Maandag;
Nu alles hangt en staat voor het vieren van Kerstfeest kunnen we achterover gaan leunen. Mooi niet! Samen met ons jongste kind teken ik scherpe, rechte en stompe hoeken. De graden worden nauwkeurig nagemeten en we worden er bijna gelukkig van. Vroeger moest je ook de definities van hoeken en lijnen uit je hoofd kennen. Dat was gewoon stampwerk dus je kon er een dikke voldoende voor scoren, vonden de opvoeders. Nergens een muur van wiskundezwakheid om me achter te verschuilen. Overigens ben ik nog steeds trots op de tien die bovenaan het proefwerkblad prijkte. Hij misstond wel erg tussen al die vieren en andere onvoldoendes, dus weigerde ik te geloven in een honorarium boven de zes. "Zal ik er een komma tussen zetten? Misschien voelt dat vertrouwder" smaalde de wiskunde man. Die belofte werd gelukkig niet ingelost. "Zielig gedrag" noemt mijn kind dat gemier met prestaties. Zijn eigen verwachting van cijfers over lijnenwerk is helemaal niet in het geding, eigenlijk (Boeien!!!!) Ze staat om zo maar te zeggen loodrecht op mijn flashbacks.
Dinsdag:
De kerstkaartmarathon is nu in volle gang. Handenvol kerstpost, elastiekjes en postzakken. Van de honderdvijftien miljoen die in het hele land worden verwacht , heb ik een groot aantal in handen gehad vandaag. Soms tref je als voorbereider een lege huls. Een enveloppe waar het kaartje uit is verdwenen. En dat is jammer want van sommige exemplaren is veel werk gemaakt. Enveloppen dichtplakken mensen! En bij de adressering niet wegdromen of teveel vertrouwen stellen op de kennis van de postbode want die is ook niet oneindig. Sommige van hen dragen in hun dna een ingebouwd postcodeboek mee maar moet er een dienst geruild worden, dan is Leiden in last want de student die nu rondsjouwt met uw liefdevolle letters, doet weliswaar zijn stinkende best maar hij kent de buurt niet. En dan zit er geen lijn in
Woensdag:
Wat een geweldig idee om midden in hectische tijden ook nog even een muur over te sausen. Dat betekent dat de kast vol boeken even leeg moet. Peulenschil! Gewoon driehonderd keer heen en weer lopen en zorgen dat de boel in dozen langs weer een andere wand opgestapeld wordt. Daar stond trouwens eerst de bak met schoolboeken van jongste. Het leermateriaal schuift even een paar meter op wat weer een ander logistiek probleempje veroorzaakt. En wat hebben we onwetend weer een bende stof vergaard! In de avond zien we dat in Geldermalsen er nog veel meer van zijn plek raakt omdat er ander stof is opgewaaid met betrekking tot een groot aantal te verwachten asielzoekers en andere mensen hebben grote moeite met het plaatselijke migrantenbeleid. M.E. en relschoppers staan lijnrecht tegenover elkaar en dat is foute boel. Dan liever een volksverhuizing binnenshuis...
Donderdag:
Het resultaat is prachtig dus de boel kan weer op zijn plek. Allerbeste moment om alles goed uit te zoeken want boeken zijn uit, volgens een aantal ingezetenen op ons adres. En dus kan volgens hen minstens drievierde van de verzameling wel weg. Stumperds! Ze weten niet hoe lekker het is om alleen al te kijken naar de dikke pillen die je vroeger verslond en daarom alleen al niet kwijt wil. Ook niet hoe leuk het is om tussen alle bezigheden door even weg te dromen bij al die letters. En toch moet er wel wat gebeuren dus besluiten we - de één met wat minder pijn in het hart dan de ander - te gaan schiften. Recepten kun je opzoeken op de pc, dus doei kookboek, je bent toch nooit mijn eerste liefde geworden. Evenals al die tuiniergidsen waarin de plaatjes zo leuk zijn maar de voorbeelden in het echie zo bewerkelijk. De trouwbijbel krijgt een ereplek. Niet om stof aan te trekken maar juist om het dagelijks van ons leven af te blazen.
Vrijdag:
En wat zit het nou gezellig! Kijk es naar de kast. Rechte boekenruggetjes. Het was de moeite wel waard. Zojuist heb ik een geurkaarsje aangestoken en de kerstboomlichtjes pinkelen vriendelijk in het rond om maar goed duidelijk te maken dat de kerstvakantie is begonnen. Jongste kind is daar ook hoorbaar blij over want de geodriehoek is nu even weg geschoven in die schoolboekenbak die allang weer op zijn plek staat. Mijn gedachten nemen een bocht naar een ander soort bak, een kribbe, waar ooit een klein kind in heeft gelegen. Niet in een warme opgeruimde kamer. Ook niet omringd door pinkellichtjes en de geur zal zeker weten niet geleken hebben op wat wij branden.
Zaterdag:
Er sijpelen hier kerstkaarten binnen en ik heb de neiging om er een elastiekje om te binden. Daarnaast bevindt zich een kerstpakket waarvan ik de inhoud zo snel mogelijk kwijt wil achter kastdeurtjes want dan krijg ik weer overzicht. Huh? Maar jij was toch die gezellige rommelkont? Tja, je zal zo'n image meeslepen je hele leven. Daar ben je mooi klaar mee. En mensen vinden het lastig, geloof ik, om hun beeld van een ander bij te moeten stellen. How sad! Het maakt helemaal niet uit of je reputatie nog geldig is of niet. Of soms. Het kerstkind dat in een stinkstal werd geboren, voelt zich in alle huizen thuis waar men Zijn verjaardag viert. Hij is, zoals Jesaja zegt, de wonderbare Raadsman, sterke God, eeuwige Vader en Vredevorst. Over image gesproken. Het is maar net uit welke (scherpe) hoek de Kerstwind waait!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten