Maandag;
Vandaag hebben we baistenmaart (markt) in ons dorp. Dat dorp ligt in Groningen, inderdaad. En 'baist' betekent ook wel gewoon: beest. Dit alles dankt zijn oorsprong aan de veemarkt van vroeger. Een stukje folklore dat we niet uitgemolken willen zien. Dus staan aan een lange reling geen koeien maar wat shetlandpony's, nog wat grotere exemplaren pony's en droefgeestige ezeltjes vastgebonden. Vroeg in de ochtend en in de regen zijn ze daar neer gezet en als het een paar uur later is, mogen ze weer mee naar huis. Misschien wordt er ook wel eens eentje verkocht maar ik heb dat nog nooit gezien. Eerlijk gezegd loop ik er ook behoorlijk snel langs want de geur van al die beesten is me te zwaar. Waarom ga ik er straks dan heen? Eerlijk gezegd om daarna vast te stellen dat het net zoals alle andere jaren was en dat het aantal kraampjes is teruggelopen. Niet gaan is zo'n beetje verraad plegen aan het dorp waarvan je inwoner bent. Volslagen bewijs dat het zot is, te beweren dat je voor je rust op het platteland woont. Lijkt een beetje op afwezigheid op een prijsuitreiking. Krijg je er spijt van of niet? Onderwijl heb ik een heerlijke rozijnenbol gehaald. Die is vernoemd naar die andere veemarkt in Zuidlaren, waar, als ik er woonde het hele verhaal weer opnieuw zou beginnen.
Dinsdag;
De theeleverancier met het leuke muziekje en de theezettende moeder die haar kroost uit school verwacht, heeft wat nieuws bedacht. Achterop de theezaklabeltjes staat een vraag afgedrukt. Het is de bedoeling dat we aan de hand ervan in Nederland tijdens het theedrinken aan de praat raken met elkaar. Dat is niet overal een probleem. Bij sommige praters komt hardnekkig het beeld van een aflopende wekker in je hoofd opzetten en je biedt zo iemand snel een kopje thee aan om hem of haar de mond te snoeren. Maar in alle andere gevallen...
We praten vast te weinig met elkaar en "Hoe was je dag?" heeft misschien niet meer opgeleverd dan: "Mwoh.." Er moet meer inhoud in de gesprekken komen en met negentig verschillende vragen komen we met elkaar weer tot de kern van het bestaan. Tenminste, dat is te hopen. "Wat is het gekste wat je vandaag hebt gezien" stond op het labeltje van vandaag en er bleek maar één antwoord mogelijk. Het was gericht aan mij en kwam van een huisgenoot. Now we're talking! Doe dus die reclame met dat muziekje maar weer.
Woensdag:
Om de schrijfinspiratie op peil te houden, lees ik 's avonds in bed het werk van andere columnisten. Vervolgens val ik in slaap, wat heel irritant is want er dient zich nog wel eens een flow aan met prachtige zinnen en unieke uitspraken. Het ligt nooit aan de schrijvers. Wel kwam ik laatst tot de schokkende ontdekking dat er al een column bestond over die kleine chinezen die een eigen koninkrijkje mogen runnen omdat ze daarbuiten toch maar gepest worden met hun uiterlijk. Het was enige weken terug een item, ergens in een nieuwsbulletin. Ook was ik even aan het googlen over die theezaklabeltjes en zag dat mensen zich zwart op wit hebben geërgerd daaraan. Dat lijkt me verspilde energie. In ieder geval verklaar ik hier met mijn hand op mijn hart dat, zo er al sprake is van plagiaat, die niet (doel)bewust gepleegd is. Laten we het er op houden dat iedere columnist/auteur (jahaa...would-be ook!) een andere lees/doelgroep bereikt.
Donderdag:
Op deze druilerige dag bevind ik mij in een stoffenzaak om knopen te halen voor dat kreng van een bijna mislukte jas. Dooie dingen mogen nooit de baas zijn en dus komt ie ooit af! Wel moet ik ineens nodig afwassen als alles al klaarligt. En gras tussen de stenen weghalen op het terras en boodschappen doen. Enzovoorts. Allemaal vluchtpogingen en uitstelgedrag. "Waarom ga je geen kleren maken voor andere mensen?" vraagt er eentje hier. Arme klanten. Ze zouden zo verschrikkelijk overgeleverd zijn aan mijn creatieve grillen. Er zit geen balans in. Bovendien ga ik tieren als een naad niet doet wat ik zeg of als de machinenaald knapt nadat die dwars door mijn duimnagel is gegaan. Slecht idee dus. Laat ik mezelf dat maar niet aan doen. En potentiële klanten niet. En de naaimachine niet. En zeker niet mijn gezin, het huis en de letters.... Lag ergens als een grote kaas op een plank niet ook een hoofdpersonage voor een verhaal? Is ze al genoeg belegen of zal ik haar nog even omkeren? Als ik haar in gedachten ga kleden, weet ik in ieder geval ergens een jas te liggen.
Vrijdag:
Er staat een nieuwe stofzuiger in de kamer. Gisteren werd de komst ervan al meegedeeld en ook dat het een hele goeie is van een fabrikant die alleen maar geruisloze apparaten op de markt wil brengen. Maar ik weet niet of die belofte ook geldig was voor dit type en serienummer want dan moet ik mijn begrippen over zacht geruis bijstellen. Het is verder een snoepje hoor. De hulpstukken kun je aan de stang kwijt en er is een handvat aan de slang verbonden met daarin een handigheidje om de luchtregeling in de stofzuiger te fiksen. How convenient! Hij is zak-loos maar dat was de vorige ook. Dit exemplaar is echter ook nog doorzichtig zodat ik me nooit meer hoef af te vragen waarom er niets opgenomen wordt door de stofzuigermond die er ook al zo supersonisch uitziet. Kortom, we mogen ons verheugen op een schoon gezogen huis. Laat ik de gebruiksaanwijzing even gaan lezen. Misschien heb ik nog wat snufjes gemist.
Dat had ik eerst moeten doen?
Ben je mal!
Ik herinner mij de moeder van Jip of Janneke, die in een verhaal net als vorige week in een flashback komt aanbellen. Ze ontvangt evenals wij vanmorgen, een grote doos van de bezorger en gaat subiet aan de slag. Stel dat ze eerst was gaan lezen, dat smoort alle huishoud-lust in de kiem. Je merkt immers vanzelf wel wat voor verrassingen er aan het ding zitten, in aanmerking genomen dat je de richtlijnen/verboden van onderdompeling, demontage en op de kop houden, bijtijds genegeerd hebt. Vanmorgen drukte ik op een knopje dat het vuilreservoir openzette terwijl ik het ding niet boven de vuilnisbak had hangen en werd omhuld door de juist bijeen gezogen stofwolk. Die levensles was anders aan mij voorbijgegaan. Jip en Janneke zitten nog steeds op hun broodje hagelslag te wachten, wat moeder nog nooit te laat voor hun neus heeft gezet en nu wel want ze gaat maar door met het nieuwe speeltje. Oh, wacht even, ik had zelf nog saucijzenbroodjes in de oven staan...
Pfff, nog net gered. Komt niet van de stofzuiger maar van mijn eerste liefde op apparatengebied, waarop ik net verslag deed. De concurrentiestrijd zal hevig zijn en zeer kort duren.
Zaterdag:
Overdreven natuurlijk om zoveel woorden te verspillen aan een stofzuiger. Sommigen zouden het zelfs ook afkeuren dat ik er zo blij mee ben want dat is niet van deze tijd natuurlijk. Zo helemaal niet geëmancipeerd! Het zij zo. Ik heb trouwens nog even gecontroleerd of dit het geruisloze soort was maar er staat zelfs als minpunt genoteerd dat het ding meer herrie maakt dan andere in zijn soort. Ik kan het hebben. Helemaal na de eerste testrit. Sommige krachten komen juist voort uit zwakheid. Dat is al een heel oud Bijbels gegeven en toepasbaar op erg veel situaties. Neem nou gistermorgen. Er was een hoop gedoe over een zak chips die niet te rechter tijd werd genuttigd. Tenminste, wij zijn dat niet gewoon om elf uur in de morgen. Onder het mom: 'het is vakantie' werd er kwistig gestrooid uit die zak en ik drukte dus maar op de knop die een enorme soort van loeien veroorzaakte. Einde gekrakeel want niemand verstond elkaar nog. Had ik dat maar eerder bedacht, al die vijf stofzuigers eerder. Dan was ons een hoop uitzoekerij ("Ja maar hij, ja maar zij, en toen zei hij en jij zei weer wat anders terug") bespaard gebleven. Ik ga het vaker toepassen. Wat zal ons huis er wel bij varen en de wereldvrede op langere termijn ook.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten