Krabbels (een doorstart)

Twee jaar geleden legde ik omwille van een missie mijn verhalendrive aan de ketting. Behoudens een kleine ondeugende uitstap hier en daar, tikte ik vooral verslagen en uittreksels. Daar was mijn chromebook niet over te spreken! Het apparaat dat mij van hele andere kanten kende, liet niet met zich sollen en begon als reactie te muiten door met leestekens te gaan klieren. Op mysterieuze wijze verdwenen ineens een paar belangrijke toetsplaatjes. Dat zou mij leren! Inmiddels hamer ik op een plaatsvervanger met meer mogelijkheden want de techniek moet de mens dienen, niet andersom...

Maar de ketting is weer los! Voorzichtig klop ik mijn blogje op de flanken. 'Vergeef me, het móest want anders zou ik gezakt zijn' fluister ik het toe. Nu ik de bewijzen van goed bedrag zorgvuldig opgeslagen heb, kan ik zoiets makkelijk zwart op wit zwammen. Maar oh, wat wás het allemaal spannend. Het hele studeerverhaal was bijna verkeerd afgelopen. Lig maar eens nachten wakker omdat er deadlines zijn en verschrikkelijke dilemma's en een innovatie die uit de grond moet worden gestampt, en... Nou ja, dat kan uiteraard niemand wat schelen. Zelfs de letters niet. Ze hebben niet eens de ziel die ik hun voor deze gelegenheid even toedicht. Ze zijn slechts met hun zesentwintigen plus leestekens het instrument van een geketende ziel die wel weer es van zich af wil praten. Want dat wil ik!

Wat is nou twee jaar? Inmiddels is mijn leven al opgedeeld in de tijd vóór en de tijd ná de missie. Aan de buitenkant is dat zo niet waar te nemen  maar ik moet het niet wagen om in de toekomst alleen maar te brabbelen over - ik zeg maar  iets - empowerment of herstelondersteunende zorg. Laten we allemaal met onze vakinhoudelijke ijselijkheden een ander niet lastigvallen. Het is net schuttingtaal. Mooi dat  het gelukt is en doe nu maar weer normaal.

Daar zegt u me wat. Bedoelt u het normaal van twee jaar terug of de nieuwste versie? Zover ben ik niet ondergedoken of ik weet wel dat u mij niet in uw nabijheid kan verdragen. Niet omdat ik zo wijs en geleerd ben geworden (...)  maar omdat u niet ziek wilt worden van mij. Daarom doe ik er goed aan mijn lippen stijf op elkaar te houden. Dat weerhoudt mij om onzin uit te kramen en het scheelt u het aanhoren ervan. De keuze is reuze. Bent u daar nog?

Vleugels

In een land met honderdduizenden virologen, zit ik met mijn vingers boven mijn toetsenbord te hopen dat er iets losbreekt in mijn brein. Een item dat niet gaat over een virus, het c-woord of huisarrest. Een stemmetje zegt: Je láát het maar!

Zou niets liever willen. Gewoon een blik letters opentrekken over de lente. Over de gigantische spin die ik vorige week ving en buiten zette. madeliefjes in het gras. Of iets anders: Het feit dat er nog heel wat gebeuren moet voordat ik een bepaald diploma in ontvangst mag nemen. Iets in mij zegt dat, wát ik ook zal gaan zeggen, dit onherroepelijk leidt naar het onderwerp dat de hele wereld in de klem houdt.
Op school hebben we het over empowerment en over het pakken van regie, wat ongeveer hetzelfde betekent als: 'Bepaalt iets of bepaal jij waar je door laat overspoelen? Ben jij nou helemaal!?'

'Nou, nee, eigenlijk niet...' stribbel ik tegen. Het liefst ontken en negeer ik dingen, die me niet goed uitkomen en geef toe, ook zwart op wit lukt me dat redelijk tot nog toe. Dat strookt volkomen met de uitkomst van een persoonlijkheidstest die ik onlangs invulde. Daar kwam uit dat ik onder anderen een vredestichter ben maar ook conflictvermijdend, angstig om nieuwe dingen te moeten leren (maar uiteindelijk tot veel in staat), samensmeltend met andere mensen die snappen wat ik bedoel maar wat heden ten dage ten strengste verboden is vanwege een van hogerhand opgelegd afstandsgebod (u weet wel. Maar ho, u zult me niet horen). De test zei nog iets. Een ironisch zinnetje vertelde dat mijn vleugels in balans zijn. Vleugels ja! Die wijzen naar oost en west.  Dat betekent dat ik ook redelijk overweg zal kunnen  met de persoonlijkheidskenmerken links en rechts van mijn eigen hokje... Moet ik daar nog meer van zeggen? Nee, ook dat gaat de verkeerde kant op.

Hoe ga ik toch die vrije ruimte bereiken waar geen bedreigende factor mag komen. Waar niet gesproken wordt over ziekte, waar beestjes geen toegang hebben?  Het luchtruim wellicht? Maar zwerven daar niet al uw kleine niesdruppeltjes? En wat is daarvan het gevolg? Juist! Nee, stil maar.. Geen woord over dat éne!

Flarden van een psalm in mijn hoofd: Zou ik opstijgen of neerdalen, hier of daarheen vliegen, ik zal gevonden worden. Door Degene voor wie ik misschien ook wel eens vlucht, maar waarvan ik direct weet, dat die escape geen zin zal hebben. Beter me eerder door Hem te laten vinden dan door een vernietigend kwaad. Ultieme vrijheid voor een huismus die haar vleugels (ondanks het feit dat die in balans zijn) voorlopig op aarde nog niet gebruiken mag. Maar haar snavel wel!