Maandag:
Wachten op het moment dat de Ikea zijn sluizen opent. Hoe sneu is dat? En hoe oliedom dat ik niet wist dat er sprake was van gewijzigde openingstijden? Heel erg! En het was zo'n leuk idee, dit uitstapje, omdat mijn kerel toch even naar het werk moet op Paasmaandag. Er is een overkapping maar de wind heeft vrij spel en warm is het ook al niet. Naast mij op het bankje zit een bejaarde vrouw. Haar man heeft plaatsgenomen op het platje van zijn rollator met de gelaten blik van de-echtgenoot-die-mee-moest. Hij zal het allemaal wel weer zien. Geen werkende ziel te bekennen. Nergens een in Zweedse kleuren uitgerust winkelpersoneelslid, behalve een jongen die alle vuilnisbakken van nieuw ritselend plastic voorziet. Zijn naam is haas! Even toepasselijk als irritant wanneer blijkt, dat hij niet eens weet wanneer zijn collega's komen opdagen. Na drie kwartier wachten doe ik een snelle check op de site en zak daarna het liefst door de grond.
Dinsdag:
Het verhaal van gisteren is nog niet klaar. Even overstappen op voltooid verleden tijd. Dat is trouwens weer wat anders dan voltooid verwerkte tijd. Ik heb er van gedroomd, notabene. Er waren, behalve dat bejaarde stel, gelukkig ook nog wat andere vroege vogels (wat heerlijk als je niet de enige kluns bent). Bijvoorbeeld een driftig rondstampende mevrouw. Ze vertelde wel tien keer dat ze er nog nooit geweest was en nu zou het al helemaal niks meer worden tussen Ikea en haar. Ik overwoog nog even het voor het winkelpersoneel op te nemen maar een blik op haar verhitte gelaat deed mij zwijgen. Het zou niet geholpen hebben en Ikea wist immers toch niet dat ze komen zou. Aandacht maakt alles mooier. Dat wel!
Woensdag:
Wie komt er dan ook op Paasmaandag naar Ikea! Dan kun je op de koppen lopen immers. Behalve dus het stel mensen dat voor dag en dauw al door de draaideur stond te gluren. Het bejaarde echtpaar begon al aardig versteend te raken dus pakte het dametje haar mobiel en had een onverstaanbaar gesprek met - hopelijk - een familielid of een andere afhaaldienst. Haar schaterlach galmde door de parkeerruimte achter ons. Zolang je nog om zulke dingen lachen kan... Mijn eigen apparaat kondigde aan dat mijn taxi alweer onderweg was.
"...Nee lieverd, jij hoeft later nooit met me mee naar Ikea."
Donderdag:
Amper het vorige drama te boven, ploft om een uur of vier de stroom uit. Al onze schermklevers in één keer doodongelukkig. IJsjes eten vanwege hevige dooi in de vriezer en kaarsjes aan tijdens het journaal. Aan de overkant van de straat, tegenover onze huiskamerramen, staat een intacte straatlantaarn. 'Ha ha, hier is lekker wel stroom!' We blijken het laatste blok te zijn waarin om tien uur in de avond het licht weer mag doorbreken Wie zijn wij nog zonder laders, zonder toetsenbord, zonder playstation, waterkoker enzovoorts. Het wordt tijd voor 'pandverbeuren' of 'ik zie, ik zie wat jij niet ziet' maar men heeft geen grein aanleg voor improvisatie, hier in huis. Gelukkig kan ik blind breien!
Vrijdag:
Alle leed is weer geleden. Het rillen is voorbij, de zon schijnt uitbundig, mijn vierde was hangt al te wapperen en zelfs het onkruid dat ik tussen de tegelvoegen wegschraap, lacht. Al klinkt dat een beetje sinister want de onkruidworteltjes maken allang weer nieuwe vulling aan. Terwijl ik ons terras ontgroen, gaan mijn gedachten uit naar dat oude echtpaar in de kou. Gingen ze voor iets bijzonders of gewoon naar het restaurant? En ga ik zelf nog naar dat soort winkels in rollatorgerechtigde leeftijd? Of bestaat de Ikea dan niet meer? Wat een vragen! En op geen enkele site vind ik daarop het antwoord. Hopelijk heb ik tegen die tijd het lachen niet verleerd. Dat lijkt me pas echt een koude boel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten