Toch was die dag niet zonder plezier maar het was een zeer breekbare en angstvallig hooggehouden soort genot, waar alleen ikzelf in geloofde. Het thuisfront zag destijds met zeer veel opluchting een groot bankroetgevaar aan zich voorbij trekken. Ze juichten beslist te vroeg want alleen daarom al voorspelde ik, dat die dag een herkansing zou krijgen, net als die trip naar Utrecht die ook zo onbevredigend verliep vanwege het drama rond een telefoonhoesje. Nóg een reis met een staartje, als je het mij vraagt. Maar misschien kun je dat verzoek beter binnensmonds houden...
Dus...
Amsterdam wederom. De geuren, de tram, de dam, de bruine café 's, de herrie en de koffie in de Hema waar ik in gesprek ging met een onvervalste Mokumer die zich niet kon voorstellen dat er nog leven is boven Groningen (stad). Na een gerichte studie op google-maps schokschouderde hij ten teken dat de wonderen de wereld nog niet uit zijn. En daarna leefde ik me uit in de binnenstad maar dan op zeer summiere wijze. De gedachte aan te zware bepakking gaf de doorslag. Dan kan je wél alle boetiekjes aan, waar je smachtend en pisnijdig vanwege de gemiste kans, met je geliefden ooit aan voorbijliep, maar evengoed loop je er zonder buit weer uit. Geloof me, wantrouwende achterblijvers. Het is niet de koopzucht maar de hang naar vrijheid om zonder geloer naar de klok -"Ehm, onze parkeertijd is bijna om en we moeten nog een half uur lopen" - alles, maar dan ook ALLES te willen zien.
Amsterdam was er voor één dag weer te groot voor.
Conclusie: Het moet over.
En wel zeer binnenkort, als je het mij vraagt.
Je krijgt alleen geen antwoord...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten