Maandag:
De bladen staan bol van moederdagartikelen. Wat bleef hangen, ging over goed-genoeg-moeders. Dat is een heel bijzonder en tegelijk alomvertegenwoodigd ras, als je het mij vraagt, met genoeg leden om als club bestaansrecht op te eisen maar er kunnen altijd meer bij. Goed-genoeg-moeders weten dat ze niet perfect zijn. Dat pretenderen ze ook helemaal niet. Het woord 'daarom' ligt hen in de mond bestorven maar ze bijten op hun tong en geven weldoortimmerde antwoorden op drieduizend keer 'waarom'(?). Ze staan voor hun gezin maar houden er ook een eigen leven op na. Je moet maar durven! Bij het verorberen van de reeks letters die aan hen geweid was, ging ik steeds meer van ze houden. Tegen heug en meug opbieden van capaciteiten is er niet bij, al is er natuurlijk helemaal niks mis met de leukste feestjes, de mooiste traktaties en de alleringewikkeldste ingevlochten haarcreatie. Om vol vuur te bewonderen en zelf lekker niet (altijd) te hoeven. Wat zit er nog meer in het pakket? Af en toe - en een beetje vaker - uit je slof schieten, dat is ook een fijne. Dat geeft een hele boel ontspanning en schijnt zelfs beter voor je hart te zijn dan altijd maar inhouden. Yesss! Join me!
Dinsdag:
In de boekenkast bevindt zich een ingebonden aantal nummers van 'Moeder'. Een erfstuk van één van mijn oma's. Dat blad kwam uit voor de tweede wereldoorlog en bleek een waar eerbetoon aan de vrouwen die destijds regeerden over man en kroost. Af en toe pak ik dat hele pakket vergeelde bladen op schoot en verbaas me over de gang der tijden en inzichten en de logica waarmee dingen aangepakt werden. Vele malen serieuzer dan nu want Moeders met hoofdletter M droegen Eer, Deugd, Rust, Reinheid en Regelmaat hoog in het vaandel. Ze waren de zon, maan en sterren voor hun man en kroost. Vaak was er ook nog een 'meisje' bij in huis. Een manusje van alles. Daar zaten lieve doedels bij maar ook secreten die de melk van je kinderen opdronken of de trap niet goed afnamen. Er is zowaar een stuk over geschreven met richtlijnen hoe zo'n kind aan te pakken. Met beleid want ook dit was iemands kind en het zou ontmoedigd kunnen raken. Was je een Goede Moeder, strekte jouw liefde zich verder uit dan alleen naar je eigen kroost. Heerlijk, wat een blad!
Woensdag:
Eens per week zal het wezen. Alle enkele sokken moeten weer herenigd worden en als je voor het gemak veel zwart hebt gekocht, ben je snel klaar. Kwestie van boordjes vergelijken. Het is tenslotte geen hogere wiskunde. Laatst moest ik er hevig van zuchten maar één van mijn lievelingen vertelde mij: "Daar ben je moeder voor!" Ik vond het maar een magere belichting op het moederschap en besloot dat de opvoeding nog niet voltooid was. Welnu. De sokken. Hoe blijf ik er kalmte bij bewaren? Er blijft altijd wat over namelijk. Dus zou ik wel eens in de wasmachien of de droger méé willen draaien om te zien door welk gat die onherroepelijk verloren exemplaren verdwijnen. Niet eens omdat ze dan weer de kast in mogen want ik ga ze verbannen. Voor straf om het lange wegblijven. Helaas, dat gevoel van gerechtigheid richting een sok blijft uit want wat weg is, blijft verdwenen. Het hele sokkenproces hoort onder het kopje 'acceptatie' van onbegrijpeliijkheden. Ah, er is weer een was klaar! Ik verheug me nu al weer op mijn spelletje...
Donderdag:
Schrijven over moederschap met vogelgefluit om je heen en schone was aan de lijn, drie meter verderop, is helemaal geen kunst. Mama zijn in oorlogsgebied wel. Het zijn heldinnen door de eeuwen heen en stiekem heb ik de herdenking gisteren naar hen uitgebreid omdat er altijd zo veel van ze afhangt. De verhalen van - mentaal - sterke vrouwen (ja hoor, ook mannen) blijven de ronde doen. Die van elke nood een deugd maken. Maar wat is sterk? Als de omstandigheden niet meewerken heb je niks aan al die pk's in je hoofd. Vanmorgen bleek dat vader en moeder waterhoen die laatst in een gedumpte kerstboom een woning vlochten, gezegend zijn met een drietal kleintjes. Hoe gaat dat in zo'n bevolkt nest? Heen en weer zwemmen, de hele dag. Elke vijf minuten een hapje en verder de meest liefdevolle verzorging.
...
Zoals alle vaders en moeders in alle tijden dat willen, ongeacht de omstandigheden.
...
Helden en heldinnen.
Vrijdag:
Een streepje erbij op mijn eigen tijdlijn. Zie ik eruit alsof ik me zorgen maak daarover? Weet je wel hoeveel energie dat kost? En als het dan nog helpt... Dan maar een kraaienpoot extra op termijn. Tien jaar geleden begon het geklier al.
"Jij bent al heel oud hè mam?"
...
En laatst wist iemand mij te vertellen dat ik nog een klein poosje aan de veilige kant van de vijftig zit. Joepie! Later als ik groot (oud) ben, zal ik... Ach nee, belangrijker is, hoe de aanlooptijd naar die halve eeuw ingevuld wordt. En daarna weer, als God het me geeft. Blijven ze een beetje tevreden over mij binnen de gezinsmuren? Ben ik er ook eentje van de nood en de deugd en de pk's? Om met prinses Amalia te spreken: "Daar kan ik nog niet over oordelen want we hebben nog niet alles gehad." Zeker weten dat ik pertinent blijf weigeren de rotzooi van mijn lieven op te ruimen. Ook staat vast dat ik van tijd tot tijd op dat punt - inconsequentie is mijn tweede naam - mijn hand soms over mijn hart haal. Absoluut en onherroepelijk zal blijken dat al mijn plussen en minnen allang over zekere reling zijn gegooid. Niet meer terug te vinden. Alleen maar een bordje met 'verboden te vissen'.
Goed genoeg en zo...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten