Save-me#

Toen Alysson Milano haar metoohashtag plaatste, vermoedde ze vast niet hoe veel bijval ze zou krijgen en dat die naadloos aan zou sluiten bij de gebeurtenis in den Dolder. Het regent verhalen van mensen m/v, die iets meemaakten op gebied van grensoverschrijdend gedrag en seksuele intimidatie. Lijkt me verschrikkelijk en ik hoop dat er veel begrip en hulp is. Die ene meneer uit Hollywood heeft na een flitsgenezing van een week het centrum voor behandeling van seksverslaving alweer verlaten maar zijn prooien hebben er iets langer werk mee, vermoedelijk.

'Maar ho, wacht, stop' zegt een Nederlandse hashtagmevrouw. "Blijf niet hangen in je wondenlikkerij. Het zegt niks over jou, als iemand meent zich aan je te moeten opdringen, laat het dan ook bij die viezerik en ga op karate. Op een cursus zelfverdediging, op.... Nou ja, als je er maar sterker uitkomt. Want al die 'metooverhalen' trekken je het slijk in. Dan ga je bij alles wat mis ging in je leven steeds weer daarop teruggrijpen en je komt er geen steek verder mee. Zonde van je leven! Trek je korte rokje aan en stiletto's. Deel hier een linkse en daar een rechtse uit. Met af en toe een trap naar achteren en sta je mannetje!" 

Vroeger was het gewoon je eigen schuld. Had je maar niet dat korte rokje aan moeten trekken, door dat verlaten straatje moeten lopen of andere dingen moeten uitlokken. En dat was dan dat. Mensen die dat nog steeds denken, wagen zich vandaag de dag niet meer buiten. Ze zijn de prooi van het dameskoor dat hen op sterk water wil zetten. Op zijn minst. Dat verneem ik uit forumberichten die wat kannibalistisch overkomen. Gewelddadig en pervers We leren snel. Al zouden we in Evakostuum naar buiten willen... Maar lieve zussen van me. Dat willen we toch niet echt? Het regent en het is veel te koud!

Vroeger was ik dertien, niet zo gelukkig - volgens Paul van Vliet in een liedje - braaf, onzichtbaar en heel, heel dom! Vond ik zelf. Ik wil dit overigens niet als 'me-too-verhaal' duiden omdat ik daarmee geen recht doe aan meiden die meer overkwam. Op weg van school naar huis passeerde ik een aantal verkeerslichten waar ik voor afstapte als ze mij vertelden dat ik niet oversteken mocht. Bij één keer rood, stond daar een grote man. Hij vroeg om een kusje. En ik, verlamd van schrik, stapte bijna af om hem te gehoorzamen. Werd gered door veilig groen sein, dat mij sommeerde weg te wezen. Tien seconden later was ik al honderd meter verder. Nou ja, bij wijze van spreken dan. En ik voelde me behalve blijkbaar-niet-helemaal-onzichtbaar  vooral bijna vloeibaar van schaamte. Wat achteraf dus onterecht bleek. Ergens drong tot mij door dat ik aan een groot gevaar ontsnapt was...

Hoewel ik geen dertien meer ben, best vaak wel gelukkig, niet al te braaf maar zeker niet onzichtbaar (wie lacht daar?) blijft alleen dom over, als ik me niet laat waarschuwen door tekenen van deze tijd. Gelukkig kan ik tegenwoordig heel hard fietsen. Laat ik honderd keer het recht hebben om te zijn waar ik wil, gekleed hoe ik wil en in gezelschap van wie ik wil en laat het nooit maar dan ook nooit mijn schuld zijn als het fout gaat, volgens mij is het net als in het verkeer; Ik kijk wel uit maar als een ander dat niet doet, ben ik toch de klos.

Open deur

Ze flitsen voorbij, de steunbetuigingen, de condoleances, de gedichten en oneliners over een jonge vrouw die een fietstocht ging maken maar nooit op haar bestemming aankwam. "Wie gaat er nou ook als vrouw alleen het bos in, dan lok je het uit?" zeggen de mensen die er op tv verstand van hebben. "Er lopen meer gekken buiten dan binnen" is een andere uitspraak. Ongezond klimaat. Idee om daar verandering in te brengen? 

Als ik het raam openzet, is dat voor het verkrijgen van frisse lucht. Niet voor ongenode gasten. Niks uitlokking. Maar een teveel aan fris kan een storm worden. Hoe zal die bries gaan heten? Beter kan ik alles maar dicht houden en aan het zicht onttrokken. Opsluiting met beperkingen. Bellen mag nog net. Hoop ik tenminste. Want als alles omgedraaid wordt, is het hele leven een raadsel. Onstuimig klimaat...

Wie moet er nou eigenlijk binnenblijven en wie mag er los in het bos? Er gaat een petitie rond om stem te geven aan onze collectieve verontwaardiging. Heb je die al getekend? Mogelijk breekt de zon weer eens door. Maar bereikt haar gloed de nabestaanden van iemand die alleen maar een fietstocht ging maken in guur weer?

Ongunstig klimaat...

Griezelthema

Een tandartsverhaal zou binnen het kinderboekenweekthema misschien wel een plekje verdienen. Piepende deuren, spinnenwebben en krijsende wezens heb ik er niet in opgenomen maar wat dacht je van de allernieuwste snufjes in een tandartspraktijk... Slechts lezen wat je aankan, anders voorzie ik schadeclaims. Alleen maar omdat de schrijfster zei dat de tandarts te eng voor woorden is.

Nee, zo dom bent u niet. Toch? Of ben ik stiekem niet de enige angsthaas? Wat een zielig volk zijn we toch geworden. Ik lees een artikel over extreme angstreacties en onderaan staan wat nuttige tips waar ik niet om gevraagd heb. Ze zijn opgesteld door mensen die gestudeerd hebben maar naar de tandarts hoeven ze niet. Vandaag niet, denk ik tenminste. Ze weten hoe angstige mensen benaderd moeten worden en leiden hen met soepele hand om diverse tuinen heen met als doel:

De stoel...!

'Je moet je angst niet negeren maar omhelzen' staat er bijvoorbeeld. Dat gaat me te ver! Er zit zo weinig houvast aan, vind ik. Straks wordt er nog aangebeld: "Hee, hoi" klinkt het dan. "Ik ben het. Je angst. Je weet wel" Vertel mij wat. En dan moet ik er zeker mee gaan knuffelen en horen dat ik er nog lang niet ben en dat het bij die en die ook mis ging. En ook dat het flauw was om uiteindelijk toch de tandarts te bellen omdat je zo die dubieuze metgezel de nek omwringt. Iets in mij zegt, dat dit afdoende zou moeten zijn maar ik loop liever een straatje om.

Mijn vriendin (die onlangs op het perron wél een stevige pakkerd kreeg)  zou eigenlijk in mijn kielzog moeten volgen. Ze vertelde dat er onlangs bij het lezen van mijn story spontaan een kies begon te broeien. "Maar gelukkig was er een dag later niks meer aan de hand" juichte ze. En ik was blij met haar want in plaatsvervangend uitstelgedrag zijn we zeer getraind. Ik zag en herkende de opluchting op haar gezicht. Die heerlijke euforie die jou vertelt dat het nog lang zo ver niet is. En jij , die vooral die ander veel sterkte wenst. Not done om - heden ik, morgen gij - haar te vertellen dat oogkleppen ombinden heel dom is. Dat weet vriendin zelf ook wel...

Ik kan er niet meer omheen. Mijn uur U is nabij. Vroeger was ik dapper. Er was geen ruimte voor bibbers want het grut ging mee. Dan moet je flink zijn om angstreflectie te voorkomen. Nu die opvoedmodus is weggevallen komt mijn oude mens weer om de hoek loeren. Weer een hug zeker. No thanks. Geen gedraal meer. Geen nooduitgang ook. Zelfs geen item voor de kinderboekenweek...

Met hand en tand

Dank, dank, dank voor alle lieve reacties. Ik begrijp dat mijn lezertjes met reikhalzend verlangen uitzien naar het vervolg van de kiessoap. Dat ben ik ook wel verplicht natuurlijk na al die gezwollen taal over een betrekkelijk simpele gebeurtenis.

Drie ontstekingen in één kies leiden er toe dat een mens bijna onherkenbaar wordt voor de directe omgeving. Wél paste ik in de tandartsstoel, die mij verwelkomde met: 'You've come a long way!' (dat klopte net zo hard als mijn kies)  en ook heb ik inmiddels die ene wal terug. Samen met die andere valt hij toch wat tegen, achteraf gesproken. Je kunt niet alles hebben. Juich want de zwelling is gaan zakken zodat ik overhel naar rechts, wat gecompenseerd moet worden met een sterke buiging naar links om nog vooruit te komen.
Zoiets wil je niet tegen komen in huis..

De gang naar Canossa (bijna het zelfde vernederende effect als naar de tandarts) was er eentje met klappertanden en het zweet in de handen. Bij de weekendpraktijk aangekomen wisten we gelijk waarom tandartsen bij voorkeur in bovengemiddelde klasse types auto rijden. Zaten we in een stripverhaal, dan had er in tekstballonnetjes gestaan "Hartelijk bedankt voor het bezoeken van de weekenddienst, blij dat ik rij Fok vooral al uw ontstekingen in het weekend". Natuurlijk past het mij niet om beledigende taal te bezigen want zowel de tandarts als de assistente waren erg lief en begrijpend. Een kleine röntgenfoto (!) van rond de vijftien euro bracht aan het licht dat verdoving in dit stadium niet zou helpen. De vijand moest eerst maar bevochten worden door een kuur penicilline en vijf dagen verder een vervolgafspraak. Die minuut consult over het verloop van zaken (tientallen euri) was het slotakkoord. Daarna hield ik mijn portemonnee ondersteboven en vervolgden we onze weg naar de apotheek die op een penicillinekuur een toeslag had bedacht van vijfenveertig euro. Schatten zijn het. Echt!!

Net een icepackgelgeval tegen mijn hoofd aangeduwd (dank je wel schoonzus) Werkt beter dan het pakje roomboter dat we gisteravond kochten. Dat smolt veel te snel, waarop ik overging op brie (ook geen succes). De hele koelkastinhoud gebruiken was een beetje veel gevraagd. Liever had ik mijn hoofd er achtergelaten...

De meeste lof echter, verdient de rots die al bijna zevenentwintig jaar aan mijn zijde is. Naast de ritten, de glaasjes water, paracetamollen en andere aangerukte troostmiddelen, was hij zelfs bereid mijn voeten te wassen. Aangezien ik net onder de douche was geweest, heb ik dat aanbod afgeslagen. Wel bedenk ik dat er in de Bijbel wel een loflied over vrouwen staat, zij het licht gedateerd en niet helemaal herkenbaar met wijngaarden en dergelijke. Ik mis een dergelijke ode over mannen. Moet ik die zelf weer gaan componeren. Vooruit, het werd ook wel eens tijd. Ze hebben het best zwaar, de mannen anno nu.

Welaan dan. Zonder er de spot mee te drijven en vrij vertaald en hopen dat het helpt:

Een lied over een sterke man.

Een sterke man, wie zal hem herkennen.
Hij is zeldzaam. Een uniek exemplaar.
Waardevoller dan de snelste computer.
Geliefd om wie hij is.
Hij staat vroeg op en gaat op de fiets naar zijn werk,
In alle weersgesteldheden.
Hij lapt de banden van al zijn huisgenoten
en daarna de ruiten van het huis.
Hij tekent een bestek en verbouwt diezelfde woning eigenhandig.
Metselt er op los alsof hij nooit anders heeft gedaan.
Als hij gaat koken, rammelen de pannen van schrik,
ook degenen die zich in de keuken bevinden, beven.
Het eindresultaat is altijd een goed gevuld bord geurig voedsel.
Sterk gevarieerd en bereid met liefdevolle hand.
Een sterke man rijdt iedereen overal naar toe.
Geen zwemles of tandartsbezoek is hem teveel.
Een sterke man weet wat hij uitgeeft.
Zonder het zelf te willen.
Een sterke man heeft een Jobsgeduld.
Zijn vrouw geniet daar bijzonder van.
Haar hele leven lang...
Een Godsgeschenk.

Zo maar doen? Inpakken of zo meenemen? Kost niks.
Zelfs geen weekendtoeslag...