Maandag:
Altijd als ik na het weekend wakker word, denk ik aan een opgeruimd huis binnen een uur, glanzend schone ramen, dito was, alles loopt op rolletjes en ik loop daar glimlachend tussendoor en heb overzicht over alles. (Wie lacht daar?) De werkelijkheid is als de naaktslak die een gigantisch spoor heeft getrokken door de keuken. Alles gaat traag, trager, traagst. Hoe komt die kruiper trouwens ongezien binnen? En waarom? En is het een voorteken voor een minder vlot verloop van de rest van deze week? En wanneer kan ik nou eindelijk eens gaan zitten doordubben over het advertentieverhaal? Niet op maandag, blijkbaar. Het buikpijnkind moet nog een keer naar de huisarts. Natuurlijk weer midden op de ochtend zodat er niks te plannen valt, vóór of na dat bezoek. Ik krijg er zelf een knoop van in mijn maag. Daarvoor kun je ook naar de gezondheidscentrum.
Dinsdag:
Hoera, één ding is me deze week alvast geschonken; de glanzend schone ramen! Iemand heeft zich een rotje zitten ergeren aan spinnen en zand. Bedankt goede fee-dochter! Vier weken geleden was de vorige poetsbeurt nog maar. Dan heeft een beetje raam zich eigenlijk gewoon koest te houden. Nog lang niet aan de beurt! Maar nee, spinnen uitnodigen en smerig zijn, Daar keek ik zelf ook al naar met één oog en bedacht dat die viezigheid weg moest. Daarna ging dat oog maar gauw weer dicht. En verder niks. Maar dat hoeft geen drama te zijn. Bovendien is er goed nieuws: Op de planeet Mars is absoluut water getraceerd. Vloeibaar zelfs. Alsof het niks is. Alleen, de mensen komen er zo weinig. En ramen wassen hoef je er ook niet.
Woensdag:
Er staat een zoutpot op tafel. Vergeten terug te zetten. Dat is geen doodzonde maar omdat ik dat ding elke dag tegenkom, wordt het vervelend. Zo gaat het ook met het laatste restje van de rol wcpapier, het dopje van de tandpastatube, overal tassen, oordopjes, schoolspullen, fietsonderdelen die even hier of daar moesten liggen en..Wordt vervelend en klinkt overbekend? Nou ja, alles dus, wat er op een dag vastgepakt is door diverse handen in ons huis. Inclusief de mijne. Soms heb ik in een vlaag van verstandsverbijstering mijn keukenschort aan, met een grote zak van voren. In die buidel vergaar ik tijdens mijn noodzakelijke rondes de zwerfzooi. Een heus rariteitenkabinet draag ik bij me. Maar het kan nóg gekker. Op het werkblad van het aanrecht, vlak naast de kookplaat ligt regelmatig een jas. En een tas. Lieve huisgenoot, wat zal ik daarvan koken of bakken? En zal ik er nog een snufje zout aan toevoegen? De pot staat nóg op tafel.
Donderdag:
Een grote verzekeraar gaat gezond gedrag belonen. De kilometers die op stappentellers geregistreerd staan, kunnen worden omgezet in kortingen. Of je laat het rijgedrag vastleggen. Wat een mogelijkheden om je eigen leven kwijt te raken. Heb je wat minder te besteden, ben je zo meteen moreel verplicht om - gelijk oversteken - je eetgedrag in kaart te laten brengen. Of iets anders. "Kijk mevrouw, tekent u hier maar even, plaatsen we zo even een camera in uw woning Dan krijgt u korting op steunzolen". Nou, dat durft niemand te weigeren natuurlijk. Het rookgerei moet trouwens wel het veld ruimen. De hond ook. En wat, hebt u een breedbeeldtv? Wat ongezond allemaal.
Slecht idee dus. Behalve als er iemand achter de knoppen zit die de polis al betaald heeft. Iemand die van je houdt en je alles gunt waar je gezond van blijft. Steunzooleffect. Maar dan anders.
Vrijdag:
De papieren versie van 'schrijven magazine' ligt voor mij. Er staat heel wat informatie in die mij doet beseffen dat er nog een heleboel aan mijn pennenvruchten geschaafd kan worden. En dat ik op schrijfvakantie kan. En dat er talloze manieren zijn om het allemaal anders te doen. Ook lees ik een interview met Arthur Japin. Hij doet veel aan research naar de plekken waar zijn personages rondlopen. Wat een goed idee! Morgen pak ik het vliegtuig en ga in Amerika de sfeer ruiken waar ik mijn advertentiejuf wel zie rondlopen. En volgende week is misschien Siberië ook wel een optie. De reden bedenk ik wel zodra ik er ben. En dat allemaal ter wille van het geschreven woord. Hé, even kijken op de wedstrijdpagina. "Schrijf je zelf naar Gran Canaria". Het ís een begin. Onder de palmbomen krijg ik vast heel veel inspiratie.
Zaterdag:
Niks Amerika. Bye bye Siberië! Geen palmboom te bekennen. Post sorteren moet ik. En voor de verandering ook nog een stadswijk die ik nog nooit had gedaan en waar bij elk huis blijkbaar subnummers horen. Voor de onwetende domme postontvanger: Dat zijn de toevoegingen aan huisnummers. Bestaande uit letters en cijferwerk voor dat kleine beetje extra. De krenten in de pap van huisjesmelkers. Meestal is dit het gevolg van het opdelen van grote panden in studentenhokjes. Zet één gipswandje en de huisbaas kan weer een kamer van drie vierkante meter extra verhuren! Hopelijk is de postbode een beetje blij met mijn gezwoeg. Hij komt net zijn dienst ophalen. ΅Tjonge wat een gedoe in jouw loopje" zeg ik tegen hem.
"Hoe lang heb je erover gedaan?"
"Iets minder dan drie kwartier".
"Hm, het komt per pand door één brievenbus. Enig idee hoe dat naar beneden dwarrelt aan de andere kant van de deur?"
---
"Goed weekend, krijg er maar geen nachtmerries van".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten