In het kader van internationale vrouwendag een stukje schrijven is een risicovolle aangelegenheid. Schrijf ik over onderdrukking, heldinnen van vroeger of nu, haar op de tanden of alleen op het hoofd maar dan bedekt? En stel dat het een voorspelbaar stuk tekst wordt. Daar heb je toch ook niks aan? Waar ben ik aan begonnen? Niemand heeft erom gevraagd, dat is waar. Maar aangezien ik ook een vrouw ben - oh, vandaar! - en me niet zo stoor aan verzoeken of afwijzingen, tik ik lekker verder. De kans om mijn eigen soort te bewieroken laat ik niet glippen. Of moet ik iets anders doen...?
Reclameboodschappen mogen slaapverwekkend zijn (zie vorige stukjes), je kunt er prima linkjes naar andere belangrijke zaken mee leggen. Zodat ze in een ander licht komen te staan. Een klein stukje onderzoek op commercialgebied, leert me dat er veel, heel veel voor vrouwen op de markt is, waar ze recht op hebben want 'ze zijn het waard', wordt gezegd. Dat wisten ze al maar nu staat het dus ook nog zwart op wit en dat is fijn. Van top tot teen worden we in een frisheid gestoken die zijn weerga niet kent. Wel vermoeiend, dat onthouden van zeperds en zalfjes met effectieve (!) werkende (!!) ingrediënten want waar we vorig jaar nog Arachan-bestanddelen in ons haar nodig hadden, moeten we dat nu verwisselen met de Castor-variant. Veel beter. Waarom? Weet jij het, weet ik het? Men rekent blijkbaar nog steeds op een bepaalde vorm van volgzaamheid. Bah!
Een dikke tweeduizend jaar geleden bestond cosmetica ook maar ik heb een donkerbruin vermoeden dat het niet weggelegd was voor de doorsnee Israëlitische in zware tijden van bezetting (Romeinen) en hoge belastingen (tollenaars). Toch ging Maria iets halen. Niet bepaald van de huismerkcategorie en wie weet heeft ze haar aankoop nog stevig moeten verdedigen ook. ("Ben je nou helemaal! Breng terug die Nardusolie! Kost me n heel jaarsalaris en een rib uit mijn lijf!" of iets in die trant) Ze zalfde haar Heer en Heiland, die ze al een hele tijd gevolgd was maar dan op een andere manier dan waar wij vandaag onze bedenking bij hebben. Daarna droogde ze de tranen die geheimzinnigerwijze mee waren gekomen. Dat deed ze bij gebrek aan een badlaken met haar haren (haar sieraad misschien, maar waar verzorgde ze het mee?) Allemaal heel symbolisch omdat Jezus oneindig veel meer stond te wachten dan de kostprijs van de zalf. Wat wist ze daarvan?
Meer dan de mannen die hun afkeuring er over uitspraken. Ze had er zoveel arme mensen mee kunnen helpen. Vast! Jezus kon er over mee praten en verzekerde hen dat zelfs. Maar dan voor de tijd dat Hij er niet meer zou zijn...
Hij is het waard!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten