Maandag:
Vannacht stond ik op het perron van Amsterdam C.S. Naast de trein stond de school waar onze jongste verwacht werd. Wel een heel eind hoor, elke dag van Groningen naar Noord-Holland. Waarom ze dát nou doen, dat verzetten van al die gebouwen steeds. Gelukkig werd ik wakker en realiseerde ik me dat een hele nacht reizen vooral te maken heeft met gedachten die naar de nieuwe ontwikkelingen rond het jongste kind uitgaan. Brugklasser. Heel ander leven ineens en elke dag twee keer vijftien kilometers af te leggen. Daar krijg je onrustige moeders van en die zijn verhipt lastig en snel van hun stuk. Vooral als de regen tegen de ruiten striemt. "Oh nee hè, mijn arme kind moet daar doorheen. Please, laat het ophouden, laat de school opbellen dat vandaag niet doorgaat, laat de zon doorkomen, laat... Ach mens, ga slapen en doe niet alsof het je nog nooit overkomen is. Het is je víerde brugsmurf! Ok, maar wél de jongste...
Ps: Alle nachtmerries voor niks natuurlijk. Kind leek wel tien centimeter gegroeid bij thuiskomst. Over ontwikkeling gesproken.
Dinsdag:
Een verhaal van het plaatselijk digitale nieuwsbulletin. Om te delen. Om je tanden in te zetten en/of eindelijk eens af te rekenen met uitstelgedrag of andere angsten...
Er logeert in ons dorp een klein meisje uit Hongarije. Samen met haar gastmoeder en een tolk bezoekt ze vandaag de tandarts. Kan het niet echt een 'dagje uit' noemen. Voor dat kleine grietje is het echter een kans om haar gebit te redden. Meisje Dé - zo noem ik het kind maar even want mijn Hongaars is bijzonder matig - gaat zonder dralen en vooral welgemoed (beschamend!) in de tandartsstoel zitten, waar blijkt, dat ze er voorlopig moet blijven ook want haar tanden en kiezen zijn aan een flinke onderhoudsbeurt toe. Zacht uitgedrukt; de boel rot haar mondje zo'n beetje uit. Zonder piepen en miepen worden er stukken gebit verwijderd...
Hoe gaat het ermee, lezer? Voel je je net als ik een beetje ongemakkelijk? Uitgestelde controlebeurt? Lag er niet nog een kaartje ergens, diep weggeschoven in een laatje dat toch al klemde? Angst voor het haakje? Kinderachtig volk zijn we! Kleine Dé is een groot voorbeeld. Ze kan verder ook nog wel wat support en andere dingen gebruiken. Meedoen? Neem contact met me op. Net zo makkelijk als het regelen van afspraken bij mondzorg...
Woensdag:
De woensdagen van de afgelopen achttien jaren zagen er vaak hetzelfde uit. In de ochtend redelijke rust en na half één een vriendje/vriendinnetje erbij aan tafel. Pannenkoeken eten of knaks met kadetjes. Voorbij is dat! jongste realiseerde het zich ook ineens. "Hè, ik ben woensdag gewoon ook 's middags nog naar school!" Stukje bij beetje dringt tot jongste door, dat er een hele andere tijd aan komt. Voor ons thuis ook trouwens. Ik zie al die moeders om half één voor ons huis langsfietsen met hun kroost. De clubjes zullen weer beginnen. Nieuwe voetbalmoeders worden geboren. Wat zegt dat over onszelf? Hoef je niet lang over na te denken en je al helemaal niet hardop af te vragen. Zelfkwelling is dat en foute boel in een huis waar tieners wonen. "Je wordt oud! That's all".
Hoe verrassend...
Donderdag:
Mooi weer! Iedereen naar buiten want internet doet het toch niet. Inbrekers? Ddos-aanval? "Service...Pfff. Prutswerk, lijkt nergens op" laten de hackers via een telefoontje weten. Ze prikken hier en daar een ballonnetje door - waar de klanten niet om gevraagd hadden, trouwens - en met bijna hetzelfde effect als na even roeren in een mierennest. Alles in rep en roer want het hele systeem is verstoord. Mieren zijn alleen zonder geluid in paniek. Dat lukt mensen niet. Terug naar het onderwerp; hacken! Goedkoper als een afkickkliniek voor internetverslaafden. We zijn (bijna) allemaal besmet geraakt met het virus van volksziekte nummer één; 'schermstaar!' Las een grappige zin op facebook van iemand die daar heus wel heen wil, als er maar wel wifi is.
Vrijdag:
Een aantal maanden terug haakte ik in bij een project: Meewerken aan een grote deken voor iemand die wel wat warmte kan gebruiken in het leven. Kan het nog steeds iedereen aanraden om te doen. Je zit nooit zo lekker legaal buiten als met een klusje. Je hebt ook mensen die zo'n reden helemaal niet nodig hebben. Die zeggen gewoon: Hier zit ik, en ik haak. Niet goed? Pech! Stofzuigen? Het ding staat op zijn plek. Ramen wassen? Do it! Ik niet namelijk... Dat zijn de zeer sterken onder ons. Voor de zwakkere rest kan ik als extra uitdaging meegeven dat je bijvoorbeeld je smartphone binnen laat liggen. En hoe meer je presteert en opzij zet voor de nieuwste verslaving die je al hakend ontwikkelt, hoe minder je toegeeft aan mobielstaarderij. Had ik het gisteren nog over een kliniek die al bestaat, vandaag bouwen we een nieuwe. Zonder gemeenschapsgeld. Zonder personeel ook (want dat ben je zelf). Laat je opnemen in deze organisatie. Kost niks. Nou ja, drieduizend kilometer garen dan. Maar die leg je uiteindelijk over iemand anders zijn/haar schouders. Ga daar alsjeblieft niet over liggen mieren.
Zaterdag:
Een bericht op facebook vertelt dat iedereen die na 1978 geboren is, tot het verwende watjesvolk behoort. Je zou er direct mee instemmen, alleen al vanwege het gejank nadat de internetverbinding haperde, deze week. Gelukkig blijf ik met bouwjaar 1969 ver uit de gevarenzône maar was wel benieuwd waarom het negen jaar na mijn geboorte nog meer zo hollend achteruit ging. Volgens mij staat of valt alles met de juiste portie houvast. Je lag in de vorige eeuw als baby gezellig in de reiswieg op de achterbank van de auto, je zat daarna als jong kind naast pappie op de bijrijdersstoel met niets anders om je aan vast te houden dan je eigen zitplaats. Zat je achterop de fiets, dan zeker niet vastgesnoerd maar als uiterste veiligheidsmaatregel alleen maar je benen in een rieten mand of links en rechts in fietstassen, met niets anders om je aan vast te houden dan de zadelveren vóór je. Dat overkwam je ook maar één keer. Traphekjes waren er niet of zo slecht ontwikkeld dat ze beter niet gemonteerd waren, vanwege de aantrekkingskracht op peuters om er overheen te kijken en te kukelen. Niets anders om aan vast te houden dan de hand van mams, een muur of te hoge leuning. Je leerde zelf je ruzies bevechten en te beslechten. Je leerde al jong met teleurstellingen omgaan. Kortom, een hele litanie met bewijzen waarom het volk van vóór '78 zo stoer is opgegroeid en waarom het menselijk ras erná verworden is tot een verzameling papzakken. Er zal wel wat van waar zijn maar motieven als hiervoor beschreven, zijn mij een beetje te onderbelicht om eruit te constateren dat het nou alleen maar slappe hap is en vroeger niet een beetje al te stoer. Je kunt overgaan tot verheerlijking of verguizing van een tijdperk. Je kunt hopelijk ook terugkijken op liefdevolle opvoeding. Uiteraard met de nodige gebreken. Misschien wel een onverdiende lel rechts en links. Dan heb je wél wat om je aan vast te houden. Leg die herinnering maar in de watten!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten