Maandag.
Wie een huishouden bestiert, zal het herkennen: De drang om dingen efficiënter aan te pakken dan voorheen. Dat is de schuld van tijdschriften en tv-programma's die vertellen dat ik een leeg hoofd wil, wat ik kan realiseren door op te ruimen, weg te gooien en schoon te maken wat mij in de weg zit. Daarvóór woedt eerst nog een andere oorlog. Die van het negeren, verdringen, uitvluchten zoeken en capituleren, want ik weet nog helemaal niet of een leeg hoofd wel zo fijn is. Het zal daardoor komen wellicht, dat de organiseergeest niet altijd te herkennen was. Mensen trekken hun wenkbrauwen hoog op. "Heb JIJ daar last van? Niks van gemerkt! Nee, ik lijd in stilte, nou goed. Zal ik je es vertellen wat ik bij jou mis..?"
Dinsdag.
Je zal werkloos zijn en slachtoffer van het UWV. Minstens vier sollicitatie-acties in de maand moet ik verrichten. Dat vraagt discipline. Daarnaast is er dus alle tijd voor het huishouden zolang er nog geen baantjes aan de horizon verschijnen. Ook dat plukt maar aan mij. Mijn hart gaat - naast mijn geliefden -echter uit naar letters en het reorganiseren van dit blogwerk. Tijdrovend en ook iets met discipline want vroeger kwamen mijn dagboeknotities nooit verder dan de tiende van de eerste. Er woedt een ware oorlog in mij want al deze dingen willen mijn hoogste prioriteit zijn. Geef ik het toetsenbord teveel aandacht, piept de wasmachine uit alle macht omdat die leeggehaald wil worden. Gooi ik gehaast de inhoud er van over de lijnen. krijg ik een melding van werk.nl dat er gereageerd moet worden op een honderd procent matchende vacature."Mam, ik heb iets nodig" meldt kort daarop de gezinsapp. Ik zucht en kijk spijtig richting pc. "Nog even wachten, ben zo bij je terug..."
Woensdag.
Er valt ook wel wat te bloggen want is er niet een manuscript opgestuurd met een verzameling verhalen? Yes! I did it again! Net (lees: twee weken hiervoor) een telefoontje gehad van de uitgever. Mijn tweede bundel gaat uitgegeven worden. Hoera! En oh help, wat een werk! Vorige boekje kon ik niet uit handen geven om te corrigeren. Terwijl het ding 'loslaten' heette. Hoe ironisch. Direct na de uitgave ervan had ik al besloten dat een eventuele volgende lettersoep wél uitbesteed zou worden. Done! Intussen de correcties al doorgekregen en toegepast. Nog eens doorgeroerd, dingen aan toegevoegd. En nog eens gekeken. En nog eens...
Donderdag.
Tja. Schrijvers van naam zijn van een stapeltje te plukken in de boekhandel. Ik nog lang niet. Ga voor de lange pijnlijke weg. Een p.o.d.-uitgever. De beste man laat pas drukken als er vraag naar is. Maar... Neemt ook alle investering voor eigen rekening. En, last but not least: Geeft beginnende en net gestarte auteurs een kans. Iets wat ik bij andere uitgevers tot nu toe gemist heb. Een cruise zal ik er niet van bij elkaar verdienen. Roeibootje misschien, zo'n rubberen geval want ook eentje van hout is niet te betalen. Geeft niks. 'Goede vruchten groeien langzaam' hoorde ik laatst nog weer. P.O.D. staat voor: Printing On Demand. Ik geen liggende gelden om in te kopen, de uitgever geen liggend papier dat niet meer gelezen wordt. Allebei blij.
Vrijdag.
Kijk, kijk. Mooi op weg met een weekblog. Ik verwijs naar het verhaal: 'Gewassen ei'. Maandag was vroeger wasdag, nu zet ik mijn letters in de week. Dinsdag wring ik ze uit. Woensdag krijgen ze een ander sopje en gooi ik er nog wat waskracht tegen aan. Donderdag wederom uitspoelen. Vrijdag uithangen. Zaterdag weer in de kast. Tere weefsels krijgen extra behandeling en hele smerige was is een verzameling kookletters. Alles in het denkbeeldige hè. vergeet niet die droger, die al weer ettelijke toeren gedraaid heeft, intussen.
Oh ja. De allerlaatste corrigeersessie in het binnenwerk van mijn bundel is een feit. De cover is...
Nee, laat ik niets verklappen. Een paar mensen heb ik laten delen van dit geheim. Ik zeg alleen dit: De uitgever die verstand heeft van verkoopbaarheid van de bundel, adviseerde mij. Toen ik de het coverdocument opende, schoot ik in de lach...
Zaterdag.
Hoe moet zo'n blogweekoverzicht eigenlijk heten. Schrijfselsjes zijn al gereserveerd voor de andere zwart-op-wit-gezwamde-overvloed van letters. Eens even nadenken. De wasmachien piept alweer. We hebben twee meiden naast ons zelf en jongste zoon in huis. Ra ra, van wie ik het meeste week, wring, hang en vouw...
Ben er weer. Het wordt: Weeksels. Zit van alles in. Die was is mijn dagelijkse kost, naast het rossen van toiletpotten en het koken van maaltijden. Het in de week zetten van letters, staat voor de hoeveelheid zinnen die 'alleen nog maar even op papier moeten'. De hele week is er aan gewerkt. Behalve de zondag. Dan mag ie op mijn blogje. En het venijn (nou ja) zit em in de staart. Mijn eigen naam. Hoe heb ik toch als kind ooit kunnen balen van die naam. Vond em helemaal drie keer niks en kijk nou es, wat ik ermee kan. Het wordt bijna mijn handelsmerk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten