Bonnetje

Het was natuurlijk een buitenkansje. De drogisterij met het rode embleem was er al bijna doorheen dus was het zeker de moeite waard: Mondwater voor noppes. Van een heel goed merk. Het enige wat ik moest doen om mijn aankoopbedrag terug te krijgen, was het bewaren van de kassabon. Hoe moeilijk kon het zijn. De fles lag al in het mandje en bij het afrekenen stak ik het stukje papier zorgvuldig weg.

Maar waar?
Foute boel

Ik kan het ding nergens meer vinden. Dat is het lastige met bonnetjes. Die krengen verstoppen zich overal. Op plekken waar ik het nut niet van in zie. En soms ruim ik heel rigoureus op. Dan mogen mijn huisgenoten blij zijn dat ze nog iets om het lijf hebben.

Dus...

Ik ben mijn bonnetje kwijt.
Alles over de kop gehaald. Maar mis hoor. En het beroerde is: Ik kan me helemaal niet meer herinneren dat ik het nog in handen heb gehad nadat ik thuis kwam met de boodschappen.

Nou kom ik er nog mee weg, denk ik. Het verdient geen schoonheidsprijs maar zolang ik maar naar de berichtgevingen uit den Haag blijf kijken, kan ik nog wel een potje breken. Heb niemand benadeeld. Het heeft niet met veiligheid te maken of ander groot landsbelang. Zelfs de verkiezingen raken er niet door in gevaar. Het is maar een  huishouddingetje. Elk gezin heeft mondwater nodig. Of dat nou gratis is of niet. Daar is helemaal niks mis mee! Bovendien is het heel flauw om te gaan ouwedeuren over acties die achter ons liggen. Ik had er niet eens iets over gezegd, dat scheelt alweer. Had het verschijnen en verdwijnen ook onder mijn pet kunnen houden. En om wat voor bedrag gaat het nou helemaal?
Niets menselijks is ons vreemd.

Waar is dat bonnetje nou toch?
Zal ik mijn ontslag aanbieden?
Of mijn mond gaan spoelen?
Alles heeft zijn prijs.