Wat kan je schrijven over wind? De Hollandse weerkaart blijkt vandaag onderverdeeld door een verticale kleurverdeling die weercodes dekt in Oranje-geel-groen. Het was net of het Hollandse rood-wit-blauw tijdelijk vervangen werd door een andere vlag. Natuurlijk heb ik nog even opgezocht met welk land we de nieuwe kleuren in precies dezelfde volgorde delen maar vond er niet één. Guinea kwam dichtbij maar het oranje gedeelte kwam nogal tomaat-rood over, en als je kleur wil bekennen moet je niet gaan marchanderen. Bovendien wil ik via een paar sprongetjes over op een heel ander onderwerp.
Wijzelf wonen op de weerkaart van vandaag in groen en worden dus amper bereikt door de gramschap van wind Ciaran. Hoe je dat uit wil spreken laat ik aan je zelf want morgen is deze plaatselijke bijna-orkaan alweer geluwd. Dan lijkt me evenals bij doorzaniken over vlaggen de zoektocht naar de juiste klank een oneconomische manier van omgaan met en focussen op een item. Nou weet ik wel wat wind kan aanrichten want we leven in het Noord-Oosten van ons land en normaal waait het hier ALTIJD harder dan strikt noodzakelijk dus verklaar me niet voor ongevoelig als ik ook eens mazzel heb. Een paar maanden geleden moest ik nog een tuinbank oprapen die omgeklapt was. Wat zeg ik? In onze streek hebben we verstand van alle soorten tegenwind.
Wat hebben we? Een vlag, hard geraas en geblaas en een landstreek. Elke week bereikt ons ook nog eens uit steeds dezelfde richting een natuurverschijnsel met gedrag dat uit álle windstreken afkomstig is. We proberen met zandzakken, dichte deuren en enige uitroepen de schade te beperken. Dit verschijnsel als miniverpersoonlijking van wervelstormen is onze kleinzoon, verrukkelijk samenraapsel van alle weers(on)gesteldheden bij elkaar. Hij is watervlug. Lachen, huilen, stampvoeten; alles in één bui. Zo snel als ie bij ons aanwaait, gebeuren er bijzondere dingen. In een ommezien zien alle ruimtes eruit alsof er in één grote hoos alles door elkaar is gewaaid. En zoals je de klok gelijk zetten kan op zijn komst, weet je daarna zeker dat je leesbril overal kan liggen, de kraan boven het fonteintje van de toiletruimte een eigen leven heeft geleid, de bloemen die nog wel mooi rechtop stonden, achteloos ter zijde zijn geworpen en zo kan ik wel doorgaan. Het was voor ons al een behoorlijk poosje geleden dat onze dochter, de moeder van de windhoos, dit toneel organiseerde maar nu weten we het weer. We leiden af, doen hetzelfde rondje lopen gerust vijf keer per dag als het wordt gewenst of het onszelf uitkomt om de schade te beperken. Kortom, we doen alles wat iedereen doet om zich door een dag met peuters te ploegen. Omdat we blijkbaar ook lijden aan gebrek qua lange termijn geheugen, worden we door alle peuteracties en reacties wederom compleet verrast. Totdat...
De ouders van het stukje kwikzilver dat (als het hem uitkomt) luistert naar zijn naam, hebben een aantal grenzen gesteld aan het verplaatsen van speelgoed van hier naar huis en weerom. Daar heb je dan wél invloed op. Maar pas op! Het kan je gebeuren dat de wind ineens even gaat liggen en in die momenten waarop je aandacht zomaar wat verslapt en enkel vertedering over dat kleine jongetje dat zo lief speelt, overblijft, is het oppassen! Er verdwijnen dingen. Datgene wat in het blikveld verschijnt, voedt een verlangen het in bezit te hebben. Zo de wind waait, waait het jasje. Je kunt je laten overweldigen door de omstandigheden, maar wij prefereren de eindcontrole door een liefderijke fouilleerronde uit te voeren. Al knuffelend ontvreemden we wederrechtelijk wat ons werd ontnomen. In deze fase is er nog helemaal geen kwestie van criminele aanleg maar we willen deze al bij voorbaat elimineren want gelegenheden hebben gezien een bepaalde uitdrukking een kwade naam.
Na het uitschudden en afborstelen blaast het kleinkind de aftocht. Het was weer een prachtige dag vol gedwarrel en opzwepende emoties. Als hij weerkomt steken we de vlag weer op, hoe de wind ook waait.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten