Eens in de zoveel tijd rijden we naar een vakantieadres dat we al een hele poos kennen. Het barst er van toerisme. We kennen alle plekjes al en we genieten er van alsof het de eerste keer is. Die kunst is niet iedereen machtig maar zolang je jezelf maar voorhoudt, dat het net lijkt alsof alle gras weer is gegroeid, kun je er gewoon om de zoveel jaren blijven heen gaan...
De rivier stroomt nog steeds dezelfde kant op. Net als in vorige jaren staan enkelen van ons weer met stenen te gooien. Een wedstrijdje wiens brokje de meeste sprongen over het water maakt voordat de zwaartekracht het overneemt. Aan de oever van de rivier zit ik met anderen te genieten met een voor die gelegenheid bij de plaatselijke super gekochte fles Moezelwijn en een mooi glas om in te schenken, onder handbereik. De bodem van die fles is nog lang niet in zicht. Die van het meer nog lang niet bezaaid met de munitie van mijn geliefde stenengooiers. Voor het zover is... Het leven is dus prima...
Zij het niet dat ook in de Moezeldruivenwijngaard kans is op kleine vossen die mijn gemoedsrust willen bedreigen. De fles naast mij moet straks in de glasbak, tesamen met enkele lotgenoten. Laat ik ze vooral niet verwisselen met de statiegeldexemplaren die we twee jaren terug per ongeluk mee namen naar Nederland. Een kleine vakantieluiheid waarvan we niet vermoeden dat ze ons aangerekend wordt want we zijn immers terug gekomen om ons verzuim weer goed te maken. 'Gooi die dingen toch in de glasbak, dan ben je dr van af!' klinkt het advies van een geliefd familielid. Maar nee, de flessen waarmee ik al een aantal dagen rond zeul, zúllen op hun bestemming aankomen. 'Kom nou. Wat glasbak? Had dat eerder bedacht...' De missie neemt steeds grotere vormen aan. Ze rinkelt steeds vervaarlijker want...
We gaan van de ene naar de andere kruidenier, steeds als we weer denken iets te kort te komen, waaraan onmiddellijk moet worden voldaan. Duitsland kent redelijk veel soorten kruideniers dus je kan je lol wel op. Parkeren. Kofferbak open. Mandje eruit (kofferbak dicht). Drie stappen naar das Pfandmachine. Flesjes erin... Flesjes er met dezelfde rotgang ook weer uit. Want ze worden ongelikt weer teruggespuugd. Een stuk of acht potentiële kansen op statiegeld om een ijsje van te kopen. Volgende winkel hetzelfde verhaal. Parkeren, kofferbak, mandje eruit en erin. Kofferbakklep dicht. Pas op je vingers! Op naar de N. of de P. of was het nou de A-Süd? Vergeet vooral niet te genieten van de uitzichten tussen al die winkels door met je uitdaging die inmiddels als een ziel onder je arm alleen maar zwaarder dreigt te worden.
Winkel! Hoera! Parkeerplaats. Mandje enzovoorts...
En onverrichterzake weer terug.
Zo'n kofferbakklep kan hárd hoor!
En inmiddels alweer thuis. Mét mandje (mét flessen). Die stond nog in de kofferbak toen we in de bonuswinkel voor de thuisbasis moesten herfourageren.
'Hé. Maar... Als het in de vakantiewinkels niet lukte, zou 't dan de moeite lonen het voor de laatste keer thuis nog eens te proberen?'
En waarempel, de flessen glijden met alle gemak en een diepe zucht van verlichting (mijnerzijds) richting de geheimzinnige inleverspelonken. Druk op de knop. Bonnetje pakken. Wel een borrel waard om je blunder lachend mee te besprenkelen. Vergeet vooral niet waar die fles dan weer vandaan komt, mocht die statiegeld opbrengen in de toekomst. Moraal van dit verhaal? Laat geen enkele missie als een steen op de maag liggen. En verzilver je bonnetjes bij de kassa om de opbrengst daarna weer los te laten voor een goed doel. Dat zal ons leren!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten