Weeksels 18 t/m 24 mei

Maandag:
Het laatste traject school tot aan de zomervakantie. Daarna geen één kind meer op de basisschool. Achttien jaren rondgesjouwd daar. Voor het laatst sportdag, nieuwsbrief, verkeersexamen, musical enz. Het is niet de vraag of we het missen gaan maar meer de bevestiging van wat ons kroost regelmatig meent te moeten zeggen: Je wordt oud(er) papa/mama! Zien we eruit alsof we daarvan onder de indruk zijn?

Dinsdag:
Zit in de trein. Zojuist bij het wegglijden van het station vertelde iemand via de intercom dat de tijd van vertrek de juiste was. Hoera! En dat voor een vervoersbedrijf. Je zult maar mogen vertellen dat je schema klopt. Hopelijk kunnen de reizigers het nieuws een beetje aan. Doet me een beetje denken aan het feest in vliegtuigen wanneer het de piloot heeft behaagd zijn vogeltje weer veilig aan de grond te zetten. Hij deed gewoon zijn werk lijkt me. De hoeveelheid opluchting komt tot uitdrukking in het applausvolume. Het is een enorme gok, deelname aan verkeer. En al helemaal in de lucht want we sturen zelf niet. Linke boel natuurlijk al geldt dat niet voor iedereen... Bij deze stel ik voor om elke dag te applaudisseren voor elke stap die ik mag doen in de levensreis omdat de Reisleider dat toestaat. Lucht in mijn longen en benen om op te gaan. Zijn werk is Zijn liefde.
En andersom.
Ja, hè, hè....
Niks ervan, het is een wonder!
Goede reis.

Woensdag:
Ophef over onze Nederlandse inbreng op het Eurovisie songfestival. To be or not to be van een broekpak met zorro-cape, zag  ik in een flits. Trijntje had alles gegeven, vertelde ze tijdens de talkshows. Maar ze bedoelde vast niet de inkijk die haar kledingstuk bood. Ze stond, zoals uitdrukkelijk vermeld, met opgeheven hoofd op Nederlandse bodem. Nieuws van de bovenste plank dus. Inmiddels, ook niet onbelangrijk, zijn er een aantal boten met vluchtelingen onderschept nadat zij een paar dagen op zee gezwalkt hebben. Arme mensen, die ook alles wat ze hadden, gegeven hebben aan mensen die hen vertelden dat ze met een boot mee konden...

Donderdag:
Het haakvirus heeft toegeslagen. Even een paar lapjes voor een project haken, vervolgens niet meer kunnen ophouden. En dan zie je weer nieuwe ideeën waardoor je het gevoel hebt dat aan je eerste levensbehoefte (lees: dat ene kleurtje blauw) vandaag nog voldaan moet worden. En laten ze het nou nog hebben ook, in die ene winkel. Hoe gelukkig kan je zijn? Alle zorgen als sneeuw voor de zon verdwenen. Dat ene blok kan nog wel af vóór het koken. Terwijl de saus pruttelt, alvast een nieuwe opzetten. Die is klaar op het moment dat ik de tafel dek. Afwas nog nooit zo snel gedaan, roetsjjj, weer eentje op de stapel. Een paar dagen hobby-uitspatting ergens op een hutje op de hei, lijken me eigenlijk wel heerlijk. Wel met heide-wifi-aansluiting graag, voor de inspiratiestroom op pinterest. Doe dan maar een paar weken, trouwens. Alles laten liggen. Af en toe eens een appel of een flesje water of zo. Komt er ook nog es wat van dat andere project dat bijvoorbeeld met weinig koolhydraten te maken had. Hoeveel calorieën verbrand je eigenlijk met handwerken?

Vrijdag:
De examendochter is intussen nog steeds druk bezig met kennis stampen. Het schiet wel fijn op nu. Het leed is echter pas geleden als we de vlag mogen hijsen. Probleem: Kan geen tas in de vlaggenstok want dan knapt de houder van de muur. Nou heeft de school aan alle kandidaten bij wijze van stimuleringsfondsje alvast een 'geslaagd-wimpel' uitgereikt  maar die tas willen we ook zien hangen. Het ding stond altijd in de weg. In de hoek van de zoldertrap of in de keuken op het aanrecht als zoveelste ingrediënt voor de soep die 'dagelijkse dingen' heet. Of hangend aan deurkrukken, kortom: Hij (tas) verdient het om verhangen te worden. En alle herinneringen aan die tijd, wat weer een ander soort van soepje was, het liefst ook maar.

Zaterdag:
Een tijdje geleden had ik een gesprek met een medewerker van het UWV. Een evaluatie waarin bleek dat ik ruim voldoende solliciteer en alles aanpakken wil wat in mijn mogelijkheden ligt. Dat is het minste wat ik kan doen maar heeft niet het gewenste resultaat gehad, tot nu toe. Dat zegt niets over de hoeveelheid dingen die er nog uit te voeren zijn in eigen omgeving. "Is vrijwilligerswerk niet iets voor u? We zijn namelijk bang dat de mensen anders indutten. Want rust roest, weet u wel?" rondde medewerker schaterend haar zin af. Voordat me werkonwilligheid in de schoenen geschoven werd, kon ik haar meedelen dat ik geen kluizenaar ben, die zich alleen maar met eigen huis en haard bezighoudt. Eigenlijk verveel ik me nooit in bezig-land. Het tellen van activiteiten was alleen achterwege gebleven want dat is pas zonde van mijn tijd. Het zijn immers die duizend-en-één-dingen die geen naam hebben maar toch tussen de bedrijven door, gedaan worden. Werken aan het kerkblad bijvoorbeeld. "Dat heb ik hier niet in mijn computer staan" sprak UWV. Ik wist ook niet dat zoiets genoemd moest worden. Ja dus! Voorlopig nog geen roestplekken te bekennen.