Groningen. Ergens in 2015 reis ik, terwijl de dag nog ontwaken moet om 06:45, met de trein naar het hoofdstation in Groningen. Ik loop gedurende een slordige tien minuten naar een lelijk gebouw dat een niet nader te noemen postbedrijf huisvest, waar ik mij over uw enveloppen en kaarten buig. Op dat uur van de dag is daar altijd die trein, klaar voor vertrek op spoor 7. Zeker als het nog een beetje donker is en de verlichting in de trein uitnodigt om in te stappen is de verleiding groot om door middel van een simpele beweging met mijn ov-pas langs een checkpoortje, de dag een andere invulling te geven...
In die dagen schrijf ik over die frequente gedachte die steeds 'Kom, doe eens gek!' fluistert. Maar nee, zodra ik alle open deuren, elk exemplaar een potentiële bedreiging van mijn salaris, getrotseerd heb en de stations-trappen bestijg, glijdt de trein naar mijn idee - voel mijn triomf! - teleurgesteld uit Groningen weg. Was ik voor de verleiding bezweken, had ik nog even moeten bellen met de baas: 'Tja, vandaag kom ik maar niet, want ik ben in de trein gestapt. Waarom? Ja, waarom niet. Ontslag? Ach kom, doe niet zo flauw...'
Om diverse redenen ligt het geklier met brieven en kaarten al jaren achter mij. Het postbedrijf wilde elders gaan uitbreiden en stuurde de helft van zijn medewerkers en ondergetekende naar huis. Vervolgens werd het lelijke gebouw bij gebrek aan functionaliteit met de grond gelijk gemaakt, en dat was dan dat! Er staan op dat stuk grond vooral heel veel grondwerkmachines, en er is op de ene of andere manier een enorme vijver ontstaan in wat nu een bouwput heet. Waar is nou dat afzichtelijke brok beton waar ik mij bezighield met onleesbare handschriften, een shitload aan kerstkaarten en blauwe onheilsenveloppen? Een Bijbelwoord zegt: 'Men kent of vindt haar standplaats zelfs niet meer.' maar als ik mij niet vergis gaat dat vooral over onze eigen vergankelijkheid als mens zijnde. Vergeleken met bloemen op het veld die groeien, bloeien en verschroeien. Het feit dat het ook zo kan gaan met wat we in onze levens opbouwen gelijk torens van Babel, moet mij verre van arrogantie houden. De sloop van het lelijke gebouw is overigens een weldaad aan de stad. De herinneringen uit die tijd, die de moeite waard waren zitten in mijn hoofd of zijn destijds in blogvorm opgetekend. Als ik dat zelf kan terugvinden heb ik ook hoop voor u. De rest ligt belegen dus onbruikbaar te raken op de plank. Sorry voor degenen die hoopten op interne ontboezemingen. Troost je, herinneringen en gedachten zijn tolvrij. Dat is, zogezegd, kostbare bagage!
Het is augustus, 2021, 08:00 uur. De dag is op dit tijdstip al een tijdje op dreef. Wederom op werkdagen tijdens de treinreis naar Groningen maar deze keer volgt de overstap naar de trein die - ontneem mij niet de illusie - zolang op mij gewacht heeft, en ik - nu wel! - incheck en ga zitten. Altijd in de op één-na-laatste coupé, want met een beetje geluk stopt die na de rit precies voor de uitgang van het station waar ik zijn moet. Op een prettige manier voelt het, alsof de reisbelofte van zes jaren terug nu wordt ingelost, gevuld met vergelijkbare wisselstoringen in de vorm van uitdagingen en verlokkingen. Vanaf het moment van ontslag de baantjes her en der, de studiebeweging, die me zoveel bracht en waarover ik het nodige schreef zodat ik nu niet herhaling hoef te vallen, en uiteindelijk de werkkring die me past. Wie zou in zo'n geval niet met plezier in, of uitchecken!
Wist ik veel, die herfst van 2015, dat ik ooit bij het zien van die wachtende trein wél mijn ov-pas ter hand zou nemen! 'Ping!' zegt het poortje. Ik ga langs inmiddels bekende landschappen en er zitten soms boeiende mensen in mijn buurt. Wie had dat ooit gedacht! 'Denkt u bij het uitstappen om uw kostbare (!!) bagage!'
