Weeksels 23 t/m 28 februari

Maandag:

Eerste crocusvakantiedag. Geen crocus te bekennen. Ok. Noemen we het verschijnsel: 'voorjaarsvakantie'. Ook leuk. Alleen, te koud om voorjaar genoemd te worden. Wel een lekkere hoeveelheid zon overdag. Een facebookmoederlotgenoot heeft dus tegen haar kinderen gezegd, dat er buiten gespeeld moet worden. Dat is natuurlijk vragen om ellende. Ze heeft blijkbaar nogal wat commentaar gehad van haar schatjes. Enigzins perplex en van haar stuk meldt zij, dat ze blijkbaar de vreselijkste moeder is die ooit ergens rondgelopen heeft. Nou meid, we schudden elkaar de hand. Hier nog zo'n exemplaar, maar eentje die het ook nog eens verloren heeft in de strijd. Helemaal waardeloos dus. Het leed dat vakantie heet is zichtbaar in het fenomeen: "Schermkleverij". Rustig blijven ademhalen en een nieuw talent kweken: "Wat ik niet wil zien, dat is er niet". Opeens ploft jongste naast me op de bank: "Ben er even zat van". Yeah!!! Now we're talking.

Dinsdag:

Te vroeg gejuicht. Het ene scherm werd slechts verruild voor het andere. De pc ging uit. Maar de tvknop werd ingeduwd. Sinds kort zijn we medekijkers van een alle-grenzen-overschrijdend-programma. Het heet: "Stuk-tv". Schermklever gaat inderdaad compleet stuk. Wat is het geval? De bedenkers van het programma maken filmpjes van datgene wat thuis vroeger nooit mocht. De mensen thuis mogen hen de opdracht er toe geven. Vrijbrief om je impulsen vooral niet te leren beheersen. Dan kun je dus, omdat een ander het wil, gaan slapen, stiekem in een beddenzaak, een glijbaan bouwen uit je slaapkamerraam terwijl je moeder het echt helemaal niks vindt en dat ook laat merken of de flitscamera demonteren bij de a28. Helemaal leuk natuurlijk. Plotseling gaat de tv op zwart. Onze internetprovider die alles met elkaar voor altijd wil verbinden, heeft even last van een vlaag van verstandsverbijstering. Alle stekkertjes in de knoop of zo. Helemaal mijn idee van STUK-TV! Die film kan mij niet lang genoeg duren... "Mama, zullen we RISK doen?" Gelegaliseerd oorlog voeren. Kom maar op!


Woensdag.

Manlief heeft een dagje vrij. We ontbijten laat.Tot mijn grote schaamte moet ik bekennen dat de tv hierbij aan staat. Maar dan wel op een educatief programma: "De rijdende rechter". Het leerelement zit em in omgangskunde. Op een vakantiepark woont permanent (huh, dat is toch verboden?) een stel oudere mensen. Ze zijn niet gekend in het plaatsen van een speeltuin op twaalf meter afstand van hun woning. "En een herrie meneer! Verschrikkelijk!" Mevrouw de bewoonster kijkt extra smartelijk en voegt er nog dingen aan toe die haar geliefde echtgenoot subiet weer van tafel veegt. Daarna volgt echtelijk gekibbel. Dat schiet lekker op! "We gaan niet met modder gooien" zegt hij tegen haar en vervolgens doet hij met veel omhaal van woorden uit de doeken hoe hij zich gepasseerd voelt door de voorzitter van de bewonersvereniging. Meneer houdt erg van kinderen, is ook op zich niet tegen de speeltuin, als wel tegen de hangouderen die er s'avonds zitting houden aan de picknicktafel. Op den duur blijkt, dat meneer zelf niet voldaan heeft aan zijn plicht om contributie te betalen. Nee, natuurlijk niet, want zijn woongenot is ernstig verstoord. Door de bouw van andere complexen, is de grond rond zijn huis verzakt. Dat kan hem niet aangerekend worden. Meester Visser, de 'knopendoorhakker' van het programma, denkt daar anders over. Het achterstallige  bedrag moet alsnog betaald worden en meneer en mevrouw kunnen misschien beter een rustige plek op de grote stille heide gaan zoeken. Maar ja, nergens wordt woongenot gegarandeerd. Misschien zijn daar wel vogels of schapen die herrie maken. Verschrikkelijk!
Meester Visser heeft het laatste woord: "Dit is mijn uitspraak, hiermee zult u het moeten doen". Een ijzersterke zin die wij als trouwe aanhangers van de vrolijkste rechter van het land, vaak citeren en graag zouden hanteren. De bedoeling is dan, dat ons grut snapt, dat onze wil hun wet moet zijn. Wij hebben helaas geen cameraploeg. En dan helpt het zo weinig.


Donderdag.

Vandaag stapten vriendin en ik de trein in. Beiden met voordelige reiskaart van een bekend warenhuis. Op zijn minst tweehonderd kletskilometers in het vooruitzicht. Vriendin had een echt doel. Ik slechts een vaag plan, dat nog honderd keer kon switchen. Het werd Amsterdam. In mijn eentje om één keer per halfjaar alle winkeltjes in te duiken waar een ander gezinslid niets in ziet ("Ben je al klaar? Nee, anders stond ik hier niet meer!") Wie het dilemma kent om ter wille van de gezinsuitjes de leuke winkeltjes maar over te slaan, raad ik aan om hiermee voorgoed af te rekenen! Ze zullen u niet meer horen over dat ene boetiekje. Daar hebt u uw hart al aan opgehaald, toen u met een schoolreisjesgevoel die ene dag voor eigen rekening nam...
Kilometers teveel gracht gezien omdat ik de weg even kwijt was. Ik was op zoek naar een kroeg. Foute boel. Ze staan op iedere straathoek dus hoe moeilijk kan het zijn? Echter, ik was niet tevreden met de eerste de beste bar maar eentje die beschreven staat in een boek van een eeuw terug. De verhalen er omheen zijn zo goed neergezet, dat je erhéén wilt. En daar was ik dan. Het ding had een nieuw jasje en een ander imago gekregen maar de oude naam behouden. Ik vertelde de uitbater over het doel van mijn excursie. "Dat boek?" Hij wees naar een plank aan de muur waar de zoveelste editie gevangen onder een stolp, eenzaam op een lezer zat te wachten. Ik knikte. "Helemaal uit Groningen?" Ik verwachtte nu wel een gratis koffie maar blijkbaar had ik daarvoor uit Parijs moeten komen lopen. De man had het boek niet eens gelezen en de plank was zo hoog, dat ik dit ook voorlopig niet zag gebeuren. De koffie was op, mijn nieuwsgierigheid eindelijk bevredigd. Mocht ik het boek weer gaan lezen, dan zit ik temidden van de mensen aan de bar, met eigengezette koffie!  Buiten keek ik om me heen en zag straatnamen waar ik lezend al tientallen keren doorheen gewandeld was. Op naar de Dam, de Kalverstraat, de Bijenkorf, de tram en alles wat onze hoofdstad ook maar bieden wil. Bovenop de zoveelste brug trof ik een enorme hoeveelheid sloten aan, waar ooit fietsen mee verbonden waren geweest. Nu waren die blijkbaar van slot los!


Vrijdag (vervolg)
En opeens wilde ik naar huis. Dat kon geen uitstel meer lijden. De trein bracht me met enig oponthoud naar het noorden. Zeven minuten telde dat stukje uitstel. Eén hand plus twee vingers van een andere waren genoeg om me een uur op het laatste boemeltje naar mijn eigen wereldstad te laten wachten. Mopperen via facebook want er was geen bekend persoon in de buurt, die ik kon lastigvallen met deze informatie. Geen conducteur te bekennen natuurlijk, om te vragen of zijn collega's even op de rails wilden gaan liggen en zo het vertrek zonder mij te voorkomen. Bovendien had ik nog een appeltje te schillen met deze vervoersmaatschappij, want...

Ooit stonden er een hele hoop mensen te wachten zonder kaartje. De bijlaadploeg was net begonnen met het vullen en controleren van de ticketautomaat. Ik stapte op een in uniform gevulde man af.
"Meneer, ik heb nu dus geen geldig kaartje omdat het apparaat niet in werking is.
Mevrouw, dat is op uw eigen verantwoording
Wat! Dat kunt u niet menen. Uw collega's kiezen een beroerd moment uit om te gaan spelen met de kaartjesjukebox en u gaat straks lekker boetes vangen?"
De man zag de zinloosheid van zijn uitspraak nog net op tijd in en orakelde: "Ach, wat kin mie t ook apmoal verrekkn, Stap moar ien"
Voor de niet-Groningers: Het maakte hem allemaal ook niet meer uit. Maar we mochten wel meerijden.
Hét recept voor levensmoeheid...

Terug naar het staartje van mijn jongste reisdag.
De intercity stond nog niet stil of ik had al uitgechecked. Ergens in mij was de niet uit te roeien hoop aanwezig, dat ik toch nog op tijd thuis zou komen. Dat soort hoop is compleet onredelijk, irrationeel en verstoken van alle logica, een zeer hardnekkig product maar mét bestaansrecht want ik zag dat er inderdaad NIET gewacht hoefde te worden, Het arrivatreinstel stond er nog! Zeer verheugd rende ik de arriva-incheckpaal bijna voorbij. Ik beloofde op facebook enige hulde aan de vervoermaatschappij. Bij deze...
En daarna had ik geen voeten meer over.


Zaterdag.

Gezichtsbedrog. Er staat een jurk in de krant. Men vroeg zich gisteren af of die nou blauw/zwart of wit/goud was. De hele dag hoorde ik erover kibbelen in huis. Later bleek ook dat er op twitter een ware oorlog over was uitgebroken. Daarom hoop ik dat de mevrouw, die deze jurk wilde kopen, voortaan niet meer via social-media vraagt of ze kleurenblind is. Het schijnt te maken te hebben met het wegfilteren van kleuren naarmate de inval van het daglicht verandert. Dat proces speelt zich af in elk mensenhoofd. Absoluut boeiend. Hierna zal geen enkele oorlog mij meer verrassen denk ik. Eigenlijk was ik zelf meer onder de indruk van het vernielen van de aloude stad Ninevé. Een beeldenstorm die gepleegd werd door lieden die geen enkele godsdienst naast die van hun dulden. Jona zat eeuwen terug al op vernietiging van die stad te wachten onder een wonderboom. Die verschrikking bleef toen uit en de struik boven zijn hoofd ging dood. Jona was hartstikke boos, want: "Ja God, ik had het kunnen weten. U bent natuurlijk weer genadig en geduldig maar ik zit hier in de brandende zon want mijn schaduw is vernield" (Notabene, alsof hij er de hand in had gehad, dat die was gaan groeien. Net zomin als hij er invloed op had, dat de inwoners van Ninevé door Iemand geschapen waren).  Jona had nooit kunnen vermoeden dat de verwoesting van overblijfselen van Ninevé op een ander moment (februari 2015) wél van start ging, zij het op een andere manier en met motieven die niet van God waren.
Intussen hield ik mij vandaag bezig met fourageren en huishouden. Waren die stofwolken onder de bank nou echt of hoefde ik in mijn hersens alleen maar een filterkunstje toe te passen? Je kunt nooit weten immers en wat zou het me weer een hoop energie schelen. De grijs geworden stofzuigermond vertelde mij, dat ik niet te maken had met een bepaalde vorm van gezichtsbedrog. Ach, huishouden is beter dan de boel vernielen of oorlog voeren.

Weeksels 16 t/m 21 februari

Maandag:

Het feestweekend weer voorbij. Puinruimen, boodschappen, Iedereen weer naar school en werk. Wat zal ik eens gaan doen. Ik dwaal door het huis. Wat is het meest nodig? De wasmachine heeft geen vrijaf gehad. De toiletten zijn elke dag aan de beurt maar stofzuigen is wel een feestje waarschijnlijk...

En daar liggen de gekopieerde zakelijke promotiemails. Die ga ik dus sturen naar... en naar.... en oh ja, ook nog naar...  Allemaal adressen die ik later weer zal contacten. Of ze de mailing ook gehad hebben en of ze er wat mee gaan doen? Boekscout investeert. Ik leur!

Eigenlijk haat ik het!

Moet je maar geen boek gaan schrijven.

Dinsdag:

"Waar was je al die tijd!" nijdast mijn stofzuiger naar me. "Nou heb je me weer nodig zeker, Lekker hoor. Zit al die tijd in het donker. Denk je dat dat leuk is? En jij maar typen, u-ren-lang! Weet je wel hoeveel moeite het me kost om door drie lagen stof te wroeten?"

Ik klop mijn mopperkont maar even op de flanken, schuif wat buizen in elkaar en zet hem alvast klaar op de overloop. Trek was nummer drie uit de wasmachien en het ding lijkt naar me te knipogen. Die heeft nooit te klagen over aandachtstekort, al duurde het even voordat ik me weer met bont en wit kon bezighouden. De hele ochtend was foetsie. Met jongste naar de huisarts in verband met geblesseerde pols vanwege een kleine aanvaring met een klasgenoot. De huisarts vertrouwde het niet en pleegde een  belletje naar radiologie. Hup, richting umcg, Gelukkig wees de foto uit dat er geen breuk in zat. Geen gipsgedoe deze keer. In de middag met de Franse slag alle schade in het huishouden inhalen. Stofzuiger heeft zijn verzet mokkend opgegeven. "Als je er maar niet over gaat schrijven..." probeert hij nog.

Woensdag:

Hoog tijd voor boodschappen en strijken op een ander adres met grote strijkmachine.Het is net schrijven maar dan anders... In ieder geval kunnen je gedachten op drift. In de middag zijn jongste en een jongen uit zijn klas hier. En de post brengt een enveloppe met vijf lievedochterexemplaren, die allemaal weer een nieuw adres krijgen. Het is net een nest jonge hondjes of poesjes. Alleen verstuur je die niet per post.

Donderdag:

Dit geloof je niet: Er was eens een fiets.Vorig jaar werd hij  gestolen van ons, in de stad. Manlief kwam een tijd later, toen het verdriet om de fietsenratserij al wat weggeëbt was, over de Museumbrug en zag het ding staan. Pliesie gebeld en een innige hereniging was het gevolg. Oudste zoon woont in de stad en consumeert fietsen alsof het broodjes zijn. "Hier kerel. Goed op slot zetten, kun je tenminste sneller naar college." Half jaar later: "Pap, de fiets is weer gestolen! Wel &^&*^(* !!!" Het rijwiel was 11 jaren onder manliefs handen geweest. Al die tijd met liefde (...)  de banden geplakt, de bel gekoesterd, enzovoorts. Deze fiets was jarenlang het fundament van manliefs ongemotoriseerd vervoer. Geef je oogappel aan je oudste en je wordt er acuut en zonder fratsen twee maal vanaf geholpen. Het sneed diep. Erg diep. Tot vandaag...

Manlief had al die tijd uitgekeken naar ZIJN fiets. Als met arendsogen bespiedde hij elk stalen ros. Menigeen had dat allang opgegeven. Hij niet. Wij wisten daar niet van. "Weg is pech. Jammer dan!" Zo redeneerden wij. Dat is hard, ja... Maar vanmiddag was het raak! Daar stónd ie weer. Het barreltje. Tikje ouder geworden in die tijd, beetje meer roest en kraken dat het een lieve lust was. Pliesie gebeld. Die kwam, zag en moet wel tranen in de ogen hebben gehad, bij het aanschouwen van de verzameling spaken, skelet, slot en bel. "Was hij dáárvoor gekomen?" Manlief zag in zijn ogen, dat de buit een beetje tegenviel. Er was  één bureaucratisch hobbeltje dat nog genomen moest worden. De diefstal was te lang geleden. Toen manlief  de code van het cijferslot wist te kraken ging de sterke arm der wet akkoord met het meenemen van de verloren fiets. Wederom sloten eigenaar en oud-ijzer een verbond. Titel voor dit verhaal? 'De fiets met vele levens'.

Vrijdag:

Zal je net een boekje hebben geschreven over dochters in situaties van onderbelichte status of taboesfeer. Gebeurtenissen van verdwenen vrouwen staan er niet in. Die kreeg ik niet direct gekoppeld aan een verhaal uit de Bijbel. Toch wil ik proberen om hun ook een stem te geven. Afschuwelijk nieuws deze dag:

RUINEN - 

In het Drentse dorp Ruinen is donderdagavond het lichaam gevonden van de vermiste Rotterdamse Yasmeen Dad (25). De politie is momenteel bezig met onderzoek. De politie heeft de 26-jarige echtgenoot van de vrouw aangehouden...

Ach Yasmeen, van wie was jij dan een dochter? Ik lees dat je moeder in Pakistan contact probeerde te maken. Zij maakte zich vreselijk zorgen. Terecht. Verschrikkelijke dingen verneem ik uit het nieuws.  Er zijn allemaal dingen over jullie gezin geschreven. Over een geïsoleerd leven onder de knoet van je schoonmoe. De twee kleine peuters die je eigen kleintjes waren, hadden geen stem in dat kapittel.. Jij hebt de sleutel van de waarheid in je handen. Maar je leeft niet meer. Die sleutel is nu weinig meer waard... Wel is er voor je geflyerd. Men heeft het over een doofpotcultuur. Alle vuile was binnengehouden. Je kerel zit vast, trouwens. Hij toonde zich hevig ongerust en ondanks confrontaties met vermoedens die hij van tafel veegde, vertelde hij dat je ineens vertrokken was.... Je was al bang, dat dit gebeuren zou, vertelt een kennis. Jij zult er niks meer aan hebben. Niemand kende je echt. De bovenbuurman niet, de moeders in je straat niet. Zelfs de werkloze buurman die voor zijn raam zit met zijn laptop, niet.  Eenzaamheid en isolement. Hoe vaak wordt daar niet over gepraat en geschreven. Ook in andere settingen. Er ligt iemand jaren dood in huis. Wie was dat dan? Moet ik hem/haar gekend hebben? Schuiven met verantwoordelijkheid, dát kunnen we. Het kan onze schuld niet wezen. En oh, je hoeft niet te denken dat ik nu ineens opgeschrikt wordt door een nieuwsitem. Er is nog veel meer ellende. Ik weet het...

Weeksels: 9 februari t/m 14 februari

Maandag:
Afgelopen vrijdag noteerde ik:
Ingrediënten voor het uitgeven van een boek:

Tekst 3000 x gecorrigeerd. Check!
Cover goedgekeurd. Check!
100-en x overleg gehad met de uitgever. Check!
Nagels overgehouden. Check!
Tig keer van de pc naar de was en weer terug. Check!
Stofzuigen... eh... volgend jaar weer denk ik
Ramen... idem
enz.

Nog 7 nachtjes slapen...

Nog maar vier nu. Het schiet allemaal lekker op. Vorige keer kocht ik via boekscout, de uitgever van mijn bundels, een boekje over het promoten van je eigen boek(je). Ik lees van iemand, die met haar boek in de hand een parachutesprong maakt. Het boekje gaat over diepte/hoogtevrees. Wel spectaculair maar zie het me nog niet doen. Je moet doen wat bij je past. Hou het behapbaar. Dat is wel een leuke om te onthouden. Ben wat van plan...

Dinsdag:

Loslaten is nog steeds een big issue! Zit bijna vastgeplakt op die bureaustoel voor het scherm. Berichtje hier, berichtje daar. Tekst bedenken voor de presentatie komende zaterdag. Gelukkig is er het huishouden. Met beide beentjes op de steentjes. De was. "Mam, waar is mijn zwarte shirtje? Welke van de dertig, mijn lieve dochter?" Gelukkig moet je brood halen en eten koken. Gelukkig moeten er gifgroene of onwaarschijnlijk oranje shakes gemaakt worden want die zijn heel gezond. Schrijven en afvallen zijn twee van mijn hoge levensdoelen.De smoothie-routine zit als geramd dus dat geeft perspectief voor die van de letters.

Even naar de markt voor nog één bol garen voor de sjaal die ik haak. En oh ja, ik moet ook nog de voorbereiding van de jeugdclub niet laten verzuipen in de hectiek. En dan wil UWV mij in de vrijwilligersvacatures laten kijken omdat ze daar bang zijn dat rust roest. Er wordt hier niet geroest!

Woensdag: 

Vanavond weer jeugd. De vijf leerdoelen van de kerk. Hoe breng je dat? Bak een biscuitbodem. Met chocolade overgieten en er de vorm uitsnijden. En dan de vlakverdeling aangeven die in onze gemeente garant staat voor de manier waarop we kerk willen zijn. Met patisserieschrijfstiften mogen de jongens en meiden de vorm invullen. En daarna snijden we uiteraard de boel in stukken. De kerk mag best lekker zijn! Neem het zo letterlijk/figuurlijk als je zelf wilt.

Oh ja, mailtje van boekscout. Je eigen exemplaar van je boek is naar je onderweg. Hoera!

Donderdag:

Gisteren visitekaartjes besteld. Goede voorbereiding is het halve werk. Bundel is binnen! De postbode opgewacht. LACH NIET! Had em ook een knuffel kunnen geven maar er zijn al zoveel ontslagen bij postnl. Nee, netjes bedankt en rillend van kou en geluk weer naar binnen. Mag em nog niet tonen aan de wereld. Nog eventjes in de couveuse. Warm houden die handel. Alvast een nieuwe facebookpagina gecomponeerd. Die is speciaal voor het schrijfgebeuren. Facebook is handig. Reacties zijn leuk. Maar mijn was hangt nog steeds niet, Hup, weg daar achter die pc.

Vrijdag:
Nou, was me dat een feestje! Vanmorgen een paar dingetjes voorbereid;1, DE bundel samen met voorganger 'Letterkronkels' op de foto gezet. 2, Persbericht nagekeken, 3, Van alles op facebook gezet. 4, Taart gebakken en met blauwe fondant bedekt. Foto op facebook. 5, Nagels laten lakken door dochter Marianne. 6, visite ontvangen, bloemen, feestpakket enzovoorts. Genoten van alles...

Zaterdag...
Tjonge, weet dat allemaal maar eens van tevoren. Een echte boekpromotie en een echt praatje, met maar een heel klein beetje van-de-hak-op-de-tak. Dat moet ik nog even leren beheersen. Heb geduld met jezelf, zei Annemarie van Heyningen tijdens haar spreekmoment. Dat ga ik eerst maar es doen dan. En wat meer op papier zetten is ook wel handig. Morgen 24 jaar getrouwd met de rots in de branding aller eeuwen. Die stoïcijns zijn gang gaat maar intussen ook ettelijke wassen heeft gedraaid. Dank je wel!

Weeksels 2 februari t/m 8 februari

Maandag.

Wie een huishouden bestiert, zal het herkennen: De drang om dingen efficiënter aan te pakken dan voorheen. Dat is de schuld van tijdschriften en tv-programma's die vertellen dat ik een leeg hoofd wil, wat ik kan realiseren door op te ruimen, weg te gooien en schoon te maken wat mij in de weg zit. Daarvóór woedt eerst nog een andere oorlog. Die van het negeren, verdringen, uitvluchten zoeken en capituleren, want ik weet nog helemaal niet of een leeg hoofd wel zo fijn is. Het zal daardoor komen wellicht, dat de organiseergeest niet altijd te herkennen was. Mensen trekken hun wenkbrauwen hoog op. "Heb JIJ daar last van? Niks van gemerkt! Nee, ik lijd in stilte, nou goed. Zal ik je es vertellen wat ik bij jou mis..?"


Dinsdag.
Je zal werkloos zijn en slachtoffer van het UWV. Minstens vier sollicitatie-acties in de maand moet ik verrichten. Dat vraagt discipline. Daarnaast is er dus alle tijd voor het huishouden zolang er nog geen baantjes aan de horizon verschijnen. Ook dat plukt maar aan mij. Mijn hart gaat - naast mijn geliefden -echter uit naar letters en het reorganiseren van dit blogwerk. Tijdrovend en ook iets met discipline want vroeger kwamen mijn dagboeknotities nooit verder dan de tiende van de eerste. Er woedt een ware oorlog in mij want al deze dingen willen mijn hoogste prioriteit zijn. Geef ik het toetsenbord teveel aandacht, piept de wasmachine uit alle macht omdat die leeggehaald wil worden. Gooi ik gehaast de inhoud er van over de lijnen. krijg ik een melding van werk.nl dat er gereageerd moet worden op een honderd procent matchende vacature."Mam, ik heb iets nodig" meldt kort daarop de gezinsapp. Ik zucht en kijk spijtig richting pc. "Nog even wachten, ben zo bij je terug..."

Woensdag.

Er valt ook wel wat te bloggen want is er niet een manuscript opgestuurd met een verzameling verhalen? Yes! I did it again! Net (lees: twee weken hiervoor) een telefoontje gehad van de uitgever. Mijn tweede bundel gaat uitgegeven worden. Hoera! En oh help, wat een werk! Vorige boekje kon ik niet uit handen geven om te corrigeren. Terwijl  het ding 'loslaten' heette. Hoe ironisch. Direct na de uitgave ervan had ik al besloten dat een eventuele volgende lettersoep wél uitbesteed zou worden. Done! Intussen de correcties al doorgekregen en toegepast. Nog eens doorgeroerd, dingen aan toegevoegd. En nog eens gekeken. En nog eens...


Donderdag.

Tja. Schrijvers van naam zijn van een stapeltje te plukken in de boekhandel. Ik nog lang niet. Ga voor de lange pijnlijke weg. Een  p.o.d.-uitgever. De beste man laat pas drukken als er vraag naar is. Maar... Neemt ook alle investering voor eigen rekening. En, last but not least: Geeft beginnende en net gestarte auteurs een kans. Iets wat ik bij andere uitgevers tot nu toe gemist heb. Een cruise zal ik er niet van bij elkaar verdienen. Roeibootje misschien, zo'n rubberen geval want ook eentje van hout is niet te betalen. Geeft niks. 'Goede vruchten groeien langzaam' hoorde ik laatst nog weer. P.O.D. staat voor: Printing On Demand. Ik geen liggende gelden om in te kopen, de uitgever geen liggend papier dat niet meer gelezen wordt. Allebei blij.


Vrijdag.

Kijk, kijk. Mooi op weg met een weekblog. Ik verwijs naar het verhaal: 'Gewassen ei'. Maandag was vroeger wasdag, nu zet ik mijn letters in de week. Dinsdag wring ik ze uit. Woensdag krijgen ze een ander sopje en gooi ik er nog wat waskracht tegen aan. Donderdag wederom uitspoelen. Vrijdag uithangen. Zaterdag weer in de kast. Tere weefsels krijgen extra behandeling en hele smerige was is een verzameling kookletters. Alles in het denkbeeldige hè. vergeet niet die droger, die al weer ettelijke toeren gedraaid heeft, intussen.
Oh ja. De allerlaatste corrigeersessie in het binnenwerk van mijn bundel is een feit. De cover is...
Nee, laat ik niets verklappen. Een paar mensen heb ik laten delen van dit geheim. Ik zeg alleen dit: De  uitgever die verstand heeft van verkoopbaarheid van de bundel, adviseerde mij. Toen ik de het coverdocument opende, schoot ik in de lach...


Zaterdag.

Hoe moet zo'n blogweekoverzicht eigenlijk heten. Schrijfselsjes zijn al gereserveerd voor de andere zwart-op-wit-gezwamde-overvloed van letters. Eens even nadenken. De wasmachien piept alweer. We hebben twee meiden naast ons zelf en jongste zoon in huis. Ra ra, van wie ik het meeste week, wring, hang en vouw...
Ben er weer. Het wordt: Weeksels. Zit van alles in. Die was is mijn dagelijkse kost, naast het rossen van toiletpotten en het koken van maaltijden. Het in de week zetten van letters, staat voor de hoeveelheid zinnen die 'alleen nog maar even op papier moeten'. De hele week is er aan gewerkt. Behalve de zondag. Dan mag ie op mijn blogje.  En het venijn (nou ja) zit em in de staart. Mijn eigen naam. Hoe heb ik toch als kind ooit kunnen balen van die naam. Vond em helemaal drie keer niks en kijk nou es, wat ik ermee kan. Het wordt bijna mijn handelsmerk.