Barrevoets in brons.

Ze staat op een schijf van asfalt midden op een rotonde en kijkt uit over de Korreweg. Ze is groot en bloot. Staat daar samen met haar twee kleintjes, die ook niks aanhebben. De jongste heeft ze maar op haar arm genomen. Oversteken doet ze niet. Gelukkig maar. De rotonde zou haar niet bevallen. Laat ik maar eens kennis met haar gaan maken...

Ze lacht. “Hartstikke bloot zijn we, maar ja, what you see is what you get, zullen we maar zeggen. Zó heeft mijn kunstenares mij gegoten. Er wat van zeggen? Heb jij ooit een beeld horen protesteren?” Haar blik glijdt naar beneden. Ze toont een zorgelijke frons maar die is zo verdwenen. Blijkbaar is ze niet van plan om extra zorgen te kweken bij haar gewone portie. “Een fikse bilpartij krijg je van dat brons, geloof ik. Maar misschien wel sterke benen voor de weelde die ik moet dragen. En kijk es…Als je dat geen weelde noemt!” Ze wijst naar haar kroost aan haar ene hand en op haar andere arm. “Tja, het kind schoot maar niet op. Ach, het is eigenlijk ook nog te klein voor deze wandeling.” Haar kleuter van vier mag echt niet loslopen. Hoe vaak díe haar al niet ontsnapt is. “Ze kennen geen gevaar hè. Moeder houdt het verkeer immers wel in de gaten. Ze vonden mij hier wel passen in deze buurt. Het kan, ik weet het niet maar ik verdiep me d’r niet in. Dat lukt niet, als je ook nog je hoofd hoog moet houden, als je zo te kijk staat. Hier op dit platje. Een man heb ik niet meer. Die ging sigaretten halen. Denk dat de rij erg lang was want hij is nog niet terug. Dan maar zelf voor deze beide kindjes zorgen. Als het moet op blote voeten. En als die Groningers dat nou mooi vinden, dan maar met helemaal niks aan.” Ze knikt om zichzelf nog eens te bevestigen. Haar kleine meisje heeft nu iets ontdekt. Ze rukt aan moeders hand, wijst met het mollige bronzen vingertje. Moeder laat niet los. De auto’s en fietsen zullen niet stoppen voor haar kleine schat, wanneer ze verderop dingen wil gaan ontdekken. Het zal voor veel meer in dit leven beschermd moeten worden ook. En dan zal ze vragen waarom mama nee zei, tegen de kansen van háár leven. En zij zal alleen maar kunnen antwoorden, dat, wat het kind wilde, te gevaarlijk was. Daar piekert ze vaak over, zo staande op de straat. Is ze te beschermend? Maar zit dat niet in de meeste ouders? Ze buigt zich naar haar oudste die dwingend weer vraagt of ze óók wil kijken. “Mamááá..! Ja kind, mooi! Een lieveheersbeestje denk ik. En wat heb jij?!” Ze lacht naar haar jongste. De nooit vermoeide arm hijst het kind nog wat hoger op. Moeder vervolgt haar relaas: “Nou sta ik hier elke dag. Mensen mensen, wat een mensen. Ze hebben hier op de rotonde altijd haast en de één heeft nog maffere kleren aan dan de ander. En die fietsen! Alle kleuren van de regenboog. Laatst zette iemand er eentje tegen mijn knie aan. Leuke parkeerplek. Ik ben toch geen fietsenrek?! Als ik kon, was ik er op weggefietst maar ik heb het nooit durven leren. Autorijden ook niet. Wat zeg je? Flauwekul? Moet jij weten! Ik sta hier al te midden van jullie uitlaatgassen, moet ik ze zelf nog produceren ook? Bovendien bestaan er geen fietsen voor mijn maat. Hola, daar kijkt er weer eens eentje niet uit! Halló! Het ziekenhuis is dáár hoor. Wou je d’r soms heen? Nee toch zeker, grote sufferd..! Sorry hoor, dat moest even. In het atelier was het zo lekker stil, elke dag even een bakkie doen met mijn maakster en ineens stond ik hier. Dat was vanwege een project. Toen mochten de bewoners in de wijk stemmen wat ze hier neer wilden zetten. Tja, je kunt er niet omheen hè. Het was wel even schrikken. En dan sommige mensen maar lachen. Nooit een blote mama gezien zeker..! Als je maar weet dat ik blijf staan…”

Het is me wel een spraakwaterval, die dame op de rotonde. Ben eens gaan googlen om uit te vinden wie daar zo midden op de straat loopt zonder vooruit te komen, daar in Groningen. Het idee van een moeder met kinderen in een kinderrijke wijk lag eraan ten grondslag. Een kunstenares ging aan de slag met gips en daarna ging moeder met haar tweetal naar de gieterij, waar ze met brons werden overgoten. Op een moederdag na een heleboel bureaucratisch gesteggel over het ja of nee van de plaatsing, ging het drietal een vrachtwagen in, om neergezet te worden op een soort van terpje, waar Groningen er in de natuur wel meer van heeft. En dan rij je daar langs. Snel, want die rotonde wil je zo snel mogelijk gehad hebben. Moeder staat daar  en beziet het hele tafereel van voorbij racende auto’s, bussen en fietsen. Hopelijk vliegt er niet eentje tegen haar op. Moeders behoren tot een kwetsbaar volkje. Ze zitten in de zorg om het kroost. Die laat hen nooit helemaal los. “Zal het geboren worden met alles erop en eraan? Eet ie wel genoeg? Is de juf wel lief? Direct op zwemles. Al dat water hier! Moeten ze nou dwars door de stad naar school fietsen, zal ik dan maar meegaan? Haalt ze het examen wel? Lieverd, je was ligt hier op een stapeltje, neem even mee naar boven, ok? Heb je je sleutel van je kamer? Nou, dag, tot volgende week maar weer…”

Zodra de navelstreng door is, begint de zorgenreis van de moeders. Op pumps, op sandalen, op sneakers... Of op blote voeten.

Els Dijkema

Dieetzotteklap (1)

Apparaten in de keuken. De één heeft er dagwerk aan om ze allemaal op hun beurt weer schoon te krijgen, de ander stopt ze in een kastje na een week van gebruik ten behoeve van één of ander dieet. Daar achter die deur dreigt een heel afdankpark van de meest inventieve kookhulpen te ontstaan. De sapcentrifuge vraagt zich af, wanneer er nog eens fruit gekocht gaat worden. De allessnijder peinst over tijden dat er blijkbaar nog gegeten werd en zouden de mensen die hem aanschaften nog leven of zijn ze alleen maar overgegaan op vloeibaar? De stoomkoker zegt niks. Die is een flinke dut gaan doen. Toen ze hem kochten dacht hij het al: “Bezit van de zaak is eind van vermaak”. Het bleek waarheid te worden. Een stoomcursus winterslaap werd zijn deel…

Maar niet de blender! Hoewel in een lichte sluimer verzeild geraakt, was deze sapchef in één keer wakker toen het kastdeurtje open ging. Het werd namelijk hoog tijd voor een nieuw dieet. Eentje waar je niet slap en ellendig van wordt. Fruit en groente beloofden dat en dus ontwikkelde zich al snel een hechte relatie tussen de machine die shakes en smoothies maakt, en mij. He-le-maal áán is het weer tussen ons. En dat al bijna drie weken. Een dieet volgen kost nogal wat: Studie van wat wel en wat niet meer mag, bijhouden van een eetmeterapp, schrikken van hele nare dingen die er over eten geschreven worden, zaden en noten kopen - genoeg voor een hele volière - en... Chagrijnig worden als je langs het verboden zoet loopt in de winkels, in één rechte streep naar het toegestane zuur. En nog wat: Een boek. Niet via de boekwinkel maar gewoon wat gegevens invullen en, hup, daar rolden mij 66 pagina’s recepten en tips uit de printer tegemoet. Had ook naar de bieb kunnen gaan maar de motivatie moest behouden worden en niet na een paar weken weer tegelijk ingeleverd met geleend goed. Het beslissen tot één en ander was in een paar seconden gepiept. Opeens is het moment daar. Plotseling kan een mens (lees: vrouw, in dit geval) niet één dag meer zonder dat ene boek. Vraag niet hoe het kan maar pak die blender en geniet daarvan. Daar kan van alles in. Spinazie, peer en komkommer leverden een shake die eruit zag als heksendrank. Zoonlief vroeg zich af of ik altijd afwasmiddel dronk. Gezinshilariteit: “Als wij het maar niet krijgen” sprak dochter twee. En nog een ander gezinslid vroeg: “En nou zal het eindelijk gebeuren?” Nou ja, dat hoop ik wel. Al die investeringen  moeten het waard zijn…

Dat dacht ik een aantal jaren terug ook. Investeerde door een boek te kopen. De schrijver ervan onderstreepte vooral het nut van gehoorzaamheid. Daardoor zou het mogelijk zijn om slechte dingen te laten staan, dan ging het niet eens om het resultaat. Maar natuurlijk!. Gehoorzaamheid is helaas nooit mijn sterkste kant geweest. Gevolg van die dieetpoging laat zich niet moeilijk raden. Het boek ging doormidden en dat was dat. En nu dus een nieuw begin. Ik moet gewoon afblijven van koolhydraatrijke producten. Dat is helemaal niet moeilijk om aan te voldoen.  Hier hoef ik alleen maar consequent te zijn en alle apparaten heb ik immers al in huis… Wie lacht daar?

Els Dijkema