Maandag:
Iedereen is naar werk, school en op excursie. Zo hoort dat en zeker op maandag, zij het dat zo'n schoolgebeuren kwestie is van maar één weekje. De stilte in ons lege huis voelt in ieder geval aan als weldadig en guess what? Wat ik veeg, poets of wrijf blijft zomaar langer dan een kwartier schoon. Dat komt hier maar heel zelden voor dus wordt het tijd voor megaprojecten. Kijk, hier is die jas waarmee ik in september begonnen was. De kreukels verraden een narrige bui ("In de kast, jij misbaksel, en er voorlopig niet meer uit") En wat hebben we hier? Nog iets dat ook al bijna af was maar in diezelfde wolk van chagrijn achter die jas aan gemikt werd. Alles zucht van verlichting om die tweede kans. Mocht het me lukken die kast leeg te krijgen (allemaal afgemaakte dingetjes) deze week, doe ik mee. Pfffff...
Dinsdag:
De week van de tweede kansen wordt dit blijkbaar. Of van de derde en de vierde. Je kunt het zo gek niet bedenken waar dat allemaal mee kan. Zo vind ik bij de immense stapel post tijdens mijn werk een envelop die ik al drie keer eerder in de afgelopen week in handen heb gehad. Iedere keer moet er weer wat mee gebeuren, wat niet lang meer goed kan gaan want de envelop is zeer onderhevig aan slijtage, zo te zien. Dat gaat met ons mensen ook zo, al denken sommigen onder ons dat de mogelijkheden van de botoxkliniek onbegrensd zijn. De envelop moet gewoon richting een instantie omdat hij door de bewoners van het afleveradres geweigerd is. Tenminste, dat staat op de sticker die over het naamvenstertje geplakt was. Terwijl ik het ongelukkige poststuk voorzie van een nieuw etiket, krijg ik ineens de gedachte dat het zo ook gaat met vluchtelingen. Hierheen, daarheen, nee verder! Kom terug! Loop door! Rot op...!
Op een stapeltje komt ie te liggen, de twijfelpost. "Dag envelop! Er komt een dag dat je echt op de plek van bestemming komt want het postwezen in ons land is bijna onfeilbaar." Je kunt misschien op deze wereld maar beter een envelop zijn dan een geweigerd mens.
Woensdag:
Onze tuinmeubelkussens zijn, behoudens een gesprongen naadje hier of daar, nog prima. Daar leg ik een nieuw stofje overheen en dien daar twee doelen mee. Een legere kast en een zeer tevreden gemoed omdat ik van oud weer nieuw gemaakt heb. Wat nog aan mijn geluk ontbreekt, is een goede plek voor al die in het nieuw gestoken kussens. Na de zomer zal echter één van onze oudste kuikens een eigen nest betrekken, dus is er hoop op nieuwe bergplaatsen. Waarom worden er geen huizen gebouwd met een standaardkamer voor de dingen - ja, ik weet het, af en toe zijn het véél dingen - die vrouwen kwijt willen maar niet buiten bereik. Hoe moeilijk kan het zijn? We willen gewoon een ruimte met een aantal planken aan de muur voor dat extra beetje overzicht. Een aantal jaren geleden sprak één van onze meiden die behoefte al uit terwijl ze toen nog maar een heel klein vrouwtje was maar met de genen blijkbaar op de juiste plek. "Papa, kun je ook een inloopkast voor mij maken?" Een frons was het antwoord. Met de klerenzooi die zij er altijd van maakte kon er maar één antwoord zijn: "Maar lieve kind, je hele kamer is er eentje!"
Donderdag:
Er zat een mevrouw van Oosterse afkomst met koolzwarte ogen tegenover mij in de pc-ruimte van de bibliotheek. Ze vroeg op een dwingende manier hulp aan een jongeman die haar dat niet weigeren kon maar hij wilde eigenlijk vluchten. Dat stond op zijn gezicht te lezen. Terwijl enkele muisklikken van mevrouw nog naklonken, maakte hij zich duidelijk geagiteerd uit de voeten en daarna was ik de klos. Zo klein als zijzelf was, zo groot haar mondwerk. Dat was helemaal in orde. De woordenvloed die ze over mij uitstortte, veegde mij, zonder komma's op één hoop met al het gajes van de wereld in het algemeen en de wereldleiders in het bijzonder. En het verband tussen de dingen ontging me een beetje dus ik schrijf het allemaal even op voor de betere verstaander. Zet je schrap:
"Niemand is nog echt bereid om te helpen in deze wereld. De blanken onderdrukken donkere volken nog steeds want dan zijn ze superieur en Syrië kan ze ook niets schelen. Ja, ze doen alsof maar het gaat alleen maar om de olie en weet u wat er ook aan de hand is? De mensen kennen geen grenzen meer en ze zijn ontrouw. En dat zuipt en naait iedereen maar. Dat moet een voorbeeld voor de volgende generatie zijn. Dat verklaart de hoeveelheid zelfmoordpogingen. Ga maar eens naar India. Daar zijn ze zo lief! Ze lopen dan wel op blote voeten maar dat is voor u geen reden om ons te onderdrukken (was ik niet eens van plan, ik wilde alleen maar weg) Ach wat kan u het ook schelen... Daarom ga ik Rutte met zijn nepgrijns een brief sturen en trouwens ook één aan de koning. U hebt óók al zo'n artificiële (ander woord voor: kunstmatige) glimlach. Weet u hoe dat komt? Omdat de wereld en de mensen verrot zijn."
...
(wordt vervolgd)
Vrijdag:
Nou moe, hoe incasseer je zo'n stroom royale en vooral gratis beledigingen? Dat van die wereld voelde ik wel met haar mee, want we maken er met elkaar een potje van. Mevrouw ook, volgens mij, al zou ze in een nieuwe spraakwaterval het tegendeel willen bewijzen. No thanks! Intussen waren er andere mensen die verontwaardigd en verbijsterd onze kant op keken. Iemand vroeg of het ook wat rustiger kon. Om door de grond te zakken van schaamte, vond ik. Maar het werkte als olie op de golven. Met een minzame blik joeg mevrouw de criticasters weer op hun plek. "Oh... ja sorry, maar ik bedoel het niet persoonlijk hoor...." (Huh?) En toen was ik het helemaal zat. Mijn eigen mondwerk leek na wat armzalige pogingen ("Nou, nou...Tja...Och...U klinkt wel een beetje bitter") gesnoerd. Dat krijg je als je netjes bent opgegroeid en hebt geleerd dat je oudere mensen laat uitpraten. Maar er zijn grenzen want ik voorzag nog een lange zitting en ik had geen brood mee. Met één keer diep ademhalen, direct opstaan en: "Mevrouw, ik moet weer verder" rukte ik me los uit de situatie en stond een minuut later met een hoofd vol verhaalstof op straat. Dat dan weer wel! Ik benut mijn kansen. Je weet nooit of het de laatste zijn...
vrijdag 27 mei 2016
vrijdag 20 mei 2016
Weeksels 16 t/m 20 Mei
(Pinkster)Maandag:
Donderdag:
Hoe we zo diep gezonken zijn, is niet meer na te gaan maar het Pinksterdagliedje van Annie M.G. Schmidt moest vandaag beslist ten gehore worden gebracht. Tot en met: 'Vader is een hypocriet' en wat dan verder volgt. En daarna begon het grote vergelijken waar de vader hier in huis nog redelijk mee wegkwam. Wel herkenden we in hem degene die het liefst tegen elke knul 'handen thuis en lazer op' zou willen zeggen. Dat is alleen maar ontroerend. Van het eerste dochterkraambed herinner ik me nog goed dat ons vader-exemplaar ineens vreselijk krampachtig zijn handen knelde om dat kleine bundeltje dochter op zijn schoot.
...
Die liet horen dat zoiets haar niet beviel
...
Waarop ik verontrust vroeg wat er was
(wordt vervolgd)
Dinsdag
'Je zal het zien. De tijd gaat snel, dan krijg je van die rótjongens met bromfietsen.' bromde de ander. Want zo herinnerde hij het zich van zijn eigen tijdperk, toen het grote (donder)jagen moest beginnen. Het kleine meisje begon te blèren van al dat geknijp en ongezellig gemopper boven haar hoofd, sloeg jaren later de brommers over (zó twintigste eeuw) en heeft de wielen van haar vriend niet eens nodig. Annie had gelijk. Haar versje ademt een geest van onherroepelijk ouderleed. Op een mooie dag - misschien wel een Pinksterdag, wie zal het zeggen? - zullen vaders en dochters elkaars taal ook weer kunnen verstaan. De rest van de familie blijft dan vast niet achter. 'Nee-hee! Het hondje bijt niet! Papa zegt dat tie nie bijt! (Nooit meer zelfs)'.
Woensdag:
Een vader zingt. Hij zou zijn kleine meisje het liefst in een doosje willen doen en er een muurtje omheen bouwen. En hij hoopt een heleboel...Dat ze niet al te veel domme dingen gaat doen. Dat ze een beetje rekening houdt met zijn gevoelens. Dat ze een knul kiest waar hij ook mee door één deur kan. Hoe bedenkt hij het? Daar gaat ze helemaal geen boodschap aan hebben. Er komt een dag, waarop hij niet meer haar sterkste held is. Gisteren zag ik vlak voor mijn ogen iets wat de aanleiding vormde tot die eerste grote scheur in vaders hart. Ik zag hoe de man en zijn dochter in de Mac liepen. Zij voorop, een paar hitsige pubers van de andere sekse straal voorbij, de ogen gericht op dat ene plekje dichtbij de uitgang. Zij schoof charmant achter het tafeltje om op haar voordeligst uit te komen en hij liet zich gewoon maar zakken ('páp, niet daar! Dan heb ik geen uitzicht!')
Hij keek eens om zich heen om dat uitzicht te checken, zag een paar lawaaierige knulletjes en langzaam groeide het besef, waarom hij een meter naar rechts moest schuiven. 'Maar kom, ze was toch zeker met hém weg...'
"Hee, waarom eet je niet."
"Duh! Dan denken ze dat ik een vet varken ben. Neem jij maar."
"Maar je had er net zo'n zin in?"
"Pahaap, niet zo hárd"
Een vader zingt. Hij zou zijn kleine meisje het liefst in een doosje willen doen en er een muurtje omheen bouwen. En hij hoopt een heleboel...Dat ze niet al te veel domme dingen gaat doen. Dat ze een beetje rekening houdt met zijn gevoelens. Dat ze een knul kiest waar hij ook mee door één deur kan. Hoe bedenkt hij het? Daar gaat ze helemaal geen boodschap aan hebben. Er komt een dag, waarop hij niet meer haar sterkste held is. Gisteren zag ik vlak voor mijn ogen iets wat de aanleiding vormde tot die eerste grote scheur in vaders hart. Ik zag hoe de man en zijn dochter in de Mac liepen. Zij voorop, een paar hitsige pubers van de andere sekse straal voorbij, de ogen gericht op dat ene plekje dichtbij de uitgang. Zij schoof charmant achter het tafeltje om op haar voordeligst uit te komen en hij liet zich gewoon maar zakken ('páp, niet daar! Dan heb ik geen uitzicht!')
Hij keek eens om zich heen om dat uitzicht te checken, zag een paar lawaaierige knulletjes en langzaam groeide het besef, waarom hij een meter naar rechts moest schuiven. 'Maar kom, ze was toch zeker met hém weg...'
"Hee, waarom eet je niet."
"Duh! Dan denken ze dat ik een vet varken ben. Neem jij maar."
"Maar je had er net zo'n zin in?"
"Pahaap, niet zo hárd"
De man zuchtte en zijn kind rolde met haar ogen. De middag was bedorven. Hij begon maar aan die dubbele lading patat. Het was een (z)waar galgenmaal.
Donderdag:
Toen ik zelf puber was, zong Madonna: 'Papa don't preach'. Ze had helemaal gelijk vond ik, terwijl mijn leven niet half zo woest verliep als het hare. Alle woorden het ene oor in en het andere weer uit. Het moet wel een natuurwet zijn;
'Ga je op tijd naar bed?
Je hebt teveel make-up op.
Met dat meisje moet je maar niet zoveel omgaan.
Om elf uur ben je thuis.
Geen geflikflooi met dat jong van hierachter hè
Heb je je huiswerk gemaakt?
...
Elke generatie gaat voor de bijl. Hier woont er eentje die zelf nog bepreekt moet worden maar intussen al aankondigt dat ze haar kroost later zal nalopen en controleren. Behalve als ze koorts hebben en zich binnenstebuiten kotsen worden ze niet ziek gemeld. en naveltruitjes komen er niet in. Als je dát maar weet.
Waarvan akte
Oh ja...
En succes alvast!
Vrijdag;
Er zijn veel meer liedjes van verlangen over dochters. Volgens mij bijna zonder uitzondering door vaders gecomponeerd. Herman van Veen vloog met een rotgang door de baby, kleuter en de rest van de kindertijd van zijn dochter Anne en Marco Borsato (dochters) deed niet voor hem onder. Dat zette me deze week aan het denken en nu is deze blog zomaar een monument geworden voor de vader-dochter-band. En dan is het nog maar een klein uitstapje naar al die mannen en meiden bij wie het anders gaat waar de bevestiging (wat ben je nóu mooi, net als mama) geen logisch verhaal is. Waar gemis is of ander verdriet. "Niemand laat zijn eigen kind alleen." Was dat maar waar! Mijn gedachten gaan ineens uit naar een moment van vroeger. Bij alles wat blafte trok ik vroeger bij voorbaat een fikse sprint, tot op gegeven moment een blessure me daarvan weerhield. Er kwam een mevrouw met een kuitenbijtertje voorbij en gehoorzaam aan mijn impulsen wilde ik er vandoor. "Ach kind, dat is geen hond, dat is een rat aan een touwtje" zei mijn sterke held van het eerste uur.
En het was niet eens Pinksteren.
Of zelfs maar vaderdag, of zo.
Maar dat valt later met al die andere feesten op één dag. Iets in die geest...
'Ga je op tijd naar bed?
Je hebt teveel make-up op.
Met dat meisje moet je maar niet zoveel omgaan.
Om elf uur ben je thuis.
Geen geflikflooi met dat jong van hierachter hè
Heb je je huiswerk gemaakt?
...
Elke generatie gaat voor de bijl. Hier woont er eentje die zelf nog bepreekt moet worden maar intussen al aankondigt dat ze haar kroost later zal nalopen en controleren. Behalve als ze koorts hebben en zich binnenstebuiten kotsen worden ze niet ziek gemeld. en naveltruitjes komen er niet in. Als je dát maar weet.
Waarvan akte
Oh ja...
En succes alvast!
Vrijdag;
Er zijn veel meer liedjes van verlangen over dochters. Volgens mij bijna zonder uitzondering door vaders gecomponeerd. Herman van Veen vloog met een rotgang door de baby, kleuter en de rest van de kindertijd van zijn dochter Anne en Marco Borsato (dochters) deed niet voor hem onder. Dat zette me deze week aan het denken en nu is deze blog zomaar een monument geworden voor de vader-dochter-band. En dan is het nog maar een klein uitstapje naar al die mannen en meiden bij wie het anders gaat waar de bevestiging (wat ben je nóu mooi, net als mama) geen logisch verhaal is. Waar gemis is of ander verdriet. "Niemand laat zijn eigen kind alleen." Was dat maar waar! Mijn gedachten gaan ineens uit naar een moment van vroeger. Bij alles wat blafte trok ik vroeger bij voorbaat een fikse sprint, tot op gegeven moment een blessure me daarvan weerhield. Er kwam een mevrouw met een kuitenbijtertje voorbij en gehoorzaam aan mijn impulsen wilde ik er vandoor. "Ach kind, dat is geen hond, dat is een rat aan een touwtje" zei mijn sterke held van het eerste uur.
En het was niet eens Pinksteren.
Of zelfs maar vaderdag, of zo.
Maar dat valt later met al die andere feesten op één dag. Iets in die geest...
vrijdag 13 mei 2016
Weeksels 9 t/m 13 Mei
Maandag:
Er was eens een klein oranje stenen asbakje dat op bijna elke stoelleuning paste. Uitermate handig dus, ware het niet ( helaas wél) dat het een oerlelijk ding was, uit een singlemannenhuishouden overgelopen en vooral niet passend in mijn toekomstdromen. Subtiel elimineren, die handel! Het werd een grappig stil gevecht van jaren. Zwijgend gaf ik regelmatig die asbak steeds een andere plaats en even woordeloos toverde mijn lief het ding weer op tafel. Op den duur geef je zoiets op en zoals dat met liefde gaat, verdraag je de lelijkste dingen. Nog makkelijker werd het, toen er in huis niet meer gerookt werd. Om een en ander goed te maken, mocht het gewraakte voorwerp op de tuintafel (zomer) en anders op de werkbank in de garage (winter) staan. Tot gistermorgen. Pats! Daar lag ie... Dat werd om den drommel niet zwijgend verwerkt. En wat heerlijk dat ik de boosdoener niet was want de liefde vermag alle dingen maar je moet het niet overdrijven.
Dinsdag:
Eens kijken of we nog meer oud, onooglijk, misselijke kleur enzovoorts huisraad hebben. Kan gewoon blijven zitten want in de meterkast weet ik een boodschappentas te hangen. Het is een ding van nylon met ijzeren handvaten en bruine verticale strepen. 'Mooi van lelijkheid' wil nog wel eens een helpende gedachte zijn maar zelfs die vlieger gaat niet op. Trouwens was ook dit alweer afkomstig uit het woelige leven van mijn lief, voordat hij met mij een huishouden stichtte. Vroeger werd deze boodschappenzak hem in de handen gedrukt voor zaterdagse boodschappen. Brood en drie ons chocolaatjes moest het jong halen. Met dat brood was er niks aan de hand. Dat kwam heelhuids thuis. De hoeveelheid chocola werd gelukkig nooit nagewogen.
Woensdag:
De barometer die inmiddels in de schuur hangt, hoort beslist bij het woonmonumentale! Hij is uitgevoerd in donkerbruin ijzer, past nergens bij maar van wegdoen kan geen sprake zijn natuurlijk. We hebben een zeer grote garage, waardoor we in staat worden gesteld om conflicten over nutteloze dingen te ontlopen. Dat is fijn. Barometers doen mij denken aan de lessen natuurkunde waar ik ook al geen grein van oppikte. Toen mijn kennis werd getest door middel van een proefwerk over het wonder van verdamping, schreef ik op dat de ramen besloegen omdat mijn moeder aan het koken was. Je hebt een praktische geest of niet. Bovendien waren er familieleden die aan hun littekens konden voelen of het ging regenen ja of nee. Uit mijn ouderlijk huis komt dat ding dus niet maar uit dat andere museum. Ter geruststelling: Mijn kerel behoort dan net als ik wel bij de inventaris van ons gezamenlijk gezinsleden maar wordt niet volgens het algemeen geldende 'pleur maar neer beleid' in de garage gezet. Notabene, hij heeft die dependence zelf gebouwd en toen alles klaar was, verbaasde ik mij nog over de enorme ruimte. Het was gewoon de vooruitziende blik....
Donderdag:
Heb ik dan helemaal niets meegesleurd uit mijn ouderlijk hol? Jawel hoor. De leeslamp in de hoek bijvoorbeeld. Die is uit bedenkelijk materiaal vervaardigd, de kinderen vinden hem lelijk maar hij doet het nog prima. Ergens moeten we toch laten zien dat consuminderen een hele kunst kan zijn. Vroeger hing het gevaarte boven het hoofd van mijn vader en zijn krant. Een beeld dat mij het leven lang zal bijblijven. Ook omdat we zelf gestimuleerd werden om dagelijks mee te ritselen. Tenminste, dat was de bedoeling. Had mijn vader het dagblad van voren naar achteren gespeld, keek hij om zich heen om hem te reiken aan de meest nieuws-gierige. De kamer was dan altijd verdacht leeg. Maar geen nood. Het acht uur journaal zou onze kennisgatenkaas ten goede komen. Tevergeefs probeerde hij voor dat doel zijn kroost bij elkaar te rapen want in die tijden speelden kinderen nog buiten. Blikspuit en zo, met steeds betere verstopplekken. Tegenwoordig zit ik onder het licht van gewraakte lamp het nieuws uit het journaal te vergaren. Net als vroeger maakt de mensheid er nog steeds een potje van. Blikspuit was zo'n slecht idee nog niet.
Vrijdag:
De parasol is aan vervanging toe. Het ding is ontsierd door een gespalkte balein, het weer zit er in en bovendien heeft de zon vrij toegang door één van de grote gaten. Hij komt uit het tuimeubelarsenaal van mijn ouders, evenals de witte standenstoelen die langzamerhand één voor één bezwijken onder het gebruik van de filistijnen die op ons adres wonen. Toch heeft dat ook wel iets moois. Vind je niet? De korte doorstart op ons terras met al snel de duidelijkheid daarna dat de spullen rijp zijn voor de vuilstort. Oh ja, en zet ook vooral niet een barbecuestel op de - eveneens overgenomen - houten tuintafel. Ook één verbrand latje is geen gezicht. En als alles dan afgevoerd is, zien we wel weer. Het zou wel eens de laatste generatie krijgertjes kunnen zijn. Onze eigen spullen zullen op hun beurt beslist niet geërfd worden want ons kroost ziet het liefst dat we nu al beginnen met het afgraven van alle lagen bezittingen voordat we zelf het veld moeten ruimen. Anders moeten ze zelf aan de bak. Ze weten niet wat ze missen en afslaan! Zo staat de pick-up weer in de kamer. Om alvast zin in te krijgen. Er is zelfs een nieuwe naald in gezet. Of was er alleen maar sprake van de volledig misplaatste hang naar nostalgie van mijn lief? Hier loopt het doorgeefverhaal vermoedelijk vast, zoals de tik in een langspeelplaat. Toevallig komen die weer helemaal terug. Als je dat maar weet!
Er was eens een klein oranje stenen asbakje dat op bijna elke stoelleuning paste. Uitermate handig dus, ware het niet ( helaas wél) dat het een oerlelijk ding was, uit een singlemannenhuishouden overgelopen en vooral niet passend in mijn toekomstdromen. Subtiel elimineren, die handel! Het werd een grappig stil gevecht van jaren. Zwijgend gaf ik regelmatig die asbak steeds een andere plaats en even woordeloos toverde mijn lief het ding weer op tafel. Op den duur geef je zoiets op en zoals dat met liefde gaat, verdraag je de lelijkste dingen. Nog makkelijker werd het, toen er in huis niet meer gerookt werd. Om een en ander goed te maken, mocht het gewraakte voorwerp op de tuintafel (zomer) en anders op de werkbank in de garage (winter) staan. Tot gistermorgen. Pats! Daar lag ie... Dat werd om den drommel niet zwijgend verwerkt. En wat heerlijk dat ik de boosdoener niet was want de liefde vermag alle dingen maar je moet het niet overdrijven.
Dinsdag:
Eens kijken of we nog meer oud, onooglijk, misselijke kleur enzovoorts huisraad hebben. Kan gewoon blijven zitten want in de meterkast weet ik een boodschappentas te hangen. Het is een ding van nylon met ijzeren handvaten en bruine verticale strepen. 'Mooi van lelijkheid' wil nog wel eens een helpende gedachte zijn maar zelfs die vlieger gaat niet op. Trouwens was ook dit alweer afkomstig uit het woelige leven van mijn lief, voordat hij met mij een huishouden stichtte. Vroeger werd deze boodschappenzak hem in de handen gedrukt voor zaterdagse boodschappen. Brood en drie ons chocolaatjes moest het jong halen. Met dat brood was er niks aan de hand. Dat kwam heelhuids thuis. De hoeveelheid chocola werd gelukkig nooit nagewogen.
Woensdag:
De barometer die inmiddels in de schuur hangt, hoort beslist bij het woonmonumentale! Hij is uitgevoerd in donkerbruin ijzer, past nergens bij maar van wegdoen kan geen sprake zijn natuurlijk. We hebben een zeer grote garage, waardoor we in staat worden gesteld om conflicten over nutteloze dingen te ontlopen. Dat is fijn. Barometers doen mij denken aan de lessen natuurkunde waar ik ook al geen grein van oppikte. Toen mijn kennis werd getest door middel van een proefwerk over het wonder van verdamping, schreef ik op dat de ramen besloegen omdat mijn moeder aan het koken was. Je hebt een praktische geest of niet. Bovendien waren er familieleden die aan hun littekens konden voelen of het ging regenen ja of nee. Uit mijn ouderlijk huis komt dat ding dus niet maar uit dat andere museum. Ter geruststelling: Mijn kerel behoort dan net als ik wel bij de inventaris van ons gezamenlijk gezinsleden maar wordt niet volgens het algemeen geldende 'pleur maar neer beleid' in de garage gezet. Notabene, hij heeft die dependence zelf gebouwd en toen alles klaar was, verbaasde ik mij nog over de enorme ruimte. Het was gewoon de vooruitziende blik....
Donderdag:
Heb ik dan helemaal niets meegesleurd uit mijn ouderlijk hol? Jawel hoor. De leeslamp in de hoek bijvoorbeeld. Die is uit bedenkelijk materiaal vervaardigd, de kinderen vinden hem lelijk maar hij doet het nog prima. Ergens moeten we toch laten zien dat consuminderen een hele kunst kan zijn. Vroeger hing het gevaarte boven het hoofd van mijn vader en zijn krant. Een beeld dat mij het leven lang zal bijblijven. Ook omdat we zelf gestimuleerd werden om dagelijks mee te ritselen. Tenminste, dat was de bedoeling. Had mijn vader het dagblad van voren naar achteren gespeld, keek hij om zich heen om hem te reiken aan de meest nieuws-gierige. De kamer was dan altijd verdacht leeg. Maar geen nood. Het acht uur journaal zou onze kennisgatenkaas ten goede komen. Tevergeefs probeerde hij voor dat doel zijn kroost bij elkaar te rapen want in die tijden speelden kinderen nog buiten. Blikspuit en zo, met steeds betere verstopplekken. Tegenwoordig zit ik onder het licht van gewraakte lamp het nieuws uit het journaal te vergaren. Net als vroeger maakt de mensheid er nog steeds een potje van. Blikspuit was zo'n slecht idee nog niet.
Vrijdag:
De parasol is aan vervanging toe. Het ding is ontsierd door een gespalkte balein, het weer zit er in en bovendien heeft de zon vrij toegang door één van de grote gaten. Hij komt uit het tuimeubelarsenaal van mijn ouders, evenals de witte standenstoelen die langzamerhand één voor één bezwijken onder het gebruik van de filistijnen die op ons adres wonen. Toch heeft dat ook wel iets moois. Vind je niet? De korte doorstart op ons terras met al snel de duidelijkheid daarna dat de spullen rijp zijn voor de vuilstort. Oh ja, en zet ook vooral niet een barbecuestel op de - eveneens overgenomen - houten tuintafel. Ook één verbrand latje is geen gezicht. En als alles dan afgevoerd is, zien we wel weer. Het zou wel eens de laatste generatie krijgertjes kunnen zijn. Onze eigen spullen zullen op hun beurt beslist niet geërfd worden want ons kroost ziet het liefst dat we nu al beginnen met het afgraven van alle lagen bezittingen voordat we zelf het veld moeten ruimen. Anders moeten ze zelf aan de bak. Ze weten niet wat ze missen en afslaan! Zo staat de pick-up weer in de kamer. Om alvast zin in te krijgen. Er is zelfs een nieuwe naald in gezet. Of was er alleen maar sprake van de volledig misplaatste hang naar nostalgie van mijn lief? Hier loopt het doorgeefverhaal vermoedelijk vast, zoals de tik in een langspeelplaat. Toevallig komen die weer helemaal terug. Als je dat maar weet!
donderdag 5 mei 2016
Weeksels 2 t/m 6 Mei
Maandag:
De bladen staan bol van moederdagartikelen. Wat bleef hangen, ging over goed-genoeg-moeders. Dat is een heel bijzonder en tegelijk alomvertegenwoodigd ras, als je het mij vraagt, met genoeg leden om als club bestaansrecht op te eisen maar er kunnen altijd meer bij. Goed-genoeg-moeders weten dat ze niet perfect zijn. Dat pretenderen ze ook helemaal niet. Het woord 'daarom' ligt hen in de mond bestorven maar ze bijten op hun tong en geven weldoortimmerde antwoorden op drieduizend keer 'waarom'(?). Ze staan voor hun gezin maar houden er ook een eigen leven op na. Je moet maar durven! Bij het verorberen van de reeks letters die aan hen geweid was, ging ik steeds meer van ze houden. Tegen heug en meug opbieden van capaciteiten is er niet bij, al is er natuurlijk helemaal niks mis met de leukste feestjes, de mooiste traktaties en de alleringewikkeldste ingevlochten haarcreatie. Om vol vuur te bewonderen en zelf lekker niet (altijd) te hoeven. Wat zit er nog meer in het pakket? Af en toe - en een beetje vaker - uit je slof schieten, dat is ook een fijne. Dat geeft een hele boel ontspanning en schijnt zelfs beter voor je hart te zijn dan altijd maar inhouden. Yesss! Join me!
Dinsdag:
In de boekenkast bevindt zich een ingebonden aantal nummers van 'Moeder'. Een erfstuk van één van mijn oma's. Dat blad kwam uit voor de tweede wereldoorlog en bleek een waar eerbetoon aan de vrouwen die destijds regeerden over man en kroost. Af en toe pak ik dat hele pakket vergeelde bladen op schoot en verbaas me over de gang der tijden en inzichten en de logica waarmee dingen aangepakt werden. Vele malen serieuzer dan nu want Moeders met hoofdletter M droegen Eer, Deugd, Rust, Reinheid en Regelmaat hoog in het vaandel. Ze waren de zon, maan en sterren voor hun man en kroost. Vaak was er ook nog een 'meisje' bij in huis. Een manusje van alles. Daar zaten lieve doedels bij maar ook secreten die de melk van je kinderen opdronken of de trap niet goed afnamen. Er is zowaar een stuk over geschreven met richtlijnen hoe zo'n kind aan te pakken. Met beleid want ook dit was iemands kind en het zou ontmoedigd kunnen raken. Was je een Goede Moeder, strekte jouw liefde zich verder uit dan alleen naar je eigen kroost. Heerlijk, wat een blad!
Woensdag:
Eens per week zal het wezen. Alle enkele sokken moeten weer herenigd worden en als je voor het gemak veel zwart hebt gekocht, ben je snel klaar. Kwestie van boordjes vergelijken. Het is tenslotte geen hogere wiskunde. Laatst moest ik er hevig van zuchten maar één van mijn lievelingen vertelde mij: "Daar ben je moeder voor!" Ik vond het maar een magere belichting op het moederschap en besloot dat de opvoeding nog niet voltooid was. Welnu. De sokken. Hoe blijf ik er kalmte bij bewaren? Er blijft altijd wat over namelijk. Dus zou ik wel eens in de wasmachien of de droger méé willen draaien om te zien door welk gat die onherroepelijk verloren exemplaren verdwijnen. Niet eens omdat ze dan weer de kast in mogen want ik ga ze verbannen. Voor straf om het lange wegblijven. Helaas, dat gevoel van gerechtigheid richting een sok blijft uit want wat weg is, blijft verdwenen. Het hele sokkenproces hoort onder het kopje 'acceptatie' van onbegrijpeliijkheden. Ah, er is weer een was klaar! Ik verheug me nu al weer op mijn spelletje...
Donderdag:
Schrijven over moederschap met vogelgefluit om je heen en schone was aan de lijn, drie meter verderop, is helemaal geen kunst. Mama zijn in oorlogsgebied wel. Het zijn heldinnen door de eeuwen heen en stiekem heb ik de herdenking gisteren naar hen uitgebreid omdat er altijd zo veel van ze afhangt. De verhalen van - mentaal - sterke vrouwen (ja hoor, ook mannen) blijven de ronde doen. Die van elke nood een deugd maken. Maar wat is sterk? Als de omstandigheden niet meewerken heb je niks aan al die pk's in je hoofd. Vanmorgen bleek dat vader en moeder waterhoen die laatst in een gedumpte kerstboom een woning vlochten, gezegend zijn met een drietal kleintjes. Hoe gaat dat in zo'n bevolkt nest? Heen en weer zwemmen, de hele dag. Elke vijf minuten een hapje en verder de meest liefdevolle verzorging.
...
Zoals alle vaders en moeders in alle tijden dat willen, ongeacht de omstandigheden.
...
Helden en heldinnen.
Vrijdag:
Een streepje erbij op mijn eigen tijdlijn. Zie ik eruit alsof ik me zorgen maak daarover? Weet je wel hoeveel energie dat kost? En als het dan nog helpt... Dan maar een kraaienpoot extra op termijn. Tien jaar geleden begon het geklier al.
"Jij bent al heel oud hè mam?"
...
En laatst wist iemand mij te vertellen dat ik nog een klein poosje aan de veilige kant van de vijftig zit. Joepie! Later als ik groot (oud) ben, zal ik... Ach nee, belangrijker is, hoe de aanlooptijd naar die halve eeuw ingevuld wordt. En daarna weer, als God het me geeft. Blijven ze een beetje tevreden over mij binnen de gezinsmuren? Ben ik er ook eentje van de nood en de deugd en de pk's? Om met prinses Amalia te spreken: "Daar kan ik nog niet over oordelen want we hebben nog niet alles gehad." Zeker weten dat ik pertinent blijf weigeren de rotzooi van mijn lieven op te ruimen. Ook staat vast dat ik van tijd tot tijd op dat punt - inconsequentie is mijn tweede naam - mijn hand soms over mijn hart haal. Absoluut en onherroepelijk zal blijken dat al mijn plussen en minnen allang over zekere reling zijn gegooid. Niet meer terug te vinden. Alleen maar een bordje met 'verboden te vissen'.
Goed genoeg en zo...
De bladen staan bol van moederdagartikelen. Wat bleef hangen, ging over goed-genoeg-moeders. Dat is een heel bijzonder en tegelijk alomvertegenwoodigd ras, als je het mij vraagt, met genoeg leden om als club bestaansrecht op te eisen maar er kunnen altijd meer bij. Goed-genoeg-moeders weten dat ze niet perfect zijn. Dat pretenderen ze ook helemaal niet. Het woord 'daarom' ligt hen in de mond bestorven maar ze bijten op hun tong en geven weldoortimmerde antwoorden op drieduizend keer 'waarom'(?). Ze staan voor hun gezin maar houden er ook een eigen leven op na. Je moet maar durven! Bij het verorberen van de reeks letters die aan hen geweid was, ging ik steeds meer van ze houden. Tegen heug en meug opbieden van capaciteiten is er niet bij, al is er natuurlijk helemaal niks mis met de leukste feestjes, de mooiste traktaties en de alleringewikkeldste ingevlochten haarcreatie. Om vol vuur te bewonderen en zelf lekker niet (altijd) te hoeven. Wat zit er nog meer in het pakket? Af en toe - en een beetje vaker - uit je slof schieten, dat is ook een fijne. Dat geeft een hele boel ontspanning en schijnt zelfs beter voor je hart te zijn dan altijd maar inhouden. Yesss! Join me!
Dinsdag:
In de boekenkast bevindt zich een ingebonden aantal nummers van 'Moeder'. Een erfstuk van één van mijn oma's. Dat blad kwam uit voor de tweede wereldoorlog en bleek een waar eerbetoon aan de vrouwen die destijds regeerden over man en kroost. Af en toe pak ik dat hele pakket vergeelde bladen op schoot en verbaas me over de gang der tijden en inzichten en de logica waarmee dingen aangepakt werden. Vele malen serieuzer dan nu want Moeders met hoofdletter M droegen Eer, Deugd, Rust, Reinheid en Regelmaat hoog in het vaandel. Ze waren de zon, maan en sterren voor hun man en kroost. Vaak was er ook nog een 'meisje' bij in huis. Een manusje van alles. Daar zaten lieve doedels bij maar ook secreten die de melk van je kinderen opdronken of de trap niet goed afnamen. Er is zowaar een stuk over geschreven met richtlijnen hoe zo'n kind aan te pakken. Met beleid want ook dit was iemands kind en het zou ontmoedigd kunnen raken. Was je een Goede Moeder, strekte jouw liefde zich verder uit dan alleen naar je eigen kroost. Heerlijk, wat een blad!
Woensdag:
Eens per week zal het wezen. Alle enkele sokken moeten weer herenigd worden en als je voor het gemak veel zwart hebt gekocht, ben je snel klaar. Kwestie van boordjes vergelijken. Het is tenslotte geen hogere wiskunde. Laatst moest ik er hevig van zuchten maar één van mijn lievelingen vertelde mij: "Daar ben je moeder voor!" Ik vond het maar een magere belichting op het moederschap en besloot dat de opvoeding nog niet voltooid was. Welnu. De sokken. Hoe blijf ik er kalmte bij bewaren? Er blijft altijd wat over namelijk. Dus zou ik wel eens in de wasmachien of de droger méé willen draaien om te zien door welk gat die onherroepelijk verloren exemplaren verdwijnen. Niet eens omdat ze dan weer de kast in mogen want ik ga ze verbannen. Voor straf om het lange wegblijven. Helaas, dat gevoel van gerechtigheid richting een sok blijft uit want wat weg is, blijft verdwenen. Het hele sokkenproces hoort onder het kopje 'acceptatie' van onbegrijpeliijkheden. Ah, er is weer een was klaar! Ik verheug me nu al weer op mijn spelletje...
Donderdag:
Schrijven over moederschap met vogelgefluit om je heen en schone was aan de lijn, drie meter verderop, is helemaal geen kunst. Mama zijn in oorlogsgebied wel. Het zijn heldinnen door de eeuwen heen en stiekem heb ik de herdenking gisteren naar hen uitgebreid omdat er altijd zo veel van ze afhangt. De verhalen van - mentaal - sterke vrouwen (ja hoor, ook mannen) blijven de ronde doen. Die van elke nood een deugd maken. Maar wat is sterk? Als de omstandigheden niet meewerken heb je niks aan al die pk's in je hoofd. Vanmorgen bleek dat vader en moeder waterhoen die laatst in een gedumpte kerstboom een woning vlochten, gezegend zijn met een drietal kleintjes. Hoe gaat dat in zo'n bevolkt nest? Heen en weer zwemmen, de hele dag. Elke vijf minuten een hapje en verder de meest liefdevolle verzorging.
...
Zoals alle vaders en moeders in alle tijden dat willen, ongeacht de omstandigheden.
...
Helden en heldinnen.
Vrijdag:
Een streepje erbij op mijn eigen tijdlijn. Zie ik eruit alsof ik me zorgen maak daarover? Weet je wel hoeveel energie dat kost? En als het dan nog helpt... Dan maar een kraaienpoot extra op termijn. Tien jaar geleden begon het geklier al.
"Jij bent al heel oud hè mam?"
...
En laatst wist iemand mij te vertellen dat ik nog een klein poosje aan de veilige kant van de vijftig zit. Joepie! Later als ik groot (oud) ben, zal ik... Ach nee, belangrijker is, hoe de aanlooptijd naar die halve eeuw ingevuld wordt. En daarna weer, als God het me geeft. Blijven ze een beetje tevreden over mij binnen de gezinsmuren? Ben ik er ook eentje van de nood en de deugd en de pk's? Om met prinses Amalia te spreken: "Daar kan ik nog niet over oordelen want we hebben nog niet alles gehad." Zeker weten dat ik pertinent blijf weigeren de rotzooi van mijn lieven op te ruimen. Ook staat vast dat ik van tijd tot tijd op dat punt - inconsequentie is mijn tweede naam - mijn hand soms over mijn hart haal. Absoluut en onherroepelijk zal blijken dat al mijn plussen en minnen allang over zekere reling zijn gegooid. Niet meer terug te vinden. Alleen maar een bordje met 'verboden te vissen'.
Goed genoeg en zo...
Abonneren op:
Posts (Atom)