Weeksels: 29 februari t/m 5 maart

Maandag:
Schrikkeldag. Loesje vertelt dat ik op deze extra dag kan doen waar ik in vier jaren niet aan toe gekomen was. Nou moet ik dus allemaal dingen verzinnen die ik in de afgelopen 4x365 dagen niet heb gedaan want anders haal ik niet de volle essentie uit 29/2. En laat ik ook een beetje opschieten want het is al bijna half tien. Tot op dit moment heb ik nog niets ongewoons uitgevoerd. Of telt een ontbijtje op bed voor en door mijzelf wel mee? Het is nota bene ook nog eens vakantie. Straks zal ik er aan denken een hele andere kant op te kijken wanneer ik ga douchen. Daarna wordt achterstevoren aankleden wat moeilijk maar een bijzondere koffie, waar ik nooit de tijd voor neem moet dan wel weer lukken. Vervolgens ga ik brood halen. Geen gewone bruine natuurlijk. Hopelijk heeft de bakker een schrikkelbrood verzonnen want dat scheelt mij weer een denkproces in honderd bochten. Het zal ongeveer tegen het middaguur lopen wanneer ik weer thuis ben en wat moet ik dan weer voor onvoorspelbaars gaan doen? Was het alvast maar 1 maart. Een heerlijke gewone werkdag.

Dinsdag:
Ok. Wat jij wil! Gewone werkdag. Om zes uur opstaan om weer met post te gaan smijten. Happy now? Ach, na de eerste kast was het al zo vervelend niet. En een paar exemplaren verder was 29/2 helemaal geen issue meer. En nou is het Maart! Kom maar lente! We hebben het allemaal weer gehad met die eerste twee maanden, wat natuurlijk ook komt door het gekwakkel deze winter en de eindeloos mooie plaatjes van mensen die wél op wintersport gingen. Hoeveel zouden er eigenlijk per gipsvlucht weer terug gekomen zijn? Ik google even voor ons. Ik zie nog geen exacte cijfers eigenlijk. En prinses Alexia mag je niet meerekenen want die komt per eigen vervoer weer terug. Van Rijkswege werd ons meegedeeld dat het een ongeluk an sich was en geen aanslag. Eerlijk gezegd geen haar op mijn hoofd die over die optie dacht. Ze zal, zo vermoed ik, thuis op een verhoogd bed geïnstalleerd worden en daarna rijdt papa of mama even naar de hulpmiddelenuitleenpoli voor een bedtafeltje, krukken en een po om zich daar net als alle medelanders een rotje te schrikken van de huurprijzen. En dan wordt alles weer gewoon. Net zoals na het afkicken van een extra winter-maand-dag.

Woensdag:
Onze oven is kaduuk. Dus die twee mislukte cakes, die pizzabodem van karton en andere misbaksels waren achteraf echt mijn schuld niet. 'Je zult wel wat fout hebben gedaan'. Dank je de koekoek. Echt niet! Cakes bak ik blindelings als het moet. Lasagne zelfde verhaal. De oven wordt er inmiddels niet heel van. Hup (...) ding uit de bekasting en speuren naar de oorzaak. Het onderste verwarmingselement blijkt uitgeblust te zijn en die kan dus gerepareerd worden. Hm... Eerlijk gezegd had ik al wel wat keukenwebsites bekeken. Daar is maar weinig voor nodig. Over een paar dagen komt er een bestelauto met een nieuw onderdeel en met een beetje mazzel bak ik een aantal uren daarna iets om de ovenrevival te vieren want: HOERA mijn man is klusser.

Donderdag:
Die laatste zin brengt ons bij een bijna naadloze verbinding met het door mannen meest gehate tvprogramma zij het met iets andere titel. Vrouwen lusten er wel soep van want die mogen uithuilen bij John Williams waarna deze stoere knappe gast op zoek naar de verschrikkelijke partner die de verwarmingsbuizen niet schildert, de blokken beton in de huiskamer laat staan, en gerust zijn bed midden in de bouwput neerzet zodat hij, als hij daar zo ineens weer zin in krijgt - ok, de kans is nihil - weer vijf minuten kan gaan metselen. Gelukkig heb ik het zelf buitengewoon getroffen met mijn handigerd. De nieuwe douchekraan is helemaal te woepie. Dank je lieverd.
Wat?
Scheef?
Ach kom! Je gaat toch niet met een centimeterband naar de badkamer?
Pas op hoor, moet ik de cameraploeg van RTL4 bellen?

Vrijdag:
Het verwarmingselement van de oven zou gisteren al bezorgd worden en nu is het ding er nog niet. Dat is niet aardig van het bedrijf dat bezorging zo hoog in het vaandel heeft staan. Via track-and-trace komen we te weten dat ons ijzerwerk verkeerd gesorteerd is en bleef steken op een adres waar deze week blijkbaar geen werknemer meer langskomt. We sturen een mail. Dat helpt niks maar klagen zit ons nou eenmaal in het bloed en zeuren schijnt heel goed te zijn om stress te ontladen. Mensen die veel klagen, schijnen zelfs langer te leven, stond ergens op facebook. Als het waar is, zitten wij voor de rest - zonder oven, reuze knap! - gebakken.

Zaterdag:
We hebben ons alweer neergelegd bij een cake, en pizzaloze komende week. Een soort van loslaten dat ruimte biedt aan weer andere tobberijen. How convenient! Piekeren is trouwens heel slecht en in tegenstelling tot het uiten van klaagzangen vooral niet levensverlengend. Tegenstrijdigheid ten top? Ja, ik heb het ook maar ergens gelezen! En ook dat je gesimp beter wordt beperkt tot drie keer een half uur per dag. Het betere tobwerk dus, in geconcentreerde vorm, net zoals bij de wasmiddelen. Mag zwart op wit en eventueel met behulp van een anitpiekerapp op je smartphone. Die registreert en reguleert je op hol geslagen ademhaling - je zult dus even horizontaal moeten voor het beste resultaat, anders rolt je apparaat steeds weg - en als dat niet werkt kun je altijd nog naar de piekerpoli. Mocht ook die beperkte openingsuren hanteren, gooi je al je zorgen in de hand van Degene die over levensduur gaat. Niet zelf aan sleutelen en al helemaal niet  op tv. Het betere loslaten, verticaal en met een schoongewassen gevoel, Zelfs in schrikkeljaren.