Maandag:
Eerste crocusvakantiedag. Geen crocus te bekennen. Ok. Noemen we het verschijnsel: 'voorjaarsvakantie'. Ook leuk. Alleen, te koud om voorjaar genoemd te worden. Wel een lekkere hoeveelheid zon overdag. Een facebookmoederlotgenoot heeft dus tegen haar kinderen gezegd, dat er buiten gespeeld moet worden. Dat is natuurlijk vragen om ellende. Ze heeft blijkbaar nogal wat commentaar gehad van haar schatjes. Enigzins perplex en van haar stuk meldt zij, dat ze blijkbaar de vreselijkste moeder is die ooit ergens rondgelopen heeft. Nou meid, we schudden elkaar de hand. Hier nog zo'n exemplaar, maar eentje die het ook nog eens verloren heeft in de strijd. Helemaal waardeloos dus. Het leed dat vakantie heet is zichtbaar in het fenomeen: "Schermkleverij". Rustig blijven ademhalen en een nieuw talent kweken: "Wat ik niet wil zien, dat is er niet". Opeens ploft jongste naast me op de bank: "Ben er even zat van". Yeah!!! Now we're talking.
Dinsdag:
Te vroeg gejuicht. Het ene scherm werd slechts verruild voor het andere. De pc ging uit. Maar de tvknop werd ingeduwd. Sinds kort zijn we medekijkers van een alle-grenzen-overschrijdend-programma. Het heet: "Stuk-tv". Schermklever gaat inderdaad compleet stuk. Wat is het geval? De bedenkers van het programma maken filmpjes van datgene wat thuis vroeger nooit mocht. De mensen thuis mogen hen de opdracht er toe geven. Vrijbrief om je impulsen vooral niet te leren beheersen. Dan kun je dus, omdat een ander het wil, gaan slapen, stiekem in een beddenzaak, een glijbaan bouwen uit je slaapkamerraam terwijl je moeder het echt helemaal niks vindt en dat ook laat merken of de flitscamera demonteren bij de a28. Helemaal leuk natuurlijk. Plotseling gaat de tv op zwart. Onze internetprovider die alles met elkaar voor altijd wil verbinden, heeft even last van een vlaag van verstandsverbijstering. Alle stekkertjes in de knoop of zo. Helemaal mijn idee van STUK-TV! Die film kan mij niet lang genoeg duren... "Mama, zullen we RISK doen?" Gelegaliseerd oorlog voeren. Kom maar op!
Woensdag.
Manlief heeft een dagje vrij. We ontbijten laat.Tot mijn grote schaamte moet ik bekennen dat de tv hierbij aan staat. Maar dan wel op een educatief programma: "De rijdende rechter". Het leerelement zit em in omgangskunde. Op een vakantiepark woont permanent (huh, dat is toch verboden?) een stel oudere mensen. Ze zijn niet gekend in het plaatsen van een speeltuin op twaalf meter afstand van hun woning. "En een herrie meneer! Verschrikkelijk!" Mevrouw de bewoonster kijkt extra smartelijk en voegt er nog dingen aan toe die haar geliefde echtgenoot subiet weer van tafel veegt. Daarna volgt echtelijk gekibbel. Dat schiet lekker op! "We gaan niet met modder gooien" zegt hij tegen haar en vervolgens doet hij met veel omhaal van woorden uit de doeken hoe hij zich gepasseerd voelt door de voorzitter van de bewonersvereniging. Meneer houdt erg van kinderen, is ook op zich niet tegen de speeltuin, als wel tegen de hangouderen die er s'avonds zitting houden aan de picknicktafel. Op den duur blijkt, dat meneer zelf niet voldaan heeft aan zijn plicht om contributie te betalen. Nee, natuurlijk niet, want zijn woongenot is ernstig verstoord. Door de bouw van andere complexen, is de grond rond zijn huis verzakt. Dat kan hem niet aangerekend worden. Meester Visser, de 'knopendoorhakker' van het programma, denkt daar anders over. Het achterstallige bedrag moet alsnog betaald worden en meneer en mevrouw kunnen misschien beter een rustige plek op de grote stille heide gaan zoeken. Maar ja, nergens wordt woongenot gegarandeerd. Misschien zijn daar wel vogels of schapen die herrie maken. Verschrikkelijk!
Meester Visser heeft het laatste woord: "Dit is mijn uitspraak, hiermee zult u het moeten doen". Een ijzersterke zin die wij als trouwe aanhangers van de vrolijkste rechter van het land, vaak citeren en graag zouden hanteren. De bedoeling is dan, dat ons grut snapt, dat onze wil hun wet moet zijn. Wij hebben helaas geen cameraploeg. En dan helpt het zo weinig.
Donderdag.
Vandaag stapten vriendin en ik de trein in. Beiden met voordelige reiskaart van een bekend warenhuis. Op zijn minst tweehonderd kletskilometers in het vooruitzicht. Vriendin had een echt doel. Ik slechts een vaag plan, dat nog honderd keer kon switchen. Het werd Amsterdam. In mijn eentje om één keer per halfjaar alle winkeltjes in te duiken waar een ander gezinslid niets in ziet ("Ben je al klaar? Nee, anders stond ik hier niet meer!") Wie het dilemma kent om ter wille van de gezinsuitjes de leuke winkeltjes maar over te slaan, raad ik aan om hiermee voorgoed af te rekenen! Ze zullen u niet meer horen over dat ene boetiekje. Daar hebt u uw hart al aan opgehaald, toen u met een schoolreisjesgevoel die ene dag voor eigen rekening nam...
Kilometers teveel gracht gezien omdat ik de weg even kwijt was. Ik was op zoek naar een kroeg. Foute boel. Ze staan op iedere straathoek dus hoe moeilijk kan het zijn? Echter, ik was niet tevreden met de eerste de beste bar maar eentje die beschreven staat in een boek van een eeuw terug. De verhalen er omheen zijn zo goed neergezet, dat je erhéén wilt. En daar was ik dan. Het ding had een nieuw jasje en een ander imago gekregen maar de oude naam behouden. Ik vertelde de uitbater over het doel van mijn excursie. "Dat boek?" Hij wees naar een plank aan de muur waar de zoveelste editie gevangen onder een stolp, eenzaam op een lezer zat te wachten. Ik knikte. "Helemaal uit Groningen?" Ik verwachtte nu wel een gratis koffie maar blijkbaar had ik daarvoor uit Parijs moeten komen lopen. De man had het boek niet eens gelezen en de plank was zo hoog, dat ik dit ook voorlopig niet zag gebeuren. De koffie was op, mijn nieuwsgierigheid eindelijk bevredigd. Mocht ik het boek weer gaan lezen, dan zit ik temidden van de mensen aan de bar, met eigengezette koffie! Buiten keek ik om me heen en zag straatnamen waar ik lezend al tientallen keren doorheen gewandeld was. Op naar de Dam, de Kalverstraat, de Bijenkorf, de tram en alles wat onze hoofdstad ook maar bieden wil. Bovenop de zoveelste brug trof ik een enorme hoeveelheid sloten aan, waar ooit fietsen mee verbonden waren geweest. Nu waren die blijkbaar van slot los!
Vrijdag (vervolg)
En opeens wilde ik naar huis. Dat kon geen uitstel meer lijden. De trein bracht me met enig oponthoud naar het noorden. Zeven minuten telde dat stukje uitstel. Eén hand plus twee vingers van een andere waren genoeg om me een uur op het laatste boemeltje naar mijn eigen wereldstad te laten wachten. Mopperen via facebook want er was geen bekend persoon in de buurt, die ik kon lastigvallen met deze informatie. Geen conducteur te bekennen natuurlijk, om te vragen of zijn collega's even op de rails wilden gaan liggen en zo het vertrek zonder mij te voorkomen. Bovendien had ik nog een appeltje te schillen met deze vervoersmaatschappij, want...
Ooit stonden er een hele hoop mensen te wachten zonder kaartje. De bijlaadploeg was net begonnen met het vullen en controleren van de ticketautomaat. Ik stapte op een in uniform gevulde man af.
"Meneer, ik heb nu dus geen geldig kaartje omdat het apparaat niet in werking is.
Mevrouw, dat is op uw eigen verantwoording
Wat! Dat kunt u niet menen. Uw collega's kiezen een beroerd moment uit om te gaan spelen met de kaartjesjukebox en u gaat straks lekker boetes vangen?"
De man zag de zinloosheid van zijn uitspraak nog net op tijd in en orakelde: "Ach, wat kin mie t ook apmoal verrekkn, Stap moar ien"
Voor de niet-Groningers: Het maakte hem allemaal ook niet meer uit. Maar we mochten wel meerijden.
Hét recept voor levensmoeheid...
Terug naar het staartje van mijn jongste reisdag.
De intercity stond nog niet stil of ik had al uitgechecked. Ergens in mij was de niet uit te roeien hoop aanwezig, dat ik toch nog op tijd thuis zou komen. Dat soort hoop is compleet onredelijk, irrationeel en verstoken van alle logica, een zeer hardnekkig product maar mét bestaansrecht want ik zag dat er inderdaad NIET gewacht hoefde te worden, Het arrivatreinstel stond er nog! Zeer verheugd rende ik de arriva-incheckpaal bijna voorbij. Ik beloofde op facebook enige hulde aan de vervoermaatschappij. Bij deze...
En daarna had ik geen voeten meer over.
Zaterdag.
Gezichtsbedrog. Er staat een jurk in de krant. Men vroeg zich gisteren af of die nou blauw/zwart of wit/goud was. De hele dag hoorde ik erover kibbelen in huis. Later bleek ook dat er op twitter een ware oorlog over was uitgebroken. Daarom hoop ik dat de mevrouw, die deze jurk wilde kopen, voortaan niet meer via social-media vraagt of ze kleurenblind is. Het schijnt te maken te hebben met het wegfilteren van kleuren naarmate de inval van het daglicht verandert. Dat proces speelt zich af in elk mensenhoofd. Absoluut boeiend. Hierna zal geen enkele oorlog mij meer verrassen denk ik. Eigenlijk was ik zelf meer onder de indruk van het vernielen van de aloude stad Ninevé. Een beeldenstorm die gepleegd werd door lieden die geen enkele godsdienst naast die van hun dulden. Jona zat eeuwen terug al op vernietiging van die stad te wachten onder een wonderboom. Die verschrikking bleef toen uit en de struik boven zijn hoofd ging dood. Jona was hartstikke boos, want: "Ja God, ik had het kunnen weten. U bent natuurlijk weer genadig en geduldig maar ik zit hier in de brandende zon want mijn schaduw is vernield" (Notabene, alsof hij er de hand in had gehad, dat die was gaan groeien. Net zomin als hij er invloed op had, dat de inwoners van Ninevé door Iemand geschapen waren). Jona had nooit kunnen vermoeden dat de verwoesting van overblijfselen van Ninevé op een ander moment (februari 2015) wél van start ging, zij het op een andere manier en met motieven die niet van God waren.
Intussen hield ik mij vandaag bezig met fourageren en huishouden. Waren die stofwolken onder de bank nou echt of hoefde ik in mijn hersens alleen maar een filterkunstje toe te passen? Je kunt nooit weten immers en wat zou het me weer een hoop energie schelen. De grijs geworden stofzuigermond vertelde mij, dat ik niet te maken had met een bepaalde vorm van gezichtsbedrog. Ach, huishouden is beter dan de boel vernielen of oorlog voeren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten