Save-me#

Toen Alysson Milano haar metoohashtag plaatste, vermoedde ze vast niet hoe veel bijval ze zou krijgen en dat die naadloos aan zou sluiten bij de gebeurtenis in den Dolder. Het regent verhalen van mensen m/v, die iets meemaakten op gebied van grensoverschrijdend gedrag en seksuele intimidatie. Lijkt me verschrikkelijk en ik hoop dat er veel begrip en hulp is. Die ene meneer uit Hollywood heeft na een flitsgenezing van een week het centrum voor behandeling van seksverslaving alweer verlaten maar zijn prooien hebben er iets langer werk mee, vermoedelijk.

'Maar ho, wacht, stop' zegt een Nederlandse hashtagmevrouw. "Blijf niet hangen in je wondenlikkerij. Het zegt niks over jou, als iemand meent zich aan je te moeten opdringen, laat het dan ook bij die viezerik en ga op karate. Op een cursus zelfverdediging, op.... Nou ja, als je er maar sterker uitkomt. Want al die 'metooverhalen' trekken je het slijk in. Dan ga je bij alles wat mis ging in je leven steeds weer daarop teruggrijpen en je komt er geen steek verder mee. Zonde van je leven! Trek je korte rokje aan en stiletto's. Deel hier een linkse en daar een rechtse uit. Met af en toe een trap naar achteren en sta je mannetje!" 

Vroeger was het gewoon je eigen schuld. Had je maar niet dat korte rokje aan moeten trekken, door dat verlaten straatje moeten lopen of andere dingen moeten uitlokken. En dat was dan dat. Mensen die dat nog steeds denken, wagen zich vandaag de dag niet meer buiten. Ze zijn de prooi van het dameskoor dat hen op sterk water wil zetten. Op zijn minst. Dat verneem ik uit forumberichten die wat kannibalistisch overkomen. Gewelddadig en pervers We leren snel. Al zouden we in Evakostuum naar buiten willen... Maar lieve zussen van me. Dat willen we toch niet echt? Het regent en het is veel te koud!

Vroeger was ik dertien, niet zo gelukkig - volgens Paul van Vliet in een liedje - braaf, onzichtbaar en heel, heel dom! Vond ik zelf. Ik wil dit overigens niet als 'me-too-verhaal' duiden omdat ik daarmee geen recht doe aan meiden die meer overkwam. Op weg van school naar huis passeerde ik een aantal verkeerslichten waar ik voor afstapte als ze mij vertelden dat ik niet oversteken mocht. Bij één keer rood, stond daar een grote man. Hij vroeg om een kusje. En ik, verlamd van schrik, stapte bijna af om hem te gehoorzamen. Werd gered door veilig groen sein, dat mij sommeerde weg te wezen. Tien seconden later was ik al honderd meter verder. Nou ja, bij wijze van spreken dan. En ik voelde me behalve blijkbaar-niet-helemaal-onzichtbaar  vooral bijna vloeibaar van schaamte. Wat achteraf dus onterecht bleek. Ergens drong tot mij door dat ik aan een groot gevaar ontsnapt was...

Hoewel ik geen dertien meer ben, best vaak wel gelukkig, niet al te braaf maar zeker niet onzichtbaar (wie lacht daar?) blijft alleen dom over, als ik me niet laat waarschuwen door tekenen van deze tijd. Gelukkig kan ik tegenwoordig heel hard fietsen. Laat ik honderd keer het recht hebben om te zijn waar ik wil, gekleed hoe ik wil en in gezelschap van wie ik wil en laat het nooit maar dan ook nooit mijn schuld zijn als het fout gaat, volgens mij is het net als in het verkeer; Ik kijk wel uit maar als een ander dat niet doet, ben ik toch de klos.