Jaren geleden alweer, zette ik mezelf aan tot discipline om elke week een letterwasje te draaien voor wie het maar lezen wilde. Letterwasjes zijn verse stukjes tekst die net als wassen spoelen enzovoorts altijd draaiende zijn. Ze behoren evenals de onvermijdelijke dagelijkse wasbeurten tot mijn structuur, en training is nodig om die te behouden. Letterwasjes gaan over het leven en omdat zowel wasmand als levensitems nooit op of leeg zijn, houden kookwas, fijne of bonte was (alle soorten van levensgebeurtenissen dus) gelijke tred met de opbouw van een zwart-op-wit-ei. De reden waarom ik een ander format kies dan voor het leggen van een schrijfei, is omdat deze al eens door iemand anders werd gelanceerd met het gouden ei (bestseller) als bonusversie. Zo ver ga ik niet met mijn variant. Plagiaat is een vies woord maar als je er een alternatief voor vindt, kan je wel weer verder! Inmiddels is het wel zó lang geleden dat ik voor mijn blog aan het werk was, dat het niemand jeukt als er niks meer wordt geleverd. Nog even en er wordt gedacht: Zie je wel, ze is te hard van stapel gelopen en nu is het afgelopen met de schrijfcarrière' . En: 'Hadden we al gedacht dat het niks zou worden, heb ik het niet gezegd?' Dat is nog erger dan plagiaat natuurlijk. Maar oh, laat me je dit vertellen, die boze tongen hebben geen gelijk!
Of zijn die er helemaal niet en loop ik me voor niks op te winden en om mij heen te wijzen?
In het gunstigste geval heeft niemand bovenstaande uitlatingen gedaan. Dan ligt het dus bij mezelf omdat ik niet ontkennen kan dat er een stemmetje fluistert dat ik helemaal niet kan waar ik voor aangenomen ben, dus een bedrieger ben, van alles roep maar niks klaar maak. 'Hallo, ik ben je saboteur, je negatieve spiegel en beoordeelster, je impostorsyndrome. En ik ga je vertellen wat ik allang van je wist, namelijk: 't was niks, 't is niks en 't zal niks worden ook!! '
(Au!)
'Pardon, wie bent u en wie heeft u binnen gelaten?'
Met een minzaam lachje introduceert mijn ongenode gast zich voor de tweede keer: 'Ik ben je impostorsyndrome! En ik wacht niet totdat je deur opengaat want ik heb niet aangebeld maar heb mij mijn eigen toegang verschaft' Ja, dat dacht ik al. Alsof de duvel ermee speelt. Dat doet ie dan ook inderdaad want niemand is hopelijk zo dom om, hoorntjes of niet, zoiets of iemand met alleen maar negatieve fluisteringen welkom te heten in eigen invloedssfeer.
Hoop ik...
Toch?
Niet?
'Mooi is dat! Je hebt hier anders niks te zoeken, fluisteraar met je dure naam, want ik heb al complexen genoeg, als ik de mensen moet geloven, en daar ben ik sinds een paar jaar geleden ook mee opgehouden, dus, daar is het gat van de deur!'
'Had ik geen gelijk over je ambitie om elke week te schrijven? En wat is er van terecht gekomen? Dikke niks!! ' lispelt mijn indringer. Daarna valt er een stilte. Het stemmetje is weg...
Voor even dan! Dit ging te makkelijk, je zal zien dat die weer terugkomt. Laat ik eens kijken hoe ik mij voor de volgende keer beter bewapen. Wacht, met mijn beste afweermechanisme, mijn toetsenbord. Kan ik gelijk laten zien wie er gelijk had. Want dit laat ik niet op me zitten, weet dat stemmetje veel, wat ik verder heb zitten doen!? Wat denk je van die studie, dit en dat en nog veel meer!
Hé, zit ik me nou te verdedigen? Dat is te zot voor woorden!
'I told you so...?!' Pff, dat klinkt net als: 'Ik weet toch hoe je bent!' Ook zo'n uitspraak waar ik van ontplof. Want ik voel mij bij zo'n uitspraak te kakken gezet, naakt, in de put of dood, zoals bij ganzenbord. Terug bij af terwijl ik hard aan mezelf en mijn hoedanigheden werk. Veranderingen kosten weerstand, weet ik. Wie iemand zo op zijn plaats denkt te moeten zetten, terug naar het oude gedrag, wat makkelijker is voor de omgeving omdat er dan weer wat te halen valt, heeft vooral veel op zijn of haar geweten. Denk dáár maar es over na!
Oh, wacht, maar ook zoiets doet u niet, ik zéker niet en u al helemáál niet. Nee, dan is het goed...
Over het Impostor syndrome is van alles op te zoeken. De feiten van bij wie en hoeveel procent laat ik dus bij deze links liggen. Wat ik ons wel op het hart wil drukken is het volgende: Stemmetjes die niet helpend zijn, kennen maar één tint - raad maar welke - om hun boodschap kleur te geven en komen altijd ongenodigd en ongewenst. Ze brengen onrust en willen ons zelfvertrouwen stelen! En als bewijs dat ik dat even weer onder de aandacht breng, schrijf ik het maar op. Ik draai het syndroom voor eventjes de nek om, steek mijn vingers in mijn oren en roep: Bla, bla, bla ik hoor je niet!
Zo, dat staat zwart op wit, dit letterwasje. Hij draait prima.
I told ME so...
