Tussendoortje (16)

Spoorbanket
Oliebollen uit de oven waren best een leuk idee maar er zal wel wat fout zijn gegaan aan ons aanrecht want toen ze - niet zo groot - waren gegroeid en niet te kluiven waren, kregen ze direct een enkeltje kliko. En daarna klom ik op de fiets voor een retourtje supermarkt en een stapel gewone oliebollen in de schaal op tafel. Poedersuiker vermag veel en verder gaan we het er niet meer over hebben. Daar kan je gewoon mee leven. Tegelijk bekroop mij afgelopen week wel een schuldgevoel vanwege het uitblijven van een letterbeslag, waar ik me achteraf beter mee had kunnen bezighouden. je kan er niet in roeren en rijzen hoeft het ook niet. Nou sloeg ik deze week een aantal bladen open en las daar over het zwarte gat waar we met ons allen in vallen zodra de decembermaand voorbij is. Aan nabeschouwingen waag ik me niet en wat dacht je van goede voornemens? Mag ik een teiltje? Maar wat dan wel? En hoe?

Bij het leeggooien van een tas kwam ik onlangs een ongebruikte ns-dagkaart tegen. Het document kon alleen dit jaar nog gebruikt worden wat vandaag resulteerde in een reis waarheen en terug dan ook. Heel naar natuurlijk maar het is gelukt. Ging weg in duisternis en kwam er ook weer in terug, zij het iets zwaarder bepakt en bezakt. Ineens bedacht ik, dat zo'n treinreis veel weg heeft van een opgesoupeerd jaar. En dan bedoel ik natuurlijk niet dat kleine eindje tussen Groningen en ons eigen stulpje. Het gaat vliegensvlug, je neemt soms een hoop bagage mee en elk perron dat je voorbij zoeft, kan een gebeurtenis zijn. Bij slecht zicht ligt ontsporing op de loer. Dan hangt je leven uit het lood en er is heel wat nodig om het weer op de rails te krijgen. Dat hebben we onlangs in eigen omgeving nog gezien.

De conducteur in de trein wist het wel te verwoorden. Had hij al een voorschotje van zijn champagne binnen? Geen blunder. Zeker geen zwart gat. Was het een beslag geweest, werd het een perfecte oliebol en daarom sluit ik me - voor een groot deel - aan bij zijn uitspraak: "Dames en heren, wij komen voor het laatst in dit jaar over de Ijssel heen. Straks rijden we een mistig en koud Zwolle binnen. Mocht u nog meer willen reizen vandaag,  raad ik u aan de reiswijzer te raadplegen. Na acht uur vanavond rijden er geen treinen meer. Het zou vervelend zijn als u dan strandt op een leeg perron en dood spoor, zonder oliebollen en een glaasje van het een of ander. Ik wens u een prettige jaarwisseling en een reisveilig 2017!

Tussendoortje (15)

Kerstfourageren
Meneer V.  is vandaag naar de winkel getogen. Zijn naam is 'dapperheid' en daarom kan hij het aan. Zojuist heeft hij wat kaasjes in zijn mandje gelegd en bij het  brood, groente en fruit en de vleeswaren heeft hij de files gewoon overleefd. Alsof het niks was. Eigenlijk is het helemaal niet zo heel erg om de kerstboodschappen te doen. Adem in, adem uit...

Zie hem gaan. Trefzeker neemt hij wat nodig is, uit de schappen. Niet meer en niet minder. "Ik doe dit geheel vrijwillig hoor" verklaart hij om zich heen tegen degenen die eigenlijk wilden horen dat hij door zijn vrouw gestuurd was. Zojuist is hij weer uit de koeling geklommen waar op de bovenste plank iets van zijn gading lag, wat de klauterpartij wel waard was. Zijn vrouw mag wel hem wel met goud beslaan als hij thuis komt. Of een sokkel laten aanrukken zodat hij daarop plaats kan nemen gedurende de komende dagen. Hopelijk reiken zijn huisgenoten hem dan wel af en toe wat eetbaars aan, op zijn onmetelijk hoge positie. Ach nee. Meneer V. is daar helemaal de man niet naar. Laat hem maar gewoon uitvoeren wat zijn hand vindt om te doen. Wat weet je van zo'n persoon? Misschien deponeert hij straks alles wel op het aanrecht. "Doei, je redt het wel hè.." Dat kan. Zulke mannen bestaan. Daar kan je niets verkeerds van zeggen want daarna gaan ze vast hout hakken of zo. Of een wak slaan in metersdik ijs, mocht het gevroren hebben. Maar vandaag hoeft dat dus niet. Ook goed mogelijk dat hij het keukenschort van zijn vrouw pakt en zelf de rollade in de pan legt met de naad naar onderen zodat het vlees goed dicht schroeit. In één van de reclameboodschappen op tv wordt daar ook nog een keurmerk aan verbonden. Toe maar. Je zult de man mogen zijn die (op de komende feestelijke zondag) dat vlees mag snijden. Ach, heetten we allemaal maar 'meneer V'...

Het winkelpersoneel rent zich het vuur uit de sloffen. "Wat is kerst voor jou?" kan je aan hen vragen. Maar ze hebben helemaal geen tijd voor andere dingen als: "Weet u waar de bloedsinaasappels, truffels en zwezeriken liggen?" Een diepe zucht kan je terugkrijgen:. "Kerst, hm, zegt me niks... Is dat niet de tijd van wanhoop bij de kassa en gevechten om de laatste poedersuiker of slagroomspuitbus?" Legers mensen bestormen de schappen waar steeds maar nieuwe munitie wordt aangevuld. Oorlogsgebied. Voor velen misschien wel maar meneer V.  beleeft dat niet zo. De bofkont. Geheel vrijwillig! Dat ie het uitspreekt zonder te knipperen met zijn ogen. Dapperheid is zijn naam!

(Voor alle dappere mensen in alle winkels maar vooral voor meneer V.)

Tussendoortje (14)

Kerst(verbouw)cocktail
Eigenlijk zit ik al twee weken te brainstormen over het schrijven van een kerstverhaal. Dat is niet zo'n bijzonder originele gedachte in deze tijd maar het laat me niet los. Wordt het van me verwacht? Nee, het is pure zelfkastijding En lukken wil het ook niet eens. Je hebt er de juiste entourage, een hapje kaarslicht en bepaalde gedachten voor nodig. Over plaats maken voor het kerstkind of zo. En hoe die ruimte er dan uit moet zien...

Ruimte? Als ik aan dat woord denk, zie ik alleen maar kamers met een behangtafel en losse vloerdelen. Na het uitzwaaien van nestvlieder twee, begon het schrobben, sleuren en schuiven om leeggekomen ruimtes op te knappen en te hervullen. Was er stiekem al zelf mee begonnen want moeders moeten dat nou eenmaal even zonder publiek doen. Een soort nesteldrangdingetje om het leven weer aan te kunnen na vertrek van dat ene kuiken.Voer voor psychologen, vermoedelijk. "Je kon wel niet wijs wezen en waarom staat alles anders?" luidde het commentaar van geliefde huisgenoten. Geen antwoord op geven. Ze hebben er niks mee te maken. Een kerstverhaal? Dit? In de verste verte en met de beste wil van de wereld niet of het zou moeten zijn dat we bijna geen plek in onze eigen herberg meer vonden om te slapen. want beneden mag het heel wat lijken hier in huis (lichtjes op elke denkbare plek en gezang uit de cdspeler)  bóven is een ramp. De één na de andere kamer kreeg een beurt. Nieuwe vloer, nieuwe muur (mag ik niet aankomen, trouwens) nieuwe kansen. Ruimtes veranderen gaat niet zonder draaiboek. Om gek van te worden  Nu de grote klerenkast leeg en van de muur  moet, kan ik mijn eigen sokken niet eens weer vinden en ook de make-up en haarborstel zijn foetsie. Mocht u me ergens verwilderd zien rondlopen, dan weet u dat het nog niet helemaal klaar is. Maar we houden hoop...

Hoop op nieuwe, opgeruimde en dus betere tijden. Waarin ik weer weet wat ik in huis heb. En waar van alles uit weggespit is omdat het mijn geluk in de weg stond. Nu behoor ik trouwens wel tot het eigenwijze volk dat het allemaal zelf wil opknappen. Zonder publiek graag. En pas als het behangplaksel  tot de lippen stijgt, begint te roepen: "Help!" Het is een hele kunst, zal ik je vertellen, dat gedoe met ruimtes; nieuwe vloer, nieuwe muur enzovoorts. Zeg nou zelf. Dan heb je toch helemaal geen idee meer van en tijd voor het kerstgebeuren?

Of het zou om nieuw leven moeten gaan met Iemand die met eigenwijs volk wel raad weet.
Dán wel.

Tussendoortje (13)

Brokje onrust...

Sinds een week zijn we als gezin volkomen verknocht geraakt aan een handjevol poes. Het beestje woont bij dochter en schoonzoon en is een verrukkelijk wezentje. Met haar ongeveer twaalf weken wekt ze onze vertedering en verliefdheid moeiteloos op. Mede omdat ze zo heerlijk onnozel kijkt, zo onschuldig als alleen maar babybeestjes dat kunnen. Haar capriolen maken de lachspieren los en we stimuleren eerlijk gezegd dat proces in grote mate. Daar wordt ze lekker moe van en dat is dan weer goed voor de nachtrust van de aanschaffers. Zonet nog schrok ze van een verschuivende voet waar minstens maat 46 aan vast zat. Het was dan ook een heel gevaarte waar ze over heen moest. Dat is intussen vijf minuten geleden en de veters zijn binnen die tijd compleet aan gort getrokken. Maar wat is dat? Een pingpongballetje. Om gek van te worden en, hap...! Oh, dat is d'r eigen staart. Tja, kan gebeuren. Hup, daar hangt ze al met vlijmscherpe nageltjes in een stoel. "Lizzie, mag niet!" roept het baasje. Alles is nieuw hier. Zó irritant! Ze tuurt angstig naar de afgrond beneden zich en waagt de sprong. Die is minstens een vette voldoende met die dubbele salto mortale. Die afsprong kan iets beter maar hé zeg, ze heeft de tijd. Ze herinnert zich ineens het bestaan van kattenbrokjes maar komt op het holletje daar naar toe, ook nog op andere gedachten. De speelgoedmuis die nog besprongen moet worden ligt vlak voor haar op de grond. Het leven is even goed als ingewikkeld. Wordt het trouwens niet eens tijd voor een gesubsidieerd adhd-onderzoek? Zo'n beest ziet echt alle vogels vliegen en hoe moet dit ooit een volwassen kat met een uitgebalanceerd en koel zielenleven worden? Zo eentje die de huishouding van haar voeders moet bestieren en hen moet laten denken dat zij een huisdier hebben? Ik waarschuw maar even...
Een keurig verzorgde hand met gemanicuurde nagels, minstens even zo gevaarlijk als die van Lizzie zelf, pakt het hoopje pluis van de vloer. "Kom jij nou maar es even hier" zegt het vrouwtje. Maar als een peuter die alles moet ontdekken op één en dezelfde dag, zit ze maar een paar seconden op schoot, als ineens voor het raam beweging is. Daar moet ze meer van weten en wég is ze alweer. De vensterbank is helaas ook contrabande want daar staan planten. Heel flauw. Ze kijkt even achterom met in haar - nog - blauwe ogen de schattigste blik die ze kan bedenken. Oeps. Slecht plan! Het zal voor de volgende keer zijn want er is iemand die heel boos naar haar kijkt Gelukkig is haar kattenkopje gevuld met zeer veel korte termijn geheugens. "Of ze melk wil? Wat een vraag" Ze kómt er al aan. Nee, eigenlijk vliegt ze vooral! Wel heel vervelend, dat nieuwe gladde laminaat want ze landt verdikkie weer een meter voorbij het voerbakje. Hee, een slingertje. Zeker van de bloemen van vorige week, toen ze hier kwam wonen. Even trekken.... "Kssst!" Oh, mag zeker niet. Wat een heerlijk dekentje ligt daar op de bank trouwens. Hoe dat te bereiken? Direct op de zitting springen kan ze al maar dat is te makkelijk. Langs de zijwand van dat meubel is je ware uitdaging. Kost je een tik op je neus maar je weet in ieder geval waar je zo moe van bent.
De baas en het vrouwtje trouwens ook...