Een tandartsverhaal zou binnen het kinderboekenweekthema misschien wel een plekje verdienen. Piepende deuren, spinnenwebben en krijsende wezens heb ik er niet in opgenomen maar wat dacht je van de allernieuwste snufjes in een tandartspraktijk... Slechts lezen wat je aankan, anders voorzie ik schadeclaims. Alleen maar omdat de schrijfster zei dat de tandarts te eng voor woorden is.
Nee, zo dom bent u niet. Toch? Of ben ik stiekem niet de enige angsthaas? Wat een zielig volk zijn we toch geworden. Ik lees een artikel over extreme angstreacties en onderaan staan wat nuttige tips waar ik niet om gevraagd heb. Ze zijn opgesteld door mensen die gestudeerd hebben maar naar de tandarts hoeven ze niet. Vandaag niet, denk ik tenminste. Ze weten hoe angstige mensen benaderd moeten worden en leiden hen met soepele hand om diverse tuinen heen met als doel:
De stoel...!
'Je moet je angst niet negeren maar omhelzen' staat er bijvoorbeeld. Dat gaat me te ver! Er zit zo weinig houvast aan, vind ik. Straks wordt er nog aangebeld: "Hee, hoi" klinkt het dan. "Ik ben het. Je angst. Je weet wel" Vertel mij wat. En dan moet ik er zeker mee gaan knuffelen en horen dat ik er nog lang niet ben en dat het bij die en die ook mis ging. En ook dat het flauw was om uiteindelijk toch de tandarts te bellen omdat je zo die dubieuze metgezel de nek omwringt. Iets in mij zegt, dat dit afdoende zou moeten zijn maar ik loop liever een straatje om.
Mijn vriendin (die onlangs op het perron wél een stevige pakkerd kreeg) zou eigenlijk in mijn kielzog moeten volgen. Ze vertelde dat er onlangs bij het lezen van mijn story spontaan een kies begon te broeien. "Maar gelukkig was er een dag later niks meer aan de hand" juichte ze. En ik was blij met haar want in plaatsvervangend uitstelgedrag zijn we zeer getraind. Ik zag en herkende de opluchting op haar gezicht. Die heerlijke euforie die jou vertelt dat het nog lang zo ver niet is. En jij , die vooral die ander veel sterkte wenst. Not done om - heden ik, morgen gij - haar te vertellen dat oogkleppen ombinden heel dom is. Dat weet vriendin zelf ook wel...
Ik kan er niet meer omheen. Mijn uur U is nabij. Vroeger was ik dapper. Er was geen ruimte voor bibbers want het grut ging mee. Dan moet je flink zijn om angstreflectie te voorkomen. Nu die opvoedmodus is weggevallen komt mijn oude mens weer om de hoek loeren. Weer een hug zeker. No thanks. Geen gedraal meer. Geen nooduitgang ook. Zelfs geen item voor de kinderboekenweek...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten