Maandag:
Het promoten van een bundel letters is af en toe een beetje eng. Dingen bedenken is nog wat anders dan ze uitvoeren. De uitgever wist wel wat ie deed, toen hij na het tekenen van het contract vroeg of je bereid was om ervoor te gáán. Met de visioenen in het hoofd van een feestje omwille van de letters is de auteur overal toe bereid. Parachutespringen. Zwemmen met een kudde haaien, you name it. Slimme ruil. En zo strooide ik mailtjes in het rond, naar de krant, de kerk en verenigingen, ontwierp ik posters en visitekaartjes, hield een boekpresentatie en... Werd opgebeld door de makers van een televisiezender. Dat was een leuk telefoontje met alle ins and outs over mijn lettermix. Gevolg was een uitnodiging voor opnames in café Tinto...
Ik legde de telefoon neer met het gevoel dat ik niet helemaal overzag wat er ging gebeuren. Kwam de kamer in. Daar zaten twee dochters. Die keken elkaar aan met een samenspannersblik.
"Wát heb jij gedaan?
Telefoontje gehad
Van wie?
Televisiezender.
Wat doet jouw boekje in je hand?
Dat had ik even nodig..."
Meer info hadden ze niet nodig, ze scheurden nog net niet hun kleren, wierpen zich wel bijna ter aarde van ontzetting en radeloosheid. Er was er eentje die onmiddellijk onterfd wilde worden. Een de andere verklaarde dat het zo fijn was dat ze bijna van school was want die schande was niet te dragen natuurlijk.
Wanneer je denkt dat dit heel hard is, heb je het mis. Met je passie te koop lopen is tot daar aan toe maar gezweef mag er niet bij zijn. Wat komt er anders terecht van de witte, de bonte, kook, zestig of dertiggradenwas, de strijkerij, kortom: Alles wat er verder nog in de week moet worden neergezet.
Te erven valt er niks. Jawel. Toch! Twee bundels. vol met letters...
Dinsdag:
Mijn telefoon leek van mijzelf maar samen met mijn apparaat was ik alleen maar willoos slachtoffer van een organisatie die 'provider' heet. Hoge kosten deden mij besluiten om mijn verhouding daarmee te beëindigen. Bij mijn supermarkt die ook wel andere levensbehoeften in de schappen heeft liggen, kocht ik onlangs een nieuw startpakket. Een hele ris aan instructies volgde ik op en weldra werd het tijd om van partner te wisselen. Niets nieuws onder de zon tegenwoordig. Tot zover verliep het allemaal zeer gladjes. Kreeg nog wel een smsje: "Jammer dat je mij gaat verlaten." en voelde al een stukje wroeging. De genadeslag viel, toen mijn telefoon de nieuwe heer en meester niet accepteerde. Een klein dingetje moest nog geregeld worden. Oh, het was niets hoor! Zo gepiept waarschijnlijk ook. Apparaat moest nog unlocked worden door een code, blijkbaar uit Timboektoe afkomstig en dat kost dus drie dagen! Dat is helemáál niet anno nu. Begrijp me goed, ik ben natuurlijk helemaal niet verslaafd aan mijn smartje maar moet dát zolang duren in onze hightech overstapmaatschappij? Ben immers klant. Koningin! Niet getreurd. Volg een helpprogramma. Klik op een link en je bent klaar. Nou ja, bijna dan! Via een jungle van vragen kwam ik in de personeelskantine van provider terecht. De smartcrew van provider valt echter niets te verwijten. Het grondpersoneel deed het beter dan de baas. Na wat heen en weer chatten werd mij de sleutel door de mailbox geduwd, waarmee de bevrijding uit de greep van een provider aanstaande was...
Ik had het zelf al bijna opgegeven. Had mij aan de afwas gezet, was gaan stofzuigen om daarna te gaan koken. Een beetje onthouding zou mij geen kwaad doen. Het was een goede manier om niet onder de plak te gaan zitten van een machtig apparaat. Ik moest de spin in mijn eigen web niet willen zijn.
Ja, ja!
Bla bla bla!
Ik lock mijzelf met mijn volgzaamheid aan alles waar iedereen aan meedoet. Met welke reden dus alles gelegaliseerd wordt.
Het wordt nog een harde noot (code) om meeloopgedrag te kraken.
De provider gniffelt...
Woensdag:
Dit is lente! Kopje koffie buiten. Keuken soppen met de tuindeuren open. De was die buiten flappert aan de lijn. De kastanjeboom lacht. Dat kan je zo maar zien. De ene knop na de andere geeft zijn fluwelen kern prijs. De vogels zijn vandaag bijzonder gebekt. Er is eentje die zelfs antwoord op het riedeltije van een mobieltje. De lucht is strakblauw. Ik haal een doekje over de tuintafel, loop weer naar binnen en.... Ok, ik mag regelmatig overdrijven maar nu is het écht schrikken; er wandelt over mijn keukenplavuizen een spin der spinnen. Een joekel is het! Ik handel zoals altijd in zo'n geval: Eerst mijn huiver en kippenvel laten wegtrekken. Beker pakken. Over spinnetje heen zetten. Kartonnetje eronder. Wandeling naar buiten. Spin de vrije aftocht gunnen. Hopelijk heeft ie geen gps.
Later op de dag vang ik er nog twee. Ja, hoor. Het is helemaal lente!
Donderdag:
Niet omdat ik jarig ben maar van die knopjes wordt ie blij! Hoera. Guess what? Heb een chroombook gekregen omdat ik pas over een maand hoop te verjaren. Nou kan ik, zodra mij ook maar letterzin bekruipt, mijn toetsenbordje pakken. Als ik tenminste zo gek ben om tijdens het boodschappen doen dat ding mee te sjouwen, Maar in principe kan het. In het park, de bieb, de kerk, de kermis, kroeg, where-ever! Dat is leuk! De gever ervan is tegelijk een geduchte kaper op de kust. Het apparaat heeft een onweerstaanbare aantrekkingskracht, nee, aanzuigende werking op hem. Wel schattig, "Mag ik even op jouw chromeboek?" Geen probleem lieverd. Vind maar veel mogelijkheden voor me uit. Dan speel ik wel weer verder.
Vrijdag:
Gala-avond. Jongste dochter is genomineerd voor een heuse award. Samen met een klasgenote maakte ze één van de beste sectorwerkstukken. Trots op onze dame! Ze heeft een prachtige jurk gekocht en zus zal haar kapsel knutselen. Eindresultaat is prachtig. Kanten jurk, lage rommelknot in dr haar met versierselen, hogere hakken dan ikzelf ooit gedragen heb. Die kraken als ze loopt. Dat is een item! Liever geen award want dan moet ik dat podium op! Stel je voor dat men haar hoort aankomen. Vreselijk!
's Avonds staat ze toch op het podium. Geen kraak te horen want het is een zeer luidruchtig feest. Zorgen van niks dus. De award gaat evenwel aan haar neus voorbij. Geeft niks. Is het al bijna zestien jaar geleden dat ze ter wereld kwam? Ze was, samen met onze andere drie uiteraard zelf de hoofdprijs. Een beeldje. Vier beeldjes!
Lieve dochter, kijk om je heen. Lach, leer en leef! Over de rode loper mag je gaan. Je weet Wie dat ding voor je uitrolde.
Zaterdag:
Onze bank bestond (verleden tijd omdat het gevaarte niet meer van ons is) uit drie delen en dient ook als zodanig afgeleverd te worden. Oude vouwwagen achter de auto. Kleedje erover, touwtjes vastgeknoopt en naar het nieuwe nest van oudste kind gereden. Met een joekel van een omweg. Niet omdat we er geen afscheid van kunnen nemen. Welnee, we zitten duidelijk niet vastgebakken aan dat ding, anders was ie nou niet onderweg. Heus niet! Ons karretje vertoont wat mankementen. Klein detail. Het lichtjeswerk deugt alleen maar niet. Linkerremlicht weigert. Evenals rechterrichtingaanwijzer. Beetje spanning is nooit weg maar kost zoveel geld als oom agent de emotie niet aan kan. Twee keer rijden we heen en weer. Even zoveel keer kans om gesnapt te worden. Als dit goed gaat zul je ons voorlopig niet meer horen zaniken. Manlief heeft een route bedacht waarbij de bochten voornamelijk naar links genomen moeten worden. Remmen doet hij alleen als er voor ons een sloot of boom of medeweggebruiker opdoemt. Hopelijk is dat geen overijverige motorpliesie die juist vanavond een extra ritje gaat rijden. We hebben ongelooflijk veel mazzel, naar blijkt. Twee keer zonder slag of stoot met ons meubel naar oudste in de stad. Risico's nemen voor het grut. Halen en brengen en asiel verlenen. Doen we niet moeilijk over. Nou ja... Een beetje moeilijk dan. Hopelijk dat ons meubel het ooit beseft
Geen opmerkingen:
Een reactie posten