Maandag:
We leven in week vijf van de vakantie. De ene weekhelft sta ik om kwart voor zes naast mijn bed en tijdens de andere verheug ik mij op uitslaapsessies. Zo zelfs dat deze wens blijkbaar mijn dromen beïnvloedt. En dus stond ik vannacht ineens in een kantoor waar een lerares van vroeger met een zuinig mondje uitslaap en/of droompermissies uitdeelde. Let wel, Núttige nevels moesten dat zijn. Vroeger al ontving ik louter zesjes van haar tijdens de kooklessen en je gelooft het niet maar ik moest alwéér yoghurtpudding bereiden. Iets wat destijds op een drillerige vergissing uitliep die blijkbaar deze nacht herhaald moest worden. Droom van niks. Ruilen bleek echter niet mogelijk dus stond ik weer te hannesen met gelatineblaadjes. Resultaat: plumpudding! Als je daar niet wakker van wordt. Het uitslapen bewaarde ik voor een ander moment. Ging douchen, aankleden en eten. Yoghurt met ontbijtgranen.
Dinsdag:
Op de meest ruime trede van de trap naar onze zolder staat een mand. Meestal tot aan de nok gevuld met textiel van twee jongedames. Topjes, shirtjes, jeans, sokken, enz... Die vertonen qua kleur, vorm en samenstelling volgens draagsters dag en nacht verschil ten opzichte van elkaar. Mooi niet! (volgens degene die het goed dagelijks in handen heeft en het allemaal niet meer plaatsen kan). Globaal gezien komt alles bij de rechtmatige eigenaar terug. En de rest verdwijnt in de 'bak-van-weet-ik-veel ' wat qua klank dichtbij 'het land van ooit' ligt en van daaruit is het nog maar een klein stapje naar 'Neverland' van de in 2009 overleden Michael Jackson. En díe had pas veel kleren. Had hij ook een wasvrouw? Ze was vast nooit klaar!
Woensdag:
Een brugdek ging een eigen leven lijden. Sleurde de kraan mee die hem in bedwang wilde houden en daarna ging er nog meer om. De beelden spraken voor zich en na een overhaast en opgelucht constateren van 'vooral materiële schade' schakelden wij over naar het Belgische nieuws. Een lichte dwaling die vooral met verlangen naar ongewone oorden te maken heeft. Had niet gehoeven want ook onze onderburen waren naar Alphen a.d. Rijn afgereisd om mee te doen met het gissen naar de schuldvraag. De reporter die ons toesprak had een zeer toepasselijke naam die ik zo meteen onthullen zal. De man deed ook maar zijn werk en was net als iedereen die er iets nuttigs deed of niets te zoeken had, zichtbaar onder de indruk. Hij zal niet de enige zijn geweest die zich afvroeg hoe de neergestorte apparaten weer opgetild moesten worden. Ook niet de enige die tot de meest voor de hand liggende conclusie kwam. Het liftwerk zal, hoe ironisch ook, met hijskranen verricht moeten worden. "Dit was Alphen" sprak de nieuwslezeres om te vervolgen: "Dank je wel Stefan Decraene (!). Verder met het andere nieuws."
Donderdag:
Ken je die film van 27 dresses? Ben eigenlijk helemaal niet zo'n filmkijkster. Negen van de tien keer vergeet ik dat er wat leuks was en daarna vergeet ik zoiets weer. Erover vertellen loopt uit op: 'En toen-en toen-en toen'. Een monotonie waar ik mezelf en eventuele lezers niet aan wil blootstellen. Kortweg samengevat hangen er zevenentwinitg bruidsmeisjesjurken in een kast die dan ook niet meer dicht kan. Ze zijn eigendom van een uiteraard prachtige jonge dame die zich er een eer in stelt om de dag der dagen van vriendinnen tot een perfect geheel te maken. Ze gaat als dat zo uitkomt naar twee bruiloften tegelijk en in de taxi heen en weer kleedt ze zich steeds om en wordt steeds slordiger in het mede verwisselen van de accessoires. Hilarisch! Haar drukke gedoe wordt opgemerkt door de journalist die verslag van een bruiloft moet doen en vervolgens.... Nou ja, daar ga ik al. Kijk em zelf maar.Natuurlijk gaat die journalist op zoek naar het bruidsmeisje en raakt hij tere snaren. Verplaats je in de hoofdpersoon en trek elke vijf minuten een ander gewaad aan. En oh ja, wees blij dat je die niet hoeft te wassen en te strijken elke dag. Maar dat heeft weer te maken met mijn eigen achilleshiel...
Vrijdag:
De lucht is alweer helemaal blauw. De zon doet zijn best en op onze uit sloophout gefabriceerde nieuwe tuinbank liggen nieuwe kussens die ik gisteravond buiten in elkaar heb gezet. Dat had ik nodig na een avondje zwijmelen over jurken die ik toch niet ga dragen en die ook niet mijn maat zijn. Wel naaide ik ooit mijn eigen trouwjurk. Een huzarenstuk waar ik nog steeds trots op ben. Buiten achter de naaimachien zitten. Wie doet dat nou? Ik dus! Alle afgeknipte draadjes die ik anders moet opruimen, dienen als extra luxe voor de vogelnestjes die in onze tuin ooit nog worden gebouwd. En terwijl ik geniet van buiten voel ik me zo heerlijk braaf en vooral heel nuttig. Nog even en ik ga er ook stofzuigen. Nadat ik klaar ben met mijn blog natuurlijk. Want ook dat kan buiten. Dankzij draagbare apparaten met een ingebouwd toetsenbord. En hoewel ik het aan niemand verplicht ben, voel ik me alweer zo braaf... Hoera!
Zaterdag:
"Vanavond kun je vallende sterren zien. Het zal helder zijn en de komeet, eh... weet ik veel, gaat deeltjes afgeven" aldus één van de onzen. Allemaal naar buiten dus als het donker is. Vóór die tijd moet er nog één en ander gebeuren want met permissie gesproken - en ook zonder dat, trouwens - ziet ons huis eruit alsof het al weken vakantie is. Klopt helemaal. Maar het einde is nabij, te merken aan de dozen met schoolboeken die deze week afgeleverd zijn. Een moment waarnaar door ouders af en toe met reikhalzend verlangen naar wordt uitgezien. Een leven na de zomervakantie! Weĺ'll get the house back! Voor ons laatste kind komt de vuurdoop van allemaal brugklasdingen. Arme jongen! Hoe zal het gaan? Staat het in de sterren? Vast niet. Kun je ook niet van op aan als ze allemaal naar beneden komen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten