Maandag :
Een paar weken geleden schreef ik over een boom voor ons huis. Met drie takken in kleur en de rest nog groen, leek die op een kappersklant die één haarlok in herfsttinten laat zetten. Inmiddels is de verf doorgelopen naar de rest want oktober zet uiteindelijk alles in vuur en vlam. De kleuren laten zich niet eens vangen in goeie beschrijvingen, ze zijn dieper, geler, rooier en mooier dan ik ze met mijn toetsen verwoorden kan. Hoogstens lukt het een beetje in dezelfde sferen blijven, door mijn dochter-kapster te vragen of ze snel haar kleurkaart wil pakken voor het bewerken van mijn lok(ken). Laat ik dat maar doen want anders ben ik zelf straks uit te tekenen in vooral grijstinten...
Dinsdag:
Elke coupédeur staat open en lonkt: "Kom dan, haal snel je ov-pas langs het poortje en stap maar in. Ik ga bijna vertrekken." Laat ik maar gewoon niet kijken. Doorsjouwen, er liggen honderden stuks post op mij te wachten in dat gebouw dat daar achter die trein uittorent. Elke keer gaat dat ook goed. Het is ook niet het werken met tegenzin. Wel die fractie van een seconde, waarin een mens denkt: "Kom, doe es gek!" Net als ik de fly-over bereik, geeft de intercity het op, sluit sissend zijn deuren en zet zich in beweging. Het zou ook wel al te maf zijn. Stel, ik doe het. Ineens bevind ik mij dan tussen die reizigers en zoek een plek. Moet ik nog wel even bellen met de postbaas. Mijn mobiel heeft een paar sneltoetsen om korte metten te maken met dit soort - en vooral andere - situaties.
...
"Ja, met mij, je weet wel. Ehm...Probleempje. Ik zit in de trein.
...
Hoe dat kan? Tja, die trein lokte mij, zwak momentje denk ik.
--
Hhh? Uitstappen? We beginnen net te rijden. Onmogelijk. We rijden net voor je raam langs. Nou doei hè, succes daar!"
---
Er is maar één manier om hieruit te komen. Treinkaartje kopen op 'n vrije dag en tegen mezelf zeggen dat ik naar mijn werk ga. Lopen langs die trein. Elke open deur weerstaan. En dan, als er echt niet meer op gerekend wordt, pak ik die allerlaatste mogelijkheid.
Woensdag:
Stel dat je naar een feestje mag. Een evenement waarover nagepraat gaat worden. Fysieke en mentale voorbereiding zijn van belang en je hebt nog maar één hobbel te nemen, één draak te verslaan. De supermarkt weet het ook al en schreeuwt via advertenties dat de aanbiedingen rondom dat feest de voorpret zullen vergroten en alsof het allemaal niks kost, bemoeien zelfs radio en tv zich met de komende happening. Stel dat zoiets je allemaal te wachten staat...
Mijn herinneringen richting een schoolfeest hebben dezelfde lading. Supermarkt en media bemoeiden zich er niet mee maar verder was de voorpret geweldig en de hele school sidderde van spanning. Jammer genoeg was er ook een cijferlijst. Alles wat daarop stond, was allesbehalve feestelijk...
Arm Nederlands elftal. Zo moet dat dus voelen. Wat weet ik nou van voetbal? Niks natuurlijk. Ik voel alleen nog die enorme domper van toen. Maar dan ook alleen, als ik het me heel stevig herinner. Die avond bleven de buskosten mij bespaard en de liters cola en de zakken chips. De supermarkten gaan straks met het EK heus niet dicht, er zijn alleen geen oranje fluitjes of speeltjes bij de kassa verkrijgbaar na het doen van de boodschappen. Kom op Nederland, als je volgende rapport weer goed is, mag je misschien ook wel weer meedansen.
Donderdag:
Vroeger lazen wij onze kleintjes voor uit Jip en Janneke. Sommige stukken zullen nooit meer vergeten worden: "Het regent, Oh, wat regent het" begint één van de verhaaltjes en oh, wat een enorme verregende spits beleefde Nederland vandaag. Het was bar en boos. Ik heb nog net niet uit het nieuws vernomen dat de treinen er niet meer doorkwamen. Ik zit weer op het grote bed met twee kleintjes links en rechts van mij. Ze hebben schoongewassen haartjes, zijn al in hun pyjama gestoken en dragen allebei lekker warme slofjes. Ik zie de tekst weer zo voor me: "Jip neemt grote stappen en stampt midden in een regenplas zodat het water om zijn oren springt..."
De boodschappen zijn gehaald, ik bezoek nog even de bibliotheek en sta stil bij de uitgestalde kinderboeken. Ze hebben het grote boek nog steeds liggen. Ik kan me bijna niet bedwingen maar weet dat er geen één kind meer komt luisteren. Ik verlang naar de avond met een dik boek voor mezelf. En die sloffen, natuurlijk!
Vrijdag:
Vaardigheden zijn om bij te houden. Je moet er toch niet aan denken dat alle ooit opgedane routine naar de bodem van je handelingenbestaan zakt. "Zuiver meten is zeker weten." zei mijn wiskundeleraar vroeger in elke les. En altijd keek hij dan een bepaalde richting uit. De mijne dus. Of verbeelde ik me dat? Alles wat met cijfertjes te maken had, leerde ik hevig haten. Later zou blijken hoe onterecht want ook haute-couture is er aan gebonden.
Deze dag was uitverkoren om achter de naaimachine te gaan zitten om een jas te naaien. Vraag me niet waarom. De dag en de ruimte waren aan mijzelf, niemand die zich zou storen aan geratel en overal een lap stof of spelden om je aan te bezeren. Dat was allemaal mijn deel.
En toen ging er wat mis...
Waarna ik de behoefte om te gaan smijten met de naaimachine moest bedwingen.
Waarna de jas in de kast kwam te hangen.
En er afstand gecreëerd moest worden, wat heel wat anders is als een kledingstuk.
Wat me stof tot schrijven opleverde over vaardigheden die even de mijne niet meer leken te zijn.
Heel zielig.
Zaterdag:
Na een nachtje slapen, is er weer hoop. Dat is bijzonder fijn want ik baalde als een stekker. Uiteraard zal ik de details van de revisie niet oplepelen. Dat geeft wel blogvulling maar je hebt er niks aan als je niet eens weet wat een beleg is. of een paspel of... Het was vooral de gedachte aan een verloren dag die me kribbig maakte. "Ben je eens een dagje alleen, zeeën van tijd voor je en dan zit je te hannesen met een kledingstuk. Foei!" Maar wat is eigenlijk precies de definitie van een verloren dag? Ik betrap mezelf op een denkfout. Waarom moest het allemaal nog voor de herfstvakantie af zijn? Van wie moest dat? Van mezelf. Was me dat even dom. De dag verliep bijzonder vredig, ik zette een muziekje op en genoot van het maken van een creatie. Iets niet klaar? Soit! Het was een dag om in te lijsten. Net als het moment van nu want sommige doelen zijn wél haalbaar. Punt!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten