Maandag:
Kinderen die bewegen, zijn beter in rekenen en taal. Juf of meester marcheert op de plaats vlak voor het digibord en alle kindertjes huppen en hippen mee tijdens het noemen van een letter of cijfer. Dat neemt beter op. Verbaast me niks. Al fietsend zongen we vroeger met ons grut de tafels en het alfabet. Daarna waren die tochtjes niet meer zo in trek maar drie keer drie zat er geramd in. Naast betere resultaten op taal, en rekengebied wordt ook overgewicht voorkomen en de geïnterviewde juf is zelf nog maar net op adem als ze vertelt dat het echt werkt. Aldus rtl-nieuws. In het zelfde bulletin een zevenennegentigjarige die als tiener de school moest verlaten omdat ze voor haar jongere broers en zussen moest gaan zorgen. Vast beweging genoeg gehad maar sneu dat ze het niet mocht combineren met cijfers en letters. Ze heeft inmiddels haar middelbare school diploma overhandigd gekregen. Onderwijs in grote sprongen.
Dinsdag:
Sinds heel Holland bakt, ruikt het ook hier prima. Elke week een cake en de appels van onze boom worden verwerkt in iets dat er altijd perfect uitziet op plaatjes maar net even anders uit de oven komt. Maar er is meer! In de laatste jaren kwam er steeds wat bij op bakgebied. De keukenkastdeurtjes kunnen nog net dicht maar op een dag zal het me allemaal eens tegemoet rollen. De fondant of marsepein, de zilverpilletjes, het speltmeel, de grootverpakkingen botercreme, de bavaroiszakjes en als laatste en hopelijk niet op mijn hoofd, de deegroller. Die draait overuren op dit moment want er moet fondant geplet worden. Dat is een eigenwillig goedje van suiker, in mierzoete knalharde of pastelkleuren verkrijgbaar en als het nat wordt, lijkt het een verse vingerverftekening. In de keuken wordt hard gewerkt aan iets wat er eerst uitzag als een... Nee, dat moet geheim blijven. Het is vooral heel erg blauw op mijn aanrecht. Wat fijn dat de gaven en diversiteit op handvaardigheid zo verdeeld zijn in huis. Vroeger heette het trouwens 'kleien'. En na een half uurtje waren ze het zat en de resultaten leken zonder uitzondering op geplette slak van onbestemde kleur want alles was door elkaar gekneed. Vervolgens verdonkeremaande ik die klonten, hopend dat de volgende kleisessie weer een hele poos later zou zijn. Wat er nu op tafel staat, is een kunstwerkje. Het ziet er uit als... Nee, van mij zal je niks horen. Ik hoef zelfs niks te verstoppen of het zelf zat zijn en te hopen dat de manie voorlopig weer verdwenen zal zijn. Alles komt vanzelf in de magen van verjaardagsvisite terecht. Wat heerlijk!
Woensdag:
En nu is ze jarig. Die oudste lieve dochter. Al twee-en-twintig jaar kennen we elkaar en hoewel het haar feest is en ze het zelf ook wel kan, hing ik zonet de slingers nog maar eens op want dat kan ik nu nog doen. Volgend jaar woont ze immers misschien wel ergens anders. In gedachten zie ik de film met het kleine mensje in de kinderwagen, op haar driewielertje, voor het eerst een pak suiker bij de buurvrouw halen, naar school met staartjes in het haar, tafels opzeggen, kamer verven (snel klaar met een geëxplodeerde roze spuitbus), op stap met vriendinnen en beneden al die matrassen na zo'n nacht. Volwassen worden ook! Racen in een zwart monstertje. Handen in het haar. Of bezig met fondant. Wel gefeliciteerd!
Donderdag:
Glazen, chipsresten, cadeaupapier en verschoven stoelen. Duidelijk een 'day after-gevalletje' waar 'sporen uitwissen' hoge prioriteit heeft. Gelijk dan maar de beurt voor het weekend inlassen en de slingers nog even ongemoeid laten. Voorzichtig afbouwen want een kater heb je zo maar. Dat deden we al zo toen het grut klein was en zelfs op je 22e kan zoiets gevoelig zijn. In de koelkast bevinden zich nog wat taartresten. Die ene met hardblauwe fondant zag er uit als een smurfenvulkaan in uitbarsting maar heeft de smaaktest derhalve doorstaan. D.I.Y.-taarten zijn vooral een feestje als ze net klaar zijn en liever niet voor een verjaardag maar de 'zomaar-exemplaren'. Daar ontbreekt het prestigegedoe dus lukken ze altijd. De volgende festiviteiten luisteren we weer op met een gewone uit het vriesvak. Succes verzekerd en een beetje minder werk.
Vrijdag:
Gisteren glipte tussen mijn vingers een piepklein envelopje weg tijdens het werken bij de post. Er moest een sticker op om een herkansing voor bezorging te waarborgen maar zelfs die was te groot voor het halve handjevol papier dat zo nodig verstuurd moest worden. Het kostte me enkele extra momenten om de boel te krijgen waar het wezen moest. Kostbare seconden! En dit was nog maar een voorbode van de bende die volgende maand aangeleverd wordt dus laat ik alvast wat waarschuwingen vooraf rondslingeren, nu de kerstkaarten weer in teveel soorten en maten in de winkels liggen. Loop alsjeblieft voorbij aan die ieniemienierommel. Het mag er schattig uitzien maar het is de pest voor de post. Ondingen zijn het. En krengen ook nog. Denkt u dat u zich daarmee onderscheidt van de rest? Echt niet! Het is allang geen blijk van originaliteit meer zelfs. Er glipt ons al genoeg door de vingers. De tijd bijvoorbeeld. Wenst u de postmedewerker een fijn nieuw jaar, doet u dat vooral op standaardformaat. Dank u.
Zaterdag:
Kostelijk stuk over opruimen en verplaatsen gelezen. Daarna kijk ik in het rond en... herinner mij de woorden van een huisgenoot:
"Het is hier te vol!
"Ja, met al die laptops hier en die snoeren er aan vast."
"Nee, ik bedoel die bende op jouw bureau!"
"Dat is zo weer weg."
"Nou, als het zo weinig moeite is, waarom dan niet nu?"
"Ik ben nou met wat anders bezig. En dan moet jij ook!"
"Hallo, dit ligt niemand in de weg.."
Toevallig moet ik zo meteen naar mijn werk dus een grote opruimronde zit er nu niet in, wat een super reden is, zeg nou zelf. Kort geleden voerden we oorlog in huis over het rommelfenomeen. Wel een stilzwijgende trouwens met foto's op de gezinsapp. Tot mijn grote schaamte moet ik bekennen dat ikzelf begonnen ben. Ik liep net een keer teveel tegen een gebruikt doch niet teruggezet etensbord aan. Klik. En daarna zag ik verdorie alweer het potje met kauwgom OP de kast in plaats van er IN. Klik. Daarna kwam ik pas goed op dreef en zag tassen (klikkerdeklik) jassen (k...lik) boeken en schriften (...) Was NAAST de wasmand (precies) enzovoort enzovoort. Dat namen ze niet, die schatten om mij heen. Het klik-op-stuk-beleid bestond uit een massa antwoorden per foto, nog altijd stilzwijgend. Van een strijkplank in de kast (ja, die hóórt daar). Van een naaimachine in de hoek achter de eettafel (voor dat project dat 'jas' heet en maar niet afkomt). Van de wasmand vol met kleren die IK, niet hullie dus, heb verzameld om naar boven te brengen. Blijkbaar dachten de fotografen dat ze daarmee in hun recht stonden. Mooi mis. Het wordt hier te vol. Dat wel. Ik trek dus maar mijn jas aan...
Maar ik kom terug!
Slik!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten