Schaduw

Hoe kneed ik een stukje tekst over een verpletterende verkiezingsuitslag? Niemand vraagt het me maar de letters roepen en staan elkaar te verdringen achter een denkbeeldige dichte deur in mijn hoofd. Dus vooruit maar. Stukje bij beetje komt er een opening. Weet ik wel wat ik doe? Als ik thuis de deur op een kier zet, hoop ik dat de huisspin de hint snapt, en verdwijnt. Maar wat komt er binnen? De hele familie spin! Zal je altijd zien. Bovendien roept iedereen thuis: DEUR  DICHT! Want buiten is het koud en guur.  Ook zijn  er zijn meer voorbeelden uit het recente verleden waarbij een kier geen goed idee was. Dat gaat tochten. Dan moet je isoleren. Wie dat anno nu nog niet weet...                                                                                                       

Helaas, het is al mis,  De letterfontein heeft de opening gevonden en is los.

Nu de rook om ons hoofd wat is verdwenen zien we de brokken, blijven er wat steekwoorden hangen en geven we ieder vanuit eigen denkraam betekenis aan mogelijke gevolgen.  Bij de eerste signalen van de grote verschuiving moest ik vechten tegen de aandrang om alle kanalen uit te zetten en naar bed te gaan met als verklaring: 'Ik doe niet meer mee'. Maar dat was helemaal niet aan mij, bleek gisteren. Bovendien zou niemand het merken omdat ik geen speler in het veld ben maar slechts lid van de bevolking dat knarsetandend op de tribune het allemaal aanziet. Je kunt zulke dingen beter overlaten aan iemand uit de politiek die er (zo chic!) wél een draai aan gegeven heeft met de woorden: 'We pakken een andere rol'. En zo kom je overal mee weg.

En waarom wilde iedereen over zijn eigen schaduw heen springen? De één na de andere lijsttrekker bezigde die uitdrukking. Allemaal in een wanhopige poging nog iets heel te houden van de eigen koers?  Gisteren toen even de zon scheen heb ik geoefend met schaduwspringen. Niet gelukt natuurlijk maar ik had het kunnen weten want schaduwen overwin je niet zomaar. Kortgeleden bereikte ons in familiekring een filmpje van een kleine jongen die na zijn middagslaapje zijn evenbeeld op de muur ontdekte. Hij zwaaide ernaar. De schim groette op dezelfde manier terug. Hij probeerde de persoon tegenover hem weg te wuiven (dat zie je bewindslieden ook graag doen bij blokkades op hun ondoorgrondelijke gangen) maar nee hoor, de peuter tegenover hem bleef hangen. Heen en weer rennen in een ledikantje om aan het beeld te ontsnappen had ook geen effect. Hopelijk is de uitwerking van dit alles niet een voorbode van een tijd waarin monsters moeten worden verjaagd. Want dat is evenals gedoe met schaduwen, laat staan eroverheen springen, vermoedelijk een onbegonnen werk. Dat leert ons dus de geschiedenis in het kleine en het grote.

Maar ze gingen toch luisteren naar wat het volk zou zeggen? Nou, wat zeur je dan? Waarom moet ik ineens denken aan hoe we vroeger maatschappijleer hadden op school. Heb ik niet opgelet bij het hoofdstuk staatsinrichting? De vraag stellen is hem beantwoorden denk ik. En bovendien staat de theorie vaak haaks op de praktijk en pakt alles net wat anders uit dan oorspronkelijke bedoelingen van wat een democratie wil heten. Wat is trouwens de definitie van 'volk' dat behalve 'menigte' ook een licht denigrerende klank gaat krijgen als de leidende poppetjes vooral bezig zijn met de allernieuwste bestuurscultuur en de massa (ook zo'n mooie omschrijving) mogelijk ervaren wordt als een lastige vlieg die zijn aanwezigheid maar blijft bewijzen door om je hoofd te gaan zoemen. Je kan de deur op een kier zetten in de ijdele hoop dat die wegvliegt. Idee? Maar dan komt er misschien wat anders weer binnen. Of moeten we leren dealen met de schaduwen op de muur. die ontstaan zijn als gevolgen van kiesgedrag sinds de meest recente geschiedenis? Dat lijkt me een hele grote sprong in het diepe.