Maandag:
Bij de plaatselijke levensmiddelen/handwerk/dranken/ijzerwaren/enzovoortwinkel waren een moeder en dochter beland. "Ah mam, zullen we pléase wat lekkers kopen voor bij een filmpje vanavond? Hoeft heus niet duur te zijn. Kunnen we straks met een dekbedje op de bank. Filmpje kijken. Nu de jongens er niet zijn, kan dat best eens." De moeder had een zorgengezicht en ze leek me niet heel koopkrachtig. Je moet natuurlijk niet op uiterlijkheden afgaan. Haar kind had gelukkig een lange adem en er verscheen een voorzichtige glimlach om de oudermond. Een paar gangpaden verder was een voor het oog welvaren echtpaar rubberen laarzen aan het passen: "Is dít misschien nog iets, voor als we in Nederland zijn?" vroeg mevrouw aan meneer. Aan haar stem te horen, twijfelde ze zelf stevig aan het omhooggehouden artikel. Blijkbaar hadden zij de keus om vooral vaak ergens anders te leven maar zeker weet ik het alweer niet. Bij de kassa stonden intussen de moeder en dochter. Terwijl ik zelf afrekende, keek ik stiekem naar hun buit. Gelukkig, een paar blikjes frisdrank en een zak chips. De avond leek gered. Wat hoop ik toch, dat het een fijne avond is geworden voor die twee. En ok, ja, ook voor dat andere stel als ze weer Nederland uit zouden gaan want wat weet ik nou over zowel de moeder met haar kind of de gelaarsde man en zijn vrouw. Gissen is missen...
Dinsdag;
Omdat het een commissie behaagde mij te nomineren als winnares van een blogpostwedstrijd - maar ik weet nog niet op welke plek in rangorde ik sta - kreeg ik een mailtje. Daarin stond dat ik mij op zondag 25 oktober a.s. te vervoegen heb voor een receptie en vermelding van de top 3 van prijswinnaars bij een boekhandel in Halle.
Dat ligt in België.
Nou ja, zelfs bijna in Noord-Frankrijk.
Dat had ik niet zo één, twee, drie in de gaten bij het zoeken van de leukste stukjes uit mijn bloggeschiedenis, wat natuurlijk erg dom is. Het aas dat me voorgehouden werd, bestaat uit een e-reader met - let wel - lederen(!) hoes en een stapel boekenbonnen waar ik me ook wel mee zou redden. Het is een wedstrijd met een staartje en een hoop geworstel met mijn gereformeerde wortels.Voor wie dat voor zich ziet, vast een leuke film. De rest bracht ik onder woorden in blogpost: 'wespennest'. Die publiceerde ik samen met een uitnodiging om met mij het hoofd er in te steken.
Woensdag;
Wie op marktplaats een beetje actief is, ziet allemaal verschillende mensen op plaatsen waar je anders nooit zou komen. Even een letterlijk en figuurlijk uitstapje om het stoeien met wortels te ontvluchten. Ook leuk om bij elke klant het toilet te mogen gebruiken want je denkt toch niet dat driehonderd kilometers zonder sanitaire stop gevreten kunnen worden? Wat zie je dan véél van de mensen. Een wc-bril met muzieknootjes om de juiste toon te zetten. Een douchekop op armlengte van de wc-rollen, die ondanks dat niet eens kledder zijn. Knap hoor. Zou mij niet lukken. De tomtom coachte ons naar de klanten, wat fijn was. Vervolgens mengde dit stukje techniek zich in onze gesprekken zodat het leek als of we al ons grut hadden meegenomen op de achterbank. En het was juist zo goed om eens zonder luistervinkjes een aantal items door te nemen. Toen ik een gevoelvolle, doch scherpe en uitgebalanceerde uitspraak wilde doen, was er een stem; "Neem de volgende afslag." Uiterst irritant maar misschien wel drie keer zo verstandig dan wat ik wilde zeggen.
Donderdag;
Terug naar hot-item van de afgelopen week; het to-go-or-not-to-go naar België. Natuurlijk valt het tegen dat de e-reader met boekenbonnen zo lokten. En dat ik niet met lege handen wilde thuiskomen. Een auteur (would-be, zo je wilt) is ook maar een mens. Ze zijn daar in België ook niet op hun achterhoofd gevallen. Als er prijzen zouden worden nagestuurd, kwam er natuurlijk geen kip in Halle. Intussen is er stevig nagedacht, gewikt en gewogen. En bij elke reactie begon dat feest opnieuw. Er waren opmerkingen die me de brug niet over hielpen en antwoorden waarna het hinken heen en weer óp die brug misschien mijn hele leven zou gaan duren. Je zou er nooit meer één letter voor op papier zetten.
Maar, ik ben eruit.
Echt?
Ik ga niet!
Weet je het zeker?
Ja, tenzij...
Shocking!
Vrijdag.
Vroeger, tijdens het bijwonen - en meer dan dat was het ook niet - van de lessen aardrijkskunde werd ik uitgedaagd om een kompas vast te houden. Hoe je het ook draaide, er bleef iets naar het noorden wijzen dus dat boeide niet langer dan drie minuten want de aandachtsspanne van de jeugd dertig jaar terug, verschilt niet zoveel van degenen die nu op school zitten. Had ik nou maar beter opgelet en dan ook gelijk maar tijdens kerkgeschiedenis. Dan had ik ook wat onthouden van ene meneer Ignatius (geboren in 1491 na Christus). Nu komt slechts de klank van zijn naam me enigzins bekend voor en zeker weten niet de wetenschap dat hij het 'kompas van het geweten' al noemde als ingebouwde en verder ontwikkelde gps-app in de mens. Die, als het goed is, mij de goede weg wijst bij moeilijke keuzes en bijstuurt als er een foute afslag dreigt. Was dát het dan? De onrust en het gezwalk dat me ook niet gelukkig maakte? Zou kunnen. Was me er bepaald niet bewust van. Dat zou ik wel kunnen beweren maar dan lieg ik en slaat het wijzertje van mijn kompas op tilt. In ieder geval wijst dat nu nog steeds naar het Noorden.
En zelfs ík weet dat België dáár zeker niet ligt.
Zaterdag.
De grote bibliotheek in de binnenstad biedt me gelegenheid om nog meer letters tot mij te nemen als ik er zelf uitgooi. Ook zit ik er vaak aan één van de computers. Een sticker daarop vermeldt, dat ik er twee uren gebruik van mag maken. Wordt zoiets gecontroleerd? Het is niet te hopen voor de mevrouw op ver gevorderde leeftijd naast mij. Ze zucht, scheldt en moppert. Kijkt jaloers opzij naar mijn gehamer op de toetsen en vraagt na enig zelf overwinnen of ik haar helpen kan. Ze is een reis aan het boeken en het lukt maar niet om gegevens in te voeren. En ze is al úren bezig. Zo gaat ze het vliegtuig natuurlijk niet halen. Natuurlijk heel vleiend, die vraag om te helpen maar als mevrouw denkt dat ik dat kan omdat ik redelijk snel een stuk tekst op het scherm tover, moet ik haar uit de droom helpen. Ik ben ook maar een domme gebruiker en alleen in mijn hummetje als er gebeurt wat ik zeg. Dat vertel ik haar. Ze lacht en we buigen ons samen over haar onwillig apparaat en het loopt inderdaad op niks uit. Ze gaat iemand halen en voordat ze geërgerd weg stampt, vertelt ze dat het niet aan haar ligt. Zelfs niet aan mij - dat valt dan weer mee - maar dat het systeem niet klopt.
En zo is het mevrouw. Hoe oud we ook worden, het kan echt nóóit aan ons liggen. Het zijn de systemen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten