Maandag:
Op facebook zie ik vooral heel veel Franse doorzichtige meeleefprofielen. Weergave van solidariteit met de mensen in Frankrijk en daar is niks mee maar er moet ruimte zijn voor meer vlaggen want er wás meer! Ik zie de foto's van drama in Beiroet en Irak. Ook daar zaaide Isis dood en verderf, wat nog erger had kunnen zijn als niet een Libanees zich op een terrorist had geworpen die net richting publiek liep om een einde te maken aan veel levens incluis dat van hem zelf. Degene die deze aanslag verijdelde, kwam samen met zijn dochtertje en de misdadiger om. Verder vind je op de media verslagen van andere verschrikkingen in Kenia, aangericht door groeperingen die er ook wat van kunnen, misschien aangemoedigd door grote voorbeelden of zo. Daarna lees ik de suggestie dat men daar vergeten wordt of er zelfs moedwillig geen meeleefacties ontwikkeld zijn voor slachtoffers van terroristen verder weg dan Parijs. Dat wil ik niet geloven maar het zet me wel aan tot het schrijven van dit stukje, als (dat besef ik heel goed en ik ben gelukkig ook niet de enige) druppel op een gloeiende plaat. In het afgelopen weekend werd ik getroffen door een prachtige zonopkomst. De foto ervan is mijn facebookomslag geworden, een vlag die grotere lading wil dekken. Waarom zou die zon zich nog willen laten zien, zo stralend en helder en vooral zo hoog als geen enkele vlag kan komen? Laten we het erop houden dat ze bestuurd wordt. En ook dat de zon alles in het licht zet wat anders per ongeluk of expres geen aandacht zou krijgen. Het licht laat zich namelijk niet verdringen, behalve dan die drie uren op Golgotha, heel erg lang geleden.
Dinsdag:
Wat voedsel krijgt, dat groeit.
...Het kleine jongetje van zeventien maanden heeft zijn moeder verloren. Ze kwam om tijdens de aanslagen in Parijs. Haar man, de vader, pakt het kind voortaan alleen uit bed, geeft het eten, knuffelt het en zal misschien binnenkort weer leren glimlachen. Oh ja, hij schrijft ook een brief aan de moordenaars van zijn vrouw, moeder van het kind. Daarin vertelt hij dat zij geen naam gaan hebben in zijn leven. Dat hij zich niet zal laten leiden door haat. Dat het kleine ventje geen vrees gaat leren hebben voor barbaren omdat ze het niet waard zijn. De man loopt bewust met zijn gieter voorbij aan het gewas dat uit kwaad zaad groeide.
...In die dagen geschiedde het dat de voetbalwedstrijd in Hannover geannuleerd werd, invallen, gerichte acties om terroristen te arresteren plaatsvonden, mensen in Parijs bij elk hard geluid om zich heen keken, klaar als vluchtdieren om direct een sprintje te trekken. Nog niet bekomen van de ellende van de vorige dagen. En al helemaal niet aan plantjes begieten toe.
Woensdag:
De afstandsbediening van de tv was verdwenen. Wat een onrust! En wie had em het laatst want die is de schuldige natuurlijk. Vervolgens hoor je dit:
"Ik niet. Ik leg em altijd daar."
"Ik niet. Ik was er niet eens"
"Ik niet want ik was op school"
"Ik al helemaal niet want ik kijk nooit tv"
...
Ik kan het zelf heel goed wel geweest zijn. Sterker nog, af en toe reconstrueer ik mijzelf terug in de film : "Het mysterie van de verdwenen afstandsbediening". In die film gaat het er zeer hectisch aan toe. Diverse apparaten komen er in voor, de deurbel gaat, bezoek wordt gefouilleerd. Dingen worden verplaatst en direct weer teruggezet omdat één film per dag leuk genoeg is en af en toe gaat er zomaar een lade open in de keuken omdat ik ineens zeker weet dat.... Tuurlijk niet! Tijd voor de aftiteling als er iemand in de kamer ineens trefzeker iets van onze apparatenplek neemt en de tv ermee aan de praat krijgt. Bah! Natuurlijk was ik het. Nou weet ik het weer. Ik zie mezelf het ding er nog neerleggen.
Donderdag:
Zo loop je in Maastrich op het marktplein met achter je de grote Sint-Servaasbasiliek en zo loop je over de grote Markt in Groningen alsof er geen vierenhalf uur rijden tussen zit, met als uitzicht glooiend landschap en op elke straathoek gratis navigatie (kapelletje met Maria of een kruis). Zo hier en daar scoor ik een cadeautje voor pakjesavond. In Maastrich kwam hij ook. Maar wel op het zelfde tijdstip als hier in het Noorden wat niet pleit voor de geloofwaardigheid rond het vijf-decemberfeest. Dit alles bedenkend, realiseer ik me dat er nog helemaal niet zoveel verslag van ons weekend is geweest. Dat werd ook een beetje moeilijk na de Parijse invloeden. Maar er is heus nog wat blijven hangen.
Vrijdag:
Het heette een budgetkamer. Dat had ons natuurlijk moeten alarmeren want zoiets klinkt niet best maar het viel reuze mee! Er was gewoon een badkamer bij, gewone stoelen, bedden en geen één lijk in de kast. Niet letterlijk en niet figuurlijk. Dus konden de tassen daar in en dus waren we geïnstalleerd. Dat klinkt alsof het allemaal zonder kleerscheuren verlopen was...
Maar nee, niets is wat het lijkt.
We werden een uur daarvoor met veel wegwerkersvertoon op het laatste stuk onder Roermond van de A73 gehaald. Onze Tom-tom was not amused dus rukten we nog een mobielnavigatie van de plank. Die wilde ons wel helpen mits we terugkeerden naar de snelweg, wat geen optie was. Nóg een mobieltje verder zaten we dus met vijf stemmen in de auto terwijl er maar twee bezitters lijfelijk aanwezig waren. Beetje vol. Dwars door plaatsjes als Reutje en Posterholt en daarna een hele poos niks (lees: driehonderd rotondes half) om uiteindelijk in Sint-Joost uit te komen. Drie kwartier verloren en niet zo heel blij meer met een verre reis. We bedachten allemaal lelijke dingen over Limburg in het algemeen en omleidingen in het bijzonder. En waren wij even gek dat we helemaal daarheen wilden! Tot tien uur mocht je inchecken, Om tien vóór struikelde ik er over de drempel. Bestemming bereikt.
Zaterdag:
Komen we aan op het moment dat ik de gordijnen opentrok voor het kleine raam (ook budget misschien) dat ons kaemerken rijk was. Het maakte alles goed. Geweldig wat een landschap. Na een copieus ontbijt dat gelukkig niets met kromgetrokken prijzen te maken had, reden we door dat prachtige Zuiderland richting Maastrich. (Mijn chromebook wil dat ik er een t achter zet maar ik kan het niet over mijn hart verkrijgen. Het klinkt voor geen meter) De mevrouw die blijkbaar aan onze neus zag dat we van verre kwamen, vertelde ons dat we de auto beter driehonderd verder konden neerzetten. Niet om het één of ander, maar ze gaf met indringende blik aan (ze leek wel moeder-overste) dat al die kerken meer tijd zou nemen als de twee uren die we hadden gepland. "En misschien wilde nog biechten?"
"Huh, waarom?"
Nodig was het wel want we hadden lelijke dingen gezegd immers.
En waren ongeduldig geweest op al die apparatuur op mijn schoot en aan het dasboard.
Met loden schoenen sjouwden we enige trappen op. Er was een briefje op de deur bevestigd van de basiliek. Biechten was mogelijk op de eerste zaterdag van de maand. Die was al geweest! Foute boel. Opschorten van zonden is heel ongezond. Die moet je direct lozen in volle verzekering van de absolutie. Het zijn toch zeker geen zegeltjes die je spaart bij de Albert Heyn? Daar ga je maar mee uit eten.
Dat hebben we toen dus ook gedaan.
En we waren heel dankbaar.
Een dag verder klommen we op kaart en snelweg weer Noordwaarts. Maar eerst hadden we nog een rondje drielandenpunt gedaan. En tanken in België. En genieten van heuse haarspeldbochten. In de middag arriveerden we in een schoon huis. Niks budget. Wel stille getuigen van een feestje dat gevierd was ter ere van onze afwezigheid. Maar je zult ons er niet over horen.
De zegeltjes zijn op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten