Schrokwezen.
Omdat je in dit leven onbekende werkzaamheden niet moet schuwen en ook wel omdat een vacature in de eigen woonplaats zo passend leek, trapte ik in de val van het schoonmaakwezen. Het is een streng wezen, dat kan ik je wel vertellen. Of het een mannelijk of vrouwelijk wezen is, moet ik nog ontdekken maar het lijkt een pruilende, nooit tevreden te krijgen instantie. Veeleisend, uitgerust met horentjes en een zweepje.
En dus heet ik nu uitzendkracht en ben ingeleend. Zo heet dat. En daarom ga ik de uitdaging aan om binnen anderhalf uur een half schoolgebouw te kuisen. Dat kan nooit binnen die tijd! Dat klopt. Er is een route die je volgt en je snijdt in eigen vingers als je nog even terugloopt om het lokaal dat net nog bevolkt was door een zwerm tieners, toch nog even mee te pakken. Het lijkt op schrokken. Het schoonmaakwezen heeft goed gegokt. De persoon die namelijk op vacatures als deze reageert, is er onbevangen in gestonken en krijgt last van schuldgevoelens als er een hoekje overgeslagen is. Gevolg is, dat je dus als een razende probeert alles klaar te krijgen, plus dat ene lokaal. Wat niet lukt. Dan maar in eigen tijd want het is je eer te na... "Ha ha! Binnen! Weer zo'n argeloos persoon!" gniffelt het wezen. Als het even kan sommeert het zijn spionnen die het werk moeten controleren, om de nieuweling op de vergeten stoffige randjes te wijzen. En zo wordt een baantje, dat helemaal geen ramp is, eentje met dwangbevelen en altijd achter de feiten van het vuil aan lopen...
Nou heet ik maar uitzendkracht. In de afgelopen dagen ben ik nog niet één keer binnen de tijd door het gebouw heen gesopt. Waarschijnlijk als deze detachering op zijn eind loopt, deze week, loop ik op mijzelf in en kan ik deze betrekking met gerust hart en kilo's lichter verlaten. Dan kom ik thuis en herhaalt zich de geschiedenis van voren af aan met één verschil. Er is geen tijdschema verbonden aan wat je thuis allemaal uitvreet. Maar in wezen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten