Maandag:
Je zal maar op weg zijn naar je allereerste interviewklus. How's that? Vooral heel spannend en leuk. En ook het gevolg van een zelfopgelegde last. Het is een niet zo heel bekendstaand blad waar het werk voor moet gebeuren maar alle begin is iets. Klein begin kan altijd uitgroeien en moet net zo netjes afgehandeld worden als al het spectaculaire in de bredere nieuwskanalen. Daar zijn mensen bezig waar ik niet jaloers op ben. Om in de term van de moestuin te blijven: Ken uw gebrek en koester de mogelijkheden. Na een aantal dagen voorbereiding over het thema zelf, kun je een hele lijst met vragen samenstellen. Dat is heel raadzaam ook. Het rare is, dat niet één daarvan in de juiste volgorde aan bod is gekomen. Ze vielen in het gesprek vanzelf op hun plaats...
Dinsdag:
Je zal je maar met een kapmes door de jungle van eigen aantekeningen moeten ploegen. Na een paar leuke uren praten was ik weer op weg naar huis met de laptop in mijn tas. Ik had ervoor gekozen om het ding toch maar niet op de tafel van het interviewadres te planten. Het leek me wat onpersoonlijk na de hartelijke ontvangst en red mij uitstekend en ook eigenlijk liever met pen en papier. Of je geeft toe dat je gewoon een bangerd bent (!) Zou dat heel onprofessioneel zijn? Naast mijn wonderapparaat bevond zich een fototoestel.
Help!
Dat. Had. Gebruikt. Moeten. Worden!
Reporter van niks! Kluns! Klein beginnen ja. Ga dat maar doen, je elke dag bewust van vele tekortkomingen, terzijde gestaan door heel veel goede wil. Dat dan weer wel.
Woensdag:
Je zal opgebeld worden door een medewerker van de Koninklijke Nederlandse Bibliotheek. De bundels van je hand zullen maar ter archivering voor het nageslacht worden bewaard omdat je - ga daar maar even voor zitten - hebt bijgedragen aan het cultureel erfgoed. Dus, mocht je denken zomaar wat zwart op wit te zwetsen, kijk maar uit! Hoe zou het er in praktijk uitzien als al dat papier met elkaar praten kon? "Hee, een nieuwe hier. Welkom! (of niet natuurlijk) Waar kom je vandaan? Huh, uit het Noorden? Wát zeg je, nóg Noordelijker dan de stad Groningen zelf? Tjonge, you've come a long way! Nou, zoek een plekkie, daar ergens op die plank of zo en denk trouwens niet nu je hier bent, dat de hele Koninklijke familie je komt lezen want het is hier geen leeszaal maar een depot."
Eigenlijk denk ik niks. Het is gewoon leuk al zou je er soms gek van worden en daarna rammelen we weer gewoon verder op het toetsenbord. Voor het nageslacht en zo....
Donderdag:
Je zal een nieuwe mobiel krijgen en bibberend een paar toetsjes aanraken, schrikken van elk geluidje en wat is 'fitbit' nou weer? Wil je beseffen dat je oud aan het worden bent, koop of krijg dan vooral een nieuwe smarttelefoon. Hartstikke fijn, zo'n vervroegd verjaardagscadeau. Het vorige, mij inmiddels zeer vertrouwde belapparaat wilde niet meer opgeladen worden. Twee dagen geen apps gezien en mezelf voorgehouden dat zoiets heel goed is voor een mens. Zelfs de stroomstoring van twee weken terug hadden we immers overleefd. Nou dan... Maar nu kwam er ineens een vriendin aan de deur. "Leef je nog?!" Dat gaf flashbacks naar de reclames uit de tijden dat whatsapp het levenslicht zag. Een wereld van mogelijkheden bleek eveneens een reden om alle hulpdiensten in te schakelen wanneer iemand niet à la minute zijn of haar berichten las. Die hulpdiensten zien je aankomen. Die hebben wel wat anders te doen. Daar kan ik je een heel verhaal over vertellen. Maar ik doe het niet! Blijkbaar leefde ik zelf dus nog, alleen maar onbereikbaar via sommige kanalen. Het geeft te denken natuurlijk....
Vrijdag:
Je zal, als je tenminste net zoals alle andere mensen, je mobiel beschouwen als je zoveelste kind... Enfin, we zullen wel vriendjes worden, het apparaat en ik. Bijna was er zelfs nog een nieuw nummer nodig ook want omdat apparaten beter dan hun beheerders met hun tijd meegaan, was de simkaart ineens hopeloos groot. Die moest op nanogrootte krimpen. Wachten op de provider kon er na twee dagen vasten niet meer af. What to do? De fotowinkelman vertelde me dat hij er niet over peinsde om te gaan knippen. "Maar" vervolgde hij, "wat is er zo erg aan een nieuw nummer? Ja, doei! Goedemiddag." Voordat mij een abonnement werd aangesmeerd de winkel weer uit. Mijn lieve echtgenoot keek op de pc naar een programma om dit soort kleinigheden op te lossen. Nam mijn naaischaar en een stukje schuurpapier voor de randjes en net als vroeger bij de navelstrengsessies van ons kroost hoorde ik: 'Knarssss!' Startsein voor een nieuw leven maar als ik me niet vergis, net als mensen, belast met fratsen. Ik hoef er alleen geen groeiboekje voor bij te werken. Hoe heerlijk!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten