Maandag:
En het geschiedde...
Dat in die dagen miss Universe werd verkozen. Wat een moeilijke klus want ze waren allemáál zo prachtig, die dames op dat podium. Bijna net zo mooi als jij en ik. Presentator Steve Harley had een papiertje in zijn hand en maakte er een fantastisch spektakel van. En nóg ging het mis. Mevrouw Colombia kreeg een kroon op het hoofd maar het ding werd twee minuten later er weer af gerukt want het had mevrouw Filippijnen moeten wezen. En wat heerlijk dat niet al die meiden zich uit woede massaal op Steve wierpen. Er worden er voor minder gelyncht tenslotte. Op een dag doen we allemaal afstand van onze kronen om ze aan de voet van het Kerstkind te leggen. Wie de kroon past...
Dinsdag:
En het geschiedde...
Dat in die dagen er een enorme worstelpartij plaats vond. In de postarena wel te verstaan. En dan zeggen ze dat het allemaal zo afneemt en dat er vijftien miljoen minder kaarten waren dan de jaren hier voor. Hopelijk zijn de allerbelangrijkste bezorgd. Te weten, de groeten aan al die mensen die eenzaamheid ervaren. Die niet meer zo rekenen op een vriendelijk woord. De rest gun ik het ook maar wie onachtzaam de vijfenzeventigste kaart aan de slinger bindt, kan ook wel tot na de kerstdagen wachten op nummer zesenzeventig.
Woensdag:
En het geschiedde...
Dat in die dagen we bijna met een zomerjas aan naar buiten konden. Gelukkig weten we inmiddels allang dat het Kerstkind vast niet midden in de winternacht geboren is. Dan ook maar korte metten met de herdertjes? En drie wijzen? Welk getal me trouwens wel beter uitkomt want toen ons grut nog klein was, tekende één van hen op de muur. Je zal een stuk of tien wijzen vereeuwigd zien! En het zijn altijd de onbewaakte ogenblikken want in de nacht was het blijkbaar tijd voor een creatieve uitspatting. Onze eerste verwondering op eerste kerstdag gold die keer niet het Kerstwonder maar drie levensgrote kerels op de muur.
"Kun je dat voortaan midden op de dag doen en bij voorkeur op een blaadje papier?"
"Ja maar, daar passen ze toch helemaal niet op!"
Donderdag:
En het geschiedde...
Dat in die dagen in alle winkels mensen vertwijfeld rondliepen. Gedesoriënteerd. Gefrustreerd omdat de kwarteleitjes op waren. En de amuses niet glutenvrij. Even daarvoor had ik net alle boodschappenmagazines bij het oud papier gedeponeerd. Wat een bevrijding! Ook had ik gelezen van een moeder die koste wat het kost (en wat kostte het véél) een vijfgangendiner op tafel wilde zetten maar omdat de stoom al uit haar oren kwam, kon ze beter gewoon een blik soep opentrekken ter wille van de vrede waar je zo makkelijk van zingt tussen de dennennaalden. Haar man en kinderen konden haar maar niet aan het verstand peuteren dat ze liever een droog broodje zonder stress aten dan kreeften met gooi, en smijtwerk. Wat hebben luie mensen het dan makkelijk! Of misschien zijn die zelf door schade en schande wijs geworden? Ik ging bij de kassa mijn afbakbroodjes met smeerkaas betalen en zigzagde mijn winkelwagentje naar buiten.
Eet smakelijk.
Kerstdagen:
En het geschiedde...
Dat in die dagen alles weer gezegd was over de komst van de Mensenzoon, die geen baby bleef.
Dat alle dingen weer gereed stonden om van te genieten.
Dat de aller, aller, állerlaatste kerstkaart bezorgd was.
Dat iedereen, nou ja, bijna iedereen, op zijn kerstbest gekleed was.
Dat we Jezus welkom heetten in onze wereld en ons eigen leven.
Dat de mooiste gezangen opstegen naar de hemel.
En de meest intense gebeden.
Omdat we Hem niets anders kunnen bieden dan lege handen (als we tenminste onze kerstfratsen los kunnen laten)
Dan kan Hij ze vullen met een feest zonder einde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten