Maandag:
Er was eens een klein oranje stenen asbakje dat op bijna elke stoelleuning paste. Uitermate handig dus, ware het niet ( helaas wél) dat het een oerlelijk ding was, uit een singlemannenhuishouden overgelopen en vooral niet passend in mijn toekomstdromen. Subtiel elimineren, die handel! Het werd een grappig stil gevecht van jaren. Zwijgend gaf ik regelmatig die asbak steeds een andere plaats en even woordeloos toverde mijn lief het ding weer op tafel. Op den duur geef je zoiets op en zoals dat met liefde gaat, verdraag je de lelijkste dingen. Nog makkelijker werd het, toen er in huis niet meer gerookt werd. Om een en ander goed te maken, mocht het gewraakte voorwerp op de tuintafel (zomer) en anders op de werkbank in de garage (winter) staan. Tot gistermorgen. Pats! Daar lag ie... Dat werd om den drommel niet zwijgend verwerkt. En wat heerlijk dat ik de boosdoener niet was want de liefde vermag alle dingen maar je moet het niet overdrijven.
Dinsdag:
Eens kijken of we nog meer oud, onooglijk, misselijke kleur enzovoorts huisraad hebben. Kan gewoon blijven zitten want in de meterkast weet ik een boodschappentas te hangen. Het is een ding van nylon met ijzeren handvaten en bruine verticale strepen. 'Mooi van lelijkheid' wil nog wel eens een helpende gedachte zijn maar zelfs die vlieger gaat niet op. Trouwens was ook dit alweer afkomstig uit het woelige leven van mijn lief, voordat hij met mij een huishouden stichtte. Vroeger werd deze boodschappenzak hem in de handen gedrukt voor zaterdagse boodschappen. Brood en drie ons chocolaatjes moest het jong halen. Met dat brood was er niks aan de hand. Dat kwam heelhuids thuis. De hoeveelheid chocola werd gelukkig nooit nagewogen.
Woensdag:
De barometer die inmiddels in de schuur hangt, hoort beslist bij het woonmonumentale! Hij is uitgevoerd in donkerbruin ijzer, past nergens bij maar van wegdoen kan geen sprake zijn natuurlijk. We hebben een zeer grote garage, waardoor we in staat worden gesteld om conflicten over nutteloze dingen te ontlopen. Dat is fijn. Barometers doen mij denken aan de lessen natuurkunde waar ik ook al geen grein van oppikte. Toen mijn kennis werd getest door middel van een proefwerk over het wonder van verdamping, schreef ik op dat de ramen besloegen omdat mijn moeder aan het koken was. Je hebt een praktische geest of niet. Bovendien waren er familieleden die aan hun littekens konden voelen of het ging regenen ja of nee. Uit mijn ouderlijk huis komt dat ding dus niet maar uit dat andere museum. Ter geruststelling: Mijn kerel behoort dan net als ik wel bij de inventaris van ons gezamenlijk gezinsleden maar wordt niet volgens het algemeen geldende 'pleur maar neer beleid' in de garage gezet. Notabene, hij heeft die dependence zelf gebouwd en toen alles klaar was, verbaasde ik mij nog over de enorme ruimte. Het was gewoon de vooruitziende blik....
Donderdag:
Heb ik dan helemaal niets meegesleurd uit mijn ouderlijk hol? Jawel hoor. De leeslamp in de hoek bijvoorbeeld. Die is uit bedenkelijk materiaal vervaardigd, de kinderen vinden hem lelijk maar hij doet het nog prima. Ergens moeten we toch laten zien dat consuminderen een hele kunst kan zijn. Vroeger hing het gevaarte boven het hoofd van mijn vader en zijn krant. Een beeld dat mij het leven lang zal bijblijven. Ook omdat we zelf gestimuleerd werden om dagelijks mee te ritselen. Tenminste, dat was de bedoeling. Had mijn vader het dagblad van voren naar achteren gespeld, keek hij om zich heen om hem te reiken aan de meest nieuws-gierige. De kamer was dan altijd verdacht leeg. Maar geen nood. Het acht uur journaal zou onze kennisgatenkaas ten goede komen. Tevergeefs probeerde hij voor dat doel zijn kroost bij elkaar te rapen want in die tijden speelden kinderen nog buiten. Blikspuit en zo, met steeds betere verstopplekken. Tegenwoordig zit ik onder het licht van gewraakte lamp het nieuws uit het journaal te vergaren. Net als vroeger maakt de mensheid er nog steeds een potje van. Blikspuit was zo'n slecht idee nog niet.
Vrijdag:
De parasol is aan vervanging toe. Het ding is ontsierd door een gespalkte balein, het weer zit er in en bovendien heeft de zon vrij toegang door één van de grote gaten. Hij komt uit het tuimeubelarsenaal van mijn ouders, evenals de witte standenstoelen die langzamerhand één voor één bezwijken onder het gebruik van de filistijnen die op ons adres wonen. Toch heeft dat ook wel iets moois. Vind je niet? De korte doorstart op ons terras met al snel de duidelijkheid daarna dat de spullen rijp zijn voor de vuilstort. Oh ja, en zet ook vooral niet een barbecuestel op de - eveneens overgenomen - houten tuintafel. Ook één verbrand latje is geen gezicht. En als alles dan afgevoerd is, zien we wel weer. Het zou wel eens de laatste generatie krijgertjes kunnen zijn. Onze eigen spullen zullen op hun beurt beslist niet geërfd worden want ons kroost ziet het liefst dat we nu al beginnen met het afgraven van alle lagen bezittingen voordat we zelf het veld moeten ruimen. Anders moeten ze zelf aan de bak. Ze weten niet wat ze missen en afslaan! Zo staat de pick-up weer in de kamer. Om alvast zin in te krijgen. Er is zelfs een nieuwe naald in gezet. Of was er alleen maar sprake van de volledig misplaatste hang naar nostalgie van mijn lief? Hier loopt het doorgeefverhaal vermoedelijk vast, zoals de tik in een langspeelplaat. Toevallig komen die weer helemaal terug. Als je dat maar weet!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten