Weeksels 7 t/m 11 september

Maandag:
Gisteravond zat ik in de kerk en dat was erg stoer, volgens de voorganger die dat met een raar zwiebertje in zijn stem verkondigde. Misschien zei dat stemprobleempje wel dat hij stiekem ook liever was thuisgebleven. Er was namelijk nog een soort van eredienst maar dan voor de buis, betreffende het geloof in en het gehol achter een bal op een groene mat. En het ging deze keer nog eens heel beroerd ook. Jammer. Zit je in het stadion je nagels af te kluiven en dan duurt het ook nog eens veel langer als in de kerk. Stoer! Blijkbaar ben ik dat mijn hele leven dus al en ik heb het niet eens geweten. En mijn broeders en zusters ook niet. Elke week weer een puntje erbij op ons conto. Niet te geloven. Maar de kerk ís ook voor kleingelovigen. En voor de rest. Maar die zit in het stadion of voor de buis. Zonder nagels.

Dinsdag:
De reizigers van de dinsdag, en donderdagochtendtrein, vertrek 06:52, kan ik sinds een paar maanden uittekenen. Er zijn mensen die elkaar kennen. Die zoeken elkaar op zodra ze het perron bereiken en bespreken de targets van de dag. De man met het oranje veiligheidshesje heeft altijd een vouwfiets bij zich en gaat volgens mij altijd op dezelfde perrontegel staan maar dat moet ik nog eens weer zien om het zeker te weten. De jonge vrouw met zwarte krullen steekt nog snel een sigaretje op. Ze aait het poezenbeest dat ook elke ochtend even komt kijken. Een paar handen vol mensen en één dier. Allemaal met een eigen leven. Twee dagen van de week zijn we elkaars lotgenoot. wachtend op de trein. De rest van de week moeten ze het zonder mij stellen maar dat zal vast ook wel goed gaan. Mijn gedachten vliegen naar die honderden mensen op de perrons in steden voor de Europese grenzen. Ze delen geen targets, wel achtergelaten levens en wanhoop en de trein staat stil of is in de verste verten niet te bekennen...
En ik stap in met de gedachte: "Wat ga ik vanavond op tafel zetten? Even een lijstje maken in de trein"
Want hoogstwaarschijnlijk zit ik aan het einde van die dag weer gewoon thuis...
Maar met wat voor recht denk ik dat eigenlijk?

Woensdag:
Ik lees ergens dat het bijna een hype is om een vluchteling te willen herbergen. En dat je van zeer goede huize moet komen om dat niet te willen. Zeker als je christen bent. Want Jezus was ook een vluchteling en dus mankeert er wat aan je instelling en kun je de bijbel beter ook maar dicht laten als je er niet eentje op zolder hebt zitten, zoals in de tweede wereldoorlog een onderduiker. Maar die mochten niet eens naar buiten omdat niemand het mocht weten. Nu iedereen wel, wat ook lastig kan worden in verband met het linkerhand/rechterhand-verhaal.  "Heb jij al een vluchteling? Niet? Wij hebben ze wel." Hallo, het zijn geen verzamelitems! Het zijn mensen die misschien helemaal niet gebaat zijn bij een stukje zolder naast de lp's en het kinderspeelgoed. En ook niet bij een goedwillende gastvrouw die niet genoeg weet van vluchttrauma's of nog erger. Wat doe ik dan wel? Doe ik überhaupt iets? Is dat belangrijk voor je om te weten?

Donderdag:
Nieuws over apen is er deze week volop. Apen zijn in ieder geval slimmer dan aanvankelijk werd gedacht. Niet door mij trouwens, ik denk erg weinig na over apen. Er was er eentje in Burgers Zoo die een drone neer wilde halen met een tak. Het apparaat herbergde een camera waarmee bepaald gedrag gefilmd zou worden. Dat is natuurlijk vragen om ellende. Uit de vijver een appeltje halen met misschien wel diezelfde tak, was trouwens weer te ingewikkeld. Omdat de apen erg op hun privacy gesteld zijn, wilden zij vast voorkomen dat die flop zou worden uitgezonden. Vervolgens werden er wel onbedoelde apenselfies vastgelegd. Hoe het daarna met de camera en de drone is afgelopen, is mij ontgaan. Nog meer wetenswaardigheden: Er is uit de oertijd een soort graf gevonden met botmateriaal van - waarschijnlijk - mensen. Wat eigenlijk niet kan want we moeten geloven dat de aapmens in die tijden de scepter nog zwaaide. Het wil er maar niet in bij mij want zwaaien met een stok naar een camera is tot hieraan toe, een scepter vraagt om méér.  Wat ingewikkeld allemaal. Hadden ze tóen maar selfies genomen. Met een selfieSTICK.  Dat had de wetenschap heel wat energie bespaart om dingen vast te stellen die nu weer opnieuw bestudeerd moeten worden. Hopelijk ontwikkelen ze er een APP voor. Ik vind het bijna eng, dat woord.

Vrijdag:
11-9. 'Oh America!' Luister eens naar Celtic woman. Vrouwen, die een lied zingen met die titel. Een lied waarin de inwoners van dat enorme machtige land worden opgeroepen om samen een nieuwe start te maken na de aanslagen van die vreselijke dag. Wij hadden net boodschappen gedaan toen het nieuws binnen begon te sijpelen en omdat de hele buit nog moest worden weggeruimd in kastjes en op planken, drong het eerst niet zo tot me door. Totdat we - er voor - gingen zitten en niet meer voor de buis wegkwamen ook. Ín de jaren daarna kwamen er steeds meer beelden vrij. En elke keer als ik dat lied hoor, zie ik de mensheid (lees: ik-zelf) bezig met prioriteiten. Met fourageren en zo. Niet beseffend dat we andere boodschappen op die misschien wel eens voorbij lopen of niet op tijd onderkennen. Oh America. Oh world. Oh me,  be prepared!

Zaterdag:
Heel ver hier vandaan is een land waar kleine mensen een plek in een woon/werkgemeenschap krijgen. Als ze dat willen tenminste maar veel keus hebben ze niet. Mensen met een andere maat, huidskleur, haardikte enzovoorts worden anders maar aangestaard en daarom door de familie binnenshuis gehouden. Grendel op de deur en klaar is Kees. "Da 's maar niks" vond een goedbedoelende aannemer. Hij bouwde een park waar kleine mensen gewoon 'dwerg' genoemd mogen worden. Bij ons kijk je wel uit. Je hebt zo een aangifte wegens belediging op de deurmat maar in dat verre vreemde land zijn ze niet zo van dat benauwde. Die dwergen dus, spelen als artiesten in hun eigen drama kleine toneelstukjes. Je kunt er ook nog dwergen-souvenirs kopen en de bezoeker mag op hen neerkijken wat onvermijdelijk is, natuurlijk. Daar worden ze voor betaald en als het werk klaar is, mogen ze met een busje weer terug naar hun huisje om op hun kleine bedjes te gaan slapen en er een klein sociaal leven op na te houden. Of ze nog lang en gelukkig leven, weet ik niet want het is geen sprookje. Op het journaal vertellen ze alleen maar feiten over - bijvoorbeeld - minichinezen. Ze mogen amper een naam hebben. Ik kijk wel uit.