Weeksels 30 november t/m 5 december

Maandag:
Het boek Spreuken verbaast zich om een groot aantal dingen. Soms kan de schrijver het allemaal niet meer bijfietsen. Hij verwoordt het met de volgende woorden: "Drie dingen zijn te wonderlijk voor mij. Vier dingen kan ik niet bevatten." Snapfactor uitverkocht. Zo verging het mijzelf tenminste toen ik gisteren een stukje nieuws tot mij nam over rechten van bejaarden in zorginstellingen. Hele gewone dingen in de dagelijkse verzorging worden ineens omschreven als een recht. En vervolgens kan dat je dus ontnomen worden. Dat is niet iets om te snappen. Dat is iets om razend van te worden. Geen frisse neus meer en geen douchebeurt eens in de maand en - we zijn al lang bij perplextoestand nummer vier - na een ongelukje geen recht meer op een schone luier. Hier zakt je de broek van af en niemand, ook de zustèèèr (!) niet,  die 'm nog weer ophijst want daar moet ze vast eerst de waslijst van rechten voor doornemen.

Dinsdag:
Er werd al een hele poos in alle talen gezwegen over 'Round Robin',  het rondreisboekje. Natuurlijk werd dat gemist tussen alle nonfo op dit blog  maar vandaag kan ik er - hoera! -  helderheid over verschaffen. Een snelle opfriscursus leert dat het gaat om blanco stevige (!) notitieschriften waar een aantal meiden zich in uitgeleefd heeft, voor elkaar. Waarom? En hoe? Volgens een aantal huisgenoten vooral heel kansloos. Leuk voor vijf minuten maar niet in verhouding staand tot de echte essenties zoals geld verdienen, huishoudelijk werk verrichten en andere nuttige dingen waarvan de omschrijving me niet te binnen wil schieten. De verwondering is geheel aan hun kant. Gelukkig ben ik zeer getraind in het negeren van zulke taal en ik geniet van elke bladzij die gecomponeerd werd. Zowel door eigen handen als die van mijn crea-lotgenotes. De schriftjes/boekjes zijn enorm uitgedijd door een keur aan plakwerkjes met driedubbele lijmlaag en extra bijgevoegde bladzijden. In alles wat je ziet, leest en ruikt (lijm snuiven is eerste levensbehoefte bij crea-bea's), proef je de aandacht voor de persoon die het gaat krijgen. Het leek wel sinterklaasavond, afgelopen vrijdagavond. Zó zit, als het goed is, een echte pakjesavond in elkaar.
Dus...

Woensdag:
Er is veel om je over te verwonderen. Soorten van koopkracht bijvoorbeeld. In de Hema loopt een echtpaar van - hoe zeg je dat netjes? - ver gevorderde leeftijd. ZIJ loopt voorop met het winkelmandje en HIJ ziet het niet echt meer zitten dus vervolgt HIJ sloffend zijn weg. En vooral die van zijn boterbloempje die niet zal rusten voordat het lijstje in haar haar hand afgewerkt is. Zonet heeft HIJ het woord 'koffie' even laten vallen maar niks hoor, geen reactie natuurlijk. De kaarsen en fotolijstjes hebben ze net gehad maar het speelgoed staat hem nog te wachten. Mevrouw staat stil en kijkt om zich heen. Op haar gezicht lees ik irritatie en "Ik-mag-het-weer-oplossen-allemaal". ZIJ heeft maar net gedaan of ze dat gezeur om koffie niet gehoord heeft want als HIJ eenmaal zit, kan ZIJ het verder wel schudden. ZIJ zal maar net doen of ze dat geslenter niet merkt. Straks krijgt HIJ een flinke bak troost en een gebakje. HIJ is inmiddels in het stadium dat het klaar moet zijn ongeacht wat de portemonnee zegt. En dát scheelt een hoop! Dat is haar troost. "Hé, is dit niet leuk voor die kleine van...?"
Zie je wel...
HIJ knikt.

Donderdag:
"Mam, ik zet mijn schoen morgenavond".
 "Tuurlijk niet, dat hebben we wel gehad hoor, daar ben je te oud voor".
"In mijn klas mogen een heleboel ook nog."
"Ja, als ik dáár altijd rekening mee moet houden."
...
Na het capituleren fiets ik naar de Aldi. Kikkers en muizen. Pepernoten, Chocoladeletters. Nog één keertje dan. Eigenlijk weigert mijn hele systeem dit te willen en te doen omdat ik zo blij was ergens van af te zijn. Toen het grut nog helemaal, half of net niet meer geloofde in het bestaan van Sinterklaas - waar wij als ouders overigens geen invloed op hebben uitgeoefend - rende ik heel wat keren midden in de nacht vertwijfeld naar beneden omdat er nog schoentjes gevuld moesten worden. Of  we hoorden voetstapjes in de vroege ochtend. "Kom, we gaan kijken wat er in zit" hoorden we dan. "Eh....ja, zometeen!" zei ik dan. In één keer klaarwakker en in een halve seconde uit bed, richting huiskamer om daar het nodige te doen ter voorkoming van een drama. En dan bedacht ik hoe heerlijk het was, dat dit 'later-als-ze-groot-zouden-zijn'  nooit meer zou hoeven. En kijk nou eens! Vertel ze van het dichtgebeuren en ze trekken lange gezichten. Beschrijf ze de surprises die hun weerga niet hadden en in koor klinkt: "Geen tijd voor!" Doe ze het verhaal hoe Sint (jijzelf) uren heeft gelopen, enzovoorts, pakken zij hun scherm en alles wordt een dag later bezorgd. Maar die schoen moet gezet blijven worden. Ik ben niet verwonderd. Ik sta helemaal paf!

En daarom ben ik net weer naar beneden gesjouwd om gezeur te voorkomen. Om iets in stand te houden wat ik haat. Inconsequent wezen.

Vrijdag:
"Is dat allemaal van u. Al die F-jes?"
De kassajuf keek me aan. Ook al verwonderd want dat had ze  niet achter mij gezocht. Hoe kon ik haar uitleggen dat het ook de beginletter van een woord is dat mijn frustratie over één en ander wilde uitdrukken. Dat het een woord is dat helemaal niet uit moedermonden mag komen maar dat ze het ook maar leren van hun kroost. Ik kon alleen maar meedelen dat ik het leuk vond om drie gelijke letters te kopen die we eigenlijk nooit hoeven hebben rond deze tijd. Altijd de P, de W, drie keer een E, en één keer een J en een M. Doe eens gek. Dat dacht trouwens een Russische kunstenaar ook, toen hij Putin in de chocola zette. Het was dan geen goud waar hij de man mee besloeg maar jammer is het wel. En waarom zou je? "Tja, kan ook mijn buurman in een mal gieten maar niemand kent die gast" zegt de zoetgieter.  ChocoPutin steekt zijn duim omhoog en grijnst zolang hij niet gesmolten is. Volgens mij heeft hij daar bijzonder weinig redenen voor. Dat gaat vast langer duren dan mijn frustratie. Hé, dat begint ook met een F.

Zaterdag:
Heel stiekem kijk ik alvast over deze datum heen, wat zich kenmerkt door het lezen van recepten die ons met kerst mild moeten stemmen. Tegelijk weet ik dat de uitwerking ervan mij nooit uit de handen zal komen want ik ben te makkelijk van aard. Vroeger met kleinere kinderen bestond ons diner uit kreukelfriet, frikadel en vooral veel vrede omdat het mij geen moeite had gekost in de keuken. En hoe lekker het allemaal ook op de plaatjes mag zijn, ik ken mijn gebrek - geen keukenprinses - en dus zorg ik bijvoorbeeld wel voor stoofpeertjes - ruikt zo lekker en roept veel kerstassociaties op - want daar hoef je bijna niet op te letten maar de amuses en het wildbraad laat ik lekker schieten en dus zit de kerst gebakken voordat ie gekookt is. En dat is fijn want er is nog heel wat om je over te verwonderen. De komst van het kerstkind zelf bijvoorbeeld. Die - Is dat allemaal van u? Al die f(out)-jes? - afgerekend heeft met al mijn gebreken. Het is teveel en onbegrijpelijk.