Schrijftandtherapie...

Vanmorgen werd ik wakker met een zeer apart kussentje onder mijn wang. Dacht ik... Het bleek een ophoping van iets waarvan ik niet weten wil hoe het eruitziet. De wal onder mijn ene oog is er volledig door verdwenen. Dat had goed nieuws kunnen zijn ware het niet (wel!) dat ik nog een oog met bijbehorende wal heb. En nu de symmetrie in het gelaat is weggevallen, lijkt het nergens naar. Dus, hallo zwelling, kun je even als bij toverslag en vooral vanzelf verdwijnen? Dan maar liever weer mijn wal terug.

Het slinkt niet hè?
Daar was ik al bang voor. Eigenlijk ben ik al heel erg lang heel erg bang. En laf ook, wellicht, want zorgvuldig genegeerde pijnscheuten rechtsboven waren gevolg van evenzo ontweken klachten. Er woedt een felle strijd in mijn binnenste. En niet eens alleen maar in de vorm van vocht dat geen kant op wil. Zelfbeklag en veroordelingen werken als een boor. Vernietigend en met gierende zenuwen tot gevolg.
Even ontspannen, mevrouw...
Maar natuurlijk.

Want uiteraard moet je naar de tandarts. Niet leuk? Nee, kan wezen. Bang? Kom kom. Je hebt drie keizersnedes gehad. Erger dan een ander? Doe niet zo exclusief...!
Enzovoorts, enzovoorts....

Eerst even checken hoe dat met weekenddiensten zit. Zie je wel. Heel ongemakkelijk. Niet eerder komen dan het moment dat je op je kop staat, leeg bloedt of gezwollen bent tot proporties die eigenlijk niet meer in een tandartsstoel passen. Nou, zover is het nog lang niet. Alleen dat vollemaansgezicht, waar het riempje van mijn oogkleppen ineens niet meer past. Hoe raar. En, oh ja, laten we eerlijk zijn, die uitgebalanceerde reeks pijnstillers waarmee ik als een junk aan het goochelen was om niks te voelen en wat er aan hogedrukgebied verscheen, uit de weg te gaan. Dat kan ik steeds beter. Oefening baart kunst.
Dan verdien je ook niet anders dan ellende. Eigen schuld, dikke b...
Ehm, ja, dat kon er ook nog wel bij...

Want denk je soms, dat ik het allemaal niet weet? Ik weet alles op dit gebied, Ik weet, dat bij het ouder worden, de wortelkanaalbehandelingen elkaar in hoog tempo zullen opvolgen. Dat vertelde mij een vrouwelijke tandarts, toen ik verontwaardigd was over de schijn van geldklopperij. Ze bleef rustig en lief. Het is al wel een hele poos geleden, dat gesprek maar dat herinner ik me nog best. Ik weet ook dat er angsttandartsen bestaan die geduldig naar je luisteren, die de boor tien seconden laten razen en daarbij nog voor je willen aftellen ook. De snoezen. Je hebt tegenwoordig die reclame van de zoveelste geweldigste tandpasta die aangeprezen wordt door een uiterst zacht en prachtig wezentje die zoetgevooisd uitspreekt dat je elk probleem bij de wortel moet aanpakken (bijna had ik een afspraak met haar gemaakt). Ik weet, dat je onder narcose kan bij een speciale tandarts. Ik weet dat ze lachgas hebben. Dat wil ik toch niet missen? Ik weet dat je je angst onder ogen moet zien, net als ieder ander.  Ik weet dat allemaal! Heus! Maar elke keer bij de gedachte aan alles wat met tandartsen verband houdt, klapt er een valluik in mijn hoofd dicht.

En de telefoon ligt wel vijf stappen verderop

Want ik weet ook dat je er geen controle over hebt, als je een paar van de allerergste langst durende behandelingen ondergaan hebt. Als we nou konden afspreken dat het daarna afgelopen kan zijn met de boor, het chloor en de vijltjes, alla... Maar nee, garantie tot aan de deur en die draait heel makkelijk zomaar weer open voor een volgende sessie. En nóg eentje om het af te leren. En daarna voor zomaar en dat allemaal net zo lang tot je fluitend op de stoel stapt.
Wie lacht daar?

Kan dat gehamer onder mijn oog misschien wat minder? Ik ben inmiddels enorm gaan houden van die liquidvormige ibuprofen. Zo lekker snel als dat werkt. Even uitstel van executie...

Doe niet zo stom. Bel gewoon! Lekker op veilige afstand zodat de meest nieuwe instrumenten waar men zo vertrouwenwekkend mee rond zwaait, maar die nog net niet op toverstokjes lijken, jou niet kunnen bereiken. Zeikerd!
Ik sla de krant open, uitstel gedrag of niet, want die krant hoort nou eenmaal bij de zaterdagochtend. Dat slaan we niet zomaar over, wat denk je? Onze riolen zijn sterk verouderd, lees ik. Ouderwets zelfs. Het lijken wel wortelkanalen. Minister Hennis, díe heeft pas een probleem. Wilde je ruilen? Ze heeft een prachtig gebit, zag ik op tv. Maar dat is dus ook niet alles. Spanje en Catalonië op ramkoers. Net als de stofjes in mijn hoofd. De sjoemelkip in Britse supermarkt kakelt op herhaling. Daar hebben de slachthuismedewerkers ook al heel wat uit te leggen. Maar waarschijnlijk hoeven zij niet naar de tandarts vandaag.

Kijk niet zo afkeurend. Ik voel me al zo'n kinderachtig bang kuiken. Ok dan. Ik begeef mij naar de telefoon want ik heb het allemaal zelf in de hand. Angst is een keuze en zo. Jawel! Nou zal ik eens wat beleven, beloof ik mijzelf. Ik ben geen masochist maar druk een nummer in. Wie ooit nog geringschattend iets over schrijftherapie durft op te lepelen, gun ik een behandeling van drie uur, zonder verdoving...
Ik mag niet eerder dit stuk posten dan dat ik gebeld heb. Als ik dat maar weet!

Tuut..tuut...tuut
Terug bij af?

Zij die vanmiddag zal smelten van ellende, groet u.

Return...

Om een belofte aan mezelf gestand te doen, reisde ik vorige week af naar Amsterdam. Een aantal maanden geleden liep eenzelfde soort dag zo sneu af, zonder pinpas, en daaruit voortvloeiend, zonder ballast. Inmiddels kan ik er al over praten zonder direct in huilen uit te barsten of te gaan stampvoeten.

Toch was die dag niet zonder plezier maar het was een zeer breekbare en angstvallig hooggehouden soort genot, waar alleen ikzelf in geloofde. Het thuisfront zag destijds met zeer veel opluchting een groot bankroetgevaar aan zich voorbij trekken. Ze juichten beslist te vroeg want alleen daarom al voorspelde ik, dat die dag een herkansing zou krijgen, net als die trip naar Utrecht die ook zo onbevredigend verliep vanwege het drama rond een telefoonhoesje. Nóg een reis met een staartje, als je het mij vraagt. Maar misschien kun je dat verzoek beter binnensmonds houden...

Dus...

Amsterdam wederom. De geuren, de tram, de dam, de bruine café 's, de herrie en de koffie in de Hema waar ik in gesprek ging met een onvervalste Mokumer die zich niet kon voorstellen dat er nog leven is boven Groningen (stad). Na een gerichte studie op google-maps schokschouderde hij ten teken dat de wonderen de wereld nog niet uit zijn. En daarna leefde ik me uit in de binnenstad maar dan op zeer summiere wijze. De gedachte aan te zware bepakking gaf de doorslag. Dan kan je wél alle boetiekjes aan, waar je smachtend en pisnijdig vanwege de gemiste kans, met je geliefden ooit aan voorbijliep, maar evengoed loop je er zonder buit weer uit. Geloof me, wantrouwende achterblijvers. Het is niet de koopzucht maar de hang naar vrijheid om zonder geloer naar de klok -"Ehm, onze parkeertijd is bijna om en we moeten nog een half uur lopen" - alles, maar dan ook ALLES te willen zien. 

Amsterdam was er voor één dag weer te groot voor.

Conclusie: Het moet over. 

En wel zeer binnenkort, als je het mij vraagt.

Je krijgt alleen geen antwoord...