Maandag:
Klein meisje,
in roze, groen en lila.
Je drijft ons blikveld binnen.
Wegkijken is geen optie.
Zo blauw en prachtig als die zee is,
zo grauw en afzichtelijk jouw einde.
Iemand (mama?) zei misschien:
"We mogen mee op de boot!
Dan zijn we veilig...
Maar we komen nooit meer terug denk ik..."
Wie keert het bedrag uit
van het verdriet om haar dood?
De prijs is te hoog.
De zee te diep.
Een wegwerpkind,
of 'gewoon' verdronken
toen de boot ging omslaan?
God ontferm U, alstublieft!
Veiliger kan ze niet meer zijn.
Dinsdag:
Achthonderd verdronken mensen. Wereldwijde afschuw. Alles hierover is al gezegd en geschreven dus wat moet ik dan nog? Drie maanden terug wilden veel mensen Charlie heten. Ze waren door die naam verbonden in woede over onrecht. Oh wacht, dat ging niet over bootvluchtelingen. Niet belangrijk. Hang de vlag halfstok! Dat kan. Textielen blijk van verdriet en protest. Doe je het wel? Is ok. Zo niet? Ook goed. Niet naäpen, pleasen of elkaar de maat nemen. Die zee zou ons inmiddels te hoog moeten zijn. De ervaring leert dat je erin verzuipt.
Woensdag:
Praatjes vullen geen gaatjes maar op facebook wel. Wat hebben we al moeten nadenken over prangende kwesties. Ik noem er een paar. 1 Op welk dier lijk je het meest. 2, Wat betekent je naam. 3, Welke wereldverbeteraar spreekt je het meeste aan. 4, Wat kook/bak je het liefst en wat voor specifieke diepe gedachte ligt daarachter. 5, Wat zegt je ondergoed, je handtas, je aanrecht enz. over je. 6.... Ach, pluk er zelf maar een paar uit de lucht. De kunst is om heel makkelijk te leren denken. Kijk naar het onkruid en verbind er een betekenis aan. Zie naar de sterren. Abraham deed het vroeger al. Maar met een andere reden. Hij hoefde niet eens een pinkellichtje voor zichzelf uit te zoeken. Alleen maar verwonderd raken over het aantal sterren. Ze waren samen met elkaar zelfs de inzet/vertolking van bepaalde beloften. Niet dat zij hem die vertelden. Dat deed Degene die ze maakte (sterren én beloften). Scheelt je een hoop gefilosofeer, je bent gevrijwaard van boodschappen die je niet leuk vindt. Als je erin gelooft, tenminste.
Donderdag:
Voor mij op tafel liggen (even kijken) stukken papier, plakband, diverse scharen, uitgeknipte quotes, een schattig stuk patchpapier, modpodge, mobieltje, vergeten bisquitje, en een beplakt doosje. En dan héb ik zelfs al één en ander opgeruimd. Helemaal weer los op fröbelwerk. Heerlijk! Een project dat ik nog maar net ken ook. Een 'Round-Robin' (R.R. voor het gemak). Een WATTE??? Rondreisboekje! Leg je breiwerk voorlopig maar aan de kant. Breien, blèh, hoe bedacht je het ooit! Vergader om je heen nog wat knutselidioten, van die crea-bea's die evenals jij ook in elk lintje en elk snippertje papier honderden mogelijkheden zien. Met elkaar spreek je af een STEVIG notitieboek (a5) te vullen met van alles wat je leuk vindt. Je begint met je eigen boek. Voor, en achterkant zien er weldra onherkenbaar uit. Helemaal jij. Vervolgens bewerk je de eerste - laten we zeggen - 8 pagina's over je leven, je kerel, kroost, huis, liefhebberijen (vooral de quiltypleasures) enz. Daarna is het kwestie van doorgeven. Alle boekjes gaan op tournee op afgesproken data en na een paar maanden vier je samen het afsluitingsfeestje. Je komt bij elkaar en daar heb je iets in handen wat je vaag herkent. Het is min of meer een open boek geworden, niettegenstaande dat prachtige lint, dat je bevestigde om hang, en sluitwerk te garanderen. De creabundel zit vol verrassingswerk van mensen die ook helemaal los waren gegaan met hun lijmpot. Allemaal leuke dingen voor jou bedacht. Ook over die quiltypleasures. Supercadeau! En daarna brei je eindelijk dat vest af...
Vrijdag:
Teveel aan je hoofd of gewoon een chaoot, rommelkont, wazig en vooral vergeetachtig? Er zijn boodschappen die wat verwerkingsvertraging beleven zodra ze aan mij gericht zijn. "Mam, het brood is op!" wordt een dag later: "Verdorie nou heb ik niks te eten!" De boodschapper had er wijzer aan gedaan zelf een rondbruin te halen. Levensreddend! "Je bent net je eigen oude computer, kun je na het aanzetten eerst honderd andere dingen gaan doen, voordat er boodschappen binnenkomen." In plaats van deemoedig het hoofd buigen, steek ik in zulke gevallen nog wel eens een preek af over die 'eeuwige beschikbaarheid' waar moeders knetter van worden. Stond bij de kassa waar een lieve vriendin vóór mij aan het afrekenen was. We kletsten bij op enorm tempo en met een intensiteit die een bepaald soort vrouwen machtig is. Ze worden bij het uitwisselen van hun gedachten niet gehinderd door tijdsblokkades, publiek, omgeving, enz. Daar heb ik al eens eerder over geschreven, geloof ik. Pinnen terwijl je praat, is dan bijzaak en ineens zomaar gefikst. Vriendin maakte aanstalten om te vertrekken. Ze verkondigde nog: "Yes! Geslaagd!" Het bleef ergens hangen in mijn hoofd. Mijn beurt om los te gaan op het pinapparaat dus ergens landen deed haar uitroep niet
Al bijna thuis was ik, toen eindelijk een seintje kwam vanuit mijn grijze massa. Waarvóór zou ze eigenlijk geslaagd zijn? Ineens werd ik onrustig. Daar kan je wat aan doen. Appen! "Hé, ik zat op de fiets pas na te denken waarvoor je geslaagd zou kunnen zijn..." App schaterlachte: "Met pinnen natuurlijk!" Gelukkig, niets gemist van één of andere studie of zo. Met alle boodschappen veilig thuisgekomen, wat een wonder mag heten als je het zo druk hebt. Alleen de aan één van de huisgenoten rode kool is komkommer geworden (die ik nog had liggen) want die wens was ook opgelost 'ins blaue Hinein'. Oh ja, by the way, inprentmoment: De koningsspelen zijn vandaag gehouden op de basisschool. Daar ben ik wezen kijken. Paar foto's gemaakt. Maandag a.s. is koningsdag! Dan hijs je de vlag. Heb ik dat? Ja, gesnopen. Stel je voor dat ik dat ga doen op de datum van voormalige koninginnendag. En dan ook stomverbaasd zijn dat de rest van de straat niet meevlagt. Ben ik echt zo erg? Hé, de was hangt nog buiten.
Zaterdag:
Vandaag reisde ik af naar de stad. Niet eens voor kleren. Zelfs niet voor schoenen - al scheelde het niet veel of ik was aan die verleiding bezweken - maar voor boeken! Zes exemplaren van Simon Carmiggelt vond ik. Samen met nog wat andere lettergroten - ook al zijn ze niet meer onder ons - boeit hij me nog steeds. Anderhalf jaar geleden kwamen Carmiggelts werken nog weer in de picture omdat hij een eeuw daarvoor ter wereld was gekomen. Vanaf mijn Mavo-examenjaar lees ik hem al. Een vrouw aan het winkelen in de stad had hem vast geïnspireerd om in een 'stukkie' neer te zetten. Over het feit dat ze vooral flauwekul koopt, waarschijnlijk. En hij zou gelijk hebben gehad. Misschien kom ik zo'n verhaal nog wel tegen, de man kon observeren als geen ander. Terug naar deze shopmiddag. Veilig zonder gegluur. Had ik die zes boeken nodig? Tuurlijk niet maar voel mij helemaal geborgen in één van Carmiggelts eigen uitspraken. Vorige week nog gelezen in een tijdschrift: "Koop iets wat compleet nutteloos is. Dat is de leukste manier van geld uitgeven." Dank je wel Simon. Daar kon ik mee thuiskomen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten