Maandag:
We zijn er uit hoor! De hoogslaper vertrekt. Alle onderdelen gaan met luid gekletter de aanhangwagen in, hoera! Gelukkig gaat afbreken stukken sneller dan opbouwen. En met liefde help ik een handje mee. Zo zijn we dan ook wel weer. Projecten met slechte afloop gaan we samen te lijf en daarna praten we er niet meer over. Wat overblijft, is de hightech matrasbodem die bij al dat ijzer inbegrepen was. Matras erop en helemaal feng shui! Zoon tevreden, zijn moeder diep gelukkig. Geen builen en hoofdpijn meer...
Volgende uitdaging: Er staan nog twee schuifbakken op de overloop die niet meer onder zoons bed kunnen. Wel onder onze eigen mafplek. Moet die alleen nog even (pfff..) opgehoogd worden. De bouwer des huizes gaat zijn naam zuiveren door zich als een razende te storten op dit nieuwe klusje. Durf bijna niet naar boven want er klinken heel veel serieuze monteergeluiden. Boren, bonken, piepen, enzovoorts. "Help, mijn man is klusser.." zucht hier iemand in de kamer. Meerdere zielen, één gedachte. Ons bed is gelift en lijkt nu uit een slecht verhaal te komen. Maar werkelijk, al mijn schoenen passen in die schuifbak. En dat mag een wonder heten...
Dinsdag:
Beklimming van onze legerstede lukt nog net zonder trapje. Het is de kilimanjaro niet, tenslotte. Je krijgt er wel een oud gevoel van maar het scheelt enorm in het proces dat opstaan heet. Volgende fase is een hoog/laag-bed of eentje die de schone slaper m/v/ vanzelf uit het nest schopt. Stoelen heb je daar ook al van. Ze heten: Sta-op-stoel'. Bedoeld voor de oudere of mankerende mens. Het bevel is even duidelijk als onvriendelijk. Zal je tachtig jaar zijn. Je durft amper even neer te ploffen. Nee, dan de situps bij het postcircus. In de elearning die ik volgde kreeg ik een complete backbone-cursus. Rechtop en de leuning duidelijk voelbaar in de rug. En nog wat meer arborichtlijnen. Daarna begaf ik mij op de werkvloer waar bleek dat theorie en praktijk elkaar niet ondersteunen. Leuning ok, voetenring klopte, kleur paste bij de vloer, wat wilde ik nog meer? Niet naar links of naar rechts overhellen was wel fijn geweest. Zat ik zonder bevel toch nog op een schopstoel.
Woensdag:
Als je in de drogisterij annex speelgoedwinkel annex huishoudspeciaalzaak een doosje paracetamol koopt, is de verkoopster verplicht de klant te vragen of er nog vragen zijn over het medicijn. Het overkwam me onlangs weer eens. Vertwijfeld keek ik naar het doosje in mijn hand. Mij afvragend, of inhoud en verpakking nog geheimen voor mij konden hebben. De ontkenning op gestelde vraag werd trouwens niet eens meer verwacht of gehoord want mevrouw Kruitpleister was al bezig de volgende klant te begroeten. Maar het kan nog altijd gekker: De voorzitter van de KNMP (brancheorganisatie van apothekers) is op het nieuws aan de telefoon. Hij meldt dat apotheekassistenten soms de medicijnen naar het hoofd geslingerd krijgen als zij een verplicht adviesgesprek in rekening hebben gebracht. De manier van toebrengen en de werking is zonder dit speciale face-to-face te moeilijk te doorgronden. Vermoedelijk ligt het aan ons zelf en aan therapie - on - trouw. Er zijn mensen die niet eens lezen in welk gat hun pil gemikt moet worden. Recept voor slim apotheekbezoek: Lever doktersvoorschrift in, ga naar huis en zoek alvast op de pc (volstrekt gratis, desgewenst met plaatjes en alsof het niet op kan, met gesproken tekst) naar alle ins and outs van het middel dat gebruikt moet worden, keer terug met een pluk watten in elk oor, gris het doosje uit de hand van apotheekmedewerker onder toevoeging: "Weet ik al¨. Alleen de pillenboer heeft hierna zelf nog iets nodig maar die heeft de middelen voor het grijpen en hoeft alleen maar in de spiegel een gesprek met zichzelf te voeren.
Donderdag:
In de afgelopen week noemde ik al de elearning die mij alle geheimen van het nieuwe werken bij zou brengen en waarna het allerbeste zitten goed zat. Elearningprogramma's worden ontwikkeld om - onder anderen - nieuwe medewerkers te pesten. Met een zekere tegenzin, noem het angst, tikte ik een paar weken terug de gegevens in, die het portaal waren van deze manier van kennis vergaren. Een account aanmaken, programma volgen, klik op lesprogramma, u mag deze pagina niet verlaten voordat ie af is (maar ik wilde ook helemaal niet stoppen). Tien wachtwoorden verder bleek dat er nog wat popup-belemmeringen onschadelijk gemaakt moesten worden alsof het een aantal bermbommen gold. Inmiddels had ik allang weer postelastiek geroken en ook alle werkvloergeluiden waren als vanouds. Toch maakte ik wel al mijn lesjes af. Goodwill, gemengd met een snufje braafheid dwong mij daartoe. Nu zal dus niets meer in de weg liggen om vliegensvlug de post op bestemming te krijgen, totdat... Een pakje uit China woog vandaag zwaar in mijn handen. De adressering was nogal karig neergezet. Dat het poststuk naar Holland moest, stond er nog net op. Ook de naam en de woonplaats klopten maar " een straat of postcode zijn onnodig voor zo'n klein rotlandje natuurlijk" moet de afzender gedacht hebben. Komt vast wel ergens terecht. Voor zulke fratsen meldt de richtlijn dat de bende weer het vliegtuig in moet, helemaal terug. Het retouradres duidelijk op een sticker. De elearning voorzag helaas niet in het oefenen van Chinese tekens. Even vragen aan een collega die ook postbezorger is: "Moet jij nog naar China vandaag? Huh, watte? Zal kijken of dat voor vanmiddag nog lukt!"
Vrijdag:
Herdenking vlucht mh17. Wat daaraan nog toe te voegen? En waarom zou je? Net als vorig jaar is alles al gezegd. Beelden die je al kent en waar je desondanks van schrikt. Voor een beginnend blogger/wouldbe columnist misschien beter om deze week de stilte te noteren. Bij deze....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten