Maandag:
Dag van het uitkomen van een zeker interview. Toen eertijds het gesprek gedaan was, namen reporter en ik afscheid."Mag ik het stuk eerst inzien?" Als antwoord kreeg ik: "Denk niet dat je dat moet willen, je gaat vast denken of het een beetje minder kan..." Oef! Dat kan.
"Als het tegenvalt, weet ik je te vinden. Dáár is het water!
Deal!"
Het viel niet tegen al moest ik wel een beetje van blozen. Wen er maar aan. Een paar dagen later zal het ding al meer dan tweeduizend keren gelezen zijn. Dat wordt me gemeld.
"Tjonge, hebben al die mensen niks beters te doen?
Geintje!
Ik vind het leuk maar het is me wel wat, zo'n eerste interview"
Dinsdag:
En dan ineens is er weer zo'n dag met een ramp. Tragedie zo groot, dat je vingers het toetsenbord wel willen raken maar al die blokjes je bevreemd aankijken: "Wat wil jij nou, daar zijn toch geen woorden voor?" Toetsenbord heeft helemaal gelijk. De verslaggeving is zeer summier. Zwarte dozen zijn op dat moment nog niet gevonden. Gissingen gonzen over de media. Was het een terroristische aanslag? Mankement? In de bergen ligt aan miljoenen stukjes het restant van wat eens een airbus was. Bovendien liggen daar ook menselijke resten en het weer is beroerd. Het kan op klimaatgebied enorm spoken in de alpen. Zoektochten per heli worden bemoeilijkt maar men zal morgen verder gaan...
Woensdag:
Stukje bij beetje landt er steeds meer nieuws over het vliegtuig met honderdvierenveertig passagiers en zes bemanningsleden. Een complete schoolklas die van excursie terugkwam, is uit het leven weggerukt. Mensen uit Spanje, mensen uit andere landen en eentje uit Nederland, een jonge vrouw. Het vliegtuig is ineens gaan dalen toen het gewenste hoogte had bereikt. Er wordt gespeculeerd maar niets is nog duidelijk...
's Avonds ga ik naar de Vesperdienst. Het is goed om de stilte en het gebed op te zoeken. Ineens moet ik denken aan een tekst: "Zie, ik sta aan de deur en ik klop..."
Donderdag:
Laat ik de vorige zin staan? Hoe wrang, bijna cynisch klopt die! Er is ook een boek van auteur Ina Boudier-Bakker (vorige eeuw) dat heet: 'De klop op de deur'. Dat was een appèl aan het idee dat ieder eens sterven moet. Maar om dat nou zonder meer toe te passen op het gebeuren van afgelopen week... Het was in dat vliegtuig een kloppen, rukken en trekken aan de cockpitdeur die gesloten bleef. Gezagvoerder verloor zijn gezag en er werd helemaal niks meer gevoerd. Co-piloot drukte op een knop en het vliegtuig stortte neer. Tenminste, dat zegt het Franse OM. Die was er wel heel vroeg bij met een persconferentie. Waarom niet de vliegtuigmaatschappij? Wat moet er verborgen blijven?
Ach, maakt dat allemaal nog uit? Wel geloof ik absoluut dat Jezus ook op onze deur blijft kloppen maar nooit grof geweld gebruikt daarbij. Hij is een betere gezagvoerder in mijn leven, dan ikzelf. Anders loopt mijn leven op de klippen.
Vrijdag:
Andreas, co-piloot, wie was je. Hoe kon je? Er is huiszoeking gedaan. Men vond een ziekmelding om aan je baas te sturen op die bewuste dag. Was je eenzaam of gewoon hartstikke gek? Je drukte op de knop en bracht zoveel levens in gevaar. Andreas, weet je wat je naam betekent?
Dapper, heldhaftig man.
Je wordt nu niet bepaald als zodanig herdacht...
Het moeten sterke(re) benen zijn, die zo'n weelde kunnen dragen.
Hopelijk is je Maker genadiger dan de mensen die je bloed wel kunnen drinken. Alhoewel, er zijn ook anderen, die niet kwaad op je zijn. Je was ziek!
Welke stroomstoring in je geest maakte, dat je je ziekte verborgen hield.
Zaterdag:
Uitslapen, wat soms lukt, ontbijtje, krantje, boodschappen, soep koken. Ze zeggen dat het leven verder gaat, dus we moeten wel. In mijn zij kliert het. Kleine ingreep gehad. Een epitheelweefseltje was daar een eigen leven gaan leiden. Een puur menselijk gebeuren dus. Het was een knobbeltje geworden en toen pas opgemerkt. Knobbeltjes zijn een duidelijk teken dat er iets moet gebeuren. De huisarts zette er een spuit en daarna een mesje in, waarna ik leegliep (nou ja). Nou heb ik dus een steekwond, die nog open moet blijven. Het valt me tegen dat ik daar dus nog niet slanker van geworden ben. Het brandt daar. Afblijven. Pulken aan wonden verstoort genezing.
Dat is wel vaker zo...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten