go naar België. Natuurlijk valt het tegen dat de e-reader met boekenbonnen zo lokten. En dat ik niet met lege handen wilde thuiskomen. Een auteur (would-be, zo je wilt) is ook maar een mens. Ze zijn daar in België ook niet op hun achterhoofd gevallen. Als er prijzen zouden worden nagestuurd, kwam er natuurlijk geen kip in Halle. Intussen is er stevig nagedacht, gewikt en gewogen. En bij elke reactie begon dat feest opnieuw. Er waren opmerkingen die me de brug niet over hielpen en antwoorden waarna het hinken heen en weer óp die brug misschien mijn hele leven zou gaan duren. Je zou er nooit meer één letter voor op papier zetten.
Maar, ik ben eruit.
Echt?
Ik ga niet!
Weet je het zeker?
Ja, tenzij...
Shocking!
Vrijdag.
Vroeger, tijdens het bijwonen - en meer dan dat was het ook niet - van de lessen aardrijkskunde werd ik uitgedaagd om een kompas vast te houden. Hoe je het ook draaide, er bleef iets naar het noorden wijzen dus dat boeide niet langer dan drie minuten want de aandachtsspanne van de jeugd dertig jaar terug, verschilt niet zoveel van degenen die nu op school zitten. Had ik nou maar beter opgelet en dan ook gelijk maar tijdens kerkgeschiedenis. Dan had ik ook wat onthouden van ene meneer Ignatius (geboren in 1491 na Christus). Nu komt slechts de klank van zijn naam me enigzins bekend voor en zeker weten niet de wetenschap dat hij het 'kompas van het geweten' al noemde als ingebouwde en verder ontwikkelde gps-app in de mens. Die, als het goed is, mij de goede weg wijst bij moeilijke keuzes en bijstuurt als er een foute afslag dreigt. Was dát het dan? De onrust en het gezwalk dat me ook niet gelukkig maakte? Zou kunnen. Was me er bepaald niet bewust van. Dat zou ik wel kunnen beweren maar dan lieg ik en slaat het wijzertje van mijn kompas op tilt. In ieder geval wijst dat nu nog steeds naar het Noorden.
En zelfs ík weet dat België dáár zeker niet ligt.
Zaterdag.
De grote bibliotheek in de binnenstad biedt me gelegenheid om nog meer letters tot mij te nemen als ik er zelf uitgooi. Ook zit ik er vaak aan één van de computers. Een sticker daarop vermeldt, dat ik er twee uren gebruik van mag maken. Wordt zoiets gecontroleerd? Het is niet te hopen voor de mevrouw op ver gevorderde leeftijd naast mij. Ze zucht, scheldt en moppert. Kijkt jaloers opzij naar mijn gehamer op de toetsen en vraagt na enig zelf overwinnen of ik haar helpen kan. Ze is een reis aan het boeken en het lukt maar niet om gegevens in te voeren. En ze is al úren bezig. Zo gaat ze het vliegtuig natuurlijk niet halen. Natuurlijk heel vleiend, die vraag om te helpen maar als mevrouw denkt dat ik dat kan omdat ik redelijk snel een stuk tekst op het scherm tover, moet ik haar uit de droom helpen. Ik ben ook maar een domme gebruiker en alleen in mijn hummetje als er gebeurt wat ik zeg. Dat vertel ik haar. Ze lacht en we buigen ons samen over haar onwillig apparaat en het loopt inderdaad op niks uit. Ze gaat iemand halen en voordat ze geërgerd weg stampt, vertelt ze dat het niet aan haar ligt. Zelfs niet aan mij - dat valt dan weer mee - maar dat het systeem niet klopt.
En zo is het mevrouw. Hoe oud we ook worden, het kan echt nóóit aan ons liggen. Het zijn de systemen!
Bij de plaatselijke levensmiddelen/handwerk/dranken/ijzerwaren/enzovoortwinkel waren een moeder en dochter beland. "Ah mam, zullen we pléase wat lekkers kopen voor bij een filmpje vanavond? Hoeft heus niet duur te zijn. Kunnen we straks met een dekbedje op de bank. Filmpje kijken. Nu de jongens er niet zijn, kan dat best eens." De moeder had een zorgengezicht en ze leek me niet heel koopkrachtig. Je moet natuurlijk niet op uiterlijkheden afgaan. Haar kind had gelukkig een lange adem en er verscheen een voorzichtige glimlach om de oudermond. Een paar gangpaden verder was een voor het oog welvaren echtpaar rubberen laarzen aan het passen: "Is dít misschien nog iets, voor als we in Nederland zijn?" vroeg mevrouw aan meneer. Aan haar stem te horen, twijfelde ze zelf stevig aan het omhooggehouden artikel. Blijkbaar hadden zij de keus om vooral vaak ergens anders te leven maar zeker weet ik het alweer niet. Bij de kassa stonden intussen de moeder en dochter. Terwijl ik zelf afrekende, keek ik stiekem naar hun buit. Gelukkig, een paar blikjes frisdrank en een zak chips. De avond leek gered. Wat hoop ik toch, dat het een fijne avond is geworden voor die twee. En ok, ja, ook voor dat andere stel als ze weer Nederland uit zouden gaan want wat weet ik nou over zowel de moeder met haar kind of de gelaarsde man en zijn vrouw. Gissen is missen...
Dinsdag;
Omdat het een commissie behaagde mij te nomineren als winnares van een blogpostwedstrijd - maar ik weet nog niet op welke plek in rangorde ik sta - kreeg ik een mailtje. Daarin stond dat ik mij op zondag 25 oktober a.s. te vervoegen heb voor een receptie en vermelding van de top 3 van prijswinnaars bij een boekhandel in Halle.
Dat ligt in België.
Nou ja, zelfs bijna in Noord-Frankrijk.
Dat had ik niet zo één, twee, drie in de gaten bij het zoeken van de leukste stukjes uit mijn bloggeschiedenis, wat natuurlijk erg dom is. Het aas dat me voorgehouden werd, bestaat uit een e-reader met - let wel - lederen(!) hoes en een stapel boekenbonnen waar ik me ook wel mee zou redden. Het is een wedstrijd met een staartje en een hoop geworstel met mijn gereformeerde wortels.Voor wie dat voor zich ziet, vast een leuke film. De rest bracht ik onder woorden in blogpost: 'wespennest'. Die publiceerde ik samen met een uitnodiging om met mij het hoofd er in te steken.
Woensdag;
Wie op marktplaats een beetje actief is, ziet allemaal verschillende mensen op plaatsen waar je anders nooit zou komen. Even een letterlijk en figuurlijk uitstapje om het stoeien met wortels te ontvluchten. Ook leuk om bij elke klant het toilet te mogen gebruiken want je denkt toch niet dat driehonderd kilometers zonder sanitaire stop gevreten kunnen worden? Wat zie je dan véél van de mensen. Een wc-bril met muzieknootjes om de juiste toon te zetten. Een douchekop op armlengte van de wc-rollen, die ondanks dat niet eens kledder zijn. Knap hoor. Zou mij niet lukken. De tomtom coachte ons naar de klanten, wat fijn was. Vervolgens mengde dit stukje techniek zich in onze gesprekken zodat het leek als of we al ons grut hadden meegenomen op de achterbank. En het was juist zo goed om eens zonder luistervinkjes een aantal items door te nemen. Toen ik een gevoelvolle, doch scherpe en uitgebalanceerde uitspraak wilde doen, was er een stem; "Neem de volgende afslag." Uiterst irritant maar misschien wel drie keer zo verstandig dan wat ik wilde zeggen.
Donderdag;
Terug naar hot-item van de afgelopen week; het to-go-or-not-to-go naar België. Natuurlijk valt het tegen dat de e-reader met boekenbonnen zo lokten. En dat ik niet met lege handen wilde thuiskomen. Een auteur (would-be, zo je wilt) is ook maar een mens. Ze zijn daar in België ook niet op hun achterhoofd gevallen. Als er prijzen zouden worden nagestuurd, kwam er natuurlijk geen kip in Halle. Intussen is er stevig nagedacht, gewikt en gewogen. En bij elke reactie begon dat feest opnieuw. Er waren opmerkingen die me de brug niet over hielpen en antwoorden waarna het hinken heen en weer óp die brug misschien mijn hele leven zou gaan duren. Je zou er nooit meer één letter voor op papier zetten.
Maar, ik ben eruit.
Echt?
Ik ga niet!
Weet je het zeker?
Ja, tenzij...
Shocking!
Vrijdag.
Vroeger, tijdens het bijwonen - en meer dan dat was het ook niet - van de lessen aardrijkskunde werd ik uitgedaagd om een kompas vast te houden. Hoe je het ook draaide, er bleef iets naar het noorden wijzen dus dat boeide niet langer dan drie minuten want de aandachtsspanne van de jeugd dertig jaar terug, verschilt niet zoveel van degenen die nu op school zitten. Had ik nou maar beter opgelet en dan ook gelijk maar tijdens kerkgeschiedenis. Dan had ik ook wat onthouden van ene meneer Ignatius (geboren in 1491 na Christus). Nu komt slechts de klank van zijn naam me enigzins bekend voor en zeker weten niet de wetenschap dat hij het 'kompas van het geweten' al noemde als ingebouwde en verder ontwikkelde gps-app in de mens. Die, als het goed is, mij de goede weg wijst bij moeilijke keuzes en bijstuurt als er een foute afslag dreigt. Was dát het dan? De onrust en het gezwalk dat me ook niet gelukkig maakte? Zou kunnen. Was me er bepaald niet bewust van. Dat zou ik wel kunnen beweren maar dan lieg ik en slaat het wijzertje van mijn kompas op tilt. In ieder geval wijst dat nu nog steeds naar het Noorden.
En zelfs ík weet dat België dáár zeker niet ligt.
Zaterdag.
De grote bibliotheek in de binnenstad biedt me gelegenheid om nog meer letters tot mij te nemen als ik er zelf uitgooi. Ook zit ik er vaak aan één van de computers. Een sticker daarop vermeldt, dat ik er twee uren gebruik van mag maken. Wordt zoiets gecontroleerd? Het is niet te hopen voor de mevrouw op ver gevorderde leeftijd naast mij. Ze zucht, scheldt en moppert. Kijkt jaloers opzij naar mijn gehamer op de toetsen en vraagt na enig zelf overwinnen of ik haar helpen kan. Ze is een reis aan het boeken en het lukt maar niet om gegevens in te voeren. En ze is al úren bezig. Zo gaat ze het vliegtuig natuurlijk niet halen. Natuurlijk heel vleiend, die vraag om te helpen maar als mevrouw denkt dat ik dat kan omdat ik redelijk snel een stuk tekst op het scherm tover, moet ik haar uit de droom helpen. Ik ben ook maar een domme gebruiker en alleen in mijn hummetje als er gebeurt wat ik zeg. Dat vertel ik haar. Ze lacht en we buigen ons samen over haar onwillig apparaat en het loopt inderdaad op niks uit. Ze gaat iemand halen en voordat ze geërgerd weg stampt, vertelt ze dat het niet aan haar ligt. Zelfs niet aan mij - dat valt dan weer mee - maar dat het systeem niet klopt.
En zo is het mevrouw. Hoe oud we ook worden, het kan echt nóóit aan ons liggen. Het zijn de systemen!
woensdag 7 oktober 2015
Wespennest
Wil je als auteur door het leven, dan kost dat offers. Ga je publiceren, zit je in de nesten. Ben je ook nog christen, kun je helemaal wel inpakken volgens velen. Wat is mijn probleem? In mijn pogingen om veel met letters te spelen en mijzelf op te jutten tot betere toetsenbordprestaties doe ik schrijfoefeningen. Stilstand is immers achteruitgang. Dus kijk ik ook regelmatig of er een schrijfwedstrijd is waaraan ik mee kan doen. En ja hoor, laatst mocht ik weer los. Een uitdaging voor de bloggers. Daar hoefde ik niet lang over na te denken. Even wat spelregels bij langs, één van de leukste stukken uitkiezen en hup, daar ging die dan...
Vandaag kwam er een mailtje van de wedstrijdorganisatie. Genomineerd tot de beste vijftig inzendingen. Van harte gefe... Wat? Een bijeenkomst in België op zondag 25 oktober a.s. Daar worden de beste drie bekend gemaakt. Ben je er niet en heb je wel gewonnen, heb je pech gehad, dan schuift de prijs door naar een volgend project. Wel aanwezig maar niet behorend tot de top drie? Prettige reis gehad? Wel thuis!
Ok, dat zijn de feiten.
Ja maar, op zondag zit ik in de kerk
...
Dat meen je niet, denk je echt zo? Doe niet zo truttig, dit is toch iets bijzonders.
...
Ja maar, ik heb altijd geleerd dat ik mijn broers en zussen in het geloof niet mag ergeren en anderen ook niet.
...
Waarom zou dat zo zijn? Laat die lui zelf eens in de spiegel gaan kijken. Misschien ergeren zij jou wel en bovendien kun je niet alles op je nek nemen.
...
Ja maar, een principe is er niet om te laten vallen zodra het beter uitkomt.
...
En wat is dat principe dan?
...
Ehm... Bijvoorbeeld dat.. Hè, doe niet zo vervelend. We zijn dat gewoon ook niet gewend om de zondag voor eigen plezier of gewin in te richten. Zomaar wegblijven? Je zou er in blíjven! En dan heb ik het nog niet eens over mensen die zich in hun graf zouden omdr...
...
Ja, hè, hè, dat doen ze toch niet en je kunt God toch ook danken voor de talenten die je mag gebruiken?
...
Dat staat buiten kijf maar ik denk niet dat ik daar op dat feest een loflied ga aanheffen.
...
Nou, succes ermee. Ga heen en word wijs
Ja, wat heb ik dáár nou aan?
Hier zijn onder anderen familie-apps goed voor dus ik gooi het in de groep. Na de felicitaties de volgende overwegingen: Ze hebben geen enkel bezwaar want de sabbat is er voor de mens en niet andersom. Wat zegt dat - vooral - over hen? Ze worden niet gehinderd door dit soort levensvragen kennelijk. Er is er eentje die zegt: Als je in de kerk zit op die dag, ga je spijt krijgen. Dan denk je: "Had ik maar...!" Oplossing daarvoor is het leegdrinken van een fles wijn, voorafgaande aan die kerkdienst. Net zo melig want daarover staat ook het nodige geschreven, zegt het familielid. Op die dag wordt er trouwens al klare wijn in de kerk geschonken omdat het Heilig Avondmaal gevierd gaat worden maar om te denken dat ik aan één slok wel genoeg zal hebben...
Wat een dilemma's. Leef ik nou al zesenveertig jaren in het nuchtere Groningen, om zulk zwalkdenkwerk neer te zetten en mijn beginselen - wat dat ook voor dingen mogen wezen - zo te verkwanselen? Foei!
Of niet?
Vandaag kwam er een mailtje van de wedstrijdorganisatie. Genomineerd tot de beste vijftig inzendingen. Van harte gefe... Wat? Een bijeenkomst in België op zondag 25 oktober a.s. Daar worden de beste drie bekend gemaakt. Ben je er niet en heb je wel gewonnen, heb je pech gehad, dan schuift de prijs door naar een volgend project. Wel aanwezig maar niet behorend tot de top drie? Prettige reis gehad? Wel thuis!
Ok, dat zijn de feiten.
Ja maar, op zondag zit ik in de kerk
...
Dat meen je niet, denk je echt zo? Doe niet zo truttig, dit is toch iets bijzonders.
...
Ja maar, ik heb altijd geleerd dat ik mijn broers en zussen in het geloof niet mag ergeren en anderen ook niet.
...
Waarom zou dat zo zijn? Laat die lui zelf eens in de spiegel gaan kijken. Misschien ergeren zij jou wel en bovendien kun je niet alles op je nek nemen.
...
Ja maar, een principe is er niet om te laten vallen zodra het beter uitkomt.
...
En wat is dat principe dan?
...
Ehm... Bijvoorbeeld dat.. Hè, doe niet zo vervelend. We zijn dat gewoon ook niet gewend om de zondag voor eigen plezier of gewin in te richten. Zomaar wegblijven? Je zou er in blíjven! En dan heb ik het nog niet eens over mensen die zich in hun graf zouden omdr...
...
Ja, hè, hè, dat doen ze toch niet en je kunt God toch ook danken voor de talenten die je mag gebruiken?
...
Dat staat buiten kijf maar ik denk niet dat ik daar op dat feest een loflied ga aanheffen.
...
Nou, succes ermee. Ga heen en word wijs
Ja, wat heb ik dáár nou aan?
Hier zijn onder anderen familie-apps goed voor dus ik gooi het in de groep. Na de felicitaties de volgende overwegingen: Ze hebben geen enkel bezwaar want de sabbat is er voor de mens en niet andersom. Wat zegt dat - vooral - over hen? Ze worden niet gehinderd door dit soort levensvragen kennelijk. Er is er eentje die zegt: Als je in de kerk zit op die dag, ga je spijt krijgen. Dan denk je: "Had ik maar...!" Oplossing daarvoor is het leegdrinken van een fles wijn, voorafgaande aan die kerkdienst. Net zo melig want daarover staat ook het nodige geschreven, zegt het familielid. Op die dag wordt er trouwens al klare wijn in de kerk geschonken omdat het Heilig Avondmaal gevierd gaat worden maar om te denken dat ik aan één slok wel genoeg zal hebben...
Wat een dilemma's. Leef ik nou al zesenveertig jaren in het nuchtere Groningen, om zulk zwalkdenkwerk neer te zetten en mijn beginselen - wat dat ook voor dingen mogen wezen - zo te verkwanselen? Foei!
Of niet?
zaterdag 3 oktober 2015
Weeksels 28 september t/m 3 oktober
Maandag:
Altijd als ik na het weekend wakker word, denk ik aan een opgeruimd huis binnen een uur, glanzend schone ramen, dito was, alles loopt op rolletjes en ik loop daar glimlachend tussendoor en heb overzicht over alles. (Wie lacht daar?) De werkelijkheid is als de naaktslak die een gigantisch spoor heeft getrokken door de keuken. Alles gaat traag, trager, traagst. Hoe komt die kruiper trouwens ongezien binnen? En waarom? En is het een voorteken voor een minder vlot verloop van de rest van deze week? En wanneer kan ik nou eindelijk eens gaan zitten doordubben over het advertentieverhaal? Niet op maandag, blijkbaar. Het buikpijnkind moet nog een keer naar de huisarts. Natuurlijk weer midden op de ochtend zodat er niks te plannen valt, vóór of na dat bezoek. Ik krijg er zelf een knoop van in mijn maag. Daarvoor kun je ook naar de gezondheidscentrum.
Dinsdag:
Hoera, één ding is me deze week alvast geschonken; de glanzend schone ramen! Iemand heeft zich een rotje zitten ergeren aan spinnen en zand. Bedankt goede fee-dochter! Vier weken geleden was de vorige poetsbeurt nog maar. Dan heeft een beetje raam zich eigenlijk gewoon koest te houden. Nog lang niet aan de beurt! Maar nee, spinnen uitnodigen en smerig zijn, Daar keek ik zelf ook al naar met één oog en bedacht dat die viezigheid weg moest. Daarna ging dat oog maar gauw weer dicht. En verder niks. Maar dat hoeft geen drama te zijn. Bovendien is er goed nieuws: Op de planeet Mars is absoluut water getraceerd. Vloeibaar zelfs. Alsof het niks is. Alleen, de mensen komen er zo weinig. En ramen wassen hoef je er ook niet.
Woensdag:
Er staat een zoutpot op tafel. Vergeten terug te zetten. Dat is geen doodzonde maar omdat ik dat ding elke dag tegenkom, wordt het vervelend. Zo gaat het ook met het laatste restje van de rol wcpapier, het dopje van de tandpastatube, overal tassen, oordopjes, schoolspullen, fietsonderdelen die even hier of daar moesten liggen en..Wordt vervelend en klinkt overbekend? Nou ja, alles dus, wat er op een dag vastgepakt is door diverse handen in ons huis. Inclusief de mijne. Soms heb ik in een vlaag van verstandsverbijstering mijn keukenschort aan, met een grote zak van voren. In die buidel vergaar ik tijdens mijn noodzakelijke rondes de zwerfzooi. Een heus rariteitenkabinet draag ik bij me. Maar het kan nóg gekker. Op het werkblad van het aanrecht, vlak naast de kookplaat ligt regelmatig een jas. En een tas. Lieve huisgenoot, wat zal ik daarvan koken of bakken? En zal ik er nog een snufje zout aan toevoegen? De pot staat nóg op tafel.
Donderdag:
Een grote verzekeraar gaat gezond gedrag belonen. De kilometers die op stappentellers geregistreerd staan, kunnen worden omgezet in kortingen. Of je laat het rijgedrag vastleggen. Wat een mogelijkheden om je eigen leven kwijt te raken. Heb je wat minder te besteden, ben je zo meteen moreel verplicht om - gelijk oversteken - je eetgedrag in kaart te laten brengen. Of iets anders. "Kijk mevrouw, tekent u hier maar even, plaatsen we zo even een camera in uw woning Dan krijgt u korting op steunzolen". Nou, dat durft niemand te weigeren natuurlijk. Het rookgerei moet trouwens wel het veld ruimen. De hond ook. En wat, hebt u een breedbeeldtv? Wat ongezond allemaal.
Slecht idee dus. Behalve als er iemand achter de knoppen zit die de polis al betaald heeft. Iemand die van je houdt en je alles gunt waar je gezond van blijft. Steunzooleffect. Maar dan anders.
Vrijdag:
De papieren versie van 'schrijven magazine' ligt voor mij. Er staat heel wat informatie in die mij doet beseffen dat er nog een heleboel aan mijn pennenvruchten geschaafd kan worden. En dat ik op schrijfvakantie kan. En dat er talloze manieren zijn om het allemaal anders te doen. Ook lees ik een interview met Arthur Japin. Hij doet veel aan research naar de plekken waar zijn personages rondlopen. Wat een goed idee! Morgen pak ik het vliegtuig en ga in Amerika de sfeer ruiken waar ik mijn advertentiejuf wel zie rondlopen. En volgende week is misschien Siberië ook wel een optie. De reden bedenk ik wel zodra ik er ben. En dat allemaal ter wille van het geschreven woord. Hé, even kijken op de wedstrijdpagina. "Schrijf je zelf naar Gran Canaria". Het ís een begin. Onder de palmbomen krijg ik vast heel veel inspiratie.
Zaterdag:
Niks Amerika. Bye bye Siberië! Geen palmboom te bekennen. Post sorteren moet ik. En voor de verandering ook nog een stadswijk die ik nog nooit had gedaan en waar bij elk huis blijkbaar subnummers horen. Voor de onwetende domme postontvanger: Dat zijn de toevoegingen aan huisnummers. Bestaande uit letters en cijferwerk voor dat kleine beetje extra. De krenten in de pap van huisjesmelkers. Meestal is dit het gevolg van het opdelen van grote panden in studentenhokjes. Zet één gipswandje en de huisbaas kan weer een kamer van drie vierkante meter extra verhuren! Hopelijk is de postbode een beetje blij met mijn gezwoeg. Hij komt net zijn dienst ophalen. ΅Tjonge wat een gedoe in jouw loopje" zeg ik tegen hem.
"Hoe lang heb je erover gedaan?"
"Iets minder dan drie kwartier".
"Hm, het komt per pand door één brievenbus. Enig idee hoe dat naar beneden dwarrelt aan de andere kant van de deur?"
---
"Goed weekend, krijg er maar geen nachtmerries van".
Altijd als ik na het weekend wakker word, denk ik aan een opgeruimd huis binnen een uur, glanzend schone ramen, dito was, alles loopt op rolletjes en ik loop daar glimlachend tussendoor en heb overzicht over alles. (Wie lacht daar?) De werkelijkheid is als de naaktslak die een gigantisch spoor heeft getrokken door de keuken. Alles gaat traag, trager, traagst. Hoe komt die kruiper trouwens ongezien binnen? En waarom? En is het een voorteken voor een minder vlot verloop van de rest van deze week? En wanneer kan ik nou eindelijk eens gaan zitten doordubben over het advertentieverhaal? Niet op maandag, blijkbaar. Het buikpijnkind moet nog een keer naar de huisarts. Natuurlijk weer midden op de ochtend zodat er niks te plannen valt, vóór of na dat bezoek. Ik krijg er zelf een knoop van in mijn maag. Daarvoor kun je ook naar de gezondheidscentrum.
Dinsdag:
Hoera, één ding is me deze week alvast geschonken; de glanzend schone ramen! Iemand heeft zich een rotje zitten ergeren aan spinnen en zand. Bedankt goede fee-dochter! Vier weken geleden was de vorige poetsbeurt nog maar. Dan heeft een beetje raam zich eigenlijk gewoon koest te houden. Nog lang niet aan de beurt! Maar nee, spinnen uitnodigen en smerig zijn, Daar keek ik zelf ook al naar met één oog en bedacht dat die viezigheid weg moest. Daarna ging dat oog maar gauw weer dicht. En verder niks. Maar dat hoeft geen drama te zijn. Bovendien is er goed nieuws: Op de planeet Mars is absoluut water getraceerd. Vloeibaar zelfs. Alsof het niks is. Alleen, de mensen komen er zo weinig. En ramen wassen hoef je er ook niet.
Woensdag:
Er staat een zoutpot op tafel. Vergeten terug te zetten. Dat is geen doodzonde maar omdat ik dat ding elke dag tegenkom, wordt het vervelend. Zo gaat het ook met het laatste restje van de rol wcpapier, het dopje van de tandpastatube, overal tassen, oordopjes, schoolspullen, fietsonderdelen die even hier of daar moesten liggen en..Wordt vervelend en klinkt overbekend? Nou ja, alles dus, wat er op een dag vastgepakt is door diverse handen in ons huis. Inclusief de mijne. Soms heb ik in een vlaag van verstandsverbijstering mijn keukenschort aan, met een grote zak van voren. In die buidel vergaar ik tijdens mijn noodzakelijke rondes de zwerfzooi. Een heus rariteitenkabinet draag ik bij me. Maar het kan nóg gekker. Op het werkblad van het aanrecht, vlak naast de kookplaat ligt regelmatig een jas. En een tas. Lieve huisgenoot, wat zal ik daarvan koken of bakken? En zal ik er nog een snufje zout aan toevoegen? De pot staat nóg op tafel.
Donderdag:
Een grote verzekeraar gaat gezond gedrag belonen. De kilometers die op stappentellers geregistreerd staan, kunnen worden omgezet in kortingen. Of je laat het rijgedrag vastleggen. Wat een mogelijkheden om je eigen leven kwijt te raken. Heb je wat minder te besteden, ben je zo meteen moreel verplicht om - gelijk oversteken - je eetgedrag in kaart te laten brengen. Of iets anders. "Kijk mevrouw, tekent u hier maar even, plaatsen we zo even een camera in uw woning Dan krijgt u korting op steunzolen". Nou, dat durft niemand te weigeren natuurlijk. Het rookgerei moet trouwens wel het veld ruimen. De hond ook. En wat, hebt u een breedbeeldtv? Wat ongezond allemaal.
Slecht idee dus. Behalve als er iemand achter de knoppen zit die de polis al betaald heeft. Iemand die van je houdt en je alles gunt waar je gezond van blijft. Steunzooleffect. Maar dan anders.
Vrijdag:
De papieren versie van 'schrijven magazine' ligt voor mij. Er staat heel wat informatie in die mij doet beseffen dat er nog een heleboel aan mijn pennenvruchten geschaafd kan worden. En dat ik op schrijfvakantie kan. En dat er talloze manieren zijn om het allemaal anders te doen. Ook lees ik een interview met Arthur Japin. Hij doet veel aan research naar de plekken waar zijn personages rondlopen. Wat een goed idee! Morgen pak ik het vliegtuig en ga in Amerika de sfeer ruiken waar ik mijn advertentiejuf wel zie rondlopen. En volgende week is misschien Siberië ook wel een optie. De reden bedenk ik wel zodra ik er ben. En dat allemaal ter wille van het geschreven woord. Hé, even kijken op de wedstrijdpagina. "Schrijf je zelf naar Gran Canaria". Het ís een begin. Onder de palmbomen krijg ik vast heel veel inspiratie.
Zaterdag:
Niks Amerika. Bye bye Siberië! Geen palmboom te bekennen. Post sorteren moet ik. En voor de verandering ook nog een stadswijk die ik nog nooit had gedaan en waar bij elk huis blijkbaar subnummers horen. Voor de onwetende domme postontvanger: Dat zijn de toevoegingen aan huisnummers. Bestaande uit letters en cijferwerk voor dat kleine beetje extra. De krenten in de pap van huisjesmelkers. Meestal is dit het gevolg van het opdelen van grote panden in studentenhokjes. Zet één gipswandje en de huisbaas kan weer een kamer van drie vierkante meter extra verhuren! Hopelijk is de postbode een beetje blij met mijn gezwoeg. Hij komt net zijn dienst ophalen. ΅Tjonge wat een gedoe in jouw loopje" zeg ik tegen hem.
"Hoe lang heb je erover gedaan?"
"Iets minder dan drie kwartier".
"Hm, het komt per pand door één brievenbus. Enig idee hoe dat naar beneden dwarrelt aan de andere kant van de deur?"
---
"Goed weekend, krijg er maar geen nachtmerries van".
Abonneren op:
Posts (Atom)