Maandag:
We hebben er vroeger beslist te weinig van genoten, het alleenrecht van de kijk, en luisterapparatuur en bijbehorende afstandsbediening. Om zeven uur brachten we ons kroost naar boven. Poetsten hagelwitte tandjes, trokken hun schattige pyamaatjes aan, zongen een lied en lazen uit Jip en Janneke voor. Het hele boek lazen we aan flarden en sommige hoofdstukken kennen we nog uit ons hoofd. Na een dikke zoen zapten we ons door de avond heen. Drie kanalen kijkplezier en de rest vooral sneeuwdocumentaires. Kom er eens om. Later verbonden we ons aan de kabel en toen was het hek van de dam. De knoppenkast verplaatste zich steeds vaker naar de zapgrage vingers van ons kroost. Vroeger waren dat kijkbuiskindertjes, volgens meneer de Uil maar tegenwoordig weet ik niet direct een passende omschrijving te vinden. Eén wapen om onze tv-rust te waarborgen, houden we nog achter de hand. Nostalgische programma's en de mogelijkheid die op te nemen. "Vinden jullie dat nou leuk..." smaalt ons kroost. Ondertussen loeren ze naar de afstandsbediening in onze handen. "Wat zijn jullie oud. En saai ook nog!" Dat vinden wij helemaal niet erg. Ze kunnen gewoon niet tegen hun verlies.
Dinsdag:
Vanmorgen honderden keren dezelfde klere(n)-catalogus in handen. Er zit van dat irritante ritselplastic omheen en moet soms wel drie keer naar hetzelfde adres omdat meerdere personen in een gezin of studentenhuis een account bij de kledingketen hebben aangevraagd. Zo worden de postzakken voor mijn collega's natuurlijk hartstikke zwaar maar de verzameling halveren mag ik niet want de afspraken met de postcircusdirecteur zijn heilig; alles komt bij de klant. Eén keer, twee keer, drie keer, honderd keer, als hij of zij erom vraagt. Lekker iedereen een eigen plaatjesboek. Ook aan deze postorderochtend komt een eind. Thuisgekomen licht ik de post uit de bus. Guess what? Klere-geritsel
Woensdag:
Gisteren was ik ergens in een winkel. Alles schreeuwt van opruiming maar ik weet me redelijk in te houden, wat heel knap van mij is. Het is in ieder geval ononverkomelijk iets gemist te hebben. Je moet een zeker gen bezitten om dat te begrijpen. Is dat niet aanwezig, onthoud je dan vooral van commentaar. Er zit nog iets anders vast aan deze vermoeienis; de verscheidenheid aan verkoopsters. Hele oude. Hele jonge. Hele hippe. Hele nette en ook eh... Hele andere, zeg maar. En ga me nou niet vertellen dat ik generaliseer want dat weet ik zelf ook wel. Terwijl ik mijn radar op zeventig procent korting richtte, hoorde ik een gesprek tussen twee dames die hun wel en wee op relatiegebied bespraken. Te beoordelen aan de fouten van één van de partners, bleek het vooral veel wee te zijn. Maar, gelukkig was de ex van vorige maand ook nog niet uit beeld. Perspectief! Vergeet vooral je bonnetje niet, wanneer je je item gaat ruilen. De uitdrukkingen die uitgewisseld werden, hielden het midden tussen vleeswaren en ziektes die je een medemens niet gunt. Het was me duidelijk. De uitverkoop beperkt zich niet tot kleding alleen...
Donderdag:
We leven in een keuzemaatschappij. Ja, vertel mij wat. Toen ik gisteren over de sale repte, jeukte het al en voor de rest is het ook erg lastig. Er ligt hier een magazine van één van Nederlands grootste kruideniers over zomerdingen. Over picknicks waar je drie uur voor in de keuken staat, over buitenkeukens waarop het zo leuk kokkerellen is maar waarvoor ik graag wil bedanken want ik heb al een (aan)recht. Over lijstjes om af te vinken want op vakantie gaan is een zaak van strakke organisatie. Over... Nou ja, over van alles dus. En als ik dat alles ter harte zou nemen was de zomer al voorbij . Kruideniersglossy richting oud-papier-bak en naar buiten. Oh nee, doe maar niet want het regent en het stormt. Daarom wil een gezinslid snert eten. "Hè, moet dat nou? Ik doe het allemaal zelf. Daar heb jij helemaal geen werk van". En zo kan het gebeuren dat midden in de zomer de herfst al begonnen is..
Vrijdag:
Zo, de kou is weer uit de lucht. De snert is overduidelijk klaar. Maar 'n heel klein beetje aangebrand omdat de kok even iets anders was gaan doen. Overgieten in een andere en die ene pan schrobben. Daar heb je helemaal geen werk aan dus... Daarna de stoelen buiten klaarzetten voor hernieuwde zonsessies. "Kom maar zon, wij zitten al" Die voorbereidingen doen me denken aan de acties van een kat van vrienden. Ze is op onze voedertijden aangewezen wanneer het gezin op vakantie gaat. Komt binnen met een uitdrukking op haar snoet die 'vanzelfsprekendheid' heet. Gaat voor de koelkastdeur zitten. Vleit eerst netjes de staartpunt om de pootjes en schijnt te zeggen: "Zo, doe maar open, ik ben er klaar voor". Er hoeft in ieder geval niet meer gekookt te worden want er staat al voor een paar dagen genoeg eten in de koelkast. Een flinke hoeveelheid snert. Niet voor de poes!
Zaterdag:
In Zimbabwe werd deze maand een leeuw doodgeschoten. Stomme zet van een Amerikaanse tandarts die naast wilde beesten voor heel veel geld zijn jongensdromen najoeg. Een leeuwenkop aan de muur als trofee staat natuurlijk ook geweldig in je praktijk. Misschien wel als afschrikmiddel voor patiënten die traag met de portemonnee waren. Ze zullen wel een andere dentist moeten gaan zoeken want die van hen is voorlopig ondergedoken. In Zimbabwe kan men zijn bloed wel drinken nadat hij dat van de populaire Cecil vergoot. Het uitleveringsverzoek vertelt dat ze de man wel rauw lusten. De leeuw Cecil is martelaar en voorbeeld van alle zinloze gejaag geworden en alle smoesjes die de tandarts en zijn gids nog als reden opvoeren worden van de hand gewezen. Vanmorgen was op het nieuws dat Cecil's geslacht nog voortleeft. Een aantal welpen werden beschermd door een leeuwenbroer. Wie weet in welke jager zij de tanden nog gaan zetten...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten