Maandag:
Er ligt hier een boekje met achtenzeventig vragen voor bij het ontbijt. Het was een cadeautje van tijdschrift Flow, over mindfulness en zo. Het is de bedoeling dat zoiets ons weer om de tafel brengt in plaats van een sta-plek aan het aanrecht (en van daaruit in een rechte lijn naar onze bezigheden). Zou het werken? Het idee is hartstikke leuk natuurlijk. Wat dacht je van deze: 'Hoe zou deze dag anders moeten heten?' Dat is natuurlijk om het zware imago van die eerste werkdag van ons af te schudden! Nou moet ik eerlijk zeggen dat we dit soort wereldissues nooit in de vroege ochtend behandelen want er wordt voornamelijk gezwegen. Dat is niet alleen maar ongezellig! Dat is liefde! Wij gunnen elkaar de gelegenheid om op te warmen voor de rest van de dag. Want een paar uur verder maken we genoeg herrie om het sprakeloos begin van de dag mee te compenseren. Nieuwe naam? Dapperdag.
Dinsdag:
'Is er iets wat je nodig een keertje moet aanpakken/aanvechten/rechtzetten?' vraagt het boekje-voor-bij-het-ontbijt. Genoeg. Te veel om op te noemen zelfs. En als ik nou eens begin mijn oordeel over mijzelf uit te bannen, dan is dat tegelijk de allermoeilijkste want waar ik het logisch vind dat een ander dingen voor zich uitschuift, mag ik het niet van mijzelf. En als het dan toch gebeurt, dan zál ik mij! Dat was de aanvechting. Nou verder. Lijstje maken van wat ik allemaal wél - goed - doe? Ben je besuikerd! Dan weet ik precies wat er nog meer had moeten staan. Opvoedcursus volgen? Tuinhuisje bouwen? Allemaal fijne dingen maar ze nemen zoveel tijd in en ik moest voor het NU wat bedenken. Weet je wat? Doen wat mijn hand vindt om te doen en daar tevreden mee zijn.
...
Gelukkig kost dat helemááál geen tijd.
...
Toch?
Woensdag:
Koningsdag met de verwarming op twintig. De plaatselijke vrijmarkt werd niet overspoeld met mensen maar door hemelwater dus werd ie halverwege opgedoekt. Dat Zwolle het wél droog hield, is te verdragen. Het Koningsgezin sjouwde dapper door de straten daar en alleen de prinsessen hadden iets van een jas aan. De burgemeester van die stad wist te vertellen dat hij geen jas aan mocht als de koning er ook geen droeg. Je moet er wat voor over hebben, blijkbaar. De vraag voor vandaag luidt: 'Wat ga je vandaag doen?' Een heel eind sjouwen met mijn lief en vooral met mijn jas aan. En een oranjecolumn schrijven. Er kleeft namelijk een jeugdherinnering aan deze regenachtige Koningsdag (die vroeger nog anders heette) en er zit van alles te dringen voor de deur van mijn letterzin. Tijd om e.e.a. zwart op wit te zetten.
Donderdag:
Per streek verschilde het nogal, maar donderdag was vroeger over het algemeen 'kuisdag'. Dat staat als wetenswaardigheidje in het vragenboekje. Van die term had ik nog nooit gehoord eigenlijk. Op de klank afgaande vermoed ik dat die van onder de rivieren wegkomt en ik woon helemaal in Groningen dus is het mij om het even wanneer de stofzuiger loeit. Eerlijk gezegd ben ik al blij als ik in een week overal geweest ben, met iets wat op een schoonmaakattribuut lijkt. En soms moet het wel twee keer binnen zeven dagen. Dat is wel het toppunt! Wat heerlijk dat ik niet in de tijd geleefd heb van strakke schema's. Aan de andere kant... Die oorspronkelijk zwarte sok die ik net, grijs van het stof, wegtrok vanuit de verwarmingsbuizen, had daar al een hele poos gelogeerd. Nadere inspectie leerde mij dat het schoonmaken van radiatorelementen geen overbodige luxe zou zijn. Op de vraag: 'Welke schoonmaakrituelen zijn er in jouw huis?' blijf ik dus het antwoord schuldig...
Vrijdag:
'Als alles mogelijk is, waar besteed je dan het liefst je tijd aan?'
...
Dat is een gewetensvraag!
In dit huis is een kast met knutselspullen, een naaimachine, teken, en schildermateriaal en verschillende soorten en kleuren garens, genoeg om drie jaar in rond te breien of te haken. Op mijn knie bevindt zich een laptop die alles gehoorzaam vertolkt waar ik opdracht voor geef. Eigenlijk kan ik er wel een leven bij gebruiken om op creatief gebied een beetje aan mijn trekken te komen. Alles is dus niet mogelijk. Wát ik doe, probeer ik met heel mijn wezen te doen. Ja hé, ik zeg dus: PROBEER! Laatst vroeg ik al eens aan een creagenootje, of er ná dit leven nog plek is om te knippen, te plakken, te schrijven enzovoorts. We dachten van wel en maakten ons er een stoute voorstelling van; een grote tafel en een kast vol met materiaal en: "Waar zijn die en die? Oh, die zitten weer te fröbelen" De gedachte dat er alleen maar gezongen wordt, daarboven... Nee hoor. Er zijn daar - zonder hokjesgeest - vele kamers. Wie zorgt er voor iets om te lezen of een kunstwerk aan de muur dan?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten