Het was een week van vakantie en pubers thuis, een gesprek met de werkcoach van het uwv en kort daarop een onderhoud met iemand die misschien in de tweede kamer een zetel beklimmen gaat. Complete stamppot dus. Ook een week waarin alles verder gewoon doorging. Fourageren bijvoorbeeld en bij de kassa toegesproken worden door een zestienjarige met maar één uitdrukking naast 'Wilt u nog zegels' op haar repertoire. Ze was de teletubbietijd nog niet ontgroeid zo te horen want op alles wat de klant zei, klonk het: "Oh, oh...." Het stond gelukkig nog net niet vermeld op de kassabon.
(voor de juiste intonatie hoef je maar drie minuten peutertv tot je te nemen om te begrijpen wat ik bedoel)
Moet ik eens proberen! Mijn sollicitatiebrieven zien er keurig uit, al zeg ik het zelf. Het zijn stukjes proza maar dat lukt ook alleen maar na lang oefenen en minstens vier stuks in de maand. Fluitend schud ik ze uit mijn mouw. Vervolgens heb ik af en toe een gesprek met iemand van de uitkeringsinstantie. Daar kan je ook al niet aankomen met twee korte uitgestoten klanken. Alhoewel, ze werden me wel bijna ontlokt, toen mij verteld werd dat de voucherpot van de studies aan het leeg raken was. How can? De subsidieregeling geldt niet alleen voor de wanhopige werkzoekers die op een houtje bijten maar ook voor hen die niet alleen al werk hebben maar graag eens wat anders willen, voor hun broodnodige variatie. Als al die voucheraanvragen goedgekeurd worden zit ik te wachten tot ik een ons weeg of tot na de verkiezingen. Maar dan bedoel ik die van weer vier jaar verder. Het eerste is niet aannemelijk, het tweede onwenselijk. 'Oh, oh!' Zegt u dat wel! Na drie kwartier cv-screenen verliet ik vertwijfeld en hoofdschuddend het kantoor, stond drie minuten te tobben voor glazen deuren die niet openzwaaiden - want dat gold alleen voor tegemoetkomend verkeer - en kwam thuis weer in het vakantiegewoel terecht. Waar ik direct wakker van schrok, want hier was werk genoeg! Ik hoefde er niet eens voor aan de studie.
Restte nog het gesprek met de kandidaat voor den Haag. Hoewel ik nooit gehinderd ben geweest door vlagen van kennis op politiek gebied, was het gesprek direct interessant. Geen wanklank te bekennen. Mocht ik ooit nog de politiek in gaan... Nee, daar moet je ook eerst voor aan de studie en de wet voor de vouchers is nog niet veranderd. Dat wordt niks. Nog even het interview uitwerken voor dat 'niet-zo-heel-erg-bekend-staande-blad' waar ik voor mag werken. Tenmidden van de vakantievierende kinderen tik ik dat het een lieve lust is. Een echte deadline! Zeg nou zelf. Dit is toch stevige kost, zo'n week. Oh, oh...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten