In Holland staat een huis ( gezegend open einde)

Zoals elk vervolgverhaal zijn vorm krijgt tot een (hopelijk) happy-end, tik ik vandaag de laatste letters van het Hollandhuis. Toch is het niet echt een slotakkoord. Het is namelijk de bedoeling dat het leven hier weer opgepakt wordt. 

Geen punt? Mooi!

Waar waren we gebleven? Dat zoekt u zelf maar op. Een betrekkelijke rust daalde neer in ons bestaan, afgelopen winter, toen na de kijkersdagen ons huis van eigenaar (op-termijn) verwisselde, wat je direct in de portemonnee voelt, en wij weer eens ergens wat durfden neerleggen zonder de kreet: "Neeeeeeee, niet daaaar!!! De huisspin kwam om het hoekje kijken of de kust weer veilig was en de kat van vrienden verderop die het huis en ons als haar onderdanen en habitat liefderijk geadopteerd had, strekte zich weer uit op de tuinbank. Vervolgens vloog één van onze kuikens uit! Dát scheelde direct een gigantische boedelpartij! De kledingstang die aan het muiten was geslagen, slaakte een zucht van verlichting toen de last van zijn schouders werd gehaald en vervolgens bleek, dat wij zó goed kunnen opruimen dat diverse delen van een uitzet onvindbaar bleken. '' Niet getreurd" zeiden we luchthartig (of lichtzinnig). Dat komen we allemaal in de zomer tegen als we zelf het veld ruimen...

Er is al veel veld geruimd, verscheept, versleept, gesjord en verplaatst. Zegt u dát wel! De hoop op het terugvinden van een en ander nog lang niet vervlogen... Alles wat binnendruppelt krijgt bijna direct zijn vaste plaats (hear, hear!!) We sjouwen ladingen zand naar binnen en vegen het er daarna welgemoed weer uit! Maar... de eerste was heeft al gehangen en hoera, we hebben ook al kliko's. Zeg nou zelf, wat heb je dan verder nog nodig? De aanloop naar deze tijd is vooral mondeling gecommuniceerd. U werd daar moe van maar hebt u goed gehouden. Ik heb er niets van gemerkt als u eigenlijk liever wat anders had gedaan. Naar het beeldscherm van uw telefoon kijken of zo. Maar u hebt die neiging onderdrukt. Dank voor uw geduld. Klaar voor de finishing touch? Dan bent u al verder dan wij! Maar dat geheel terzijde...

Tussen de handtekening en de kliko's zijn er ontelbare momenten geweest die het waard waren om op te tekenen. Samengevat: In februari ging het stormen maar de heimachine viel niet om. Werd er beton gestort, een omheining geplaatst en op een mooie lentemorgen kwamen behalve een enorm hijswerktuig, er vier (!!!) trailers van de bouwer met daarop allemaal stukken huis die met een enorme takelbeweging op het beton getild werden. In één dag tijd was het huis klik-klak-klaar. In de basis dan. Lego voor gevorderden! Op het filmpje dat ervan gemaakt was, zag ik diverse elementen door de lucht zweven. Een stopcontact in een muur van de zolder, een wand van een slaapkamer, een deuropening... Nou ja, die onderdelen waarvan je mag verwachten dat ze zich in je huis bevinden, vergeef me mijn enthousiasme. Het plekje waar we tijdens iedere fietstocht op geheimzinnige wijze bleken uit te komen. had een enorme aantrekkingskracht. Waar we hunkerend met onze neuzen tegen het raam geplakt, hoopten op de dag van oplevering. 

Kort genoeg?

Die dag leek het net alsof we op vakantie gingen. Zullen we gaan? zeiden we na een gehaaste kop koffie. We gingen. Werden na ons bellen toegelaten tot ons pand omdat de woninginspecteur al aanwezig was met de cliëntbegeleider van de afgelopen maanden. Zeiden 'ohhh en aaahhh' en 'we hebben nog nooit zo'n korte vakantiereis gehad, dit is zo mooi, hier blijven we maar!' Met een blinkende sleutelbos gewapend, bleven we maar trappen lopen en ons verwonderen. Om daarna de tegelboer te verwelkomen (en eindeloos van koffie voorzien) blikken verf tegen de muren te legen, plintjes te  timmeren, een keuken te monteren, aanrechtblad te zagen, enzovoorts... Ieder gezinslid of ander dierbare persoon die zich bij ons in de buurt waagde, kreeg een kwast, hamer of iets anders om nuttige werkzaamheden te verrichten, in de hand... 

Zulks valt natuurlijk op in de nieuwe buurt. Zelfs als het vakantie is en de helft van de bevolking vertrokken is en bij terugkomst constateert dat er IETS veranderd is in de straat. 'Ik snap het niet' monkelde een nieuwe buur. 'Hoeveel kinderen hebben jullie nou? Want ik zie van alles komen en gaan!' Ik gaf een adequaat antwoord en na een praatje over de heg die nog komen moet, draaide ik her en der weer wat schroeven aan. Sproeide de nieuw gelegde graszoden, zette koffie, monteerde een keukenkastje, genoot van het uitzicht, 'Iemand nog een kop koffie?' Nou ja.... de rest zal duidelijk zijn. En toen was er koffie! Sloten koffie, geleverde arbeid en bakken gezelligheid! Dank, iedereen!

Dat gevoel overheerst het hele gebeuren. Laat ik het verwoorden met een link naar de Bijbelse geschiedenis waar een vorst een tik op de neus kreeg. Hij had geen middel onbeproefd gelaten om zijn toch al niet bescheiden lapje grond om koning over te zijn, uit te breiden. Wat moet een koning ook anders, de hele dag?  Evenals zijn collegakoning in het Assyrishe rijk die uitriep  'Is dit niet het grote Babel dat ik gebouwd heb?' kraaide hij uit dat het alleen maar eigen verdienste was. Onafhankelijkheid van wie dan ook maar. Ach wat waren dat domme koningen. Die moesten nog veel leren. Gelukkig hoeven of kunnen we ons daar helemaal niet in te herkennen (...)  Een profeet van God, uit wiens hand die koningen hun rijk hadden ontvangen, moest gaan vertellen dat dit op zijn minst aanmatigend zo niet arrogant klonk en vooral niet ter zake. 

Dat was toen, nu weten we beter....

Vergeet het maar. Dat is ook nu! 

Vanuit normatief kader (achtergrond, opvoeding enz...) wil ik dankbaarheid blijven voelen en voeden, om alles wat er in het leven ons uit Gods hand ten deel valt en wat er op die kavel van weleer uit de grond is gestampt. Makkelijk gezegd met zo'n zegening, of heb je een mooiweer-geloof? We hebben ons rot gezweet. Het vóelt evenwel als gezegend zweet! We hadden het ook niet hoeven doen maar we hebben het dus wél gedaan. Was het een goede beslissing? God zal het ons niet komen vertellen. Desondanks wonen wij. Wonen onder het dak van de grootste Bouwer ooit, maakt me een gelukkig mens, dat zingt over een huis in Holland met een hoop heisa maar uiteindelijk gebouwd op een goed fundament.

Dát is een puntkommageval! 

I told you so...!

 Jaren geleden alweer, zette ik mezelf aan tot discipline om elke week een letterwasje te draaien voor wie het maar lezen wilde. Letterwasjes zijn verse stukjes tekst die net als wassen spoelen enzovoorts altijd draaiende zijn. Ze behoren evenals de onvermijdelijke dagelijkse wasbeurten tot mijn structuur, en training is nodig om die te behouden. Letterwasjes gaan over het leven en omdat zowel wasmand als levensitems nooit op of leeg zijn, houden kookwas, fijne of bonte was (alle soorten van levensgebeurtenissen dus) gelijke tred met de opbouw van een zwart-op-wit-ei. De reden waarom ik een ander format kies dan voor het leggen van een schrijfei, is omdat deze al eens door iemand anders werd gelanceerd met het gouden ei (bestseller) als bonusversie. Zo ver ga ik niet met mijn variant. Plagiaat is een vies woord maar als je er een alternatief voor vindt, kan je wel weer verder! Inmiddels is het wel zó lang geleden dat ik voor mijn blog aan het werk was, dat het niemand jeukt als er niks meer wordt geleverd. Nog even en er wordt gedacht: Zie je wel, ze is te hard van stapel gelopen en nu is het afgelopen met de schrijfcarrière' . En: 'Hadden we al gedacht dat het niks zou worden, heb ik het niet gezegd?' Dat is nog erger dan plagiaat natuurlijk. Maar oh, laat me je dit vertellen, die boze tongen hebben geen gelijk!

Of zijn die er helemaal niet en loop ik me voor niks op te winden en om mij heen te wijzen?

In het gunstigste geval heeft niemand bovenstaande uitlatingen gedaan. Dan ligt het dus bij mezelf omdat ik niet ontkennen kan dat er een stemmetje fluistert dat ik helemaal niet kan waar ik voor aangenomen ben, dus een bedrieger ben, van alles roep maar niks klaar maak. 'Hallo, ik ben je saboteur, je negatieve spiegel en beoordeelster, je impostorsyndrome. En ik ga je vertellen wat ik allang van je wist, namelijk: 't was niks, 't is niks en 't zal niks worden ook!! '

(Au!)

'Pardon, wie bent u en wie heeft u binnen gelaten?'

Met een minzaam lachje introduceert mijn ongenode gast zich voor de tweede keer: 'Ik ben je impostorsyndrome! En ik wacht niet totdat je deur opengaat want ik heb niet aangebeld maar heb mij mijn eigen toegang verschaft' Ja, dat dacht ik al. Alsof de duvel ermee speelt. Dat doet ie dan ook inderdaad want niemand is hopelijk zo dom om, hoorntjes of niet, zoiets of iemand met alleen maar negatieve fluisteringen welkom te heten  in eigen invloedssfeer. 

Hoop ik...

Toch?

Niet?

'Mooi is dat! Je hebt hier anders niks te zoeken, fluisteraar met je dure naam, want ik heb al complexen genoeg, als ik de mensen moet geloven, en daar ben ik sinds een paar jaar geleden ook mee opgehouden, dus, daar is het gat van de deur!'

'Had ik geen gelijk over je ambitie om elke week te schrijven? En wat is er van terecht gekomen? Dikke niks!! ' lispelt mijn indringer. Daarna valt er een stilte. Het stemmetje is weg...

Voor even dan! Dit ging te makkelijk, je zal zien dat die weer terugkomt. Laat ik eens kijken hoe ik mij voor de volgende keer beter bewapen. Wacht, met mijn beste afweermechanisme, mijn toetsenbord. Kan ik gelijk laten zien wie er gelijk had. Want dit laat ik niet op me zitten, weet dat stemmetje veel, wat ik verder heb zitten doen!? Wat denk je van die studie, dit en dat en nog veel meer! 

Hé, zit ik me nou te verdedigen? Dat is te zot voor woorden!

 'I told you so...?!' Pff, dat klinkt net als: 'Ik weet toch hoe je bent!' Ook zo'n uitspraak waar ik van ontplof. Want ik voel mij bij zo'n uitspraak te kakken gezet, naakt, in de put of dood, zoals bij ganzenbord. Terug bij af terwijl ik hard aan mezelf en mijn hoedanigheden werk. Veranderingen kosten weerstand, weet ik. Wie iemand zo op zijn plaats denkt te moeten zetten, terug naar het oude gedrag, wat makkelijker is voor de omgeving omdat er dan weer wat te halen valt, heeft vooral veel op zijn of haar geweten. Denk dáár maar es over na! 

Oh, wacht, maar ook zoiets doet u niet, ik zéker niet en u al helemáál niet. Nee, dan is het goed...

Over het Impostor syndrome is van alles op te zoeken. De feiten van bij wie en hoeveel procent laat ik dus bij deze links liggen. Wat ik ons wel op het hart wil drukken is het volgende: Stemmetjes die niet helpend zijn, kennen maar één tint - raad maar welke - om hun boodschap kleur te geven en komen altijd ongenodigd en ongewenst. Ze brengen onrust en willen ons zelfvertrouwen stelen! En als bewijs dat ik dat even weer onder de aandacht breng, schrijf ik het maar op. Ik draai het syndroom voor eventjes de nek om, steek mijn vingers in mijn oren en roep: Bla, bla, bla ik hoor je niet! 

Zo, dat staat zwart op wit, dit letterwasje. Hij draait prima.

 I told ME so...