Maandag:
In de keuken is het me een gerammel van 'heb ik jou daar' en er borrelt van alles in diverse pannen. De voorbereidingen van een letterdiner (vijf gangen, vergeet dat niet) zijn in volle gang. Er is alleen één bestanddeel dat blijkt te gaan klonteren zodra je ook maar in de richting ervan kijkt! Het betreft ingrediënt: 'goed gev. port,' wat natuurlijk betekent dat de jonge vrouw een spierinkje heeft uitgegooid om kabeljauw te vangen. "Naar wicht! Ben je wel helemaal lekker? En dat in deze tijd. Je betaalt je eigen drankje maar, madam!" Goed, die buidel schrappen we van het menu. Er zijn van die kruiden die maar voor heksensoep zouden zorgen. Blijft over dat de jonge vrouw met dito kerel iets wil ondernemen dat in de verste verten niet lijkt op het nuttigen van een kopje thee en een eindje kuieren. Dat kan over vijftig jaar nog wel als het allemaal goed komt, al weet ik niet of dit gerecht een uiterste houdbaarheidsdatum heeft. Zodra het uit zichzelf de koelkast uit loopt, lijkt het me foute boel. Later zorg!
Neem even een aperitiefje. Dat kort de tijd...
Dinsdag:
De j.vr. mag dan die goed gev. port. achterwege hebben gelaten, we zitten hier met z'n allen een beetje oud te worden dus mag ze wel opschieten. Niks hoor. Zeuren en miepen! De krant waarin haar advertentie staat, is al meer dan een week oud. Nog steeds geen appje. Geen facebook-peebeetje. Geen spannende dingen op het programma. Terwijl ik bedenk hoe haar leven er nu uit moet zien met al dat gestaar naar haar mobieltje, valt me iets op aan een boom in de straat voor ons huis. Overwegend groen is die met drie takken waar de herfst onmiskenbaar aan het toeslaan is. Net iemand die een haarlok heeft laten verven en de rest ongemoeid wilde laten. Hee, da's leuk. Nou weet ik tenminste hoe ze eruit ziet. Net de nieuwste herfsttint haarverf uitgeprobeerd. Zie je, steeds een stapje verder. De boom zal wel bijkleuren.
Woensdag:
Niks lettersoep!
Ineens zit je in de wachtkamer van spoedeisende hulp in het ziekenhuis omdat jongste spruit een hoop te stellen heeft met steken in de buik, rechts onderin. Voor de meeste ouders het sein om alle mogelijk aanwezige startblokken tegelijk te gaan beklimmen. Jongste mag niks eten en ik heb vooral zin in koffie. Een oefening in solidariteit is nooit weg. Dus, géén koffie. Tegenover ons zitten drie vrouwen met een smartphone te synchroonschuiven - een variant op die andere olympische sport - met hun vingers over smartphonescbermpjes. Alle drie dames bezitten dezelfde grootte van apparaat. Wel verschillende kleur van hoesjes. En, oh ja, één van hen heeft vermoedelijk haar elleboog gebroken. Dat lijkt me pijnlijk genoeg maar haar begeleidsters zijn zo begaan niet of ze moet nog een glimlach tevoorschijn toveren voor de 'k...lik' die dit gezellige moment vereeuwigd wil zien. Ik voel mijn mondhoeken krullen en zie voor eigen veiligheid maar af van papagaaigedrag. Stel dat ik anders geen uitgebalanceerde maaltijd op tafel kan zetten.
Donderdag:
Ondanks verdenking appendicitis geen opname, geen narcose en geen snijtoestanden. Wel een recept mee ter geruststelling en bedwingen van het darmkanaal. Complete dag van de kalender verloren. Verder met de volgende. Tijd: Uur of vijf. Plaatsnotering: Stiltecoupé van de intercity tussen Assen en Groningen. Om mij heen wel vijf schermen van mensen die aan het werk zijn. Er zit een jonge vrouw aan de andere kant van het gangpad. Dat ís ze! Mijn personage. Ja hoor, we zijn er weer. Voor mijn plezier heeft ze zelfs die lok van gisteren laten doen. Wat gaat ze vanavond eten, moet ze eerst nog bij de Ah-to-go een snelle hap gaan halen of is ze een elke-dag-verse-groenten-typje? Is dat de spanning die ze zoekt? Haar laptop komt in een bijna overvolle tas terecht want we zijn bijna op het station. Denk dat ze een cursus volgt of zo want er zit nogal wat studeerspul in haar tas. De trein is gestopt. Weg is ze. Mag je personages/medereizigers ook gijzelen? Nou zit ik met een half beeld. Lekker is dat!
Vrijdag:
In één van de boeken uit de bieb staat dat ik een hap van iets moet nemen om te ervaren hoe het die mevrouw met de lok smaakt. En dan is mijn diner nog niet eens klaar. Oefeningen doen, heeft veel gevolgen Maar daar ben je Calvinist voor. Wel verveel ik mijn volgers. Geef maar toe. Op tv vult men met elke punt en komma van een afvalrace een hele avond. Mij niet gezien. Bovendien wordt ik gewaarschuwd voor de valkuil dat ik mijn dame niet pasklaar op een presenteerblaadje moet opdienen. Dat schijnt een lui lezersgen wakker te maken. Bij te veel hints voelt de kijker/lezer zich namelijk onderschat. Ik hóór het ze zeggen. Eerst nergens last van gehad maar nu als de kippen erbij om te gaan klagen. Bij te weinig info haakt men af. Hallo, bent u er nog?
Zaterdag:
Er loopt ergens in Nederland een klein reekalfje tussen de koeien in de wei. Hij werd verstoten door zijn eigen moeder en heeft nu asiel gevonden tussen een kudde koeien, wat leuke beelden oplevert. Zijn moeder heeft gefaald. Wellicht las ze contactadvertenties en is ze er voor de late leg vandoor met een ander hert. Nou lees ik vanmorgen dat falen tot kunst kan worden verheven. Dat komt moeder hert en mijzelf bijzonder goed uit, al ben ik me nu even niet bewust van het maken van fouten. Robert Kennedy schijnt ooit beweerd te hebben dat alleen zij die geweldig durven te falen, iets geweldigs kunnen bereiken. Hoera, toekomstperspectief! Geen opschiet in het advertentieverhaal is trouwens alleen maar een beetje lastig. Nog lang geen flop want dat moet nog blijken als het klaar is. Bij deze neem ik het besluit om mijn personage even met rust te laten. Denk dat zij zich inmiddels wat opgejut voelt en daar dwars van wordt. Zit ik daar met mijn ideeën en goeie gedrag. Ik zet haar in de hoek. Als ze weer lief is mag ze terugkomen. Maar dan wel in een verhaal dat af is! Hapklare brokken zogezegd. Kunnen we eindelijk eens aan tafel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten